Sierpniowy żar
Andrea Camilleri

Po ostatnimi czasy romantyczno-erotyczno-obyczajowych powieściach przyszedł czas na kryminał dla urozmaicenia. Skorzystałam zatem z okazji, gdy wpadł mi w ręce "Sierpniowy żar" autorstwa Andrea Camilleri z serii: Komisarz Montalbano. Tym razem Pan Komisarz ma zadania mało kryminalne, jakby się początkowo wydawało. Musi poszukać, a potem wynająć dla swoich przyjaciół dom na wakacje. Oczywiście upora się z tym błyskawicznie i szybko wynajmie nadmorską willę, ale niestety to jeszcze nie oznacza, że będzie to dobry wybór. Przyjaciele Laura i Guido wraz z synkiem decydują się na pobyt, ale już pierwszego dnia spotyka ich nie miła niespodzianka. Wybrana bowiem willa okazuje się być siedliskiem, karaluchów, myszy oraz okropnych włochatych pająków. Salvo Montalbano z tym tematem również sobie poradzi, ale niestety i to nie jest wszystko. Nagle i zupełnie niespodziewania znika synek przyjaciół i oczywiście Pan komisarz natychmiast rusza z pomocą. Jako jedyny dostrzega też fakt, że kot wierny przyjaciel chłopca, wydaje się doskonale wiedzieć, gdzie znajduje się jego mały czteroletni pan. Niestety nawet w najśmielszych snach Salvo nie spodziewa się, co odkryje podczas tych gorączkowych poszukiwań chłopca, a dla czytelnika powiedzenie "zapaść się pod ziemię" nabierze nowego, wręcz dosłownego znaczenia. Dodatkowym, a może i głównym utrudnieniem okaże się też, ów sierpniowy żar lejący się z nieba, który nie pozwalał szarym komórkom funkcjonować zbyt intensywnie. "Sierpniowy żar" jest tomem numer dziesięć z tej serii, ale mimo wszystko było to moje pierwsze spotkanie z Panem Komisarzem Montalbano. Przyznaję, że początkowo gubiłam się w natłoku podobnie dla mnie brzmiących, włoskich nazwach miejscowości i nazwiskach bohaterów. Na szczęście po chwili oswoiłam się z tematem i mogłam skupić uwagę na treści by czerpać z niej przyjemność. Zwłaszcza, że Pan Komisarz z gruntu oschły, bywa też czasami bardzo dowcipny. Natomiast, scena z kotem jest po prostu fenomenalna, a opisy żaru lejącego się z nieba są tak namacalne, że czytelnik ma ochotę sam się rozebrać. Miałam też wrażenie, że ten kryminał był trochę inny, niż wszystkie te, które do tej pory czytałam. Sama intryga raczej nie jest zbyt zawiła i morderca szybko nasuwa się na myśl, mimo że kilka razy autor próbuje zwieść czytelnika. Wszystko dzieje się systematycznie i po kolei z narastającym napięciem a dowcip i sercowe rozterki Salvo znacznie umilają lekturę. Musze jednak dodać, że pomimo całej sympatii, którą wzbudził we mnie Pan Komisarz to jednak zakończenie tej powieści wywołało pewien niedosyt. Nie chodzi mi o to, że było złe czy też niewłaściwe, ale po prostu czegoś mi zabrakło. Możliwe też, że to celowy zabieg autora, by sięgnąć po kolejny tom z serii, tego nie wiem. Wiem natomiast, że na mnie podziałało i mam ochotę na kolejną dawkę kryminalnych doświadczeń Pana Komisarza Salvo Montalbano. Polecam! Zaczytana Joana http://epilog-zaczytana-joana.blogspot.com/2016/03/sierpniowy-zar-andrea-camilleri.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)