Zaklęci
Graham Masterton

Głównym bohaterem jest Jack Reed, który jest właścicielem sieci zakładów tłumików i opon. Jest mężem i ojcem kilkuletniego Randy`ego, ma wiele słabości, jest przeciętnym facetem. Jego związek z żoną zdaje się wypalać, w przeciwieństwie do relacji z przyjaciółką, która gwałtownie się rozwija i zakochuje się w niej. Pogoń za niespełnionym marzeniem pcha Reeda do zakupu posiadłości, którą chce przerobić na wiejski klub. Opuszczony budynek skrywa jednak tajemnicę - był w przeszłości zakładem dla zdegenerowanych psychopatów. Oni wszyscy zniknęli w tajemniczych okolicznościach, jednak nie odeszli - do tej pory są zaklęci w ścianach budynku. Reed będzie musiał przyczynić się do uwolnienia przestępców za pomoca druidycznych rytuałów. W grę wchodzi życie jego syna. Graham udowadnia, że w jego głowie kłębi się wiele ciekawych pomysłów. Rytuały celtyckiej magii przeplatają się tu ze współczesnymi historiami. Kluczem do zakończenia rytuału przejścia jest wygrywana melodia ze "Szczurołapa z Hamelin", a w swojej głowie czytelnik nieprzerwanie słyszy jej słowa: "Lavender blue, dilly-dilly Lavender green Here I am king, dilly-dilly You shall be Queen" Wisienką na torcie są opisy dramatycznych wydarzeń, których kulminacja następuje na końcu książki. Nasz główny bohater stanie przed dramatycznym wyborem. Jakim? Zobaczycie sami. Autor trochę za mało miejsca poświęcił brutalnym morderstwom jakie dokonują opuszczone dusze psychopatów. Jack rozprawia się z nimi trochę za szybko, a cała uwaga pisarza poświęcona jest finałowej walce z tajemniczym przywódca zbrodniarzy - Quintusem Millerem. Mimo to kady fan Mastertona i horrorów powinien zapoznać się z tą książką.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie jest to opowieść grozy, jakiej się spodziewałam. Fakt, Masterton ma fajny styl, non stop coś się dzieje, ale żeby książka w którymkolwiek momencie mnie przeraziła? Nie. Ludzie w ścianach - fajny pomysł, do tego druidzi i odwołanie się do grajka, ale sądzę, że pomysł można było lepiej zrealizować. Koniec książki wyraźnie mnie rozczarował, bo był... nudny. Najpierw tyle trupów, więzienie, walka o życie swojego syna, romans ze swoją sekretarką, a potem... taki nudny koniec, ni to happy end, ale źle też się aż tak nie skończyło.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pewnego deszczowego dnia Jack odkrywa piękną, opuszczoną posiadłość na uboczu. Przez głowę przechodzi mu myśl, by w tym miejscu i w tym budynku powstał cudowny hotel. Organizuje pieniądze i kupuje posiadłość. Jego żona nie była zbyt przychylna, ale ostatecznie się na to zgadza. Niestety na początku nikt nie wiem jaką tajemnicę skrywa opuszczony budynek. Wraz z biegiem akcji okazuje się, że sześćdziesiąt lat temu w tym mieścił się szpital dla psychicznie chorych morderców, gwałcicieli, psychopatów... W szpitalu przebywało łącznie 137 osób, a na ich czele stał Quintus Miller. Pewnego dnia wszyscy zniknęli. Okazało się, że na skutek uprawiania starożytnej magii zostali zaklęci w ścianach, murach budynku. Jednak nie mogą oni opuścić ścian dopóki nie zamordują 800 osób. Jack toczy walkę z Quintusem i jego orszakiem. Czy ta walka będzie wygrana? Książka wywarła na mnie piorunujące wrażenie. Jedno jest pewne, po jej przeczytaniu bałam się każdej ściany i oczyma wyobraźni widziałam jak postać porusza się w ścianie, a w uszach słyszałam SSSSSSSSSZZZZZZZZ. Tak! Książka cały czas jest w mojej pamięci. Jednak warto podkreślić, że jest interesująca i wciągająca. Autor opisał wszystkie postacie i zdarzenia tak realistycznie, że nie miałam problemu z wyobrażeniem sobie ich. Zdecydowanie polecam i ... radzę czytać ją w dużych pomieszczeniach, gdzie jest masa ludzi. ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klasyczny Masterton. I to ze wszystkimi zaletami i wadami swojego pisarstwa (aczkolwiek uważam że tych drugich jest znacznie mniej). Mimo że we wszystkich jego horrorach panuje właściwie ten sam jeden schemat, a Brytyjczyk bardzo rzadko stara się od niego uciec, to i tak za każdym razem udaje mu się przykuć moją uwagę. Tak jest i w tym przypadku. Powieść wciąga bez reszty, historia potrafi zaciekawić, czyta się ją jednym tchem, a pędząca akcja nie pozwala na nudę, do tego trzyma w napięciu, jest mroczna i brutalna ale i nie pozbawiona odrobiny humoru. Co prawda w finale autor jak zwykle trochę przeszarżował z nadmiernym tempem, ale już się do tego przyzwyczaiłam i mogę przymknąć na to oko.

Dochodzę do wniosku że Masterton jest niekwestionowanym mistrzem w dziedzinie literatury "pulpowej" i prostego, niewymagającego, wręcz bezpretensjonalnego ale za to jakże rozrywkowego horroru, dającego wiele przyjemności z czytania :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)