Wieczna
Lisa Scottoline

Lisa Scottoline- to nazwisko zapewne nikomu nie jest obce. Autorka ma na swoim koncie mnóstwo powieści, które często znajdowały się wysoko na listach "New York Times". Wiele lat temu zaczytywałam się w jej książkach, były to głównie kryminały. Po kilkuletniej przerwie skusiłam się na najnowszą powieść Autorki z gatunku literatury wojennej, tym bardziej, że ja takich książek nie potrafię sobie odmówić.

Rzym, rok 1937. Trójka nastolatków Elisabetta, Marco i Sandro przyjaźnią się od najmłodszych lat. Mimo dzielących ich różnic, przyjaźń jest dla nich najważniejsza. Elisabetta mimo problemów w domu, marzy o zostaniu pisarką i wierzy, że uda jej się to marzenie spełnić. Marco, przystojny i w gorącej wodzie kąpany chłopak, wolny czas spędza na pomocy ojcu w barze. Sandro, wychowywany w inteligentnej żydowskiej rodzinie, jest geniuszem matematycznym. Mijają lata, przyjaźń między dwoma chłopcami i dziewczyną przemienia się w rywalizację o jej względy. Jednak nad Europą wisi widmo wojny. Wszystko zaczyna się komplikować, gdy Mussolini zawiera przymierze z Hitlerem i rozpoczyna prześladowania Żydów. Dochodzi do katastrofy, która znacznie wpłynie na losy Elisabetty, Marco i Sandro..

Biorąc do ręki książkę, nie wiedziałam czego się spodziewać. Tak jak wspomniałam wyżej, Autorkę znam tylko z gatunku thriller/kryminał. Historia tych trojga młodych bohaterów wciągnęła mnie tak, że te niemal 700 stron powieści przeczytałam jednym tchem. Autorka stworzyła przepiękną i niezwykle wzruszającą powieść, która z pewnością poruszy serce nie jednego czytelnika. Ogromnym zaskoczeniem było dla mnie to, że Lisa Scottoline połączyła fikcję z prawdziwymi wydarzeniami a do napisania tej historii przygotowywała się od lat. Dlatego jeżeli lubicie połączenie powieści obyczajowej z romansem na tle wydarzeń historycznych to z całego serca zachęcam Was do lektury. Bohaterowie "Wiecznej" na długo pozostaną w mojej pamięci i sercu.

Moja półka książek ulubionych zyskała nową pozycję. Dawno nie czytałam tak poruszającej i mądrej książki.

Lisa Scottoline nie bez powodu okrzyknięta została „bestsellerową autorka New York Timesa”. Zgadzam się z tą opinią bowiem pisarskie umiejętności i zdolność snucia fabuły jest na najwyższym poziomie.

Ta historia przypomina mi nieco historię z filmu „Pearl Harbor” - tylko bardziej. Dlaczego bardziej? Bo to włoska opowieść o miłości, wojnie i bezgranicznej przyjaźni, a jak powszechnie wiadomo, Włosi zawsze są tacy „bardziej”.

To powieść o emocjach. O miłości, strachu, samotności, ale też nadziei na lepszą przyszłość. Mimo wszystko.

Elisabetta, Marco i Sandro to nastoletni przyjaciele, którym przyszło dorastać w okrutnych czasach wojennych. Każdy z nich był inny i zapewne dlatego połączyła ich tak silna więź, a nawet miłość. Każdy z nich miał swoje marzenia, każdy chciał w życiu osiągnąć coś wyjątkowego. Budząca się w nich świadomość sytuacji politycznej, szukanie własnej drogi do zrozumienia i nagłe, silne uczucie stanowią kanwę tej wspaniałej powieści. Wątek miłości między tą trójką jest zwyczajnie uroczy. Ich uczucia są tak silne, a jednocześnie niewinne. Rozterki Elizabetty, którego wybrać może odrobinę przypominają te z brazylijskich telenowel, jednak nie wywołują odczucia zażenowania czy irytacji. Złość i wszystkie emocje Marco są jakby całkiem zrozumiałe a dobroć i prostota Sandro ujmują i rozczulają.

Sam wątek miłosny, mimo że zajmował sporą część powieści, stanowił równowagę dla poważnej tematyki wojennej.

Nękanie i represje wobec społeczności żydowskiej stanowią najważniejszy i najtrudniejszy wątek w powieści. Z wielkim wyczuciem i znajomością historycznych faktów, autorka pokazała, jak to wyglądało w czasach rządów Mussoliniego. Okazuje się, że metody działania były takie same, czy to u nas – w Polsce, czy tam, Rzymie i innych włoskich rejonach.

Autorka rzetelnie przygotowała się do napisania tej powieści. Pod kątem faktów historycznych, „Wieczna” stanowi rzetelne źródło informacji. Mnóstwo w niej szczegółów, których źródła autorka szukała w wielu bibliotekach z pomocą zaufanych pomocników. To bardzo dobrze świadczy o rzetelności pisarskiej.

Mimo że książka liczy prawie siedemset stron, powieść czyta się z zapartym tchem i nie ma momentu znużenia. Wartka akcja w połączeniu z lekkością pióra sprawiła, że książkę dosłownie pochłonęłam w dwa wieczory.

Szczególną uwagę zwróciłam na kreacje postaci. Mimo że każda z nich była inna pod względem charakteru, od każdej biła taka zwyczajna dobroć i szczerość. Nawet między Marco a Sandrem, którzy przecież rywalizowali jednocześnie o miłość Elizabetty, nie było złości czy niesportowych zachowań. Zgodnie ustalili, że wygra najlepszy, a ich przyjaźń na tym nie ucierpi. Pozostali bohaterowie reprezentowali podobne postawy. Przede wszystkim wiara w wyznawane wartości i pomoc potrzebującym, było sensem codziennego życia.

Rzadko mi się to zdarza, gdy podczas lektury nie odczuwam niechęci do którejkolwiek postaci. W „Wiecznej” mogę z całą mocą powiedzieć, że lubię każdą osobę. Cała ta włoska społeczność sprawiała wrażenie silnej, przyjaznej, niczym wielka, kochająca się rodzina.

Książkę czyta się tak lekko dlatego, że śledzimy fabułę oczami bohaterów. Każda sytuacja omawiana jest jakby w głowie każdej osoby, poznajemy punkt widzenia i prywatne zdanie oraz poznajemy ich najgłębsze uczucia. Lubię takie prowadzenie fabuły, bo mogę się dosłownie zaprzyjaźnić z każdym i poczuć się tak, jakbym stała obok i była powiernikiem najskrytszych sekretów skromnego Sandra, wybuchowego zawadiaki Marca czy grzecznej Elizabetty.

Jakość opisów, ich obrazowość i dbałość o szczegóły sprawiały, że czułam się uczestnikiem wszystkich wydarzeń. Stałam ze wszystkimi pod synagogą i czułam ból, na „widok” niszczenia bezcennych woluminów. Skandowałam słowa skargi na rządy Mussoliniego i jego proniemieckie zachowania. Byłam wszędzie, obok każdego i dlatego tak bardzo pokochałam tę opowieść.

Zachęcam wszystkich do przeczytania „Wiecznej”. To naprawdę wartościowa lektura, która przeniesie Was w inny czas, do innej kultury, ale też skłoni do refleksji.

Oceniam tę powieść najwyższą skalą i z przyjemnością stawiam na półce książek ulubionych.

Czytajcie!

"... każda rodzina ma historię, a historia każdej rodziny zaczyna się od miłości."
Jakoś tak wyszło, iż do tej pory przeczytałam tylko jedną książkę Lisy Scottoline pt. "Ocal mnie", choć wydała wiele bestsellerów. "Wieczna" natomiast jest jej pierwszą powieścią historyczną, mimo że od lat bada włoski Holocaust.
Akcja rozpoczyna się w maju 1937 roku, kiedy to poznajemy głównych bohaterów - nastolatków Elisabettę D'Orfeo, Sandra Simone (Żyda) i Marca Terrizzi, a których życie będziemy śledzić do 1957roku. Ta trójka, jak i ich rodziny oraz wiele postaci drugoplanowych są wytworem wyobraźni autorki. Są też postacie autentyczne, związane z prawdziwymi wydarzeniami, stanowiącymi lwią część powieści. Także większość miejsc opisanych w książce to prawdziwe miejsca w Rzymie.
Elisabetta, Marco i Sandro dorastają jako najlepsi przyjaciele, pomimo dzielących ich różnic. Ich rodziny również łączy przyjaźń. Każdy z bohaterów został dobrze i wielowymiarowo skonstruowany. Ma swoją historię, na którą wpłynęła Wielka Wojna, dojrzewający faszyzm i terror wprowadzony przez Mussoliniego, a w końcu niemiecka okupacja, wraz z którą nadszedł czas jeszcze większych okrucieństw. Wrzuceni w wir historii, przeżywają radości i smutki, ponoszą porażki i odnoszą sukcesy, borykają się z własnymi słabościami, oczekiwaniami innych, załamaniem poczucia własnej tożsamości, unoszą się dumą, z czasem uczą się pokory, dojrzewają. W końcu los łączy ich na zawsze wspólną tragedią. Ich oczami, przeżyciami, pragnieniami, lękami i nadzieją możemy sobie wyobrazić i przeżywać to, co oni. To, co było nie do wyobrażenia, dopóki nie stało się rzeczywistością. W książce nie brakuje zwrotów akcji, wzruszających scen, ani tych, gdzie wręcz porażała naiwność w zachowaniu niektórych bohaterów, co ostatecznie sprawia, iż mimo obszerności, czyta się ją lekko i trudno się od niej oderwać. Urzekł mnie sposób, w jaki pisarka opisała wydarzenia historyczne, o których już kilkukrotnie czytałam, jak np. fortel z syndromem K.
"Wieczna" to przemyślana, emocjonującą i piękna opowieść, poruszającą temat rodziny, przyjaźni i honoru, lecz siłą rzeczy w inny sposób niż we wspomnianym przeze mnie tytule. Opowieść o lojalności, stracie,  poświęceniu, odwadze i miłości czasach, w których każde okrucieństwo było bezkarne, no i włoskiej kuchni - tocząca się w kolebce zachodniej cywilizacji. Bardzo przypadła mi do gustu i na pewno w mej pamięci zostanie na długo.
"Wojna jest wieczna i wieczny jest pokój. Śmierć jest wieczna, tak samo jak życie. Wieczna jest również ciemność, podobnie jak światło. Nienawiść jest wieczna, lecz nade wszystko wieczna jest miłość."
To lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy z własnego wyboru błądzą, bez refleksji podążają za ludźmi ciągle poszukującymi wrogów wśród innych państw. Wpajają ludzkim umysłom w ich mniemaniu słuszne wartości, poprzez media, propagandę i populizm. Legitymizują przemoc, podsycają konflikty narodowe, społeczne i rasowe. Promują zachowania seksualne, które uważają  za normalne i potępiają tych, których uznają za wynaturzenie, nawołując do ich eliminacji z życia społecznego. Ograniczają prawa kobiet i próbują podporządkować obywateli państwu. Mają dyktatorskie dążenia, których podporą jest monopartyjny system parlamentarny, zachowując pozory parlamentaryzmu. Dążą do obsadzania stanowisk sędziów oraz prokuratorów przez ludzi związanych ze sprawującą władzę opcją polityczną. Ślepo wierzą w wielkość państwa i próby ingerencji w jego suwerenność.
To już było i cechowało faszyzm.

Czasy wojennej zawieruchy to temat który często pojawia się na łamach książek. Jednak pierwszy raz miałam okazję przeczytać o II wojnie światowej z perspektywy Włochów, narodu który zachłysnął się ideologią faszystowską i przez lata żył wielbiąc bezkrytycznie swojego przywódcę Benito Mussoliniego, Dopiero niepowodzenia wojenne Włoch spowodowały iż ci odwrócili się od swojego Duce i po ponad dwudziestu latach rządów odsunęli go od władzy w 1943 roku.
Nowy rząd ogłosił oficjalnie, że podtrzymuje sojusz z III Rzeszą, ale potajemnie rozpoczął rozmowy z aliantami, dotyczące wycofania Włoch z wojny.
Dla Włochów nastał czas niepokoju, głodu i strachu a społeczność żydowska włoskiego pochodzenia podzieliła los innych żydów deportowanych do obozów zagłady, wysyłanych tam na pewną śmierć.

"Wieczna" Lisy Scottoline to opowieść o trójce przyjaciół, których beztroską młodość burzy wojna wystawiając ich przyjaźń na wielką próbę. Marco zafascynowany ideologią faszystowską dumnie wkłada mundur i brunatną koszulę. Sandro, wybitnie utalentowany matematyk, z racji swojego żydowskiego pochodzenia zostaje relegowany ze szkoły z dnia na dzień tracąc kolejne prawa odbierane wszystkim żydom na mocy specjalnych ustaw wprowadzanych przez faszystów w życie. A Elisabetta, mimo młodego wieku, zmuszona jest odłożyć ad acta marzenia o pisaniu i karierze dziennikarskiej, i poświęcić się ciężkiej pracy aby samodzielnie zarobić na swoje utrzymanie.
Kiedyś nierozłączni, stają po różnych stronach barykady starając się jednak mimo wszystko pielęgnować swoją przyjaźń. Ale gdy Maro i Sandro zdają sobie sprawę, że ich uczucia do Elisabetty to coś więcej niż koleżeńskie przywiązanie ich relacja zostaje wystawiona na próbę.
Koszmar toczącej się wojny jest tłem ich życiowych decyzji, nie zawsze trafnych wyborów i czynów za które kiedyś trzeba będzie zapłacić.

To przepiękną, wzruszająca i doskonale napisana (z ogromną dbałością o prawdę historyczną) powieść, który poruszyła mnie do głębi. Autorka stworzyła historię od której nie sposób było się oderwać pełną emocji, łez ale i uśmiechu. Jestem zachwycona tą opowieścią i polecam "Wieczną" Waszej uwadze.