Cienie Paryża
Paulina Kuzawińska

Zawsze ciągnęło mnie do francuskich klimatów, dlatego jakiś czas temu podczas zamawiania książek moją uwagę przykuła powieść "Cienie Paryża" Pauliny Kuzawińskiej. Twórczość tej autorki nie była mi wcześniej znana, ale bardzo tajemnicza i ciekawa fabuła sprawiła, że kliknęłam "Zamów". Tak więc dzisiaj mam dla Was recenzję tej oto książki. Zatem zapraszam do czytania!

Pewnego dnia w Paryżu w dziewiętnastym wieku dochodzi do strasznego zdarzenia. Młody architekt podpala restaurację w niedawno wybudowanej wieży Eiffla i tym sposobem trafia do szpitala psychiatrycznego. Wszystko wskazuje na to, że jest on szalony... Mężczyzna zostaje poddany hipnozie, która ma na celu poznanie prawdy o całym tym zdarzeniu. Podczas tej hipnozy przeżywa on całą swoją historię, która doprowadziła do podpalenia, na nowo. W ten sposób opowiada on o swoim romansie z tajemniczą kobietą, który wszystko skomplikował. W trakcie hipnozy na jaw wychodzą nowe fakty... Co skłoniło młodego architekta do podpalenia restauracji? Czy na pewno jest szalony? Kim jest tajemnicza kobieta, dla której stracił głowę?

W książce występuje narracja trzecioosobowa. Akcja dzieje się w wieku pary i elektryczności, kiedy to wybudowano wieżę Eiffla, czyli w 1889 roku. W książce tej są autentyczne wydarzenia oraz występują postacie historyczne. Jest też wątek miłosny, ale nie jest to typowe romansidło. Czytając tę książkę, można dostrzec bardzo tajemniczy klimat, czasami nawet i mroczny, bo trochę w niej grozy. Jest ona zaliczana do powieści obyczajowych, jednak jak dla mnie podchodzi też trochę pod thriller psychologiczny, ale taki, który nie jest zbyt ciężki. Występuje dużo nielogicznych zdarzeń, które na końcu, na szczęście moją swoje sensowne wytłumaczenie, bo momentami czułam się tak, jakbym czytała fantastykę, za którą nie przepadam. Ogólnie książka bardzo wciąga i szybko się ją czyta. Po skończeniu jednego rozdziału natychmiast musiałam rozpocząć nowy, bo tak bardzo mnie ciekawiła, że trudno mi się było od niej oderwać. Tym sposobem nie wiem, kiedy dobiegłam do końca książki. Dodatkowo styl pisania autorki bardzo mi przypadł do gustu, fabuła okazała się pomysłowa, a końcówka bardzo mnie zaskoczyła.

"Cienie Paryża" jest bardzo przyjemną powieścią obyczajową, w której występuje także mroczny klimat. Tajemnicza i wciągająca fabuła sprawiają, że trudno jest się od nie oderwać. Jeśli lubicie powieści grozy z wątkiem miłosnym, w których akcja dzieje się w bardzo odległych czasach, to z pewnością spodoba się Wam ta książka!

Paryż🗼 ❤
Czy jest wśród Was ktoś, kto marzy o podróży do tego pięknego miasta ?
Paulina Kuzawińska w swojej najnowszej powieści zabiera nas właśnie do stolicy Francji.

Rok 1899. W Paryżu właśnie rozpoczyna się przygotowywana od lat Wystawa Światowa. Do stolicy Francji zjeżdżają ludzie z całego świata chcąc zobaczyć słynną wystawę oraz nowo wybudowaną wieżę Eiffla. W międzyczasie dochodzi do dziwnych wydarzeń, w wyniku których młody, świetnie zapowiadający się architekt trafia do szpitala psychiatrycznego. Zostaje oskarżony o podpalenie restauracji. Czy poddając się hipnozie dowie się co pchnęło go do tego czynu?

Cóż to była za historia ! Autorka zabrała mnie w cudowną podróż do czasów la belle epoque. Wspaniałe połączenie powieści historycznej z wątkiem kryminalnym i namiętnym romansem. Autorka w cudowny sposób oddaje nam klimat tamtych czasów, czytając mamy wrażenie jakbyśmy brali udział w bankietach, podróżowali dorożką,  po prostu coś wspaniałego. To było moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, które uważam za bardzo udane. Książkę czytałam z zapartym tchem i z ogromną przyjemnością nie mogąc doczekać się zakończenia tej mrocznej i intrygującej historii. A zakończenie? Nie spodziewałam się tego, Paulina Kuzawińska zaskoczyła mnie ogromnie, byłam w szoku czytając ostatnie strony. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko szczerze Wam polecić "Cienie Paryża". Ja krótko mówiąc zostałam oczarowana. Na pewno sięgnę po inne powieści Pani Pauliny.

Dziękuję bardzo za możliwość przeczytania książki @wydawnictwolira 💙

Kiedy sięgałam po tę książkę kompletnie nie spodziewałam się tego co znajdę w środku. Może z początku nie da się poczuć dreszczyku emocji, ale im więcej stron się przeczyta tym bardziej czytelnik chce poznać dalsze losy Victora. Po prostu ta książka jest... wciągająca. Niebezpiecznie intrygująca. Nietuzinkowa. Posiadająca drugie dno. Oczywiście to nie wszystkie zalety tej książki, bo oprócz tego Cienie Paryża mają świetnie wykreowane postacie. Każda z nich ma wiele twarzy. Niektóre z nich nie są tym za kogo się podają albo też mają inne motywy niż te, które zostały ,,oficjalnie'' przedstawione. Niektórzy z nich niechętnie dzielą się z czytelnikami swoimi sekretami i często mylą tropy przez co nie do końca wiadomo czego należy się z ich strony spodziewać.
Warto też zwrócić uwagę na miejsce i czas akcji. Paryż ! To miasto z czasów la belle epoque wyglądało jakby nigdy nie spało. Ono wyglądało jakby było idealne by realizować swoje plany i marzenia. Jawiło się jako wręcz wyśmienite miejsce by obcować ze sztuką, nie tylko z racji Światowej Wystawy. Fakt, czasami bywało mroczne, ale było także szansą dla tych, którzy byli ambitni. Tak było z głównym bohaterem tej książki. Victor odniósł sukces, jednak co robił ze swoim życiem było inną już sprawą.
W cieniu Paryża to misternie ułożona, nieco mroczna historia, która sprawia, że czytelnik wręcz nie może się od niej oderwać. Mnie autorka tej historii kupiła już niemal na samym początku. Z przyjemnością odkrywałam tajemnice i czasami myliłam tropy. Zafascynowana podążałam wraz z bohaterami uliczkami Paryża i zwiedzałam Wystawę. Oczywiście gorąco ją polecam ! To naprawdę kawał wciągającej historii.

Cienie Paryża to kolejna fenomenalna powieść, która wyszła spod pióra Pauliny Kuzawińskiej. Autorka tym razem zabiera swoich czytelników do epoki pary i elektryczności, która odeszła do przeszłości. Snuje swoją opowieść, w której jest gęsto od tajemnic i mroku, a czytelnicy odczują potęgującą się atmosferę grozy i tajemniczości. Panie i panowie, autorka kryminałów i powieści retro ma dla Was następną literacką ucztę. Przenieśmy się wraz z nią do Miasta Świateł i miłości – do XIX-wiecznego Paryża – miasta artystów i zakochanych. 

Cienie Paryża

Rok 1889 – rok rozpoczęcia świętowania Wystawy Światowej w Paryżu. Młody architekt Victor, który współtworzył powstanie wieży Eiffla zamiast pić ze wszystkim szampana i świętować trafia do szpitala psychiatrycznego. Mężczyzna wcześniej podpalił restaurację, w której odbywało się przyjęcie i majaczył o samobójstwie pewnej młodej kobiety, która miała rzekomo skoczyć z Wieży Eiffla. Wcześniej jedna udało mu się zamienić z dziewczyną kilka słów, pocałować i… zauroczyć się nią. Poddany hipnozie Victor wraca do przeszłości i wspomina wszystko, co doprowadziło go do pobytu w zakładzie dla obłąkanych w Salpêtrière – przeżywa podpalenie Wieży, którą zaczął traktować jako symbol wszelkiego zła, jakie go spotkało i wrócił do historii brzemiennego w skutkach romansu. 

La belle epoque nad Sekwaną

Cienie Paryża to misternie skonstruowana opowieść, w której nic nie jest takie, jakim się wydaje. Autorka znakomicie wodzi czytelników za nos, myli tropy i wprowadza w świat Paryża, którego już nie ma. Książka jest niezwykle klimatyczna, mroczna, pełna specyficznej atmosfery niepewności. Paulina Kuzawińska z wrodzoną sobie swobodą prowadzi czytelnika uliczkami Paryża i jest mistrzynią budowania klimatu grozy w powieściach. Czytałam z wypiekami na twarzy i nie przewidziałam takiego zakończenia! Przyznam, że Cienie Paryża kupiły mnie totalnie i są, jak na razie, moją ulubioną powieścią tej autorki. No i ta piękna okładka, od której nie można oderwać oczu! Książka z pewnością przypadnie do gustu miłośniczkom romansów oraz romantycznym duszom poszukującym magii i miłości. Paulina Kuzawińska w szczytowej formie! 

lady-in-red.pl

Mamy 1889 rok.
W Paryżu rozpoczyna się Wystawa Światowa.
Młody i świetnie zapowiadający się architekt pewnego dnia podpala restaurację w niedawno wybudowanej wieży Eiffela. Trafia za to do szpitala psychiatrycznego.

Dlaczego to zrobił?
Czy faktycznie oszalał?

Mężczyzna próbuje znaleźć odpowiedzi na te pytania i cofa się w czasie opowiadając historię swego romansu, przez który utracił wszystko.
Podczas tego powrotu do wspomnień na jaw zaczynają wychodzić niewiadome i w końcu okaże się, że nic nie jest takie, na jakie wygląda.

Jeżeli sięgniecie po książkę patrząc tylko na okładkę i spodziewając się łzawej opowieści, niech Was nie zwiedzie ta mina niewiniątka.
Owszem, jest romans, ale atmosfera gęstnieje od intryg i coraz mocniej wyciska swoje piętno na naszych bohaterach.

Jakie to wszystko było zaskakująco dobre!
W życiu się nie spodziewałam takiego zakończenia!

Jest mi też trochę smutno, bo znowu uderza w twarz stara prawda, że ludzie dla pieniędzy są w stanie posunąć się do najgorszego łajdactwa.
A zwłaszcza jest to widoczne w tamtych czasach, kiedy kobieta miała być tylko nic nie znaczącym ozdobnikiem mężczyzny.

Jeśli więc macie ochotę na fascynującą podróż w czasie i chcecie być świadkami tragicznych wydarzeń, to zapraszam do czytania.

Główny bohater zdecydowanie nie zdobył mojej sympatii. Bardzo współczułam jego narzeczonej. Sama fabuła bardzo ciekawa.