Trucizna
Sara Poole

Zapraszam do zapoznania się z opowieścią z czasów Borgiów, większość to fikcyjna fabuła, ale bazą są postacie historyczne i realne wydarzenia, które miały miejsce latem w Rzymie w 1492 roku. To był czas walki między siłami renesansu a inkwizycji. A orężem, którego najbardziej się obawiano: trucizna... Główna bohaterka, Francesca, córka zawodowego truciciela, chce pomścić śmierć swojego ojca. W tym celu robi wrażenie swoimi umiejętnościami na Kardynale Rodrigo Borgii i zostaje przyjęta u niego na pozycję truciciela- bo wrogowie Borgii nie śpią. Niewątpliwą zaletą tej pozycji jest kreacja Franscescy: bynajmniej nie niewinna, zdeterminowana i odważna dziewczyna, która robi co musi, nawet do tego splami swoje ręce krwią. Czai się w niej ciemność, gdzie żyją jej koszmary. Spadają na nią szokujące wiadomości, odkryła prawdę, której nawet nie podejrzewała. ,,Szukasz sprawiedliwości czy zemsty?" Czytelnik poczuje również zimny dreszcz strachu i niebezpieczeństwa; zobaczy jak wiara miesza się z wiedzą; wraz z bohaterami przekona się, kto jest sprzymierzeńcem, a kto wrogiem. Pod względem historycznym dowiemy się jak bardzo są wybujałe ambicje Borgii i czy szalony fanatyk może doprowadzić do eksterminacji Żydów? Oprócz tajemnic i intryg mamy także nutkę gorącego romansu oraz dylematy moralne, ukazanie zepsucia środowiska duchownym. Małym minusem jest to, że to I część trylogii, więc nie wszystko się wyjaśnia, poza tym autorka ma manierę ,,zapowiadania" przyszłości oraz skłonność do powtórzeń. Podsumowując: ,,Trucizna" to wartka powieść, z ciekawym klimatem zdrad i tajemnic w uliczkach Rzymu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

No cóż... dużo mogę powiedzieć o tej książce, niestety nie tyle dobrego, ile bym chciała. Na pewno małe rozczarowanie jeśli chodzi o samych bohaterów. Mało Borgii w Borgiach. Niby mieli być w zasadzie jednymi z główniejszych postaci, było ich za mało i byli przedstawieni w zdecydowanie nie borgiowym klimacie do którego już przywykłam po tylu książkach o nich. Francesca jest córką byłego truciciela zatrudnionego przez Borgię, Rodriga Borgię, zwanego tutaj "idiotycznie" Kardynałem, gdyż akcja książki ma miejsce na przełomie śmierci Innocentego i rozpoczęcia nowego konklawe. Objęła stanowisko po ojcu, które można powiedzieć wywalczyła swoimi umiejętnościami. Od początku miała bardzo ambitne i trudne zadania. Jednym z nich było "przygotowanie" Kardynałowi możliwości do objęcia tronu papieskiego, bez wzbudzania niczyich podejrzeń. Jak pozbyć się umierającego, rozpustnego papieża, żeby nikt nie posądził Borgii o otrucie go? To dopiero zadanie! A po drodze musi zmierzyć się z głównym wrogiem - Morozzim, który za wszelką cenę nie chce dopuścić do wybrania Borgii na papieża, a także chce zagłady i wypędzenia Żydów z Wiecznego Miasta. Niestety poza lekkim i szybkim czytaniem o klimatycznej piętnastowiecznej Italii, mam całą masę uwag, skarg i zażaleń pod adresem autorki książki (które wpłynęły na moją kiepską ocenę). Giulia w ciąży, gdy Aleksander był jeszcze kardynałem? Interesujące... wiadomo, że to w dużej mierze fikcja literacka, ale no trochę to godzi w historię. Trucicielka, której nie przeszkadzają trupy, póki nie ma krwi... to jeszcze ciekawsze. Zważywszy na fakt, że Francesca dziwnym trafem wzbrania się od zabijania (no chyba, że chodzi o zemstę i wendetę za śmierć ojca). Zwracanie się do Kardynała na pan jest dość dziwaczne i wręcz drażniące. Denerwuje mnie w tej książce także to,że główna bohaterka pisze rzeczy w stylu "pewnie chcecie wiedzieć" itp jakby do kogoś mówiła, ale jeszcze bardziej irytujące jest używanie zwrotów "nie mogę więcej powiedzieć, nie powinnam wam mówić o tym czy o tamtym, nie powinniście słuchać o czymś tam" - no to po co w ogóle zaczynać wątek? Autorka chciała coś napisać, ale zabrakło pomysłu i wymyśliła sobie, że bohaterka z przestrachu albo grozy nie podzieli się z nami czymś, czego nie była w stanie wymyślić? O co chodzi? Straszny, nieprzemyślany chaos. Fragment, w którym Francesca mówi "Żydzi stali się dla mnie istotami ludzkimi." jest kompletnie... oburzający - a niby kim mieli być jak nie ludźmi? Rozumiem, że i wtedy Żydzi byli niezbyt tolerowani, ale bez przesad! Postać Torquemada... mdła, praktycznie sprowadzona do jakiegoś wyobrażenia potwora z legend - Wielki inkwizytor, który budzi postrach samym imieniem, niczym Ten Którego Imienia Nie Można Wymawiać... naciągane. I ostatnie, najważniejsze! Cezar, wierzący że ten cały Morozzi jest opętany przez szatana? Co za bzdury i od kiedy Cezar jest taki bojaźliwy? Ogólnie i Rodrigo i Cezar są tutaj fatalnie przedstawieni. Zero temperamentu i przebiegłości, którymi charakteryzował się Aleksander i jeszcze bardziej zero ambicji i intelektu Cezara, który okazał się głupszy niż kobieta znająca się na truciznach. Ale na koniec miły akcent, bo przecież i tak sięgnę po druga i być może trzecią część historii trucicielki (licząc na to, że autorka jednak poświęci większą uwagę rodzinie Borgiów i jakoś zrehabilituje ich opisy i kreację postaci) "- Mimo wszystko Cesare ma dobre serce. [...] Jeżeli miała na myśli serce, które mocno biło i nie sprawiało swojemu posiadaczowi problemów, na pewno miała rację." jedno z wielu rozważań, przy których głupio się uśmiechałam, bo mimo wszystko mnie to bawiło, chociaż w sumie... prawie miała rację :) "Dzięki Bogu nie jestem taką niewolnicą uczuć, za jakie często brane są kobiety. A z moich obserwacji wynikało, że to mężczyźni częściej myślą dolnymi partiami ciała niż mózgiem, którym obdarzył ich nasz Pan. Cesare należał właśnie do tego rodzaju" - no że tak żartobliwie powiem... Francesca Ameryki nie odkryła :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)