Stateczna i postrzelona
Monika Szwaja

Pełna humoru i wielowątkowa powieść to znak rozpoznawczy pióra Moniki Szwai.
Książka o tym, ze czasami trzeba wziąć los w swoje ręce i nie patrzeć na to, co ludzie powiedzą.
Rewelacja!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trochę się wynudziłam. Niby sympatyczne czytadło z humorem i dużo pozytywnej energii - jak to u Szwai, ale nie mogłam się doczekać końca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pomyśleć,że wyżej wymieniona leżała lata świetlne na półce i czekała na swoją kolej. Czemu, sama nie wiem??? W życiu bym nie pomyślała,że mam taki fantastyczny skarb w swej biblioteczce,który w ten zimowy czas ogrzewa serce i duszę czytelnika. Jej treść sprawia,że czytelnik czuje, jakby bohaterów znał od lat. A w miejscu,w którym toczy się akcja powieści czuje się niemal, jak w domu.To jedna z tych książek,która napełnia nadzieją,napawa optymizmem,momentami wzrusza,mało tego śmieszy i sprawia,że chce się czytać,czytać i czytać...A do lektury tylko ciepły koc i herbatka... Dwie przyjaciółki,jedna starsza imieniem Ludwika-dla przyjaciół Lula-,druga zaś młodsza Emilka,Dzieli je wszystko wiek,wygląd,poczucie humoru,status materialny i postrzeganie świata.Łączy to co w życiu najważniejsze,prawdziwa przyjaźń,taka co w kryzysowej sytuacji natychmiast wyciąga rękę, o każdej porze dnia i nocy.I gdy właśnie nagle i niespodziewanie sypie się życie Emilii u bogu przystojnego i bogatego chłopaka,który okazuje się być,o zgrozo!!! gangsterem...Luli dłoń zdaje się być "ziemią obiecaną".Mało tego obie przyjaciółki decydują się porzucić dotychczasowe życie-Lula-nudną pracę w muzeum,w którym pracowała ,jako kustoszka...Przyczynia się do tego,koleżeński zjazd przyjaciół Ludwiki,ze studiów do starej rot mistrzówki... Niestety obraz tego co zapamiętali z lat studenckich, mocno wyblakł.Starego Pana rotmistrza już nie ma,spoczywa w pokoju,posiadłość chyli się ku upadkowi,z koni które były chlubą i ozdobą Rotmistrzowki,ostały się tylko dwa.A Pani Rotmistrzowa,zwana przez studencką grupę przyjaciół Babcią Stasią,ledwo wiąże koniec z końcem. Decyzja była jedna czwórka przyjaciół sprowadza się do Marysina,by ratować upadłe gospodarstwo. Pytanie tyko,czy to się może udać...??? Niektórzy z nich mają rodziny.Natomiast wszyscy są po życiowych przejściach,rozsypanych nadziejach,poranionych i niespełnionych miłościach.Ten dom ma być ich obietnicą na lepsze jutro.A do tego dołożymy jeszcze dwa konie,tudzież dwoje dzieci i dwa psy,całe morze turystów spragnionych agroturystycznych wrażeń,jak najbardziej w stylu eko,starą baronową-byłą właścicielkę posesji,która zjawia się niespodziewanie. A to wszystko otoczone wielkim morzem MIŁOŚCI,tej nie zawsze trafionej,ale chyba w końcu spełnionej i PRZYJAŹNI takiej do grobowej deski.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lekko,miło i .. przyjemnie to za dużo powiedziane.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka, która przekonuje, że "nie ma tego złego", ukazuje wartość bezinteresowności, dobroci i przyjaźni w dzisieszym świecie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ubawiłam się setnie przy tej książce.  Nie jest może wybitnym dziełem ale  bardzo mi się  podobało.  Może  dlatego, że akcja  osadzona jest w moim ukochanym regionie- Karkonoszach. Karpacz, Szklarska Poręba,  Jelenia Góra,  Wałbrzych.  To miejsca, które  bardzo znam. Sam Marysin niestety  nie istnieje  w takiej formie  jak w książce. Ale mogłam  poczuć ten klimat.

Bohaterkami są stateczna Lula i postrzelona Emilka. Obie na swój sposób opisują wydarzenia oraz swoje przemyślenia.  Oprócz  nich jest masa barwnych postaci,które decydują się na prowadzenie  w górach gospodarstwa agroturystycznego.   W tle oczywiście  romans, drobne intrygi oraz nawet prywatny gangster Emilki.

Polecam na poprawę  humoru. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)