"For my Dead" 25.05.09

Nigdy nie miałam tylu upadków. Upadłam, gdy czekoladowe oczy rozpłynęły się w szarej mgle. Upadłam, gdy zaproszenie stało się kłamliwym słowem. Upadłam, gdy szmaragdowe spojrzenie okazało się krokodylą skórą. Upadłam gdy ktoś nie odpowiadał na listy. Upadłam ponownie gdy przepadły moje sny. Przestałam wierzyć w dobro. Przestałam ufać mężczyznom. Chociaż chyba nigdy im nie ufałam. Nigdy nie wierzyłam w żadne ich słowo, choć ciągle miałam nadzieje, że jednak będę się mylić. Upadłam gdy skasowano mnie z życia z nieznanych mi przyczyn. Zadrżało mi serce na wiadomość, że ten cudowny, uroczy książę nie chce mnie znać. Zamarło na chwile gdy kolejny skreślił mnie ze swojego życia. Oj skarbie, nie wiesz jak to jest upaść wiedząc, że nikt nie pomoże wstać. Chcę powiedzieć ostatnie słowo choć dobrze wiem, że honor zachowam tylko milczeniem. Chciałabym spojrzeć im w twarz i powiedzieć jak wielki sprawili mi ból. Chciałabym choć wiem, że nie wolno mi pokazać jak wielką wyrządzili mi krzywdę. Tylko moje milczenie nie pozwoli im kpić. Tak bardzo chciałabym zniszczyć im życie. Sprawić by popłynęły im łzy. By z ich serc polała się krew. Tak powinno się stać. Za to co mi zrobili. Za wszystkie myśli, które na nich zmarnowałam. Powinni umrzeć. Tak się nie postępuje z drugim człowiekiem. Oko za oko, jak mówiło pewne prawo. Serce za serce, jak trzeba powiedzieć w tym momencie. Znowu dałam się nabrać na kłamliwe obietnice. A przecież wcale nie chciałam wiele. Znowu ktoś sprawił, że upadłam. Upadłam i nie mogę powstać. Patrzę na świat jak na wielki plac zabaw. Kiedyś tak nie było. To oni zrobili ze mnie okrutną diablice, która pragnie łamać serca i odbierać rozsądek. Kusić, wabić, kokietować by w końcu odejść nie dotrzymawszy obietnicy. Nie wiesz jak to jest. Czuje, że przestaje znać samą siebie. Już nie wiem kim jestem. Nie wiem gdzie podziało się moje dawne ja. Chce kusić i wabić. Chce kokietować, chce zabić. Wydrzeć z nich serca i patrzeć jak wypływa ich ostatnia kropla krwi. Bez uczuć. Wykradli, zabili, zabrali. Bez sumienia. Zniszczyli, zhańbili, spalili. Bez duszy. Wyparowała gdy po raz kolejny upadłam. Zamknęłam w skrzyni dawne spojrzenie. Teraz dojrzysz w nim tylko przepaść i pustkę. Dojrzysz w nim głębię piekieł. W tej głębi chce spalić wszystkich moich krzywdzicieli. Pytasz z jakiego powodu to wszystko się stało? Odpowiadam, że nie chciałam im oddać swojego ciała. Uważali to za zły gest. Nie wiedzieli jak wiele mogę im dać. Chcieli tylko bym oddała im mój skarb. Bym pozwoliła posiąść swoje ciało. Okrutnicy bez uczuć. Przez nich stałam się taka sama. Okrutna i bez serca. Och, jak bym chciała móc zniszczyć ich wszystkich. Powoli zabijać każdą część ich idealnego świata. Kawałek po kawałku obdzierać z marzeń. Kropla po kropli upuszczać z nich krew. Nie wiesz jak to jest. Jestem pełna nienawiści. Jak którykolwiek z nich mógł zniszczyć mój świat? Kto w ogóle dał im takie prawo? Kto po takiej zbrodni pozwolił im żyć? Gdyby to ode mnie zależało kazałabym ściąć każdego z nich. Gdybym to ja była sędzią, żaden nie miałby prawa żyć. Zniszczyli coś? Sami powinni zostać zniszczeni. Złamali serce? Ich serce powinno zostać złamane. Ktoś przez nich płakał? Teraz ich oczy płakać powinny. Wiesz moja miła jak to jest. Ty też pewnie tak nienawidziłaś. Ty pewnie też chciałaś kogoś ukarać za swój ból. Pewnie nie wiesz ile goryczy wlali w moje serce. Nikt nie zliczy ile łez wycisnęli z moich oczu. Nikt nie zdradzi jak mocno drżało mi przez nich serce. Przez wszystkich razem i przez każdego z osobna. Milion łez, tysiące serca drżeń. Dziesiątki momentów kiedy czułam jak umiera we mnie życie. Kilkanaście upadków, z których nikt nie pomógł mi wstać. W oddali tylko jedna iskierka, która raz po raz nakazuje mi trwać. Która nie pozwala opuścić czoła. Jednak ja upadłam, bo ktoś mnie popchnął. Upadły moje marzenia i pragnienia. Upadły sny i upadłam ja. Czas się zemścić. Przyszła pora by upadł męski świat. Czas by to oni upadli. I upadną. Każdy ich wzlot musi mieć upadek.