Chcę Cię usłyszeć
Diane Chamberlain

„Chcę Cię usłyszeć” to kolejna powieść Diane Chamberlain, która zauroczyła mnie zarówno swoją fabułą, jak i wydarzeniami. Podziwiam autorkę za niezwykły talent do tworzenia oryginalnych, ciekawych i niebanalnych historii o sprawach ważkich i ponadczasowych. Laura jest naukowcem w dziedzinie astronomii, matką pięcioletniej Emmy i żoną dużo starszego od siebie mężczyzny. Jej z pozoru stabilne i poukładane życie zostaje wywrócone „do góry nogami” na skutek samobójczej śmierci męża. Niestety naocznym świadkiem tych traumatycznych wydarzeń staje się Emma, która w jednej krótkiej chwili z wesołej, żywiołowej i rozgadanej dziewczynki staje się cichym, zalęknionym i wycofanym dzieckiem. Do tego przestaje mówić. Na skutek przeżytego szoku w jej psychice powstaje blokada, z którą nie sposób byłoby poradzić sobie bez indywidualnych spotkań terapeutycznych. 

Wszystkimi możliwymi sposobami Laura pragnie pomóc swojej córeczce otworzyć się na nowo na świat i ludzi, ale ma też do wypełnienia dosyć trudne zadanie. Ostatnią wolą jej umierającego ojca było odnalezienie pewnej obcej kobiety – Sarah Tolley i zaopiekowanie się nią. Laura spełniając obietnicę daną ojcu przeciwstawia się woli męża i ostatecznie czuje się winna jego śmierci. Jednak cotygodniowe spotkania z Sarah okazują się mieć zbawienny wpływ zarówno na Laurę, jak i na jej córeczkę Emmę.

Historia Laury i wspomnienia chorej na alzheimera Sarah to dwie odrębne opowieści, które przeplatają się ze sobą. Te z pozoru zupełnie nie związane ze sobą wątki, rzucają nowe światło na wydarzenia i prowadzą do odkrycia głęboko skrywanych sekretów i tajemnic. Sarah wyjawia prawdę o swojej przeszłości, a Laura dość niespodziewanie odkrywa historię własnego pochodzenia. Mamy tu bowiem do czynienia z eksperymentami medycznymi na ludzkiej psychice związanymi z amerykańskim rządowym programem kontroli umysłu. Aż trudno uwierzyć, że tego rodzaju testy miały miejsce w II połowie XX wieku i dotyczyły także innych państw świata.

Powieść Diane Chamberlain przepełniona jest emocjami i niepewnością co do dalszych wydarzeń. Historia jest bardzo realistyczna. Nie brak w niej wzruszeń, choć chyba częściej odczuwa się zdumienie i niedowierzanie. Element zaskoczenia wzmaga ciekawość, a zakończenie to w moim przekonaniu prawdziwy majstersztyk. Książkę czyta się szybko i z wypiekami na twarzy. Pozostajemy w ciągłym napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Z pozoru nie związane ze sobą wątki idealnie wpasowują się we właściwe miejsca i ostatecznie dają pełny obraz przedstawianych wydarzeń.

Polecam serdecznie lekturę tej powieści i jestem przekonana, że nie jedną (nie jednego) z Was autorka prawdziwie zaskoczy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo przyjemna książka , z ciekawością przewracałam kartki i czytałam kolejny rodział. Ma bardzo ciekawą fabułę. Na postać pierwszo planową wysuneła się po paru rodziałach Sarah Tolley - postać drugoplanowa. To jej życie i opowiadania zdominowały książkę. Postać Emmy dziewczynki która przestała mówić zeszła na drugi plan. Książka ciekawa o utracie bliskich i odnalezieniu rodziny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Diane Chamberlain po raz kolejny serwuje czytelnikom emocjonalną karuzelę. "Chcę Cię usłyszeć" trafia na listę moich ulubionych książek i o tej książce na pewno długo będę pamiętać. Na pierwszy plan zdecydowanie wysuwa się historia opowiadana przez Sarah, która wydaje się dość nieprawdopodobnymi urojeniami staruszki chorej na Alzheimera. Niektóre jej fragmenty, rozgrywające się w szpitalu psychiatrycznym brzmią jak z nocnego koszmaru albo mocnego horroru. Tajne badania nad kontrolą umysłu na niczego nieświadomych pacjentach zlecone przez CIA, psychiatra wobec, którego sprawdza się powiedzenie "lekarzu, lecz się sam" i ogromny dramat rodzinny poruszają czytelnika i skłaniają do myślenia. Zgrabne połączenie wątków teraźniejszych z przeszłymi sprawia, że mamy fascynującą zagadkę do rozwikłania, a domysłom nie ma końca. Historia Laury i jej rodziny jest niesamowita, jak dobrze że po tylu latach znalazła swój szczęśliwy finał. Polecam wszystkim fanom Chamberlain i wielbicielom powieści obyczajowych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna interesująca książka. Laura przypadkowo odkrywa swoją przeszłaśc. Dzieje się tak za sprawą kobiety, która okazuje się byc jej matką... Odnajduje również ojca swojej córki. Szczęśliwe zakończenie... a może nie... matka jest chora - nie wie, że to dawno oddana Jane. Bardzo ciekawy wątek pracy w szpitalach prychiatrycznych. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zagmatwana historia i zarazem bardzo wciągająca,do ostatniej strony śledzimy i poznajemy

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedna z moich ulubionych autorek tym razem także nie zawiodła. Wzruszająca, wstrząsająca historia przede wszystkim o miłości, o poszukiwaniu prawdy i o skrywanych sekretach. Lubię takie klimaty. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Życie płata nam różne figle. Czasami jest tak, że wszystko idzie jak po maśle, idealnie, jesteśmy szczęśliwi i spełnieni. Niestety po jakimś czasie, tylko jedno wydarzenie potrafi zepsuć wszystko i wywrócić nasze życie do góry nogami. Nigdy nie wiemy co czeka nas za rogiem albo jutro. Podobną historię pokazuje nam Diane Chamberlain w powieści "Chcę cię usłyszeć". Laura Brandon to popularna astronautka, spełniona kobieta i w życiu prywatnym i zawodowym. Ma wspaniałą córkę Emmę i kochającego męża Ray'a. Pomimo tego, że mąż ma problemy ze zdrowiem psychicznym, kobieta jest szczęśliwa. Niestety, jak wiemy nic nie trwa wiecznie. Życie Laury zmienia się wraz ze śmiercią ojca. To właśnie wtedy, na łożu śmierci, ojciec prosi Laurę, aby odwiedzała starszą kobietę, o której wcześniej nie słyszała - Sarah Tolley. Jak w takiej sytuacji nie złożyć obietnicy? Kobieta zgadza się i niestety nie wie, jak ta obietnica wpłynie na jej przyszłość. To nie jest jeszcze koniec złych wydarzeń... Kobieta nie zdążyła pogodzić się jeszcze ze śmiercią ojca a znowu dostaje nóż w plecy od losu - jej mąż popełnia samobójstwo. Co gorsze, świadkiem śmierci Ray'a jest pięcioletnia Emma. To traumatyczne wydarzenie spowodowało, że dziewczynka przestała mówić... zupełnie. Świat kobiety rozpada się tysiące kawałków. Robi wszystko, aby pomóc córce. Zdruzgotana i gnębiona poczuciem winy Laura kontaktuje się z jedyną osobą, którą może pomóc jej i Emmie - z biologicznym ojciec Emmy, który nie wie, że ma dziecko. Już sam zarys fabuły, który przedstawiłam jest ciekawy, prawda? Ale to nie wszystko! Bardzo intrygujący jest także wątek Sarah Tolley, która boryka się z Alzheimerem. Kobieta nie pamięta rzeczy z krótkiej przeszłości, jednak bardzo dobrze, ze wszelkimi detalami pamięta swoją młodość. Dzieli z Laurą swoją przeszłością, która jest bardzo ciekawa. Nie chcę powiedzieć za dużo, ale wspomnę tylko, że przeszłość staruszki wiążę się ze szpitalem psychiatrycznym, w którym pracowała kobieta, i w którym pacjenci zostali poddawani eksperymentalnym terapiom. "Chcę cię usłyszeć" to powieść wprost kipiąca emocjami. W dodatku autorka serwuje nam niezwykłe wzruszenie oraz konieczność refleksji i przemyśleń. Książka tak mną poruszyła, że przez długi czas myślałam tylko o niej, i nie mogłam zacząć kolejnej powieści. Naprawdę nie mogłam się otrząsnąć. Autorka w idealny sposób buduje napięcie. Pomimo tego, że akcja przyspiesza powoli, mnie książka wciągnęła od pierwszej strony i nie mogłam się od niej oderwać. Zakończenie książki jest zaskakujące i idealne, choć niektórzy uważają, że jest naciągane. Pomimo tego, że w książce jest kilka zbiegów okoliczności, moim zdaniem zakończenie w bardzo dobry sposób pasuje do całej fabuły, a wątek kryminalny nadaje książce "tego czegoś". Książkę czyta się z ogromną przyjemnością i lekkością. Można się zrelaksować i odpocząć, pomimo tego, że autorka serwuje nam szczyptę psychologii. Nie sposób wspomnieć także o bohaterach, którzy są idealnie przedstawieni i wykreowani. Są oni prawdziwi i naturalni, a ich zachowania wprost wyjęte z życia. Dodatkowo autorka ma takie lekkie pióro, że książkę pochłania się w mig. Podsumowując, "Chcę cię usłyszeć" to rewelacyjna powieść, ujmująca i barwna z wątkiem kryminalnym sprzed lat, która na długo zostanie w mojej pamięci. Z całego serca polecam! A ja z pewnością sięgnę po kolejne książki autorki, coś czuje, że Chamberlain stanie się moją jedną z ulubionych autorek. ___________________________________________________________________ http://z-ksiazka-w-reku.blogspot.com/2016/05/chce-cie-usyszec-diane-chamberlain.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Śmierć zazwyczaj wszystko kończy. Zamykasz oczy i nie ma cię tutaj wśród bliskich. Stajesz się wspomnieniem, do którego miło czasami wrócić. Być może jest jakieś "po śmierci", ale nie tu. Na tym świecie umierasz, ale życie innych toczy się dalej i nie ma siły, która mogłaby to zmienić. Czas płynie... Właśnie, czas. Mówią, że leczy rany. Jednak co, jeśli działa on na niekorzyść? Co, jeśli czas zamiast postępu, przynosi regres? I jak to określić, gdy najważniejsza osoba w życiu przestaje mówić? Laura Brandon bardzo przeżyła śmierć ojca, do którego była wyjątkowo przywiązana, gdyż zaszczepił w niej pasję do gwiazd i pomagał ją rozwijać. Na łożu śmierci wymusił on na córce obietnicę zaopiekowania się tajemniczą kobietą, której opłacał pobyt w Domu spokojnej starości, jednak nie widywał się z nią i nigdy nie wspominał, że się znają. Laura postanawia odwiedzić Sarah Tolley, mimo definitywnego sprzeciwu jej męża, Raya, który uważa, że ojciec nią manipuluje i wykorzystuje. Spotkanie z obcą kobietą wydaje się Laurze nieznaczące i mimo wszystko postanawia ją odwiedzić. Sarah okazuje się przemiłą starszą panią z alzheimerem, która pamięta tylko odległą przeszłość. Po powrocie do domu Laura zastaje swoją pięcioletnią córkę Emmę na schodach, zdruzgotaną i zapłakaną. Dziewczynka nie chce zdradzić, co się stało, więc kobieta musi sama się przekonać. Zastaje męża, od lat cierpiącego na depresję, martwego w ich sypialni. Emma była jedynym świadkiem samobójstwa, jednak dziewczynka... całkowicie przestała mówić. Laura w tej ciężkiej sytuacji jest sama, gdyż każdy wkoło wychwala jej męża i uważa go za wzór do naśladowania. Czy zasłużenie? ,,Tak, miałam dużo szczęścia (...). Ze szczęściem jest tylko ten kłopot, że nigdy nie trwa długo." Po śmierci ojca, po śmierci męża, życie Laury i Emmy musi toczyć się dalej, jednak nastąpiły niewyobrażalne zmiany. Laura nie pracuje już tyle, ile miała w zwyczaju, a Emma z roześmianej, rozgadanej i śmiałej zamienia się w cichą i wycofaną dziewczynkę, której terapia nie pomaga przywrócić mowy. Jak dojść do tego, o czym myśli dziecko? Jak rozpoznać, co jest rzeczywistą przyczyną traumy, gdy nie chce się z nikim komunikować - nawet z własną matką? Terapeutka Emmy proponuje włączyć do terapii mężczyznę, prawdziwego ojca Emmy, który nie wie nawet o jej istnieniu. Odpowiedź Dylana jest zaskakująca. Niewielu ludzi zdobyło by się na taką odwagę, jak bohaterowie książki Diane Chamberlain ,,Chcę cię usłyszeć". Kobiety lubią czytać historie przepełnione emocjami. Cóż, już takie jesteśmy, że potrzebujemy się czasami napłakać, naśmiać i namyśleć o stu rzeczach na raz. W książce ,,Chcę cię usłyszeć" nie brakuje tego, co kobiety lubią najbardziej. Z łatwością możemy wczuć się w sytuację Laury, która nie różni się niczym od prostej matki i żony, za wyjątkiem zamiłowania do gwiazd. Jest naukowcem, pracoholikiem, przez co mąż zarzuca jej, że zaniedbuje rodzinę, która powinna być najważniejsza. Laura jednak tak nie uważa, stara się na swój sposób poświęcać dużo uwagi ukochanym osobom. Wspiera Raya w pisaniu książki i trwa przy nim w chorobie, zabiera często Emmę w ciekawe miejsca, gdzie akurat ma mieć spotkanie zawodowe, do tego opiekuje się umierającym ojcem. Jednym słowem, daje radę. Ale która z nas nie ma na głowie tysiąca różnych rzeczy? Kobiety z natury są ambitne i angażują się całą sobą w każdą sprawę. Problem pojawia się, gdy Laura traci oparcie bliskich osób, zostając tylko z córką. Okazuje się, że musi porzucić wszystko, co robiła do tej pory, by poświęcić uwagę tylko Emmie. Jak do tej pory udawało jej się wszystko ze sobą połączyć, tak teraz nie potrafi poradzić sobie z własnymi emocjami. Na jej przykładzie widzimy idealnie, że każda osoba - nawet najsilniejsza - potrzebuje wparcia innych ludzi, potrzebuje czuć się częścią czegoś. ,,- Trochę jakby... się pogubiłem. Wypadek uświadomił mi, że moje życie... że każde życie jest tylko przelotnym błyskiem na ekranie wieczności. (...) - Trudno być astronomem i nie zdawać sobie z tego sprawy (...). Człowiek patrzący w gwiazdy szybko odkrywa, jak niewiele znaczy." Niemniej ważny jest wątek Sarah Tolley, która z każdym spotkaniem coraz bardziej otwiera się przed Laurą. Kobieta opowiada historię swojego życia, która z czasem zaczyna być coraz bardziej tajemnicza i intrygująca, bowiem pracowała w jednym z najlepszych szpitali psychiatrycznych, wśród najznamienitszego doktora. Historie chorej na alzheimera wydają się niedorzeczne i zupełnie wyrwane z kontekstu. Dlatego właśnie tak czytelnik chce wiedzieć więcej. Czekałam z niecierpliwością na kolejną opowiastkę Sarah, a łączenie ze sobą poszczególnych faktów było wyzwaniem i przyjemnością zarazem. Ogromną zaletą książki Diane Chamberlain jest umiejętne łączenie wątków, dzięki czemu żaden z nich nie wydał się banalny i drugoplanowy. Poza tym myślę, że zakończenie książki nie było ani trochę przewidywalne czy banalne, do ostatniej strony musiałam zastanowić się nad pewnymi rzeczami i gdy już dotarłam do końca, byłam zaskoczona rozwiązaniem historii, jaką może napisać albo życie albo utalentowany autor. Okazało się jednak, że ludzie często nie są tymi, za kogo się podają. Autorka porusza temat bardzo popularny w wyjątkowy sposób: zło, wykorzystanie, kłamstwa, wątpliwie zasłużony szacunek... Dzięki emocjonalnemu związkowi z Laurą, Sarah, Emmą i pozostałymi bohaterami koniec powieści przyniósł bezgraniczną radość, łzy wzruszenia i jednocześnie zawód, że to już koniec. Koniec powieści, jednak nie koniec możliwości. Dlatego jedno z "pytań do dyskusji" brzmi: Jaka przyszłość, twoim zdaniem, czeka bohaterów tej książki? Czego byś im życzyła? ,,Co tu dużo mówić... Postanowiłem żyć z dnia na dzień. Nie myślałem o przyszłości. Nie miałem żadnej pewności, że nadejdzie, więc po co się nią przejmować? (...) Tyle że potem poznałem Emmę. (...) Trudno być rodzicem i nie myśleć o przyszłości."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zajrzałam na zakładkę na ostatniej stronie powieści i ujrzałam: "Diane Chamberialn jest Jodi Picoult Południa". Uśmiechnęłam się do siebie i pomyślałam "to nie możliwe". Jodi Picoult jest jedyna, bez żadnego egzemplarza, który mógłby się z nią porównywać. Kiedy moje oczy dojrzały ostatnie słowo na 453 stronicy, a książka zamknęła się - poczułam, że ktoś miał rację. Drwina ze słów Mary Alice Monroe była niesłuszna. Boje się jednak równać kogokolwiek do Jodi Picoult. Powiem, że Diane Chamberialn jest odkryciem. Niech również będzie jedyna, unikatowa i mistrzynią samą w sobie. Porwała mnie do głębi. Fabuła, język, styl i dusza ukryta w każdej stronie. Zawikłana historia Laury Brandon, która próbuje odkryć przeszłość, a jednocześnie zmierzyć się z teraźniejszością jaką zgotowało jej życie. Śmierć męża. Mutyzm córki. Odnalezienie ojca Emmy. I dziwna, niewyjaśniona postać Sarah Tolley. Wszystko jednak zostaje rozstrzygnięte.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Chcę Cię usłyszeć" to już kolejne moje spotkanie z Diane Chamberlain - i nie zawiodłam się, oczekując ciekawego obrazu ludzkiej walki ze złym losem, niesprawiedliwością i emocjami. Trudno mi określić, czy bardziej wzruszył mnie los Laury, czy może starszej pani, Sarah, która swojemu nowemu gościowi opowiada historię swojego życia. Z pewnością jednak jest to książka, która wyzwala wiele refleksji i wątpliwości co do tego, w jaki sposób zaskoczy nas życie i kiedy odkryjemy jego największe tajemnice. Dodatkowy wątek walki matki o wyjście z traumy córki, która widziała śmierć swojego ojczyma przysparza jeszcze więcej łez. Czy wszystkiego, na co można liczyć przy okazji lektury książki tej autorki. Pełna recenzja: http://dlalejdis.pl/artykuly/chce_cie_uslyszec_recenzja

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chcę Cię usłyszeć to ujmująca opowieść mówiąca o przeraźliwych skutkach traumy. Poruszająca wiele skrajnych tematów, przedstawiająca gorzki smak życia, owiana swego rodzaju tajemnicą. Na temat tej powieści, nie jestem w stanie wymienić żadnych wad. Jest prawdziwa, poruszająca i piękna. Więcej -> http://ksiazkomiloscimoja.blogspot.com/2016/02/chce-cie-uslyszec.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Muszę przyznać, że ta powieść Diane Chamberlain wywarła na mnie ogromnie pozytywne wrażenie. Nie dość, że przemiło się ją czytało, to czułam się niesamowicie zaintrygowana tajemnicą, na której zbudowała całą historię. Wiele kryminałów, które tak uwielbiam, nie wciągnęły mnie tak mocno w rozwikłanie zagadki jak ten tytuł. ,,Chcę cię usłyszeć" to świetnie opowiedziana historia, która wzrusza, czasem rozbawi, a nawet zaszokuje. I chociaż pewne jej elementy nie pasują do całego obrazu (romans między bohaterami, który był trochę nazbyt banalny i przewidywalny) to z łatwością można wybaczyć autorce tę wpadkę. Bo jest tak przyjemna w odbiorze i tak niebywale wciąga, że nie sposób się w niej nie zatracić. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pióro Diane Chamberlain wciąż mnie zaskakuje. Autorka, która na trwałe zapisała się w sferze literatury kobiecej, z każdą kolejną powieścią udowadnia, że wyobraźnia pisarska nie zna granic, a pomysł na nową książkę kryje się przede wszystkim w człowieku i jego osobistej historii. I choć ostatnia powieść autorki ,,Dar morza" w niektórych podjętych wątkach zawiodła mnie naiwnością niektórych elementów, to już najnowszy tytuł ,,Chcę Cię usłyszeć", bez wątpienia potwierdził, że Diane Chamberlain ma talent i w jedyny dla siebie sposób, potrafi opowiadać i snuć historie, które poruszają, wzburzają, skłaniają do zadumy. Umierający ojciec Laury, na łożu śmierci, wymusił na swojej jedynej córce pewną obietnicę. Kobieta ma przysiąc, że zaopiekuje się Sarah Tolley - zupełnie obcą, z postępującymi objawami Alzheimera, staruszką, która całkiem samotnie przebywa w domu opieki. Laura postanawia odwiedzić starszą kobietę, by poznać przyczynę wymuszonej obietnicy, a przede wszystkim określić związek, jaki musiał łączyć schorowaną staruszkę z jej zmarłym ojcem. Kobieta nie zdaje sobie sprawy, że każda kolejna wizyta w domu opieki, wiązać się będzie ze snuciem przerażającej historii z życia Sarah. W tym samym czasie, dochodzi do kolejnej tragedii, która związana jest bezpośrednio ze złożoną przez Laurę przysięgą. Mąż głównej bohaterki popełnia samobójstwo, a świadkiem jego desperackiego czynu jest pięcioletnia córeczka Laury, która od tej chwili, gnębiona poczucie winy, całkowicie zamyka się w sobie. Jaka jest bezpośrednia przyczyna samobójstwa Raya? Co łączyło chorującą staruszkę i zmarłego ojca głównej bohaterki? W końcu, czy w tej nawałnicy kolejnych tragedii, Laura odnajdzie miejsce na nowe uczucie? Diane Chaberlain po raz kolejny, w sposób typowy dla swojej twórczości, snuje historię z dwóch perspektyw czasowych. Z jednej strony czytelnik wędruje wzdłuż sterylnych zakamarków szpitala psychiatrycznego, gdzie u boku jeszcze młodej i krzepkiej Sarah, odkrywa przerażające fakty, bezkarnie rozgrywające się na terenie placówki: bezwzględne doświadczenia i eksperymenty przeprowadzane na pacjentach, ślepe oddanie personelu sprawom ,,wyższym", w końcu bezsilność Sarah w ujawnieniu na światło dzienne mrocznych informacji. Z drugiej zaś strony, czytelnik z niemałą uwagą śledzi losy Laury, próbuje rozwiązać zagadkę, która początkowo składa się z rozrzuconych, pozornie niezwiązanych elementów, które w efekcie stopniowo łączą się w spójną i satysfakcjonującą całość. Autorka nakreśla również ujmujący, choć nienachlany wątek miłosny, który wzbogaca całą akcję, dodaje szczypty ostrego smaczku. Uwielbiam Diane Chamberlain za jej nieograniczoną wyobraźnię. Autorka czerpie pomysły na kolejne powieści z niezmierzonej studni ludzkich losów i historii, z odwagą porusza tematy moralnie niejednoznaczne, z niezwykłą lekkością i wrażliwością dotyka kwestii społecznych, zawsze przy tym utrzymując dla czytelnika miejsce na samodzielny osąd i opinię. ,,Chcę Cię usłyszeć" to bezsprzecznie jedna z lepszych powieści w twórczości Diane Chamberlain. Historia przedstawiona z dwóch czasowych ujęć, pozwala głębiej poznawać losy bohaterów, z jeszcze większą uwagą śledzić ich postępowanie, w końcu zmusić do zmiany raz postawionego osądu w kwestii oceny bohaterów i ich zachowań. Zdecydowanie polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dawno nie czytałam książki, która wzbudziłaby we mnie aż tyle różnych emocji. Z jednej strony mamy tragedię głównej bohaterki, która musi się zmierzyć z trzema bolesnymi wydarzeniami a do tego historia opowiadana przez drugą bohaterkę. Ale zacznijmy od początku... Laura straciła ojca a na łożu śmierci obiecała mu, że zaopiekuje się Sarah Tolley mimo, że nigdy o niej nie słyszała a ojciec nigdy o niej nie wspominał. Nie długo po śmierci ojca, wybiera się do domu starości by dowiedzieć się czegoś więcej o staruszce, która jak się okazuje choruje na Alzheimera. Po powrocie do domu zastaje córkę Emmę, skuloną na schodach i płaczącą jak się okazuje mąż Laury popełnił samobójstwo strzelając sobie głowę. Jedynym świadkiem była córka Laury Emma, która w skutek szoku przestaje mówić. Laura jest bardzo mocną psychicznie kobietą przez całe małżeństwo zmagała się z depresją męża, potem śmierć ojca, złożona ojcu obietnica, potem samobójstwo męża i trauma córki. Trzeba przyznać, że jak na jedną osobę dość sporo w tak krótkim czasie. Jednak Laura daje radę, szuka pomocy dla córki i gdy terapeutka prosi by spróbować skontaktować się z biologicznym ojcem Emmy ta zrobi wszystko by doszło do ich spotkania. Tu trzeba przyznać, że Laura wykazała się pomysłowością by dopiąć swego i doprowadza do spotkania ojca z córką. Wątek ojca i córki poprowadzony jest świetnie, jesteśmy świadkami rodzącej się miłości ojcowskiej. Bardzo podobały mi się sceny rodzinne i rodzące się uczucie między Laurą i ojcem dziewczynki, nie jest to uczucie które wybucha od razu ale pomału i delikatnie. Drugi wątek książki to spotkania z Sarah Tolley, która opowiada Laurze historię swojego życia, opowiada o swojej pracy w szpitalu psychiatrycznym w latach 1950-1960. Przyznam się szczerze, że czytając te opowieści czułam się jakbym czytała thiller czy horror i to one wywoływały najwięcej emocji. A końcówka odkryje przed nami kolejne tajemnice bohaterów sprawiając, że trudno trochę uwierzyć w takie zbiegi okoliczności. Podsumowując przyjemna kobieca lektura, pełna ciepła, dla osób lubiących mocniejsze klimaty opowieści Sarah Tolley jak najbardziej na plus. Dla mnie był to miło spędzony czas przy ciekawej i wciągającej lekturze i jak na pierwsze spotkanie z twórczością Diane Chamberlain uważam je za bardzo udane. Mam też nadzieję, że nie było to moje ostatnie spotkanie z tą autorką.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Każde życie jest tylko przelotnym błyskiem na ekranie wieczności... Człowiek patrzący w gwiazdy szybko odkrywa, jak niewiele znaczy." Książka bardzo mi się spodobała, wgłębiałam się w nią z coraz większym zainteresowaniem, nie mogłam doczekać się, co jeszcze z niej wyczytam. Jedna z lepszych powieści Diane Chamberlain, z jakimi zapoznałam się do tej pory. Fabuła mocno intrygująca, oparta na nietuzinkowym scenariuszu zadziwiających wydarzeń. Narracja ciepła i przyjemna, wprowadzane wątki płynnie ze sobą korespondują, zazębiają się, tworzą niezwykłą historię. Autorka bardzo umiejętnie buduje coraz większe napięcie, wyzwala w czytelniku mieszankę różnorodnych emocji, zabarwia powieść kryminalnym pazurem, poczuciem niepewności i strachu, niebezpieczeństwa grożącemu głównym postaciom książkowym. Bohaterowie ciekawie wykreowani, bardzo chętnie śledzimy ich poczynania, mocno sympatyzujemy z nimi. Laura stara się spełnić obietnicę złożoną umierającemu ojcu, aby zaopiekować się nieznaną jej wcześniej staruszką przebywającą w domu opieki. Kobieta nie zdaje sobie sprawy jak wielki wpływ na jej życie będzie miała ta starsza pani, jak mocno odmieni los Laury i jej córeczki Emmy. Stopniowo pojawia się szokujące oblicze prawdy, która czekała na ujrzenie światła dziennego przez wiele lat. Dynamiczna akcja toczy się dwutorowo, poruszamy się po współczesnych czasach, ale zaglądamy również do życiowych historii począwszy od lat trzydziestych ubiegłego wieku. Zaskakiwani jesteśmy nagłymi i nieoczekiwanymi sytuacjami, poszukujemy wyjaśnień poznawanych wstrząsających faktów. Dlaczego mąż Laury popełnia samobójstwo? Czy chce kogoś w ten sposób ochronić? Jak bardzo zmieni się zachowanie dziewczynki po śmierci mężczyzny? Czy Laurze uda się z pomocą terapeutki i biologicznego ojca Emmy pomóc córce, przerwać jej nagłe milczenie, uwolnić od traumy i tchnąć radość w serce? Jak zwykle, autorka proponuje nam wiele psychologicznej czytelniczej zabawy, spojrzenia na sprawę z różnych perspektyw i koncepcji możliwych rozwiązań. Bardzo lubię taką wielowarstwowość fabuły, tajemnice z przeszłości, niedomówienia, drobne zawieszenia akcji, które skłaniają do głębszej interpretacji powieściowych zdarzeń i odniesień do własnych doświadczeń życiowych. Jak choćby to, na ile znamy osobę, która wydaje nam się bardzo bliska i którą obdarzamy bezgranicznym zaufaniem? Jak mocno może zmienić się nasze życie, kiedy odkryjemy szokującą prawdę z przeszłości? Czy jesteśmy w stanie pogodzić się z tym, że kochający nas ludzie mogą być uwikłani w niewyobrażalne zło? W jaki sposób poradzić sobie ze wstydem, wyrzutami sumienia, samotnością i poczuciem bycia wykorzystywanym? bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Życiem Laury zupełnie nieoczekiwanie wstrząsnęła seria niefortunnych zdarzeń. Śmierć ojca, samobójstwo męża, problemy z córeczką oraz osnuwająca wszystko tajemnica. Wydaje się, że wydarzenia te mają niewiele wspólnego. Czy aby na pewno? I czy Laura poradzi sobie z ciężarem prawdy, związanym z rozwikłaniem wszystkich niewiadomych?

Diane Chamberlain to jedna z najlepszych autorek powieści o kobietach i dla kobiet. Jej książki wciąż na nowo mnie zaskakują i budzą we mnie emocje, których istnienia często bym nie podejrzewała. Pisane przez nią historie trzęsą moim światem i sprawiają, że zaczynam zupełnie inaczej patrzeć na pewne sprawy. Lektura tej najnowszej dogłębnie mnie przejęła i mocno zelektryzowała. Ciężko było mi oderwać się chociaż na moment, a zanim dotarłam do końca już dawno wiedziałam, że długo o niej nie zapomnę i często będę do niej wracać, sercem i myślami.

Kolejny raz przekonałam się, że Chamberlain stawia sobie poprzeczkę bardzo wysoko i nie boi się podejmować wyzwań. Dla tej autorki nie istnieją tematy szczególnie bolesne czy drażliwe, nie ma żadnego tabu. W swoich książkach udowadnia, że ludzie muszą mierzyć się także z problemami natury etycznej i moralnej, nawet, jeśli nie jest im przy tym łatwo. Bo tak właśnie jest w życiu- czasami bardzo ciężko, a momentami pod górkę.

Chamberlain skupia się na tak wielu istotnych kwestiach, że niezwykle trudno wybrać spośród nich te szczególnie ważne. W pierwszej kolejności zwróciłam jednak uwagę na wątek związany z kontrolowaniem ludzkiego umysłu za sprawą eksperymentów i doświadczeń psychiatrycznych. Odwołanie się do tego tematu zmroziło mnie i wywołało u mnie mnóstwo negatywnych emocji. Mimo, że nie spotkałam się z tymi zagadnieniami pierwszy raz, ponownie poczułam konsternację i oburzenie. Jakim prawem ktokolwiek mógł ingerować w ten sposób w ludzką psychikę? Jak to możliwe, że takie wydarzenia mogły mieć miejsce? Czy faktycznie ludzkie zdrowie i życie ma tak niewielkie znaczenie? Kim zatem jesteśmy?

„Straszna rzecz- mieć mnóstwo pytań i nie móc ich zadać”.

Z drugiej strony, jakby dla przeciwwagi, Chamberlain skupia się na problemach nieco bardziej przyziemnych, a przez to bliższych jej czytelniczkom. Mądrze i subtelnie łączy ze sobą takie tematy jak wartości rodzinne, potrzeba przynależności, trudy rodzicielstwa. Z cudowną lekkością i swobodą prowadzi nas przez świat wypełniony dylematami i rozterkami jej bohaterów. Pozwala nam ich dobrze poznać i umożliwia postawienie się na ich miejscu. Mocno przeżywałam książkowe wydarzenia, przez chwilę zapominając, że to akcja powieści- choć fantastycznej, to tylko powieści. Tak mocno uderzył mnie realizm i prawdziwość, obecne na każdej stronie.

Autorka z wielką przyjemnością udowadnia, że w życiu nic nie jest czarne albo białe, a odcienie szarości mogą łatwo zmylić. W jej historii nie brakuje ciepłych i uroczych bohaterów, których nie sposób nie polubić, przekornie skontrastowano ich natomiast z ludźmi zimnymi i idącymi po trupach do celu. Zagłębiając się w tę powieść musimy w pewnym momencie podjąć decyzję, po której stronie jesteśmy i zdecydować, czyje postępowanie jest dla nas możliwe do zaakceptowania. W ten sposób niejako wystawiamy na próbę swoje przekonania i swoją moralność. Zadajemy sobie mnóstwo pytań, na które ciężko znaleźć odpowiedź, a w naszej głowie rodzą się miliony refleksji, które trzeba skonfrontować z codziennością.

„Życie jest tylko przelotnym błyskiem na ekranie rzeczywistości”.

Chamberlain kojarzy mi się z fantastycznymi, kobiecymi, powieściami. Moją sympatię zdobyła już dawno za sprawą ujmującej całości swoich historii- mądrych tematów, pełnokrwistych bohaterów, wielkiego realizmu, głębokiej emocjonalności. Do tej pory moją ulubioną opowieścią było „W słusznej sprawie”. Do dziś.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna książka autorki utwierdziła mnie w przekonaniu, że po jej pozycje mogę sięgać w ciemno. Cudowna powieść obyczajowa z małym wątkiem kryminalnym i romansowym. Czy należy dotrzymać obietnicy danej umierającej osobie? A jeżeli najbliżsi są temu przeciwni to jakie przyjąć rozwiązanie? Jak trauma może odbić się na dziecku? Ile wysiłku trzeba włożyć, żeby odzyskać stare życie? Zakończenia troszeczkę się takiego spodziewałam ale nie przeszkodziło mi to w smakowaniu tej powieści. Na prawdę polecam osobom, które lubią książki obyczajowe. Dla mnie był to także doskonały przerywnik w czytaniu kryminałów i thrillerów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna już książka Diane Chambrlain w mojej biblioteczce. Lubię twórczość autorki, historie, które tworzy są dla mnie bardzo ciekawie opisane i skłaniają do refleksji. Tak było tez w przypadku tej powieści.

Emma to pięcioletnia dziewczynka, która wskutek traumatycznego przeżycia traci głos. Jej matka Laura Brandon na prośbę umierającego ojca spotyka się z Sarah Tolley, starszą kobietą cierpiącą na Alzheimera a mąż Ray niedługo potem odbiera sobie życie. Co było przyczyną desperackiego kroku Raya? I kim dla Laury okaże się Sarah? O tym już w powieści.

Historia bardzo mnie wciągnęła. Jest w niej zawarte wszystko to co lubię: tajemnice z przeszłości, retrospekcje które pod koniec łączą się w całość. Bardzo mnie poruszyła historia z przeszłości Sarah i miałam ciarki na całym ciele,kiedy czytałam o praktykach dokonywanych w szpitalu psychiatrycznym . Sam finał bardzo mnie zaskoczył,bo chociaż pewnych wątków można się domyślić to jednak nie wszystko było takie jak na początku mi się wydawało. Chciałabym, aby powstała ekranizacja na podstawie tej książki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna pozycja autorki która wciągnęła mnie bez reszty!

Arcyciekawy wątek pracy w szpitalu psychiatrycznym, zagmatwane aspekty z przeszłości, dziewczynka która przestała mówić i kobieta chora na Alzheimera tworzą historię od której trudno się oderwać, która wzrusza i bez wątpienia zostawi po sobie ślad....

(Kliknij aby rozwinąć opinię)