Ślubna suknia
Pierre Lemaitre

thriller psychologiczny, oryginalny i niesamowity, czytając go, dosłownie czułam ciarki na plecach . Trzymająca w napięciu, skomplikowana fabuła i wgłębianie się w psychikę zarówno ofiary jak i prześladowcy dosłownie wymęczyły mnie psychicznie.Ta książka jest straszna w takim znaczeniu,że autor pokazuje jak można zrobić z drugiego człowieka wariata tak,że ofiara nie będzie tego świadoma...Czy to możliwe, że można tak całkowicie przejąć kontrolę nad drugim człowiekiem, doprowadzając go do obłędu?? Początek chaotyczny, ale to celowy zabieg autora, później to już dosłownie jazda bez trzymanki. To jedna z tych książek, która pozostaje w głowie na długo. Dawno już nie czytałam książki, która wywarła na mnie takie wrażenia.Nie mogę się doczekać kolejnego literackiego spotkania z Panem Lemaitre.

Kiedy człowiek ma już za sobą '' trochę '' przeczytanych książek, kiedy to '' trochę '' jest mocno zróżnicowane i gatunkowo i tematycznie, czasami wtedy popada w rodzaj rutyny i wydaje mu się że właściwie wszystko już czytał . Bierze kolejną książkę do ręki przerzuca jeden rozdział, albo kilka kartek wzdycha ciężko i myśli '' to już było '' i to i to i tamten temat też . Jest znudzony i zawiedziony że coraz trudniej o pozycję która miałaby choć leciutki powiew świeżości, która zaskoczyłaby go , wciągnęła jak magnes jak ciekawość Alicję do Króliczej Nory . Nie wiem jak wy, ale ja tak mam, w zalewie wszelkiej literatury na każdy temat, rzadko trafiam na prawdziwą perełkę, lub chociażby na coś co mnie zaskoczy. 

'' Ślubna suknia '' mnie zaskoczyła, zaskoczyła fabułą (chociaż książek o popadaniu w obłęd przeczytałam już chyba z tonę), narracją, a także zwrotem akcji i....zakończeniem . Jest to tym ciekawsze że autorowi udał się to na tak niewielu stronach i przy takim oszczędnym operowaniu słowem . W ogóle to Pierre Lemaitre jest moim książkowym odkryciem , to jego pierwsza książka przeczytana przeze mnie i wiem że z chęcią przeczytam następne , podoba mi się jego styl pisania i to w jaki sposób potrafi utrzymać napięcie i uwagę czytelnika . Cały czas trzymałam zaciśnięte kciuki za Sophie i mruczałam pod nosem '' Kobieto, dlaczego nie idziesz do jakiegoś lekarza , jak długo będziesz uciekać, dlaczego nie szukasz pomocy ? '' Bezsilnie obserwowałam jak Sophie z każdą kartką pogrąża się coraz bardziej i głębiej . A ja razem z nią . Nie wystarczy napisać że bohaterka ma na przykład huśtawki nastrojów . Trzeba to tak napisać by czytelnik je zobaczył, poczuł, dotknął i to właśnie, moim zdaniem autorowi się doskonale udało . 

Główną bohaterkę Sophie Duguet poznajemy w dość dziwnych okolicznościach , właśnie zamordowała ?dziecko i ucieka , a my biegniemy koło niej i staramy się dowiedzieć czegoś więcej . W miarę odwracanych kartek dowiadujemy się o kobiecie różnych rzeczy i coraz bardziej jej współczujemy i kiedy wydaje się że właściwie już jest całkiem '' pozamiatane '' następuje zwrot i zmiana narratora :) jednak to wcale nie pozwala nam odetchnąć głębiej i z ulgą, wręcz odwrotnie zaciskamy pięści coraz bardziej i jesteśmy coraz bardziej wkurzeni ....Polecam.

kingaczyta.blogspot.com

Ta książka jest naprawdę genialna! To naprawdę mocny thriller psychologiczny, który nie pozwala na chwilę wytchnienia. Chociaż to, co dzieje się na początkowych stronach to jeden wielki chaos i nie do końca wiadomo, jak to wszystko interpretować, to warto czytać dalej, bo jest tylko ciekawiej i zaczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki. A zakończenie już w ogóle jest bardzo zaskakujące i podnoszące poziom książki na jeszcze wyższy. Pierre Lemaitre po raz kolejny mnie nie zawiódł, dał mi powieść zaskakującą i przede wszystkim oryginalną. Tego mi było trzeba!

Czytając tę książkę trzeba liczyć się z nadmiarem emocji. Ja podczas lektury ciągle czułam jakiś taki niepokój, może i lekki strach, gdy czytałam o tym, co działo się z główną bohaterką, jak stopniowo popadała w obłęd. Autor w przerażający sposób pokazuje, jak łatwo można manipulować drugim człowiekiem i przejąc kontrolę nad czyimś życiem.

Ja muszę koniecznie szybko nadrobić zaległości i przeczytać wszystkie jego pozostałe książki, których jeszcze nie miałam okazji poznać.

Spróbujcie sobie wyobrazić, że żyjecie ze świadomością, że nie wiecie co zrobiliście wcześniej. Dla przykładu zapomnieliście, że gdzieś byliście i coś zrobiliście. Gubicie wiele istotnych rzeczy, a wasza pamięć płata co chwilę figle. Nie wiecie czy coś, co właśnie miało miejsce, stało się za Waszą sprawą a Wy nie możecie sobie przypomnieć ani kiedy to się stało ani czy w ogóle tego dokonaliście. Pół biedy jeśli to rzecz błaha, a co w przypadku gdy dowiadujecie się, że... ktoś zginął.

Tak właśnie czuje się Sophie. Ta młoda kobieta pracująca jako opiekunka do dziecka w pewnej zamożnej rodzinie często gubi różne rzeczy. Przed oczami wyobraźni widzi różne obrazy zdarzeń, które miały miejsce. I wcale nie są to miłe obrazy. Ma świadomość, że była w centrum tych zdarzeń ale kiedy to się stało? Jak?
Pewnego dnia Sophie musi uciekać. Ma bowiem ogromne przeświadczenie, że zrobiła coś złego. Dochodzi do morderstwa a ona nie pamięta żadnych szczegółów. Sam widok efektu zbrodni niewiele jej mówi, ma wrażenie, że w domu jest ktoś jeszcze, ale wciąż jest pewna, że to wszystko z jej winy.
Czy Sophie Duguet jest morderczynią? Czy może wariatką, która nie wie co robi?

Dodatkowo w części drugiej poznajemy też niejakiego Frantza. Bardzo tajemniczego mężczyznę, który depcze Sophie po piętach... Jest też przyjaciółka Sophie, niejaka Valerie i ojciec naszej bohaterki. Co z tego wszystkiego wyniknie? Kim jest Frantz i czy młoda mężatka, która właśnie ułożyła sobie życie na nowo znajdzie szczęście? Jak to wszystko się zakończy?
Po odpowiedzi na te i inne pytania odsyłam do tej niebywale wciągającej książki.

A teraz moje odczucia:
Pierwszy raz spotykam się z tym francuskim autorem kryminałów. Przed lekturą książki nie wiedziałam, że otrzymał za nią nagrodę. Teraz nie dziwię się, tym, którzy mu ją przyznali - było za co.
Podczas czytania bardzo często myślałam: z tej historii mogliby zrobić świetny film. Jak się okazuje rzeczywiście taki film był w planach. Mam nadzieję, że będę miała szansę kiedyś go zobaczyć.

Wracając do książki, co tu mamy? Bardzo realne opisy podczas ucieczki dziewczyny. Czytelnik podczas poznawania kolejnych sytuacji łatwo "wchodzi w odczucia Sophie". I w ten sposób stajemy się jakby uczestnikami wydarzeń. Mamy bardzo plastycznie opisaną psychikę głównej bohaterki.

Pierwsza część "Sophie" - wciąga od połowy (w pierwszych chwilach jesteśmy w takim samym chaosie jak bohaterka, sami nie wiemy co się dzieje - ale to jest plusem w tej historii. Dzięki temu możemy lepiej odczuwać sytuacje razem z Sophie).
Część druga "Frantz" jest napisana w formie dziennika/pamiętnika. i choć zajmuje drugie tyle co część pierwsza, wciągnęła mnie tak bardzo, że... przeczytałam ją w jeden dzień. Po prostu nie mogłam się od niej oderwać.
Dwie ostatnie części wiele wyjaśniają i są równie wciągające jak i reszta. Do samego końca nie wiemy jak to wszystko się potoczy.

Jak można zobaczyć po mojej biblioteczce: do rzadkości należą sytuacje, abym uznała książkę za rewelacyjną. W przypadku tego thrillera psychologicznego nie mam oporów, by właśnie przyznać jej osiem gwiazdek. Dawno już nie czytałam tak wciągającego kryminału. Jeśli Pan Lemaitre pisze tak interesujące kryminały i jeśli jego druga książka ["Zakładnik"] jest taka sama to ja chcę poznać jego twórczość. Oby pisał więcej takich powieści. A niektórzy pisarze kryminałów powinni się od niego uczyć budowania napięcia i tworzenia takiej historii, podczas której czytelnik śledzi kolejne losy z zapartym tchem.
Dziękuję losowi, że przeczytałam jedną z opinii, która skłoniła mnie do sięgnięcia po "Ślubną suknię".

Czy polecam? No ba! Jeśli jeszcze ktoś się zastanawia przed sięgnięciem po ten tytuł: nie ma na co czekać!