Zagubiony, który prowadził

Siła tkwi w sercu – opowieść o odwadze i prawdzie w świecie magii

Drugi tom serii Aleksandry R.K. Stupery, „Zagubiony, który prowadził”, kontynuuje przygodę Ariadny w świecie magii, elfów, sinych i mrawów, ale robi to w sposób bardziej refleksyjny i pogłębiony niż w części pierwszej. Choć tempo akcji może być odrobinę spokojniejsze, to fabularnie książka wnosi znacznie więcej – przede wszystkim rozwija relacje między bohaterami i pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć ich motywacje oraz przeszłość.

Autorka zgrabnie odsłania tajemnice, które wisiały w powietrzu od pierwszego tomu – tożsamość brata Ariadny, jego przeszłość, a także rola elfów i Księcia w całej układance. To, co szczególnie porusza, to subtelne podejście do tematów tolerancji, inności i odwagi moralnej. Cytaty takie jak: „Nie każdy pospieszyłby z ratunkiem Losinisowi” czy „bitwy nie wygrywa ten, kto ukrywa się w zaciszu domu” doskonale oddają ducha tej części – że prawdziwa siła leży w empatii i gotowości do działania mimo strachu.

Na uwagę zasługują także siny – tajemnicze stworzenia, posługujące się dwiema formami mowy. Ich zdolność do szeptu, który rozumieją tylko one same, wprowadza w książce wątek niewidzialnej komunikacji i ukrytych przekazów. To ciekawy pomysł, który wzbogaca świat przedstawiony i dodaje mu głębi.

Postać Losinisa, młodego mrawa z burzliwą przeszłością, przykuwa uwagę swoim wewnętrznym konfliktem i emocjonalną złożonością. Jego buntowniczość i nieprzystosowanie to nie tylko wynik jego charakteru, ale i efekt licznych traum, jakich doświadczył. Dzięki takim postaciom opowieść zyskuje emocjonalną prawdziwość – bohaterowie nie są papierowi, ale żywi, zmagający się z własnymi lękami, stratą i poczuciem wyobcowania.

Choć tempo wydarzeń w drugim tomie nieco zwalnia, książka w pełni rekompensuje to bogactwem emocji, barwnymi opowieściami z przeszłości oraz napięciem budowanym na skomplikowanych relacjach i trudnych decyzjach bohaterów. To historia, którą pochłania się z rosnącym zaciekawieniem — trudno się od niej oderwać, bo każda kolejna strona przynosi odpowiedzi… i mnoży pytania. To idealna lektura dla tych, którzy w fantasy szukają nie tylko dynamicznych starć, lecz również głębi, uczuć i wartościowego przesłania.

Drugi tom „Zagubionego, który prowadził” to poruszająca, dojrzalsza odsłona opowieści o tożsamości, lojalności i odwadze w obliczu niepewności. Aleksandra R.K. Stupera z jeszcze większą wrażliwością rozwija wykreowany przez siebie świat, oferując nie tylko wciągającą fabułę, ale też uniwersalne refleksje o empatii, akceptacji i wyborach, które definiują człowieka bardziej niż jego pochodzenie. To książka, która zostaje z czytelnikiem na długo — nie ze względu na spektakularne sceny walki, lecz dzięki prawdziwym emocjom i silnym, wiarygodnym więziom między bohaterami. Doskonała propozycja dla każdego, kto w fantastyce poszukuje nie tylko przygód, ale i sensu.

Zagubiony, który prowadził - Aleksandra R.K.Stupera (tom2)

Dziękuję autorce za możliwość przeczytania tej książki.

"Wezwę go spośród dwóch ras toczących wojnę, które połączy nierozerwalna miłość dwojga"

Autorka przedstawia nam świat elfów z El' darum. Poznajemy nie tylko te dobre postacie, ale również i te złe, walczące po drugiej stronie barykady. Mamy w tej części sporo akcji. Nie mniej, jest ona tak skonstruowana, że nie jest przytłacza i idzie w swoim tempie. Magia w tym jest taka, że jak ma się dobre serce, to przyciągnie się uwagę zwierząt. Tak jak to jest w przypadku naszej bohaterki. Postać Siny (gatunek), nie dało się nie polubić i to jak wybrała ją jako opiekunkę. (Zapomniałam jej imię)

Elfy, przedstawiane są najczęściej jako majestatyczne i niepokonane. W tej powieści są one symbolem wzajemnego poświęcenia. Przykładem są takie, które np straciły ręce, czy też nogi. To z jaką radością żyją, jest pięknym przykładem pełni szczęścia. 

Uczą też, jak ważna jest nasza planeta i zieleń, która nas otacza. 

Ziewacz, który również pojawił się w tej części, jest bardzo ciekawą postacią. Przypomina mi trochę Kotolotka z serii "Winx". Piękny, a jednocześnie niebezpieczny.

Podsumowując, to historia o oddaniu, zaufaniu, oraz odpowiedzialności za decyzje, zarówno swoje, jak i za innych. Ważne jest też przesłanie o odkrywaniu samego siebie i szukaniu prawdy. O odwadze i pokonywaniu własnych lęków. A także o przyjaźni i miłości. 

Jest też również piękny przykład umiejętności słuchania tego, co niewypowiedziane, oraz siły zjednania sobie różnych ludów, co prowadzi do ogromnych sukcesów i wielkich czynów. 

To książka, która pokazuje, że nawet najmniejsi mogą dokonywać wielkich rzeczy. Wszystko to, jeśli tylko mają odwagę i serce pełne empatii. 

Ariadna jest przykładem, że to nie wzrost i siła fizyczna, ale wielki duch prowadzi do osiągnięcia niesamowitego sukcesu.  

Jestem ciekawa (taki mały spojler 😉) kto jest tajemniczym adoratorem/ narzeczonym, naszej młodej, walecznej bohaterki... 

Ogółem treść jest skierowana do młodzieży, ale dorośli również będą się świetnie bawić przy tej lekturze. Historia nie tylko skłania do refleksji, ale pozwala przypomnieć wiele innych aspektów życia. Szczególnie temat, jakim jest dyskryminacja.

Moja ocena 10/10

Cytaty z książki:

"- Dam ci radę - odezwał się Pteisel. - Bez względu na to, jaką podejmiesz decyzję, nie wybieraj wbrew sobie. Najlepiej zaufaj swojej intuicji. Słyszałem, że do tej pory cię nie zawiodła."

"Czułam, że wszystko, co brałam za prawdę, zaczyna się powoli walić. Przypominałam sobie wydarzenia ostatnich tygodni i patrzyłam na nie, wiedząc już, kim naprawdę jest mój brat.”

"Często to nie silni wojownicy dokonują największych czynów, ale ci najmniejsi, najmniej doświadczeni.”

"Każda droga niesie ze sobą pewne niebezpieczeństwo, ale bitwy nie wygra ten, kto ukrywa się w zaciszu domu."

"- Legendy to tylko opowieści.

- Ale w każdej kryje się ziarno prawdy."

"- Gdy przekraczasz próg domu, nigdy nie wiesz, gdzie cię nogi poniosą."

"- Miej oczy szeroko otwarte i nie daj się oszukać pięknym truciznom."

"Pamiętaj, że czasami poświęcenie może przynieść więcej szkody niż pożytku."

"Pamiętaj, by nie oceniać przyjaciół po szatach, ale po sercu. A sama też słuchaj swojego, bo do tej pory cię nie zawiodło."

„Zagubiony, który prowadził” to drugi tom z cyklu Bielijon. Nie czytałam pierwszego tomu, dlatego muszę nadrobić, żeby móc sięgnąć po drugi, a czytałam dużo pozytywnych komentarzy na temat tej serii.

,,Zagubiony, który prowadził" to kontynuacja cyklu ,,Bielijon" autorstwa Aleksandry R. K. Stupery, która przenosi czytelnika w sam środek świata pełnego magii, niebezpieczeństw, ale także głębokich refleksji nad ludzką naturą. W drugiej odsłonie tej niezwykłej opowieści, po raz kolejny jesteśmy świadkami połączenia fantastycznej przygody z głębokimi, uniwersalnymi wartościami.

Powieść nie tylko kontynuuje wątki rozpoczęte w pierwszym tomie, ale także wznosi je na nowe, wyższe poziomy, przekształcając klasyczną opowieść o walce dobra ze złem w coś o wiele bardziej skomplikowanego i głębokiego. Autorka nie boi się wprowadzać zaskakujących zwrotów akcji, które prowadzą do odkrycia prawdy o świecie, w którym żyją bohaterowie, ale także o nich samych. To książka, która łączy elementy przygody, fantastyki i refleksji filozoficznych na temat natury człowieka, jego odpowiedzialności i odwagi.

W samym sercu powieści znajduje się misja, która, choć osadzona w fantastycznym uniwersum, jest ponadczasowa i pełna uniwersalnych przesłań. Główna bohaterka, Ariadna, zmienia się z dziewczyny szukającej swojego miejsca w świecie w osobę, która bierze na siebie odpowiedzialność nie tylko za własny los, ale także za losy całej krainy. To zadanie wymaga nie tylko odwagi, ale także umiejętności współpracy, zrozumienia innych kultur i wykazania się zdolnościami dyplomatycznymi. Choć na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że Ariadna jest postacią, która w pełni bazuje na sile i waleczności, to w rzeczywistości jej moc tkwi w czymś zupełnie innym - w umiejętności jednoczenia różnych ludów w obliczu wspólnego zagrożenia. Przesłanie to jest szczególnie ważne w kontekście współczesnych wyzwań, z którymi zmaga się nasz świat. To opowieść o zjednoczeniu ponad podziałami, o szukaniu tego, co łączy, a nie dzieli.

Aleksandra R.K. Stupera po raz kolejny udowadnia, że potrafi tworzyć wielowymiarowe światy i bohaterów, z którymi można się utożsamić. ,,Zagubiony, który prowadził" to książka, która łączy w sobie elementy epickiej przygody, moralnych dylematów i filozoficznych rozważań na temat natury człowieka. To powieść pełna magii, która wciąga, ale również zmusza do refleksji. To książka, która nie tylko bawi, ale i uczy - pokazując, że prawdziwa siła tkwi nie w zewnętrznych umiejętnościach, ale w wewnętrznej sile, odwadze do działania i odpowiedzialności za innych.

Ależ ta historia jest ekscytująca. Już dawno nie czytałam czegoś tak dobrego. Seria dla młodzieży, a ja po prostu przepadałam. Chociaż po 30-stce to też młodzież. Zależy jak na to spojrzeć. ? Ja czuję się jak nastolatka, zwłaszcza po przeczytaniu tej pozycji.Autorka stworzyła doskonałą fabułę i wcale nie przesadzam, pisząc doskonała. Wszystko to jest takie nietuzinkowe. Autorka nie powiela żadnych schematów. Tworzy coś szczególnego. Jej wyobraźnia podsuwa jej barwną historię, którą przelewa na papier i oddaje w ręce czytelników, aby mogli rozkoszować się i tak jak ja totalnie przepaść.W tej części Ariadna poznaje tajemnicę, którą owiany był jej brat. Prawda wychodzi na jaw, ale ona czuje, że jeszcze wiele sekretów przed nią. Dąży do poznania ich wszystkich bez względu na to, czy będzie groziło jej niebezpieczeństwo, czy też nie.Główna bohaterka okazuje się również ostatnią nadzieją dla Księcia. Wygrana walka z czarnym charakterem jest możliwa. Ariadna potrafi zjednać sobie wszystkie ludy zamieszkujące krainę, tym samym stworzyć armię nie do pokonania. Jest wyjątkowa pod tym względem. Jedyna w swoim rodzaju, której potrafią zaufać stworzenia zamieszkujące tamtejsze tereny. Poza tym dalej szkoli się w zakresie ziół, ale nie tylko. Jeden elf uczy ją posługiwania się mieczem i walki, a drugi korzystania z darów natury.Ariadna zyskuje także nową przyjaciółkę Niwę- Sinę. Zwierzątko przypominające pieska, ale pieskiem nie jest. Widnieje na okładce książki. Ten gatunek odznacza się nieufnością do obcych. Ariadnie zaufało, co tylko udowadnia, że główna bohaterka rzeczywiście jest wyjątkowa i ma możliwości.Przeczytałam tę książkę bardzo szybko. Ona po prostu wciąga. Ariadna w końcu będzie musiała wyruszyć w podróż, a my oczekujemy kolejnych przygód z tym związanych. Serce boli, że nie mam u siebie kolejnej części.Tutaj oprócz fabuły, czuć naturę. Autorka ma bardzo plastyczne i barwne pióro, które tworzy przed naszymi oczami obrazy z książki. To bardzo ważna cecha u autora i Aleksandra ją posiada.Aleksandro! Już tupię nóżkami. Nie daj mi długo czekać, bo chce już trzeci tom.

"Zagubiony, który prowadził" - Aleksandra R. K. Stupera

5/5 ?

"- [...] Pamiętaj, by nie oceniać przyjaciół po szatach, ale po sercu. A sama też słuchaj swojego, bo do tej pory cię nie zawiodło."

Mówiłam, że kolejny tom będzie moim 5/5! 

Ja byłam tego pewna i moje przeczucie mnie nie zawiodło ?

I chociaż fabuła nie fabułuje na łeb na szyję, nie gna jak szalona, to uważam, że ma to swoje plusy. Można przez to bardziej zżyć się z bohaterami i z całym tym światem.

Do tej historii nawet by mi nie pasowało takie szybkie tempo..

No i autorka pokazuje, że nie zawsze musi być milion wydarzeń na minutę, żeby było ciekawie ?

Rodzinne tajemnice wyszły na jaw. Ariadna zna prawdę już prawdę o swoim bracie - którego imienia tak naprawdę nawet nie znała - i zamieszkuje w mieście elfów. 

I niewątpliwie Królestwo elfów jest tutaj dla mnie jednym z najlepszych wątków! Od razu widać, że pani Aleksandra włożyła w to całą siebie, dopracowując nawet najmniejsze szczegóły.

Nowy tom, to nowe tajemnice, ale i nowi bohaterowie. 

Sama Ariadna również według mnie trochę się zmienia - może delikatnie dojrzewa? Jest tak samo barwna i tak samo wzbudza sympatię, ale jednak.. wydawało mi się, że właśnie zaszła w niej mała zmiana.

W każdym razie Ariadna to dzielna bohaterka i to akurat się nie zmieniło ?

"- Dam ci radę - odezwał się Pteisel. - Bez względu na to, jaką podejmiesz decyzję, nie wybieraj wbrew sobie. Najlepiej zaufaj swojej intuicji. Słyszałem, że do tej pory cię nie zawiodła."

Wydaje mi się też, że autorka tymi dwoma tomami przygotowuje nas na jakieś duże bum w ostatniej części. Może się mylę, ale do tego właśnie przyczyniły się wszystkie inne książki fantastyczne/przygodowe, jakie miałam okazję czytać. Tam zawsze ostatni tom jest takim BUM!

Bardzo też w tych książkach podoba mi się to, że na początku są mapki. Dla mnie to taki must have przy fantastyce.

Pięknie rozbudowany świat, wspaniali bohaterowie i genialny styl pisania - Tak określę tę książkę, jeśli ktokolwiek mnie o nią zapyta. 

I zawsze polecę tę serię, dla młodszych, jak i starszych czytelników ?

Na tym już chyba poprzestanę - nie chciałabym za dużo zdradzać tym, którzy mają przed sobą jeszcze oba tomy. Sama jednak nie mogę się doczekać trzeciej części, wprost przebieram nóżkami w oczekiwaniu ??

"Wezwę go spośród dwóch ras toczących wojnę, które połączy nierozerwalna miłość dwojga."

Współpraca reklamowa z @aleksandrarkstupera

Ponownie dzięki uprzejmości autorki Aleksandry Stupery otrzymałam możliwość przeniesienia się do świata, w którym mieszkają elfowie. Tym razem stało się to w trakcie czytania książki pod tytułem "Zagubiony, który prowadził". To druga część serii "Bielijon".

Główną bohaterką powieści jest nastoletnia dziewczyna o imieniu Ariadna. Od wydarzeń z poprzedniej części mieszka wśród elfów. Jest to spełnienie jednego z jej marzeń. Jej usposobienie i charakter nie pozwalają bohaterce usiedzieć na miejscu.

Ariadna stara się dobrze wykorzystywać czas, który może spędzić w mieście elfów. Przyjaźnie nastawieni do niej mieszkańcy okazują się pomocni i chętni do dzielenia się posiadaną wiedzą. Ara za to wykazuje się wytrwałością w jej zdobywaniu.

Dziewczyna nie zniechęca się ilością obowiązków, jakie na siebie bierze. Dzielnie uczestniczy w przygotowanych dla niej zajęciach. Stara się udowodnić bratu, że mimo swojego wieku może być dla niego wsparciem.

Zdobytą wiedzę potrafi wykorzystać w praktyce. Kiedy wymuszają to okoliczności, niesie pomoc, bez względu na swoje bezpieczeństwo. Jest empatyczna i współczująca, w pierwszej kolejności troszczy się o innych, okazując przy tym swoją wdzięczność za ponoszone przez nich ofiary w walce ze złem.

Postawiona w sytuacji zagrażającej życiu przyjaciół, robi wszystko, by uratować jak najwięcej osób. Jest kreatywna i zachowuje zimną krew, co pomaga jej przetrwać. Robi użytek z lekcji i rad otrzymywanych dotychczas, dzięki czemu jest w stanie sobie poradzić.

Można mieć wrażenie, że czasem Ariadna postępuje bardzo nierozsądnie i bezmyślnie. Szczególnie gdy pakuje się przy tym w niebezpieczeństwo. Jednak jej zachowanie wynika z ciekawości oraz silnego poczucia obowiązku pomagania innym. Kto z nas, będąc nastolatkiem, lubił, gdy dotyczące nas decyzje i wydarzenia były ukrywane?

Akcja powieści toczy się w wymyślonym przez autorkę świecie. Tym razem jest to głównie jedno z królestw elfów leśnych El'darum. Czytając, przenosimy się do miasta-państwa, które ukryte jest w leśnej gęstwinie i zamieszkane jest przez ten wspaniały lud. Razem z główną bohaterką zwiedzamy je i poznajemy kolejnych mieszkańców. Odkrywamy miejsce, gdzie rośnie Wielkie Drzewo, do którego wstęp mają nieliczni. Poznajemy historię elfów, a także innych ludów Kontynentu.

Autorka pokazuje, że nawet tam, gdzie wydaje się, iż powinno istnieć tylko piękno, a wszystko powinno być idealne, wkrada się smutek, ból i choroby. Bohaterowie muszą mierzyć się ze zwątpieniem, które jest w stanie związać ich chęci do działania. Jednak nadzieja na lepsze jutro oraz dobro, starają się być widocznymi.

Plusem książki są mapki. Jedna przedstawiająca El'darum, druga Kontynent. Pomaga to umiejscowić akcję książki i zrozumieć, o czym rozmawiają bohaterowie powieści. Uwielbiam książki fantasy zawierające mapy.

Podsumowując ;) "Zagubiony, który prowadził" to opowieść o odwadze i odpowiedzialności, bez których dba się tylko o siebie, a zapomina o tym, jak nasze postępowanie wpływa na życie innych. Niesie przesłanie dotyczące tolerancji i zrozumienia dla innych, ale z poszanowaniem siebie. Książka pozwala nam dostrzec, że odrobina samozaparcia i motywacji, jest w stanie pozwolić nam osiągać cele i spełniać marzenia.

I ta część serii bardzo mi się podobała. Podtrzymuję swoje zdanie, o książkach Aleksandry Stupery, bo i tym razem odnalazłam w powieści, to czego szukałam w literaturze fantastycznej, będąc młodszą czytelniczką.

Także: jeśli szukacie, książki fantasy, która będzie odpowiednia dla młodszego czytelnika, a w której nie dominują opisy walk i obecne w wielu współczesnych pozycjach książkowych wątki romansu, to "Zagubiony, który prowadził" będzie doskonałym wyborem.

Naprawdę polecam z całego mojego zakochanego w fantasy serduszka.

Aleksandra Stupera pisze książki osadzone w fantastycznym świecie, który tworzy razem z mężem.

Czego możemy się spodziewać po jej/ich książkach? Całkiem zwyczajnych bohaterów, takich jak my, strasznych bestii, niesamowitych przygód i prawdziwej odwagi.

,,Zagubiony, który prowadził" Aleksandry Stupery to drugi tom serii Bielijon.

Książka skierowana jest do młodszego czytelnika.

Jest to fantasy z całkiem przyzwoicie rozbudowanym własnym światem.

Napisana została prostym, lekkim językiem i jest bardzo przyjemna w odbiorze, ale jej zalety naprawdę dostrzeże/doceni docelowy odbiorca czyli młodszy nastolatek.

Akcja nie gna łeb, na szyję, lecz posuwa się powoli i tak też jest budowane napięcie tej opowieści.

Bohaterką jest czternastoletnia dziewczynka, Ariadna.

W książce mamy okazję spotkać elfy, krasnoludy i inne wymyślone przez autorkę i jej męża nacje.

Ta część, tak jak wcześniejsza może być traktowana jak wprowadzenie do dalszej historii. Chyba należy poczekać na wielkie bum! I dać szansę autorce.