Przedsionek szczęścia
Anna Kapczyńska

Henryka, nasza główna bohaterka to na pozór kobieta spełniona. Ma świetną pracę, kochającego męża, otaczające ją przyjaciółki. Ale… wciąż ma poczucie, że czegoś jej brak. Zawsze chętnie pomaga wszystkim w koło, tak naprawdę zapominając o sobie samej. Do tego ma skłonności do pisania czarnych scenariuszy, jej wyobraźnia naprawdę potrafi być wybujała. Wciąż czegoś jej brakuje do pełni szczęścia. Czy uda jej się dowiedzieć co to takiego?

Historia o której dziś opowiem wam kilka słów, jest pełna humoru, trudnych decyzji, a przede wszystkim o szukaniu samej siebie. Anna Kapczyńska napisała powieść, którą czyta się z uśmiechem na twarzy, z bohaterami, którzy czasem gubią się sami w swoim życiu oraz z ważnym przekazem, że zawsze trzeba dążyć do własnego szczęścia. Życie przecież nie polega tylko i wyłącznie na wiecznym zadowalaniu innych osób. Czasem trzeba otrząsnąć się z letargu w którym się znaleźliśmy i zawalczyć o własne ja. Bo życie ucieka wciąż do przodu, a my chyba nie chcemy stać w miejscu i zastanawiać się co by było gdyby… Zdarza się i tak, że trzeba dopomóc temu swojemu szczęściu, aby w końcu poczuć się w pełni spełnionym.

"Kto jak kto, ale ja doskonale wiem, co to znaczy tkwić w toksycznym związku i nie móc się z niego wyrwać, tłumaczyć sobie, że to się zmieni, że wystarczy wyczekać, a wszystko się ułoży. Gówno się samo ułoży, czasem trzeba wziąć życie w swoje ręce i mocno nim potrząsnąć, jak tą kulą, wiecie, ze sztucznym śniegiem, a przy okazji przyjrzeć się z boku temu, w czym tkwimy, i uczciwie to nazwać."

Henia to dorosła kobieta, która w życiu zawsze wszystkich stawiała przed sobą. A to trzeba zadowolić rodziców, teściów, doglądnąć babci, zadbać o męża. W tym wszystkim zabrakło jej zadbania o własne szczęście. Właśnie dlatego tak często dopowiada sobie własne czarne scenariusze, które tylko ją przytłaczają i zmuszają do przemyśleń, a nas momentami bawią. Związek małżeński w którym tkwi, to tak naprawdę związek na odległość. Jej maż jest ciągle w rozjazdach ze względu na swoją pracę, a ją samotność i tęsknota dobija z każdym kolejnym dniem. Nie ma w sobie jednak wystarczająco dużo odwagi, aby powiedzieć co o tym wszystkim myśli Wojtkowi. Czy zatem w końcu zawalczy o własne szczęście? Czy zdobędzie w sobie wystarczająco odwagi, by to zrobić?

Powieść napisana prostym i lekkim językiem, czyta się przyjemnie. Mamy tutaj różnorodnych bohaterów, w których każdy z nas mógłby odnaleźć cząstkę siebie lub swoich bliskich. Na niezwykłą uwagę zasługuje babcia Wisia, która wprost skradła moje serce. Jak opisałabym ją jednym słowem? Szalona. Zdecydowanie to szalona babcia, jaką każdy chciałby mieć u swojego boku i na wsparcie której zawsze można liczyć. Czarne scenariusze kreowane przez Henię, momentami bawiły mnie niemalże do łez. Zastanawiałam się, skąd ta kobieta ma w sobie takie czarne wizje, a po chwili doszłam do wniosku, że przecież każdy z nas czasem sobie wyobraża takie czarne scenariusze.

Szczęście tak naprawdę często jest na wyciągnięcie ręki, nam pozostaje po prostu po nie sięgnąć. Nie możemy bać się realizować własnych pragnień, otwarcie mówić o własnych dylematach, a przede wszystkim wszystkich stawiać przed sobą. Aby żyć w zgodzie ze sobą samym, musimy zadbać o własny komfort psychiczny. Nie bójmy się zatem realizować własnych pragnień, pomagać własnemu szczęściu. Żyjmy pełnią życia i cieszmy się każdą chwilą, bo nigdy nie wiemy, która będzie tą ostatnią.

"Przedsionek szczęścia" to pełna humoru, ale również i refleksji powieść, która pozwala nam uwierzyć, że czasem warto odstawić wszystko na bok, by móc zadbać o własne szczęście. Polecam.

Dostępna jako audiobook na empik go.

Henia żyje na prawie szczęściu. Niby wszystko dobrze się układa a jednak zawsze jest jakieś ale...
Reszty dowiecie się z książki!!!

Wzięłam tę powieść do ręki aby przeczytać kilka stron i odłożyłam jak skończyłam. Autorka w zgrabny sposób prowadzi nas przez codzienność bohaterki, w której mogłam zobaczyć siebie. Do tego genialny humor, ironiczny, czasem przez łzy, ale zawsze ze smakiem.

Jest lekko, jednak zdecydowanie nie płytko, no i daleko tej historii do banału. To jedna z najlepszych książek obyczajowych jakie czytałam.

Henia to osoba w jakiej każda z nas znajdzie coś z siebie, a do tego ma taką babcię, że pozazdrościć. Bohaterowie tak prawdziwi, dosłownie zza płotu, dialogi pełne życia, doskonały styl. Choćbym nie wiem jak chciała szukać i próbowała podglądać z każdej strony, nie da rady ,,dossać się" do niczego!!! To po prostu doskonale napisana książka z historią, która toczy się ,,obok" nas. 

Książka pełna humoru i ironii. Podoba mi się taki styl pisarski. "Nie widziałam go od tamtego czasu, nie miałam pojęcia co u niego słychać, jak sobie zycie ułozył, jeśli w ogóle. W układaniu nie byl najlepszy, nawet koszulki w szafie i skarpetki w szufladzie układał mu babcia." Chociaż w powieści poruszane są trudne problemy, autorka opisuje je lekko i z dużą dozą humoru.. Jak choćby życie z księdzem czy z mężem pojawiającym się w domu co dwa tygodnie oraz życie w toksycznym i lesbijskim związku.