Żyć jest lepiej
Agnieszka Karecka

Historia Laury i Tytusa dosłownie zmiotła mnie z planszy. Na dość długi czas, bo czytałam ją już jakiś czas temu. Totalnie nie mogłam się po niej pozbierać. Nie byłam też w stanie napisać niczego sensownego. Nawet skleconego z zaledwie dwóch zdań. Nadal, kiedy o niej myślę, przechodzi mnie dreszcz, a łzy nieproszone zaczynają napływać do oczu. Jeśli myślicie, że ta powieść to zwykła obyczajówka z dodatkiem romansu, albo romans z dodatkiem obyczajówki, spójrzcie na tytuł. Już on wiele mówi na temat tego, z jaką lekturą mamy do czynienia i co możemy znaleźć w powieści. A znajdziemy bardzo dużo. Przede wszystkim emocji, bo to one grają tutaj pierwsze skrzypce. Ta opowieść, mimo że trudna i bolesna, jest piękna i niezwykle ważna. I zdecydowanie warto się z nią zapoznać. Jest do bólu prawdziwa i taka życiowa.

Los rzucił na barki Laury i Tytusa, dwójki bardzo młodych ludzi wyzwania, którym trudno podołać nawet zaprawionym w boju dorosłym. Ich historia jest skomplikowana, a rany, które w sobie noszą pozornie są zagojone, jednak młodzi muszą uważać na każdym kroku. Jeden błąd, jeden zły ruch i rana znów się otwiera, wlewając w serce zwątpienie, poczucie osamotnienia, rezygnacji i ogromny smutek. Zarówno Laura, jak i Tytus są chorzy, a demony, z którymi codziennie muszą się mierzyć, mają okrutne twarze. Powieść Kareckiej zachwyca. Jest idealnie wyważona, jeśli chodzi o poruszane problemy. Z jednej strony mówi o trudzie dorastania i o całkiem zwykłych problemach młodych ludzi, z drugiej porusza niezwykle istotne tematy, a wśród nich są: zaburzenia odżywiania, depresja, zaniżona samoocena, walka z samym sobą, odkrywanie siebie i próba zmierzenia się z dawnymi wyborami, których konsekwencje odczuwa się do dziś. Rzeczywistość Laury i Tytusa to pilnowanie się na każdym kroku, każdego dnia, w każdej godzinie i minucie. Czy tak wygląda prawdziwe życie? Czy w ten sposób da się być sobą? I co to w ogóle znaczy być sobą?

Autorka pisze z pasją, wrażliwością i delikatnością, a zarazem wprost, bez uciekania od trudnych tematów. Przy okazji bardzo dobrze portretuje otaczającą nas rzeczywistość. Posługuje się przy tym przystępnym językiem, dlatego mimo ciężkości poruszanych tematów, przez książkę dosłownie się płynie. Bardzo dobrze się ją czyta i chociaż łamie serce, naprawdę ciężko się od niej oderwać. Bohaterowie są bardzo charakterystyczni i zapadają w pamięć. To młodzi ludzie, których los nie oszczędzał, przez co musieli dojrzeć szybciej niż ich rówieśnicy. Są odpowiedzialni, pracowici, skupieni na celu. I poszukujący.. nadziei, akceptacji, miłości. To bardzo realistyczna powieść, tak samo autentyczna jak jej bohaterowie, która wzrusza i zmusza do refleksji. Może być dla czytelnika przestrogą, może być inspiracją, może dawać nadzieję. W zależności od tego, w jakim momencie życia się znajduje i z jakimi demonami w życiu się zmaga.

Myślę, że nie ma potrzeby, abym rozpisywała się o tej powieści jeszcze bardziej. Bo ją trzeba sprawdzić samemu. Do czego oczywiście zachęcam, a nawet nalegam, bo to ważna i bardzo aktualna pozycja.