Zdobywca. Władcy łuku
Conn Iggulden

„Zdobywca. Władcy łuku” jest drugim tomem z serii „Zdobywca”. Jest to kontynuacja wydarzeń z pierwszego tomu „Narodziny Imperium”. Temudżyn jako Dżygnis-chan przygotowuje się do uderzenia na potężnego przeciwnika.

Temudżyn z Wilków przybrał imię Dżygnis-chan i staje na czele zjednoczonych plemion mongolskich otrzymuje tytuł najwyższego przywódcy wraz z przysięgą wierności, którą składają mu wszyscy poddani, bez wyjątku.

Dżygnis-chan musi dopilnować, by zjednoczone plemiona, których jest chanem nie rozproszyły się po obcym terenie i, aby wspólnie uderzyły w armię wspólnego wroga. Wiąże się to z koniecznością zażegnania sporów między szeregami dowodzonymi między mongolskimi generałami.

„Zdobywca. Władcy łuku” należy do gatunku powieści historycznej.

Conn Iggulden napisał powieść w oparciu o fakty historyczne dotyczące Dżygnisa-chana oraz jego jednoczenia wszystkich mongolskich plemion. Autor pisze przyjemnym stylem pisania, który łatwo się czyta.

Myślę, że powieść spodoba się miłośnikom historii, natomiast jeżeli chodzi o osoby, które nie przepadają za historią to mogą się tutaj narodzić spory.

Powieść opowiada o zjednoczonych plemionach mongolskich, które planują atak na potężnego wroga.

Przyznam, że jak na powieść historyczną to książkę dosyć dobrze się czyta. Jeszcze nie tak dawno temu, nie byłabym w stanie przez nią przebrnąć, ale moje nastawienie nieco się zmieniło od tamtego czasu.

"Władcy łuku" to drugi tom serii o Czyngis-chanie. Opowiada on o losach zjednoczonych mongolskich plemion i ich podboju państwa Kinów.
Jest to bardzo interesująca pozycja. Podobała mi się chyba nawet bardziej jak pierwsza część. Jest tutaj więcej scen walki i taktyki, a ja lubię taką tematykę.
Nie zbyt polubiłam Mongołów i wielkiego chana, mam ich trochę dość. Żal mi też Kinów, gdyż czytałam o niszczeniu ich cywilizacji i o naprawdę bezwzględnych przeciwnikach. Może nie przeszkadzała mi ta bezwzględność Mongołów tylko to, że dla nich czysta walka to nudna walka.
Dla plemion liczy się podstęp, więc potrafili powiedzieć wrogom, że jeżeli odłożą broń to zostaną ich jeńcami, a potem bez skrupułów ich wszystkich wymordować. I jeszcze cieszyli się jak sprytnie to rozegrali, że sami nie stracili ludzi...
Po prostu brak honoru. Zamiast wygrać w uczciwej walce, woleli dokonać rzezi. Mówili że ich słowo, obietnica ma moc, a tak naprawdę było tak wtedy, kiedy było im to na rękę.
Zdecydowanie polecam tą lekturę. Czyta się ją bardzo dobrze. Dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy, ponadto wartka akcja sprawia, że nie da się nudzić. To kawał dobrej powieści historycznej.