Tajemnice Weeping Hollow (Tom 2). Wyspa kości
Nicole Fiorina

„Negowałem swą duszę tak długo, że weszło mi to w krew. Wyparcie stało się równie nieodzowne, jak ukrywające moją twarz płótno. Przeistoczyło się w swoisty organ, bez którego nie potrafiłem przetrwać. Było to ostatnia resztka mojego człowieczeństwa”.

Miasteczko Weeping po przełamaniu klątwy miało być wolne, tymczasem nadeszło coś, czego nikt się nie spodziewał. Mieszkańcy żyją w ciągłym strachu przed Cieniami, które atakują w śnie, ale i również w mroku. Zanim jednak dojdziemy do nich, to poznamy przeszłość mężczyzny z dna oceanu.

Z początku nie zorientowałam się, że odległe czasy i wspomnienia dotyczą Stone’a. I przyznaje, że trochę mnie znudziły. Po pojawieniu się mężczyzny w miasteczku miałam nadzieję na przyspieszenie akcji.

Pomyliłam się, gdyż kolejne kilka tygodni spędziłam na Wyspie Kości z nim i Adorą, czarownicą z kowenu Świętego Morza. Tych dwoje łączyła dziwna więź, której rozwoju mogliśmy być świadkami. Moim zdaniem za długo to trochę trwało. Zdążyłam się z nużyć tym wątkiem.

Zdaje sobie sprawę, że autorka umieściła to wszystko w jakimś celu. Mnie to jednak nie przekonało do końca. Dla mnie to była część książki, którą czytałam najdłużej, bo w ogóle mnie nie wciągnęła w swój klimat.

Akcja zaczęła nabierać tempa, gdy Stone na dobre pojawił się w miasteczku. Do fabuły dołączyli znani z poprzedniego tomu bohaterzy i od razu zrobiło się ciekawiej.

Wzrosło również moje zainteresowanie dalszymi wydarzeniami. Zdecydowanie lepiej mi się czytało. Na jaw wychodziły sekrety, które wprawiły w lekkie osłupienie. Po poznaniu wszystkich sprawa wyjaśniła się i wszystko nabrało sensu.

Podsumowując, książka ogólnie ciekawiła mnie i świetnie się przy niej bawiłam. Potrzebowałam tylko więcej dynamiki, żeby czytać bez chwili przerwy.

Na epilogu przeszło mi przez myśl, że żal mi się rozstawać z bohaterami. Tyle razem przeszliśmy.

”Zakończenia są nieuniknione. Na swój sposób przypominają klątwy. Nikt nie chce o nich rozmawiać, a kiedy przyjdzie czas, bronimy się przed nimi rękami i nogami. I to, co kochamy, i drobne przyjemności, do których nawykliśmy, wszystko prędzej czy później się kończy”.

 Klątwa, która łączy serca. Przekrocz granice Weeping Hollow i odkryj, czym jest miłość wśród cieni. 

☠ „𝓦𝔂𝓼𝓹𝓪 𝓴𝓸ś𝓬𝓲” 𝓝𝓲𝓬𝓸𝓵𝓮 𝓕𝓲𝓸𝓻𝓲𝓷𝓪☠

▪𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪

Niektóre wydarzenia zmieniają człowieka na zawsze i szczęśliwcami mogą nazwać się tylko ci, których wydarzenia te zmieniły na lepsze z tego względu, iż były to momenty pozytywne, nie te, które niszczą osobowość i zamieniają resztę życia w piekło.

Adorę codziennie trapi tęsknota za morzem. Uwięziona w klaustrofobicznych ramach swojego życia, pełna goryczy i rozpaczy, próbuje zdjąć klątwę, przez którą jej matka zapadła w śpiączkę. Gdy Adora znajduje na plaży wyrzuconego przez fale mężczyznę, jej życie nieoczekiwanie zmienia bieg. Tajemniczym nieznajomym okazuje się Stone. Odrzucenie i nienawiść naznaczyły go na zawsze. Jak się okazuje, wychowany z dala od Weeping Hollow, określany mianem potwora, jest piątą ze Zgasłych Dusz. Czy namiętność, która zmieni ich na zawsze, będzie warta ceny, jaką przyjdzie im zapłacić?

Czytając tę książkę zapewniłam sobie przez dłuższy czas fantastyczną dawkę rozrywki i jest to zdecydowanie największy atut tej powieści. Pomimo tego, że nie ma w niej oryginalności to jednak wydarzenia opisane w „Wyspie kości” w ani jednym momencie nie nudzą czytelnika, nie sprawiają, że ma on ochotę odłożyć tę książkę na półkę, a jedynie mocno zachęca do dalszego czytania i poznawania zakończenia tej powieści. Jest to najważniejsza rzecz, jakiej poszukuję w każdej czytanej przeze mnie powieści i dzięki niej mogę ocenić książkę Nicole Fiorina zaskakująco wysoko.

Porcja przygód w tej książce jest znacznie większa niż w poprzedniej części. Co najlepsze - nic nie dzieje się przesadnie zbyt szybko, dzięki czemu czytelnik ma możliwość czerpania radości z każdego wydarzenia po kolei, nic mu nie umyka, nic nie jest również przedstawione w dużym skrócie. Motyw zakazanej miłości to jak dla mnie jest zawsze najbardziej pożądany motyw w literaturze. Szczególnie, gdy jest tak emocjonująco opisany, że aż czytelnik odczuwa ten niepokój wraz z bohaterami. Dwie zakochane dusze, które muszą zmierzyć się z okrutnym losem i zawalczyć o swoją miłość.

Dlatego jeśli też jeżeli szukacie czegoś z nietuzinkową atmosferą, dosyć mrocznym klimatem i przede wszystkim fenomenalnie wykreowanymi, wielowarstwowymi bohaterami to zdecydowanie zachęcam Was do sięgnięcia po „Wyspę kości”. 💫

Morze bywa nieprzewidywalne. Raz jest spokojne, delikatne, łagodne, a niekiedy wzburzone, brutalne, złowrogie, przerażające, gdy do głosu dochodzi siła i gniew natury. Ten żywioł przyciąga, mami, zachwyca zmieniającymi się barwami od błękitu po kolor brunatny. Taka też jest najnowsza powieść od Nicole Fiorina. Pełna rozmaitych emocji, wzburzonych fal, które łagodnieją, by wraz ze zmieniającą się akcją, nabrać mocy i wnieść do życia postaci wiele zamieszania i spustoszenia.