Sztych
Roman Kulikow

Głównym bohaterem powieści jest kapitan Aleksiej Siennikow, jeden z niewielu ciągle żywych doświadczonych wojaków, którzy mieli okazję zmierzyć się z mutantem zwanym kontrolerem i móc później o tym opowiedzieć. Taka walka pozostawiła jednak na jego ciele dość wyraźne blizny (nie tylko fizyczne), które prawdopodobnie nigdy się już nie zagoją. Nie ma on jednak czasu na zbyt długi odpoczynek i przewartościowanie swojego życia. W wyniku pewnych zrządzeń losu i wbrew własnej woli, ponownie znajdzie się on w Zonie, gdzie na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo i śmierć. Tym razem będzie musiał on dbać nie tylko o własną „skórę”, ale również zdrowie i życie dwójki „zaskakujących” towarzyszy, którzy cierpią na amnezję. Przyjdzie mu więc walczyć nie tylko z niegościnnymi terenami, masą anomalii, mutantami, ale również z różnymi innymi siłami, które zrobią wszystko, aby trójka mężczyzn nigdy nie wróciła do domu.

Książek w uniwersum S.T.A.L.K.E.R. na przestrzeni wielu lat pojawiła się taka ilość, że przerobiono w nich każdą możliwą wersję fabularną. Trudne (o ile nie niemożliwe) jest więc wymyślenie całkowicie nowej historii w tych klimatach bez sięgania po sprawdzone rozwiązania. Roman Kulikov był tego świadomy i nie nawet nie starał się na jakieś niepewne jakościowo „innowacje”. Sięgnął on po solidną dawkę znanego sobie „radioaktywnego błota” prosto z Zony, lepiąc z niego schematyczną, ale ciągle zachwycającą i wciągającą opowieść. Pochłaniając kolejne strony książki, zagłębiamy się więc w dobrze znany świat (o ile jest się fanem uniwersum), który jednak ciągle skrywa pewne swoje tajemnice, masę niebezpieczeństw i gigantyczną dawkę postapokaliptycznego rozrywkowego potencjału.

Fabularnie Sztych nie jest więc czymś „rewolucyjnym”, ale w ogóle nie przeszkadza to w zapewnieniu czytelnikowi masy dobrej rozrywki. Autor stawia tutaj nie tylko na mocno widowiskową akcję, dzięki której powieść wchłania niczym radioaktywne bagno, ale również na świetnie wykreowanych bohaterów.

Cała recenzja na:

Takiego S.T.A.L.K.E.R.a jeszcze nie było. Na początku mocne uderzenie psonicznej mocy Kontrolera i wybicie połowy bawiącego się w wojnę z Zoną garnizonu, a potem już bardziej komedia, niżeli thriller. Bo jak nazwać inaczej sytuację, gdy 2 podstażałych, otyłych i mających problemy z pamięcią generałów zostaję zdegradowanych do stopnia szeregowców, by spełniać rozkazy awansowanego przez siebie samego z kapitana na marszałka samozwańczego stalkera.