Tatiana i Aleksander
Paullina Simons

Dalsze losy wielkiej miłości....ile można znieść i i ile można przejść i to w sensie dosłownym, aby znów się spotkać po latach rozłąki...ale miłość przezwycięży wiele, tylko jeśli jest prawdziwa. Czy już teraz wszystko się ułoży w życiu Tatiany i Aleksandra....oby, chyba wystarczy tyle cierpienia jak na tak krótkie ich życie ...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

'' Tatiana i Aleksander '' to druga część trylogii autorstwa Paulliny Simons . Trylogia ogólnie bardzo dobrze przyjęta , tak dobrze że gdzieś tam w kręgach kina toczą się rozmowy o ekranizacji całego '' Jeźdźca miedzianego '' . Mnie osobiście druga część podobała się zdecydowanie mniej niż pierwsza . Rzecz znowu rozpisana jest właściwie na dwóch czasowych płaszczyznach , ale na trzech nazwijmy to roboczo , '' sytuacjach '' . Śledzimy bowiem losy Tatiany która po wielu perypetiach w końcu dociera do Ameryki tam zostaje , pracuje i tam rodzi syna któremu daje na imię Anthony . Naprzemiennie obserwujemy też losy jej męża Aleksandra który pozostał w Związku Radzieckim , a po zakończeniu wojny wylądował w więzieniu . Na dokładkę dowiadujemy się co się działo z rodziną Aleksandra , od czasu kiedy on sam miał 11 lat , a jego rodzice porzucili wygodne życie w imperialistycznej Ameryce i wyzbywszy się amerykańskiego obywatelstwa wyjechali całą rodziną do Związku Radzieckiego budować wyśniony i cudowny ich zdaniem komunizm . Ta część ich historii bardzo realistycznie i dokładnie pokazuje jak powoli upadały ich komunistyczne ideały i w końcu '' upadli '' i oni . Jak sami wpędzili się w pułapkę z której nie mieli już wyjścia . Mamy więc już cały obraz życia Aleksandra do momentu kiedy poznał Tatianę . Ale wracając do Ameryki do Tatiany trzeba powiedzieć , że prowadzi ona sobie całkiem spokojne stabilne życie ze swoim małym synkiem jednak '' coś '' nie daje jej spokoju . Pewne przesłanki podsuwają jej myśl że Aleksander nie zginął , że wciąż żyje i że ona dopóki się nie dowie na pewno , nie zdobędzie niezbitego dowodu , nie będzie potrafiła ruszyć dalej i ułożyć sobie nowego życie bez Aleksandra . W związku z czym , co robi nasza niepokorna , nieokiełznana i nieposkromiona Tatiana ? Ano , zostawia swojego kilkuletniego dopiero synka i wraca do strefy opanowanej przez ZSRR by odszukać swego męża . Co mam do zarzucenia drugiej części ? Po pierwsze całe mnóstwo powtórzeń z części pierwszej , co pewnie pomocne jest dla kogoś kto jej nie czytał , natomiast dla mnie było zwyczajnie nudne . Po drugie jakoś nie umiem sobie wyobrazić że facet jest dla Tatiaszy ważniejszy niż dziecko , które zostawia właściwie obcym ludziom , nie wiedząc przecież do końca , czy na pewno wróci . Przez co chłopczyk zostałby nie tylko bez ojca , ale i bez matki . Po trzecie ten seks na którym autorka zdaje się być zafiksowana , a który w moim odczuciu '' podany '' w taki sposób czyni książkę mniej wiarygodną . Nie umiem sobie wyobrazić że ludzie którzy uciekają przed wojskiem , którzy znają swego przeciwnika i wiedzą że jak zostaną złapani , zostaną zabici bez dwóch zdań i bez jakiegokolwiek tłumaczenia , nagle oddają się wyuzdanemu seksowi w jakimś zabłoconym i zapchlonym brudnym rowie . No chyba że autorka lubi pisać ? o tego rodzaju '' sporcie ekstremalnym '' :) . Koniec drugiego tomu tak jest napisany iż spokojnie mógłby zakończyć całą powieść , ale jest jeszcze trzecia część której jestem ciekawa i którą zapewne przeczytam .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka,pełna uczuć targanych wojną.Miłość,przyjaźń,kłamstwo-to przewodnie myśli tej powieści.A główne co mnie urzekło to walka, walka w imię miłości i dla miłości.Uczucie jakie łączy Tatianę i Aleksandra jest nieziemskie aż trudno w nie uwierzyć.W dzisiejszych czasach nie ma już takich ludzi-oddanych całym sobą drugiej osobie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dalsze losy Tatiany i Aleksandra - bohaterów, których szalenie polubiłam z "Jeźdźca Miedzianego". Ich losy czytałam zaciekawiona, wzruszona, czasem trochę znudzona, ale z nadzieją, że tych zakochanych w sobie do szaleństwa odnajdzie w końcu drogę do siebie. Nie ukrywam, że losy Aleksandra we wciąż ogarniętej wojną Europie były dużo ciekawsze, ale wiara Tani, że jej ukochany żyje zaimponowała mi najbardziej. Od końcówki tej wspaniałej powieści nic nie mogło mnie oderwać! Gorąco polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Choć pierwsza część nie zachwyciła mnie, niewyjaśniona siła popchała mnie w sidła drugiego tomu. Nutka dobrej książki przebijająca się od ostatnich rozdziałów "Jeźdźca" w tej części rozkwitła! Aleksander z całej siły stara się dotrzeć do Tatiany, do Ameryki. Nie poddaje się gdy trafia do oddziału karnego i zostaje wysłany na zachód jako mięso armatnie. Tatiana poznaje zupełnie inne życie w Ameryce-poznaje nowych przyjaciół i wychowuje synka, ale nie wierzy w to, że jej Szura zginął. Co więcej, dowiadujemy się jak miasto Barrington zmieniło się na Moskwę i Leningrad, a nzawisko Barrongton w Biełowa. Lepiej poznajemy Rodziców Aleksandra: Harolda i Jane. Trzyma w napięciu i spędza sen z powiek! Jestem na tak!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga opowieść o losach bohaterów "Jeźdźca Miedzianego". Czyta się z równym zainteresowaniem jak pierwszą część. Z pewnością sięgnę też po ostatnią pozycję należącą do trylogii. "Ogród Letni" czeka już na półce na swoją kolej :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część trylogii Paulliny Simons. Tatiana jak wiemy dotarła do Stanów, ale coś nie pozwala jej wierzyć, że jej ukochany zginął. Za wszelką cenę próbuje go odnaleźć. Aleksander również podąża na zachód, lecz po drodze musi zmagać się z głodem, ciężkimi warunkami (jak to na wojnie), a później oskarżony o zdradę walczy o życie. Jednak po wielu perypetiach odnajdują się i próbują żyć dalej. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dalsze losy bohaterów "Jeźdźca Miedzianego". Sięgnęłam po nią zaraz po przeczytaniu pierwszej części, gdyż musiałam wiedzieć co będzie dalej z Tanią i Szurą. Z wielkim zaciekawieniem czytałam, czy główni bohaterowie mimo tylu przeciwności losu, mimo tylu kilometrów ich dzielących odnajdą drogę do siebie. Książka przejmująca, wzruszająca, a tło historyczne, wojna, obozy, uchodźcy- bardzo dobrze przedstawione. Wiara i determinacja Tani pełna podziwu, aż niesamowita. Powieść wciągająca od początku do samego końca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Myślałam po przeczytaniu poprzedniej części Jeździec miedziany, że tu będzie tylko część dalsza losów obojga kochanków, małżonków, ale mnie Paullina Simons zaskoczyła. Cofa się bowiem w historii Aleksandra, przedstawia jego dorastanie, dojrzewanie do samodzielności, utwierdzanie w przekonaniach, choć ciągle w środku pozostaje amerykańskim dziewięciolatkiem. Wzajemna miłość tych dwojga, a raczej ciągłe dla siebie oddanie wszystkiego daje im siłę, by przeżyć i  walczyć do końca. Walczyć o wolność, nawet za cenę niewoli i widma śmierci. Determinacja Tatiany, by odnaleźć ojca jej synka, samozaparcie się Szury, by dla nich przeżyć jest porażające i aż niewiarygodne. Być może zdarzyło się naprawdę. Przeczytajcie sami. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tę serię mogłabym czytać w nieskończoność i pewnie jeszcze nie raz do niej wrócę. W sumie całą serię czytałam już 4 razy. Za pierwszym razem wypożyczyłam książki z biblioteki ale stwierdziałam, że muszę mieć swoje egzemplarze na własność. 

Teraz gdy tylko najdzie mnie brak weny do czytania czy też czasami cierpie na kaca książkowego to sięgam po pierwszą część. 

Historia Tatiany i Aleksandra to najpiękniejszy obraz miłości jaki widziałam w życiu. Autorka dokonała czegoś cudownego pisząc tak wspaniałą historię. Już żadna powieść nie będzie w stanie tak mnie poruszyć jak powieść o Tatianie i Aleksandrze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zachwycona pierwszą częścią sagi o Tatianie i Aleksandrze postanowiłam sięgnąć po resztę serii. I muszę powiedzieć, że książka trzyma poziom. Przez cały czas zastanawiałam się, kto kogo odnajdzie pierwszy. Dziwię się, że nie nakręcono jeszcze filmu na podstawie powieści. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część trylogii o wielkiej miłości Rosjanki i Amerykanina.

Tutaj poznajemy wcześniejsze losy Aleksandra i jego rodziców, amerykańskich komunistów, którzy w idei życia w sprawiedliwym komuniźmie opuścili  swój kraj i przenieśli się z synem do Rosji.  Trudna i nie tak piękna jak miała być rzeczywistość stała się niełatwym sprawdzianem dla rodziców Aleksandra. Świetnie oddana rzeczywistość życia w Rosji, gdzie ludzie znikali bez śladu a na każdego znalazł się paragraf. Oczywiście bez możliwości obrony. 

Trudy wojennego życia człowieka z góry skazanego na śmierć. Oraz siła miłości, która pozwoliła Aleksandrowi przetrwać  najgorsze w nadziei  na spotkanie z ukochaną i dzieckiem.

Autorka bardzo dokładnie oddała sposoby postępowania Rosjan, ich bezduszność i pełną zakłamania ideologię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniała kontynuacja, choć nie tak dobra jak pierwsza część. Autorka zdecydowała się na zabieg powrotu do przeszłości Aleksandra i mimo, że wydawałoby się to nudne i nużące, kiedy czekamy z niecierpliwością na teraźniejsze losy, to wcale tak nie jest. Dowiadujemy się po kolei, co działo się przez całe życie Aleksandra. Poznajemy głupotę jego rodziców, jego ucieczkę z pociągu i przebywanie u przyszywanych rodziców. Ale, żebyśmy za bardzo nie cierpieli, mamy też kolejne dwa wątki - Tatiany w Ameryce i Aleksandra w Europie. Opis bólu Tatiany był tak realistyczny, że prawie bolało mnie serce, miałam tylko nadzieję, że nie posłucha tej głupiej dziewuchy Vikki i nie będzie wpadała ze skrajności w skrajność, rzucając się w wir przygodnego seksu.
Aleksander i jego walka o samego siebie - to kolejny emocjonalny cios. Przetrwał wszystkie przepytywania, głodzenie, niedosypianie, dodatkowo był wciąż na tyle przytomny, że poradził sobie ze Słonkiem. A później było coraz niebezpieczniej. Pojawienie się Paszy - dość niespodziewane, kiedy zajęliśmy się już tylko przetrwaniem Aleksandra, ale miałam gdzieś malutkie przeczucie, że żyje. I bardzo trudno było mi później podczas sceny ucieczki...
Podziwiam też walkę Tatiany, która mimo upływu lat nie przestała wierzyć w męża; wciąż miała nadzieję, wciąż szukała.
Nie mogłam się oderwać i pierwszy raz musiałam zajrzeć gdzieś na koniec książki, żeby wiedzieć, co się stanie, bo musiałam iść do pracy i nie mogłabym normalnie doczytać książki.
Teraz boję się tylko o kolejny tom, bo wydaje mi się, że na tym powinien się skończyć. Boję się wprowadzenia niepotrzebnych wątków i wariacji w związku Tani i Szury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)