Dziewiętnaście minut
Jodi Picoult

Świetna powieść. Intrygująca, niesamowita.. aż nie można doczekać się końca. Nie spodziewałam się tego. Ciekawa przygoda. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki Jodi Picoult mają to do siebie, że po ich przeczytaniu po prostu nie da się o nich nie myśleć. Nie są to powieści z rodzaju tych, po których przeczytaniu możemy je zwyczajnie odłożyć na półkę i powrócić do rutyny naszego życia. Zwyczajnie na ma takiej opcji. Zakończenie wprawia nas w konsternacje i nie możemy przestać o nim myśleć. Gdy zaczęłam czytać "Dziewiętnaście minut" zastanawiałam się kim jest dziewczyna na okładce, w końcu głównym bohaterem jest Peter Houghton i logika podpowiada, że to właśnie on powinien zajmować to honorowe miejsce, skoro już na okładce umieszczamy jakąś postać. Później doszłam do wniosku, że ów dziewczyną musi być Josie, chociaż jeszcze nie rozumiałam wtedy, dlaczego to ją zdecydowano się umieścić na okładce. Po przeczytaniu całej powieści wreszcie dostrzegłam sens tego zabiegu. Ponieważ jest ona równie ważną postacią co Peter, mimo, że na początku wydaję się słaba i tak bardzo zapatrzona w chęć bycia popularną, że odrzuca swojego najlepszego przyjaciela. Książka pokazuję również jak bardzo przemoc (fizyczna i psychiczna) w szkole może doprowadzić do zmienienia się charakteru ofiary, powinna to być przede wszystkim przestroga dla nauczycieli i rodziców, aby nie ignorowali nawet najlżejszych jej przejawów. W końcu, gdyby rodzice Petera podjęli w odpowiednim czasie decyzje o przeprowadzce to do tak dramatycznych wydarzeń mogłoby w ogóle nie dojść.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po raz kolejny autorka nie zawiodła moich oczekiwań. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Peter Houghton ma siedemnaście lat. Od najmłodszych lat znęcali się nad nim jego rówieśnicy z przedszkola i szkoły. Gdy jego najlepsza przyjaciółka, Josie Cormier, porzuciła go i wybrała sobie towarzystwo popularnych dzieciaków, Peter robi coś strasznego - chwyta za broń i kończy cały jego koszmar... Książki pani Picoult podejmują bardzo trudne tematy i mi zawsze ciężko jest mieć jedno zdanie na temat zachowań bohaterów, sytuacji. Tak też było i tutaj. Z jednej strony zabójstwo to zabójstwo, ale z drugiej trzeba je przeanalizować, poznać jego powód. Wtedy można je w maleńkim stopniu usprawiedliwić i wydać odpowiedni wyrok.Kto tak naprawdę był ofiarą? Peter, a może te postrzelone osoby? Jak skończy się sprawa Petera? Przeczytajcie sami. Książka porusza temat znęcania psychicznego w szkołach. Wiem jak to jest, bo miałam kilku znajomych, którzy niestety tego doświadczyli.Jak można tego unikać? Podobno najlepszą obroną jest atak, ale czy jest to skuteczny sposób? Prześladowania w szkole były, są i będą i bardzo dobrze, że są książki, które naświetlają ten problem, który coraz bardziej się rozrasta. Jest to bardzo dobra powieść psychologiczna. Dostaniemy świetnie wykreowanych bohaterów, poznamy ich psychikę i dowiemy się, dlaczego postępują tak, a nie inaczej. Duża część książki zawiera opisy z rozprawy sądowej, co mnie bardzo cieszy. Książkę przeczytałam w dwa dni, a ma prawie 700 stron. To tylko świadczy o tym, jak bardzo powieść jest wciągająca. Polecam! Opinia została opublikowana także na moim blogu: http://kingaczyta.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Historia zabójcy. A właściwie ofiary. Dramatyczna historia... Prześladowany Peter dopuszcza się czynu, który zmienia życie mieszkańców pewnego miasteczka. Wystarczyło 19 minut, by wszystko zmieniło swój bieg. Zaskakująca opowieść do ostatnich kartek. Gdzie wszystko wydaje się takie oczywiste, a jednak... nie takie proste.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mocno polecam. Autorka jak zawsze stanęła na wysokości zadania.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka ta porusza bardzo ważne tematy. Otwiera nam oczy, na to jakie skutki może przynieść ciągłe szykanowanie przez rówieśników. Peter to nastolatek, który już od przedszkola, był ośmieszany, wyzywany i poniżany przez innych. Główny bohater nigdy się nie żalił i nawet nie bronił, bo wiedział, że to tylko pogorszy sytuację. Nigdy nie dawał upustu swoim uczuciom. Aż pewnego dnia wybuchły z wielką siłą. Wkroczył on, z bronią, do swojego liceum i wywołał strzelaninę. Zginęło w niej dziesięć osób i wielu zostało rannych. Cała, pokaźnych rozmiarów, książka toczy się wokół rozprawy. Ale pokazuje nam również wcześniejsze życie głównego bohatera. Przy okazji poznajemy wiele aspektów z życia innych ludzi: np. detektywa, sędziny, obrońcy i dawnej przyjaciółki Petera, której chłopak zginął w strzelaninie. Znajduje się w niej również kilka zaskakujących momentów, których w ogóle się nie spodziewałam. Jest to powieść bardzo ważna i smutna. Jedna z lepszych jakie czytałam. Ale uważam, że każdy w swoim życiu powinien ją przeczytać.

,,Można mieć poczucie, że się tonie, nawet jeśli w w zasięgu wzroku nie ma skrawka wody.''

,,Kiedy człowiek cierpi, ucieka w głąb siebie.''

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dziewiętnaście minut to niewiele, jednak w życiu mieszkańców jednego miasteczka, tyle wystarczyło by zmienić życie na zawsze. Peter Houghton jest prześladowany całe swoje szkolne życie, w cieniu swojego starszego brata, zagubiony i delikatny, nie potrafi odnaleźć się wśród swoich rówieśników. Pewnego dnia, gdy Peter ma siedemnaście lat, postanawia dać nauczkę swoim prześladowcom. Wchodzi do szkoły z dwoma karabinami i zaczyna wyrównywać rachunki. Te dziewiętnaście minut całkowicie rujnują życie nie tylko Petera, ale również jego rodziców, których obwinia cała społeczność. Co więcej, ta chwila nieodwołalnie zmienia życie Josie Cormier, przyjaciółki z dzieciństwa Petera, oraz jej mamy, Alex, która zostaje sędzią w sprawie Petera. „Dziewiętnaście minut” to opowieść o katastrofie, ale przede wszystkim o próbie życia po niej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Peter Houghton to tragiczny bohater.Od dzieciecych lat ponizany przez rowiesnikow. Znosi wszystko ale do czsu bo kazdy czlowiek ma swoj prog wytrzymalosci.Jeden niby drobny dla innych a ogromny incydent dla chlopaka uruchamia w nim machine zemsty.Autorka swietnie pokazuje ogrom zniszczen w psychice i zyciu czlowieka ,ktory jest ponizany,gnebiony i wysmiewany.Szkola i rowiesnicy to dla jednego zwycieztwo dla innego porazka.Petre znalazl sie w tej drugiej grupie i postanowil w koncu pokazac do czego prowadzi znecanie sie nad slabszymi.Teraz to on postanawia byc tym mocniejszym i za pomoca broni rozwiazac wszystkie swoje porazki .Sami musimy stwierdzic czy mial do tego prawo ale czy inni mieli prawo do zamiany jego zycia w"szkolne  pieklo".Swietna ksiazka ,jedna z lepszych jakie czytalam o tej tematyce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiele się może zmienić w życiu podczas wakacji, lub jednego dnia pracy, lub paru minut wyprzedzania samochodu, ale dla mieszkańców miasteczka, w którym żyje Peter i jego koleżanka z dzieciństwa Josie, wystarczy 19 minut horroru, by już nic nie było, jak przedtem. Czy piekło, jakie zgotowali Peterowi koledzy może usprawiedliwiać jego postępek?  Czy życie zniszczonej rodziny może jeszcze się odrodzić? Przeczytajcie koniecznie! Jodi Picoult jak zwykle nie zawodzi w opisywaniu trudnych i realnych życiowych dramatów. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ta opinia będzie nieco się różnić od innych jakie napisałam. Głównie za sprawą wychowania i akceptacji. Bo właśnie "wychowanie" i "akceptacja" - to słowa-klucze, które w tej książce są główną przyczyną zachowań, postaw i działań bohaterów.
Dlaczego tak sądzę?
W książce spotykamy charaktery wielu osób, opisy wielu sytuacji, które miały wpływ na ich późniejsze zachowania:

 

Pani Sędzia Alex Cormier i jej córka Josie.
- Lacy Matka Petera Houghtona. Peter - sprawca zbrodni, wrażliwy, cichy i spokojny dzieciak.
- Ojciec Petera, którego hobby to myślistwo, zaraził swoją pasją syna.
- A także każdy z uczniów, czy też nauczycieli którzy mniej lub bardziej ucierpieli w opisywanej tu masakrze.

Co by było gdyby: Peter nigdy nie poznał zasad skutecznego obchodzenia się z bronią? Gdyby matka wpajała mu inne zasady, niż być grzecznym, ułożonym i nie wyrządzał innym krzywd?
A co by było gdyby nauczyciele interweniowali gdy dzieci dokuczały Peterowi?
Właśnie... mobbing, czyli w skrócie dręczenie fizyczne i/lub psychiczne. Inaczej: nękanie, zastraszanie, szykanowanie; bardziej potocznie i bardziej przyziemnie: szydzenie, kopanie, przezywanie, opluwanie, wyśmiewanie... Takich i bardziej podobnych nazw jest więcej i można by jeszcze je wymieniać w nieskończoność. Ale nie w tym rzecz. Mobbing i wychowanie idą ze sobą w parze.
Bo gdyby Peter Houghton nie miał dostępu do broni i nie poznał obchodzenia się z nią może nie doszłoby do masakry... Z kolei, gdyby "dręczyciele" Petera Houghton'a byli WYCHOWANI w taki, sposób, żeby WIEDZIELI, że osoby spokojne, wrażliwe, ciche NIE SĄ od tego, żeby ich dręczyć i poniżać prawdopodobnie nie doszłoby do masakry... I wreszcie, gdyby nauczyciele wiedzieli, że mobbing w szkole może prowadzić do wielu przykrych sytuacji, że tak to ujmę, [poczynając od: traumy z dzieciństwa (bynajmniej nie u sprawców), poprzez późniejsze trudności z nawiązywaniem kontaktu (przez brak zaufania do innych osób), a co za tym idzie - ciąg wielu problemów także w późniejszym życiu zawodowym, a w skrajnych przypadkach do samobójstw bądź do aktów zemsty (takiej jak tutaj na przykład)], to świat wyglądałby inaczej...
Dlaczego akceptacja? Nie trzeba chyba wyjaśniać jak wielkie znaczenie ma to słowo w przypadku dręczonych uczniów...

 

Nazbyt emocjonalnie to napisałam, jednak mimo, że w żadnym wypadku nie zgadzam się z czynem jakiego dopuścił się ten dzieciak, to jestem w stanie zrozumieć pobudki, jakie nim powodowały.
Bo spróbujcie sobie wyobrazić sytuację tego chłopca i odpowiedzieć na pytanie: czy lubilibyście chodzić do szkoły, w której czeka was strach? Gdzie z pewnością będziecie musieli znowu przyjmować postawę obronną bo zawsze natkniecie się na któregoś ze swoich prześladowców? I tak dzień w dzień, przez kilkanaście lat. Non-stop... Czy pewnego dnia nie będziecie mieli poczucia, że czas w końcu coś z tym zrobić?

 

Obok trudnego tematu mobbingu książka ta podejmuje też inne ciekawe zagadnienia, między innymi:
- co czuje rodzic, którego dziecko padło ofiarą ataków ze strony rówieśników? - co czuje rodzic, którego dziecko stało się sprawcą szkolnej masakry?
- co czuje sędzia, której dziecko mogło ucierpieć/bądź ucierpiało w podobnej tragedii?
- co czuje osoba, którego przyjaciel okazał się bezwzględnym mordercą?
- co czuje nastolatek bądź nastolatka, który/a nie chce być wyśmiewany/a, szykanowany/a etc. i dlatego działa niezgodnie ze swoimi poglądami tylko po to by przypodobać się tzw. "klasowej elicie"?
i wreszcie najważniejsze: co czuje dzieciak, który musi pójść do szkoły wiedząc, że spotka się tam ze swoją codzienną gehenną w postaci jego... rówieśników-dręczycieli?

 

Peter Houghton postąpił bardzo źle, ponieważ nie widział innego sposobu rozwiązania swojej sytuacji, nikt też nie starał się pomóc mu w rozwiązaniu swoich problemów, ani nie wskazał nastolatkowi właściwej drogi postępowania. Zarówno rodzice, jak i nauczyciele. Pozostał ze swoim problemem sam, a złość, gniew na cały niewdzięczny świat, duża chęć obrotu spraw oraz ogromne, przeogromne poczucie osamotnienia w swojej sytuacji pociągnęło go do "tych dziewiętnastu minut". Minut, które zadecydowały o dalszym losie wielu ludzi. Zapewne gdyby nie nauczył się korzystać z broni palnej, i gdyby nie miał do niej dostępu znalazłby inny sposób "wyjścia z sytuacji". A czego Peter Houghton pragnął najbardziej? Dowiedzcie się tego oraz innych sytuacji z lektury tej książki.

 

Kto powinien przeczytać tę książkę?
Przede wszystkim uczniowie szkół, gdzie podobne zachowania mają miejsce: czyli "uczniowie-dręczyciele" - ku przestrodze.
Następnie uczniowie dręczeni - ku przestrodze również: by w swoim osamotnieniu odszukali możliwości pomocy dla własnej osoby. I uwierzyli, że nie są tak naprawdę sami. Tym bardziej, iż sama autorka przyznaje, że napisała tę książkę właśnie z myślą o nich.
Na koniec: rodzice i nauczyciele - w szczególności ci drudzy, którzy często problemu nie widzą, a jak już zauważą to bywa, że o wiele za późno. Jeśli nie mają czasu, ochoty bądź nie wiedzą, że mogą sięgnąć po poradniki (jakże liczne) na temat mobbingu, to niech chociaż sięgną po ten tytuł.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)