Recenzja książki: Uderzenie. Wojny Palladowe

Recenzuje: Damian Kopeć

Zagrożenie wisi w powietrzu

Było bardzo pozytywne zaskoczenie po lekturze Wstrząsów wtórnych. Były rosnące oczekiwania i zaostrzony apetyt na równie dobry ciąg dalszy. I – na szczęście – jest spełnienie po lekturze Uderzenia. Drugi tom cyklu Wojny palladowe Marko Kloosa nie zawiódł oczekiwań. Jest interesująca fabuła; co prawda niespieszny, ale przykuwający uwagę rozwój akcji; dbałość o rozwój każdej postaci. Są zaskakujące zwroty akcji. Jest książka, która czyta się dość szybko i z dużą przyjemnością.

Nadal śledzimy losy czterech najważniejszych postaci. O ile we Wstrząsach wtórnych ich drogi się nie przecinały, to w Uderzeniu pojawią się w końcu oczekiwane punkty styczne. Wydarzenia, w których biorą udział, nabierają wagi. To już nie drobne przygody, ważne z punktu widzenia kilku osób. Aden Robertson wraz z resztą załogi Zefira wplątuje się w coś naprawdę poważnego. Podejrzany intratny kontrakt, który mają zrealizować, przekracza granice zwykłej kontrabandy. O tym jednak przekonują się dopiero wtedy, kiedy już nie można wycofać się z pewnych decyzji. Sierżant koloru Idina Chandhary wraz ze swoją gretyjską partnerką również wplątują się w sprawę, która przyniesie poważne zmiany w ich życiu. Odkrywają precyzyjnie przygotowany i sprytnie realizowany spisek, którego efektem staje się śmierć kolejnych osób i zaostrzeżenie sytuacji na okupowanej planecie. Załogę wysłużonego okrętu komandora Dunstana Parka czeka niespodziewana na patrolu walka z silniejszym wrogim okrętem. Solveig Ragnar staje wobec wyzwań nie tylko w życiu zawodowym, ale też osobistym. Wydarzenia, w których bohaterowie Uderzenia biorą udział, zmieniają ich życie. Po lekturze książki będziemy pewni, że wojna już się zaczęła, choć kto tak naprawdę jest wrogiem, można tylko podejrzewać.

Wstrząsy wtórne miały wyraźny charakter wprowadzenia. Kolejny tom to już rozwinięcie. Pięć lat po kosmicznej wojnie życie wcale nie wraca do normy. To tylko złudzenie, że jest coraz lepiej. Ktoś w przemyślany sposób niszczy kruchy status quo. I mamy świadomość, że mu się to doskonale udaje. Marko Kloos spokojnie, bez nerwowości, buduje napięcie. Nie stroni od wnikania w świat wewnętrzny postaci, od opisów, drobnych analiz. Każdy bohater powieści jest traktowany odrębnie, co stanowi przyjemne urozmaicenie lektury. Wielowątkość doskonale sprawdza się w Wojnach palladowych, nie służy tylko dynamizowaniu narracji. Pewną słabością książki są miejsca, w których dominuje podniosły styl. Rażą swoistą teatralnością. Na szczęście są nieliczne i nie wpływają negatywnie na odbiór całości. Nie ma też zbyt wiele w cyklu miejsca na rozważania naukowe, socjologiczne, technologiczne. W końcu to jednak jest fantastyka z dopiskiem „militarna", a nie klasyczna s-f.

Wojny palladowe już teraz robią wrażenie jednego z najciekawszych cykli fantastycznych ostatniego czasu. To coś więcej niż prosta militarna s-f. To odpowiednio złożone uniwersum ze świetnie dopasowanymi do niego postaciami. To wyjście poza utarte schematy. Mieszanka polityki, biznesu, działań militarnych i policyjnych, teorii spiskowych, działań terrorystycznych. Odpowiednio zagmatwana, ze zgrabnie kreowaną atmosferą niepewności i zagrożenia. I z fascynująco wykreowanymi złożonymi postaciami, których losy śledzimy na tle zmieniającego się świata.