Dopóki starczy światła
Agatha Christie

To dziewięć kilkustronicowych opowiadań. Wśród nich znajdziemy chociażby prekursora do powieściTajemnica gwiazdkowego puddingu. Lecz mylą się ci, którzy uważają, że jest to pozycja dla amantów kryminału. W całym zbiorze tylko trzy historie są splecione zagadkami. Pozostałe przypominają krótkie obyczajówki. 

Do gustu przypadną także posłowia od wydawców. Znajdziemy informacje, w którym roku zostało napisane dane opowiadanie oraz ciekawostki. 

Hercules Poirot występuje tu tylko w dwóch opowiadaniach. Pozostali bohaterowie są tylko epizodyczni. Znamy ich średnio tylko przez 20 stron, ale możemy ich polubić. Autorka ma rzadki dar powoływania do życia postaci z krwi i kości, może dlatego, że żadnego z nich nie posądza, a czytelnikowi pozwala osądzić jego postępowanie. 

Przyjemność z przeczytania tej książki będą miały osoby, które nie lubią czytać długich historii, ci zapracowani także. Książkę tę można potraktować jako dodatek do twórczości Christie. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dawno temu zaczytywałam się kryminałami Agathy Christie jak szalona. Przeczytałam wszystkie i zachwycała się przenikliwością autorki, pomysłowością, wymyślnymi intrygami – a także tym, że choć napisane tyle lat temu, wciąż są intrygujące i potrafią zaciekawić współczesnego czytelnika. Zdziwiłam się więc, kiedy trafiłam na tom opowiadań Agathy Christie, który jakimś cudem umknął mej uwadze w czasie fascynacji autorką. Sięgnęłam po tę cieniutką książeczkę z ciekawością i lekkim niepokojem – czy nadal znajdę w tym stylu to coś, co mnie tak ciekawiło przed laty? Znalazłam! Te opowiadania to kwintesencja stylu Agathy Christie!

            Książka zatytułowana „Dopóki starczy światła” zawiera dziewięć krótkich opowiadań Agathy Christie – są wśród nich zarówno kryminały, jak i historie obyczajowe i romanse – wszystkie obdarzone niezwykłym klimatem i nastrojowością. Dla kogoś, kto lubi i ceni Agathę Christie – będzie to spotkanie z tym, co najbardziej ceni u autorki: czyli z ciekawym pomysłem, intrygą, sztuką dedukcji oraz przenikliwości na najwyższym poziomie (w niektórych opowiadaniach pojawia się niezrównany Herkules Poirot). A jeśli ktoś nie zna twórczości Christie (choć nie wiem czy to możliwe!) – jest to świetna okazja do zapoznania się ze stylem tej pisarki i stwierdzenia, czy jest on wciąż aktualny i ciekawy dla współczesnego czytelnika.

            Opowiadania są różne: nie wszystkie mnie wciągnęły, ale przy żadnym nie miałam pokusy, aby je odłożyć bez dokończenia. Spodobał mi się ich klimat, jakbym przeniosła się w czasie do okresu, gdy damy chodziły w pięknych sukniach, a panowie nosili cylindry i surduty… A mimo to ten piękny, elegancki i wysublimowany świat, nie był przecież doskonały. Tak jak i dzisiaj, istniały w nim zbrodnie, chciwość, namiętność, zdrada, oszustwo, miłość i nienawiść.

            Bardzo przydatnym zabiegiem jest wprowadzenie posłowia po każdym z opowiadań – choć ten element książek zdarza mi się omijać, tutaj stanowił on dopełnienie całości – dawał nam szerszy kontekst, historię ukazania się opowiadania, jego odbiór przez współczesnych autorce ludzi – oraz związane z nim ciekawostki.

            Przyznam, że nie przepadam za opowiadaniami – wolę powieści, z ich rozbudowaną fabuła, bo w przypadku opowiadań zwykle ledwie zdążysz poznać trochę postacie – a już musisz się z nimi żegnać. Tak jest i tutaj – chociaż akurat w przypadku tych opowiadań miło mi było choć na chwilę zagościć w świecie tych bohaterów – czułam się, jakby dane mi było zerknąć do nich na moment przez dziurkę od klucza…

            Myślę, że ta książeczka spodoba się nie tylko fanom Agathy Christie oraz miłośnikom historii kryminalnych, ale każdemu, kto chciałby się przekonać, że nawet na kilku stronach można zawrzeć całą gamę ludzkich uczuć i planów oraz stworzyć frapującą intrygę lub niezwykłą zagadkę, z której rozwiązaniem poradzić może sobie tylko najtęższy umysł.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nigdy nie będę wielbicielką opowiadań. Zanim się wciągnę w fabułę, poznam bohaterów i rozpocznę analizowanie charakterów, uczuć i relacji to już jest koniec. Jednak chcąc dążyć do poznania jak największej liczby książek Królowej Kryminałów, tym razem padło na zbiór opowiadań dla zapracowanych, czyli kilkustronicowych form (idealnych na czytanie w chwili, gdy sięgając po powieść można się zgubić odkładając co kilka minut a w tym przypadku akurat zdążyłam poznać jedno opowiadanie). Co o nich myślę? Zapraszam na wrażenia. Niespełna trzydziestoletni John miewa dziwne sny o Domu; Olga Stormer jest aktorką, którą ktoś postanawia szantażować jej prawdziwą tożsamością; Klara Halliwell dyskretnie szantażuje Vivien, żonę Geralda, którego kocha nad życie; Poirot próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczej kartki i morderstwa oraz kontrmorderstwa; dwoje ludzi spotyka się w muzeum przed obliczem małego i samotnego bożka, lecz nie do końca potrafią się porozumieć, mimo że czują nić sympatii. Tak pokrótce można przedstawić pięć pierwszych opowiadań. Niektóre zawierają elementy fantastyczne, inne są romantyczne, zaś kolejne kryminalne. Finały są zaskakujące, tragiczne, szczęśliwe, ale i niezrozumiałe (opowiadanie pierwsze to zupełnie nie moja bajka). Czasami wygrywa miłość, czasem przebiegłość, ale nie brak też elementu zaskoczenia. Pozostały mi jeszcze do omówienia cztery opowiadania. Czterech spadkobierców wuja Myles'a szuka czterech ukrytych skarbów i podobno największe szanse mają najgłupsi i nieuczciwi. Do czego się posuną, by zdobyć bogactwo? Malarz i jego żądna pieniędzy żona, oraz chrzestna małej Winnie - Jane. Jakie relacje łączą tych ludzi? Dlaczego przepływający strumień kasy ma tak dziwne źródło? Trójkąt małżeński i dwuznaczności to charakterystyczne cechy opowiadania, które zresztą ma bardzo niewyraźny koniec. W ósmym opowiadaniu Poirot próbuje rozwikłać zagadkę niebanalnego zabójstwa i trupa w skrzyni. Bardzo zawiła historia i jakże obfitująca w niewinnych ludzi i intrygi. Rodezja, ukochane miejsce dawnego ukochanego pani Deirdre Crozier, który zginął na wojnie. Małżeństwo Crozier spacerując, poznaje specyfikę plantacji tytoniu a słabość kobiety sprawia, że dochodzi do niesamowitego spotkania. Kim jest tak naprawdę pan Arden? Kogo tam naprawdę łączy miłość? Końcowa czwórka jest moim zdaniem bardzie zrozumiała i emocjonująca. Bawiłam się świetnie, choć nie zawsze zakończenie mnie satysfakcjonowało. Ale przecież nie zawsze autor pisze tak książkę, by była przewidywalna i cieszyła czytelnika. Czasami wystarczy, że cieszy twórcę. Są to opowiadania z nutką sensacji, kryminału, pojawia się w nich krew, trupy i łzy. Jest też miłość, choć nie zawsze szczęśliwa, żądza bogactwa, zdrady i potajemne wzdychanie do obiektu uwielbienia. Zbiorek jest napisany typowym dla Agathy Christie językiem, w typowych okolicznościach i czasie odpowiadającym życiu autorki. Można to poznać po sposobie bycia, życia, wysławiania i ubierania się bohaterów. Opowiadania mają zawsze zaskakujące finały i nie sposób odgadnąć zamysłu Christie. Kiedy już mi się wydawało, że wiem jak skończy się dana historia to nagle jednym zdaniem czy akapitem autorka przewracała całą fabułę na drugą stronę i jedną czy dwiema niespodziankami niweczyła moje przypuszczenia. Książeczka świetnie nadaje się na przerywnik innych lektur, na chwile oddechu pomiędzy mocnymi wrażeniami czy na kilkuminutowe możliwości czytelnicze, ponieważ nie ma powiązań między poszczególnymi tekstami i nie spowoduje to, że zgubimy wątek.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dopóki starczy światła" to zbiór dziewięciu opowiadań autorstwa Agathy Christie, które ukazują nam pisarkę w trochę innym świetle, gdyż oprócz nowelek kryminalnych znajdziemy tu również romanse czy opowiadania z elementami fantastycznymi. Przyznam, że w czasie przeglądania bibliotecznych półek niezbyt starannie czytałam opis książki, dlatego zdziwiłam się, że zawiera ona nie tylko opowiadania kryminalne. I jak to bywa w opowiadaniach - jedne były lepsze, inne zaniżały poziom. Najbardziej nie przypadło mi do gustu "Złoto Manksów", którego sensu nie zrozumiałam, i romans z trochę enigmatycznym zakończeniem "Otoczony ścianą". Mistrzostwem natomiast były dwa opowiadania z genialnym Poirotem, krótka, ale trzymająca w napięciu "Aktorka" oraz nietypowy romans o dwojgu ludzi, których połączył "Samotny bożek". Nie uważam tego zbioru za szczyt umiejętności Christie, choć dużym plusem w porównaniu z powieściami jest tu szybki rozwój akcji. Jednak z ciekawością sięgnę po inne opowiadania, między innymi te z książki "Pułapka na myszy".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowiadania, w których autorka potrafi zaskoczyć swoich wielbicieli. Przyzwyczajeni do kryminalnej strony, poznajemy Agathę Christie jako romantyczną pisarkę. Ta lektura to swego rodzaju przekrój przez twórczość autorki. Polecam gorąco.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Christie w wersji do autobusu, tramwaju, metra. Seria krótkich opowiadań do oderwania się na chwilę, część lepsza a część gorsza, część miłosna, część z dreszczykiem i standardowo z zagadką

(Kliknij aby rozwinąć opinię)