Tropiciel duchów
Michelle Paver

Opinia 16                 Mimo opisywania pięciu poprzednich części, nie zdążyłam jeszcze wspomnieć o intrygującej zdolności Michelle Paver dotyczącej pisania wspaniałych zakończeń. Ilość składnika happy endu jest zawsze dokładnie wyważona, podczas gdy całość okraszona została dużą dawką zaskoczenia i nieprzewidywalności. Gdy czytałam cykl po raz pierwszy, nie zdarzyło się, bym zgadła zakończenie żadnej z części. Dlatego też, aby nie zepsuć sobie niespodzianki, a także ze względu na ścisłą zażyłość kolejnych części i odnoszenia się do zdarzeń będących wcześniej, polecam czytać serię we właściwej kolejności. I pod żadnym pozorem nie zaglądać na koniec książki, przed jej przeczytaniem.

              W ostatnim tomie zostaje przed czytelnikiem odkryta cała historia życia Toraka. Fakty łączą się w logiczną całość, a wcześniejsze czasem niezrozumiałe działania niektórych postaci zaczynają nabierać głębokiego sensu. Co więcej, przewijająca się przez cały cykl, bezkonkurencyjna postać wędrowca pojawia się w całkiem nowej odsłonie. Wyjaśnia się także dlaczego ma on ogromną słabość do wciąż trzymanych przy sobie małych zwierzątek, które raz za razem nazywa Narrik. Chociażby z tego powodu, watro doczytać do ostatniej części, a innych przyczyn jest jeszcze wiele.              Na przykład poznanie historii miłości wodza klanu - Finn Keddina, zrozumienie, że nie każdy Pożeracz Dusz jest zły do szpiku kości, ponowne spotkanie się z przeuroczymi Ripem i Rekiem, czy możliwość wyrzucenia Torakowi, że nigdy nie nauczy się wyruszać razem z Renn. Jednak przede wszystkim można liczyć na prawdziwe i głębokie wzruszenia, spowodowane celnością stylu i charakterem opisów autorki:   ???????????????????????????????????????????? ,,Jeśli nie będzie chciał żyć - odparła cicho - to nie ma takich zaklęć, modlitw czy ofiar, które zmusiłyby go do życia." ?????????? ,,[...] one były bez oddechu. Nie rozumiał, jak mogło do tego dojść. Ciemnofutra i małe wilczki były... Nie. Wilk zamknął oczy. On też chciał być n i e." ????????????????????????????????????????????                Zawsze podziwiałam pisarzy, którzy są w stanie oddać wiele emocji krótkimi formami literackimi i tak jak z przyjemnością czytam bajki Ignacego Krasickiego, który w czterech linijkach potrafi zmieścić całą historię, wiersze Jacka Kaczmarskiego, czarującego każdym wersem, czy załadowany wesołością Teatrzyk Zielona Gęś Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, tak z tym samym zachwytem patrzę i podziwiam twórczość Michelle Paver, a w szczególności siłę sugestii zawartą każdym framencie oraz unikalny talent do zaczarowania świata jednym zdaniem. I chociaż preferuje ona raczej pisanie powieści, z czego oczywiście bardzo się cieszę, to nawet pocięte, drobne kawałki tej całości mają ogromną siłę wyrazu.               Świat przedstawiony w Kronikach Pradawnego Mroku jest pewnego rodzaju pierwotną częścią każdego z ludzi. Kiedy odpoczywam, zamykam oczy i wyobrażam sobie jakieś zaciszne miejsce, cofam się właśnie do Lasu. Do tej jedności przyrody i człowieka jaką odczuwałam czytając Tropiciela Duchów. W tamtym świece moje codzienne problemy cywilizacji nie istnieją.              W ostatniej części pisarka powraca do motywu ojca, sprawiając, że cykl ma typ ramowy. Jest to na swój sposób uspokajające, pokazuje, że mimo popełnianych błędów, podczas życiowej wędrówki stajemy się silniejsi, bardziej doświadczeni i lepsi, a czas naprawdę leczy rany. ????????????????????????????????????????????               Osobiście, zostałam całkowicie zaczarowana całą serią tych wspaniałych książek. Ich stylem, lekkością, pięknem przedstawionej rzeczywistości, kreacją postaci, pomysłem, absolutnie wszystkim. Polecam cały cykl każdemu czytelnikowi, gdyż tkwi w nim ta porywająca cześć ludzkiej natury, do której chce się wracać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnia cześć kronik pradawnego mroku. Tym razem torak podąża na górę duchów by powstrzymać Eostre.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zakończenie sagi - miejscami wzruszające, pełne zwrotów akcji. Torak zmierza do Góry Dusz, aby ostatecznie zmierzyć się z ostatnią z Pożeraczy Dusz. Towarzyszą mu, oczywiście, Wilk, Renn i nieodłączne kruki Rip i Rek.Pomogą mu również inni, niespodziewani bohaterowie. W tej książce okaże się, czy za Wysokimi Górami znajduje się kraniec świata, czy Torak znajdzie swoje miejsce pośród klanów, czy Renn pozostanie szamanką Kruków, czy Eostrze uda się zapanować nad duszami zmarłych. "Tropiciel duchów" to świetna książka, skierowana głównie do młodzieży. Objawia się to m. in. łatwymi do przewidzenia zdarzeniami i zakończeniem, ale ten fakt w ogóle nie przeszkadza w tym, żeby czerpać przyjemność z jej czytania.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

dobra

(Kliknij aby rozwinąć opinię)