Szczury Wrocławia
Robert J. Szmidt

 

„Chaos” to pierwszy tom bestsellerowej serii „Szczury Wrocławia”, która łączy w sobie elementy horroru, science fiction i alternatywnej historii. Akcja rozgrywa się we Wrocławiu w sierpniu 1963 roku, kiedy miasto zostaje odcięte od świata z powodu epidemii czarnej ospy 😷.
W izolatoriach dochodzi do dziwnych zdarzeń-pacjenci zarażeni ospą zmieniają się w agresywne i nieśmiertelne istoty, które atakują personel i innych chorych. Milicja i wojsko próbują opanować sytuację, ale nie są przygotowani na taką skalę zagrożenia 🚓.
Wśród chaosu i przemocy przeżyć próbują także bohaterowie książki ponieważ nie ma tutaj jednego głównego bohatera i bardzo mi się to spodobało. Lektura zawiera ciekawy eksperyment-niektóre postacie są oparte na prawdziwych osobach, które zostały wylosowane przez autora spośród fanów serii aby następnie zostać w niej uśmiercone. ☠️
Powieść jest niezwykle wciągająca i trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony 📖💥. Świetnie oddaje klimat PRL-u, z jego szarą rzeczywistością, cenzurą, propagandą i korupcją 🕵️‍♂️🚧. Jednocześnie tworzy wiarygodny i oryginalny scenariusz apokalipsy zombie 🧪.
Autor nie oszczędza swoich bohaterów i czytelników, pokazując brutalność i okrucieństwo zarówno ludzi, jak i nieumarłych 🩸🗡️. Nie brakuje jednak również humoru, ironii i ludzkiej solidarności 👫🤝.
Chaos to znakomita lektura dla miłośników horroru i fantastyki, a także dla tych, którzy chcą poznać Wrocław z innej perspektywy 🌉🔍. To powieść pełna akcji, emocji i niespodzianek, która nie pozwala się nudzić. Polecam ją wszystkim, którzy lubią dreszczyk emocji i nie boją się krwi, szczurów, zombie i chaosu 💉🐀🌀!

Pamiętajcie, że to wszystko to dopiero pierwszy tom i początek epidemii. Mam nadzieję że uda mi się przeczytać kolejne!

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wrocław za PRL i nie wszystkim znana, ostatnia w Europie epidemia czarnej ospy. Już samo to jest problemem, ale sytuacja komplikuje się dużo bardziej. Zombie, z którymi muszą walczyć oddziały ZOMO i LWP. Ożywione nieznaną, nadprzyrodzoną mocą nieumarłe zwłoki w dążącym do ateizmu PRL? Pomysł mógłby się wydawać karkołomny, a książka mogłaby leżeć na półce tylko jako przykład nieszablonowych projektów. Na szczęście napisał ją Mistrz polskiego post-apo, Robert J. Szmidt. Wrocław, sierpień 1963. W mieście szaleje czarna ospa. Milicjanci pilnujący izolatorium na Psim Polu są świadkami dziwnych incydentów - ,,odmienieni" pacjenci atakują przebywających w ośrodku chorych i personel. Wybucha panika. Do Komendy Wojewódzkiej docierają kolejne sygnały o ,,zmartwychwstałych" napastnikach. Sztab kryzysowy zmuszony jest podjąć zdecydowane działania. Do izolatoriów zostają wysłane oddziały KBW i ZOMO. Rozkaz jest prosty: opanować sytuację. Szczury Wrocławia to pełnokrwista (w podwójnym tego słowa znaczeniu) polska apokalipsa zombie pióra znakomitego autora fantastyki, Roberta J. Szmidta. To również nowatorski eksperyment literacki - na kartach powieści giną rzeczywiste osoby, wylosowane przez Autora spośród kilkutysięcznej i stale powiększającej się rzeszy czytelników skupionych wokół poświęconego książce profilu społecznościowego. To wreszcie podróż sentymentalna do czasów obskurnego, siermiężnego i cuchnącego bimbrem PRL-u, który stanowi klimatyczne tło zmagań żołnierzy i zomowców z hordami nieumarłych. Robert J. Szmidt - pisarz, tłumacz, redaktor naczelny miesięczników ,,Video Business", ,,PlayStation Plus", ,,Science Fiction" oraz ,,Science Fiction, Fantasy i Horror". Debiutował w połowie lat osiemdziesiątych, potem pracował w kilku branżach, nie zapominając jednak nigdy o fantastycznych korzeniach. Do pisania wrócił na początku nowego tysiąclecia - wtedy właśnie z jego inicjatywy powstał magazyn ,,Science Fiction", kultowe już dziś pismo, dzięki któremu powróciła moda na polską fantastykę. Jest autorem siedmiu powieści i dwóch zbiorów opowiadań. Specjalista od postapokalipsy, nie bez kozery zwany czasem Niszczycielem Światów. W 2003 roku wydał bestsellerową i wznawianą po dziś dzień Apokalipsę według Pana Jana, w której trafnie przewidział wybuch konfliktu na Ukrainie i jego potencjalne konsekwencje. Do tematyki postapokaliptycznej wracał jeszcze nie raz. Do tego gatunku należy również powieść Samotność Anioła Zagłady oraz nowele Ognie w ruinach, Mały i Alpha Team - pierwszy polski tekst o apokalipsie zombie. Jest zapalonym podróżnikiem, który zwiedził pięć kontynentów, tłumaczem ponad sześćdziesięciu książek i kilkunastu gier komputerowych, pomysłodawcą dwóch nagród branżowych oraz twórcą portalu www.fantastykapolska.pl - największej polskiej e-biblioteki science fiction. Twórca "Apokalipsy według pana Jana", sztandarowej pozycji polskiej literatury postapokaliptycznej, oryginalnie rozwinął sierpniowe wydarzenia sprzed ponad 50 lat. Przyzwyczajeni jesteśmy do walki z nieumarłymi w wersji filmowej - od lat 50 George'a Romero do niedalekiej przyszłości The Walking Dead, różne jest też podejście do ich zachowań i sposobu likwidacji. Większość ognisk zarazy (podobnie jak miejsc wizyt kosmitów) nie wiedzieć czemu znalazło się na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Tak więc - społecznie i militarnie - kojarzymy walkę z nimi jako działania przy użyciu dostępnych nowoczesnych metod i w miarę możliwości sprawnej komunikacji między ocalałymi oraz oddziałami wojska. A gdyby tak PRL? Z takim zamysłem Autor wrzuca nas w zatęchłe kanciapy milicyjne, w których dowódcy piją zarekwirowaną Wyborową, knajpy zaopatrujące się u najlepszego bimbrownika w okolicy, siermiężna rzeczywistość tymczasowych izolatoriów, dziwnie znajome żelazne prycze i skrzypiące drzwi. Gdy usłyszałem hasło "ZOMO kontra zombie" podśmiewałem się, że to zło kontra zło i nie wiadomo komu kibicować. Nie mamy tu jednak wprost oceny czasów komunizmu - tylko prawdziwą militarną apokalipsę, gdzie ludzkość przy pomocy dostępnych środków walczy o przetrwanie. A że w wachlarzu dostępnych środków mamy "bijące serce Partii"... no cóż, nareszcie bronią ludzi. Nie jest to zadanie łatwe biorąc pod uwagę, że zarażeni kulom się nie kłaniają i są - wbrew pozorom - bardzo żywotni. Sporo tu humoru, pojawiają się klasyczne motywy - w końcu w dobrym horrorze piękna blondynka ginie w pierwszej kolejności, dowiadujemy się jak smakuje bimber zlizywany z politury, co nie pomaga podczas wybuchu i jak chwieją się odmieńcy. Do czasu - bo w miarę rozprzestrzeniania się epidemii przybywa krwi, flaków, ran i ofiar, które chwilę później powracają w odmienionej formie. Milicja, ZOMO, NOMO, wojsko dwoją się i troją, improwizując w obliczu nieznanej potworności - a jak wiadomo, każda improwizacja niesie ze sobą ryzyko, o czym rychło się przekonamy. Bardzo zaskoczyła mnie nowa cecha zarażonych - milczenie. Cisza absolutna. Czasami aż ciarki przechodziły. O ile to lepsze od wycia "braaaains" - po prawdzie to nie mózgu szukały te potwory. Dużo tu szczegółowych smaczków z PRL - od bimbrownictwa, przez "podwieszenia", zależności służbowe i machinacje partyjne, po konkretne rodzaje broni i pojazdów z wszystkimi ich wadami i zaletami. Nie znam się na militariach, ale widać tu dużą autentyczność. Duży plus również za ukazanie pozornego absurdu całej sytuacji - no bo jak wyjaśnić przemianę i nie zostać uznanym za wariata? Kolejni decydenci szybko zmuszeni sią uwierzyć jeśli nie relacjom, to własnym oczom. Oryginalny zabieg - umieszczenie w fabule realnych osób jako bohaterów - jest o tyle ciekawy, co momentami męczący, zwłaszcza w momentach większego zagęszczenia ilości zombie bądź też milicjantów w opisach. Trochę kojarzyło mi się to z początkiem "Zakryjcie jej twarz" PD James, ale tu trwa to przez cała książkę. Trudno wszystkich spamiętać, więc można sobie to częściowo odpuścić - w miarę ubywania postaci i pojawiania się nowych. Można też wyłowić znajomo brzmiące nazwiska pisarzy. Poza dokonaniami Romero nie byłem wielkim fanem zombiekalipsy. Traktowałem temat z przymrużeniem oka, trochę jak "Świt żywych trupów", a The Walking Dead zwyczajnie mnie znudził. Robert J. Szmidt stworzył zombie waleczne, wrzucił je w najmniej spodziewane okoliczności (no dobra, było już "Przedwiośnie żywych trupów" powstałe na fali mash-upów, ale podobno średnie), uzbroił w nieznane do końca sposoby zarażania i naprzeciw nim ukazał ludzi, którzy wszelkimi sposobami walczą o przetrwanie, podejmując nierzadko dramatyczne decyzje. Twardy, konkretny sposób prowadzenia narracji, miałem momentami wrażenie jakby kamera filmowa robiła drastyczne zbliżenia, wyostrzając obraz. Nie jest to już przerysowana, szablonowa ucieczka przed powolnymi ożywieńcami, tylko rozpaczliwa walka do ostatków sił w mięśniach i gorączkowe kalkulacje. Nie wątpiłem w jakość twórczości pana Roberta, ale i tak pozytywnie mnie zaskoczył - nawet lekki opór wobec wyliczanki nazwisk temu nie przeszkodził. Na deser dostajemy też ciekawe opowiadanie Artura Olchowego

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ale o czym jest książka? Jest sierpień 1963, we Wrocławiu szaleje czarna ospa. W mieście powstało kilka izolatoriów, między innymi na Psim Polu, w których przebywają osoby chore i podejrzewane o chorobę. Wszystkich terenów zamkniętych pilnuje milicja. W jednym z izolatoriów dochodzi do wypadku. Przez okno wypadają dwie postacie, lecz zamiast zginąć, jak wszyscy przewidywali, staje się coś zaskakującego; ludzie ci zaczynają chodzić. Co gorsza, dwójka zmarłych zaczyna atakować personel medyczny, a na całym Psim Polu dochodzi do coraz większej liczby ataków i coraz większej ilości "zmartwychwstałych". Góra wydaje tylko jeden rozkaz, ZOMO i KBW mają jak najszybciej opanować sytuację. Co warte zaznaczenia, książka to jedynie 12 godzin akcji, od pacjenta zero po cały tytułowy chaos. A Robert już teraz szuka i wybiera osoby do kolejnego tomu, więc w kolejnym może zginiesz właśnie TY! Jeśli ktoś z czytelników szukać będzie głównego bohatera to muszę go rozczarować, tu go nie ma. W książce jest kilka postaci, które w rozdziałach starają się choć na chwilę stać się ważnymi, pierwszoplanowymi jak: Mawet, Biedrzycki, Kot czy Tarczoń, lecz książka została stworzona tak, że nie ma tu czołowego bohatera, tego jednego spinającego całość, tu tym tak zwanym spinaczem jest epidemia i zombie. ,,Szczury Wrocławia” to książka dla mnie wyjątkowa. Po pierwsze osoby, które są bohaterami to ludzie żyjący naprawdę, Robert bowiem na swoich aktorów wybrał 222 osoby spośród ponad dwutysięcznego (obecnie 2 870) grona fanów profilu na Facebooku i poza jedynie kilkoma osobami z kart historii resztę możemy zobaczyć i poznać. Ale najważniejsze dla mnie jest to, że ja, Mariusz Podgrudny, występuję w Szczurach i chyba mogę zdradzić, że jestem jednym z mundurowych służących pod Mawetem. Drugie, co czyni tę książkę wyjątkową to to... Reszta recenzji do przeczytania na: http://ksiazkiwpajeczynie.blogspot.com/2015/05/bo-ja-jestem-szczurem.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wrocław opanowała czarna ospa. Odizolowani ludzie zaczynają atakować personel medyczny. Ofiary zaczynają podnosić się z martwych. Izolatorium, internat dla pielęgniarek, dworzec kolejowy. Całe miasto jest zaatakowane przez ożywieńców. Zaraza szybko się rozprzestrzenia i potworów jest coraz więcej.

Zombie w klimacie PRL-u. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chyba najsłabszy Szmidt, jakiego czytałem. W sumie to komplement, bo książka nie jest zła. Jednak znam o niebo lepsze tegoż autora i nie piszę tego tylko dlatego, że kiedyś wydawał moje opowiadania w nieodżałowanym Science Fiction...

Mam już oczywiście na półce dwie kolejne książki z serii i po cichu liczę, że będą bardziej wciągające. Tu dostałem zbyt wiele historii, a zbyt wielu bohaterów, których zaczynałem choć trochę lubić ginęło. Przeżyli ci, których specjalnie się nie pokocha...

Jednego jestem pewien - Robert jest jednym z moich ulubionych polskich autorów sf, więc mając okazję - czytajcie go, bo warto!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wyobraźcie sobie, że idziecie na randkę ze starą znajomą. Nie ważne jak się ubierze czy wymaluje i tak wiecie czego możecie się spodziewać. Niczym was nie zaskoczy. Gdzieś w latach 60' zombie szturmem zdobyły kino, potem książki i seriale. A teraz? Cóż, raczej stagnacja. Nie inaczej jest z książką Roberta J. Szmidta Szczury Wrocławia. I wiecie co? To naprawdę rewelacyjnie!

 

więcej:

http://gesiepioroo.blogspot.com/2018/11/13-szczury-wrocawia-nihil-novi-i-bardzo.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)