Recenzja książki: Czasem warto zabić

Ted powoli sączy swojego drinka, gdy w lotniskowej poczekalni dosiada się do niego piękna kobieta. Nie znają się, a Ted jest pewien, że więcej jej nie zobaczy. Od słowa do słowa – przy udziale sporej ilości alkoholu – opowiada nieznajomej o żmijowatej żonie, której z wielką chęcią by się pozbył. Dosłownie i na zawsze. Najpierw jest to żart, podszyty głębokim pragnieniem i nadzieją, że urocza rozmówczyni nie pomyśli o nim zbyt poważnie. Później zmienia się w plan o solidnych podstawach, w którym oboje mają wziąć udział. Ted już niebawem zabije swoją żonę, jest o tym przekonany, a ruda piękność mu w tym pomoże.

 

Pierwsze rozdziały mogą porządnie wciągnąć czytelnika. Mamy bowiem Teda, obrzydliwie bogatego mężczyznę, zdradzanego przez dwulicową żonę, która najwyraźniej jest bardziej zainteresowana nadzorowaniem budowy ich ogromnego domu i romansem z głównym wykonawcą niż spokojnym życiem u boku ukochanego męża. Chwilę później śledzimy losy czternastoletniej Lily, odrobinę wycofanej dziewczynki mieszkającej w domu artystów. Ojciec i matka, zajęci piciem, kłótniami i imprezami, nie zauważają niezdrowego zainteresowania, którym Chet – mieszkający u nich malarz – darzy młodą Lily. Sprawy dość szybko nabierają rumieńców, a czytelnik z łatwością domyśla się, że czternastolatka, której losy śledzimy, za kilka lat będzie gotowa pomóc Tedowi w zabójstwie żony. Co takiego wydarzyło się w życiu dziewczyny, że jej moralność stała się tak elastyczna?

 

Niestety akcja dość szybko staje się przewidywalna, a sam sposób prowadzenia narracji za pomocą techniki punktów widzenia nie wystarczy, by sprawić, że Czasem warto zabić zmieni się z powieści przeciętnej w dobrą. Spodziewałam się czegoś więcej niż zawiłości, które czytelnik zaznajomiony z gatunkiem będzie w stanie przewidzieć. Swanson nie zadziwił mnie, nawet chociażby na chwilę nie przyspieszył bicia mojego serca. Jego powieść okazała się mało oryginalna, choć odrobinę ratuje ją zakończenie, mające w sobie odrobinkę czarnego humoru.

 

Również postaci nie należą do najmocniejszych stron tego kryminału. O ile dość szybko przyzwyczaiłam się do uroczego, choć odrobinę zbyt często podkreślającego wartość pieniądza Teda, o tyle Lily – ze swoimi problemami i moralnymi wypaczeniami – nie była w stanie mnie do siebie przekonać. Uwielbiam silne bohaterki, które radzą sobie w życiu na wszelkie (dozwolone czy też nie) sposoby, jednak Lily okazała się postacią bardziej przytłaczającą niż paradoksalną, a to przez swoją morderczą filozofię życiową. Twarda jak stal, a zarazem krucha jak szkło – tak napisała o niej Agnieszka Holland. I chociaż mogę zgodzić się z tym twierdzeniem, w powieści dwoistość jej natury nie została zaakcentowana tak dosadnie, jak powinna. Dopiero ostatnie strony, na których ojciec Lily mówi o niej jako o małym zwierzątku wychowanym przez ludzi, przynosi konkretny obraz tej kobiety. Niestety - zbyt późno.

 

Nie mam jednak zamiaru wieszać psów na Swansonie. Czasem warto zabić to dość nastrojowy kryminał, który z pewnością wciągnie wielu czytelników. Ja, pomimo pewnych zgrzytów, bawiłam się przy nim dobrze, pochłaniając szybko kolejne strony. Autor posiada pewną łatwość w kreowaniu świata przedstawionego. I choć momentami przesadza z ciągłymi wycieczkami i jazdą w tę i nazad, niesamowicie szybko wsiąknęłam w przedstawioną przez niego historię. Pomimo swych wad, okazała się miłą przygodą na dwa wieczory. Lektura w sam raz na ciepłe wiosenne dni – bez większych oczekiwań.