Zwyczajnie - miłość (XV) Dopasowanie

       Czasami ludzie oszukują samych siebie wmawiając sobie, że są samowystarczalni i nikogo im do szczęścia nie potrzeba. Dziwne takie przekonanie, że zapotrzebowanie na miłość i wsparcie jest oznaką słabości, a słabość jest czymś diametralnie gorszym od siły. Tak naprawdę jednak nie urodziliśmy się do życia w odosobnieniu. Nie wyrastamy jako drzewo na stepie, ale rodzimy się w rodzinie. Bez niej nie przetrwalibyśmy nawet jednego dnia. Jesteśmy istotami społecznymi, a potrzeba bycia częścią wspólnoty, bycia akceptowanym i kochanym dotyczy każdego z nas. Nikt nie jest silny sam z siebie, a prawdziwa siła rodzi się dopiero w związku z grupą w której poczujemy się pożądanym i niezbędnym wręcz elementem. Rodzina jest taką grupą, która odpowiada naszym potrzebom emocjonalnym. Punktem wyjścia zaś do założenia własnej rodziny jest znalezienie partnera, przy którym poczujemy, że pasujemy, a on poczuje tak samo. Co to znaczy, że pasujemy? To nie to, że on, czy ona jest naszym ideałem, zadziwia, zdumiewa, fascynuje, budzi zachwyt. Chodzi o to, że my przy nim, czy przy niej czujemy, że jesteśmy i możemy być w pełni sobą. Nie musimy udawać, silić się na pozy, grać wyuczonych przez kulturę ról. Nie musimy, bo on, czy ona przyjmuje nas razem z wadami i potrafi te wady tak przyjąć, żebyśmy nie czuli się odepchnięci, czy gorsi. Co więcej daje poczucie, że możemy się rozwijać i stawać się bardziej sobą, być lepsi. Przy tym nie jesteśmy tylko zaakceptowani, ale też świadomi jego wad, słabości i są one dla nas zrozumiałe, w jakieś sposób bliskie. Mamy w sobie przekonanie, że potrafimy i chcemy wzajemnie się wspierać w radzeniu sobie ze słabościami, problemami i razem będzie łatwiej. To także porozumienie umysłów, dusz w jakichś dążeniach, postawieniu priorytetów, organizacji życia. Jednocześnie poczucie, że jesteśmy tutaj, w tym układzie tak samo potrzebni i pożądani jak potrzebujemy i pożądamy tego drugiego człowieka. Dopasowanie dwóch puzzli tak skomplikowanych strukturalnie jak tylko może być skomplikowany człowiek?. Nie ma takiej możliwości, aby wszystko zazębiło się idealnie, ale jest taka siła, która potrafi nierówności i niedokładności doszlifować, dopasować i zgrać. Wiecie o czym mówię. Nie będę nazywać po imieniu. Tak czy inaczej zanim wyrównamy i dopasujemy swoje niedopasowanie często pojawiają się zgrzyty i tarcia. Efekt tego szlifowania w części zależy od materiału początkowego, w części od naszej determinacji. Tyle wstępu. Wracamy do naszych młodych i badających jeszcze wzajemnie swe struktury małżonków.

     Noc w czułych objęciach, namiętny poranek. Magda szykując się do amfiteatru na próbę z trudem próbowała pozbierać do kupy rozpierzchniętą rzeczywistość. Rozkołysane porannymi pieszczotami neurony jeszcze nie całkiem wróciły na swoje miejsce, skrawki skóry na ciele i w ciele pulsowały jeszcze dogłębnym zbliżeniem ciał, a tu trzeba było się szybko zorganizować. Jak na złość otoczenie wcale nie chciało pomóc. Po pierwsze rozgardiasz – bałagan wszędzie. Pominiemy wygniecioną pościel na wersalce, bo ona stanowiła najmniejszy problem. Wystarczyło zwinąć, schować, złożyć łóżko – załatwione. Wygodny mebel, który nie wiadomo dlaczego tak stracił na popularności. Nie rozpakowane pudła z książkami i płytami tarasowały drogę do szafy, biurko zastawione było komputerem i sprzętami grającymi, z pudła pod biurkiem niesfornie wyłaziły papiery z nutami sypiąc się na podłogę. Skrzypce zajmowały krzesło, a z parapetu straszyły widokiem brudne szklanki po soku i pozostałości po zjedzonych owocach – skórka z banana, ogryzek z jabłka, ogonki od truskawek. W kuchni nie było lepiej. Odstawione do zlewu naczynia czekały na umycie, podłoga była widocznie zachlapana jakimś wczorajszym tłuszczem, kosze przepełnione, a po ści