Przebaczam ci
Małgorzata Lis

Małgorzata Lis jest wyróżniającą się na tle innych pisarką (oczywiście jest to moje zdanie, nikomu go nie narzucam), ponieważ na karty swoich historii zaprasza najbardziej wyjątkową Osobę jaką mogłaby wybrać. Mowa tutaj o Panu Bogu. To On w jej powieściach odgrywa najistotniejszą rolę. To wokół Niego kręci się, lub próbuje kręcić się, świat bohaterów. Czyli tak, jak to powinno być w życiu każdego wierzącego człowieka. ,,Przebaczam ci" to drugi tom opowieści o losach Ani i Marcina.

Są oni już szczęśliwym małżeństwem. Mimo niepełnosprawności, a co za nią idzie licznych ograniczeń Marcina, korzystają z tego, co mają. Przecież przez tak długi czas o tej rzeczywistości marzyli. Kiedy Ania na teście ciążowym widzi dwie kreski, okazuje się, ich radość może być jeszcze większa. Niestety nie trwa ona długo. Młoda kobieta traci córkę. Pozostaje po niej tylko żal, smutek, rozpacz. W tym ciężkim momencie życia Ania może liczyć na wsparcie męża. Marcin, chociaż sam pogrążony w czarnych emocjach, dzielnie wspiera ukochaną.

Patrycja i Mikołaj są narzeczeństwem czekającym na swój wielki dzień. Mają postanowienie, by wytrwać w czystości. Widzą w tym wartość. Jednak rozum a ciało zwłaszcza w tym momencie potrafią płatać figle...

Życie bohaterów to blaski i cienie. Chociaż mogłoby się wydawać, że raz podjęta decyzja równa się sukces, wcale nie tak nie musi być. A z drugiej strony dotrzymane postanowienie nie zwiastuje pełni szczęścia później.

Z wielu względów z przyjemnością przeczytałam zarówno ,,Kocham cię mimo wszystko" jak i ,,Przebaczam ci". Niniejsza powieść bardzo mocno dotyka spraw, które sama uważam za bardzo istotne. Autorka zbudowała historię dającą nadzieję. Nie przekreśla nikogo, a tym samym przypomina, że Pan Bóg z każdej sytuacji jaka by ona trudna, zawiła i beznadziejna nie była, potrafi wyprowadzić dobro.

Z wątkiem Ani i Marcina w tej powieści kojarzy mi się obrazek, na którym jest dziewczynka trzymająca kurczowo za plecami małego misia. Widać, że to jej ulubiony. Przed nią stoi Pan Jezus i za swoimi plecami trzyma dużego pluszaka. Wyciąga rękę w stronę małej, wyraźnie chce dokonać zamiany. Dziewczynka myśli, że chce jej go zabrać i mówi ,,Ale Panie Jezu to mój ulubiony"...

Bardzo trudno jest oddać to, na co długo czekaliśmy, ale jak widać warto. Nie tylko z nadzieją, że zostaniemy obdarowani czymś lepszym (chociaż to oczywiście jest wielce prawdopodobne).

Polecam z całym przekonaniem.

piękna opowieść o miłości i przsebaczeniu. bardzzo wciągająca. 

Małgorzata Lis zadebiutowała jesienią 2019 roku powieścią „Kocham cię mimo wszystko” opowiadającą o burzliwych losach miłości mocno wierzącej Ani i Marcina, który jest ateistą… Więcej szczegółów na temat pierwszej części znajdziecie w jej recenzji.

W lutym bieżącego roku na rynku wydawniczym pojawiła się kontynuacja, która nosi tytuł „Przebaczam ci” i o tej właśnie pozycji będzie mowa w moim dzisiejszym tekście.

Po obfitującym w wiele trudów i różnych zmian roku Ania i Marcin są już małżeństwem. Bardzo szybko okazuje się również, że Jastrzębscy spodziewają się dziecka, co, mimo, iż początkowo jest dla nich sporym zaskoczeniem błyskawicznie przeradza się w ogromną falę radości i jeszcze pełniejszego szczęścia.

Sielanka nie trwa jednak zbyt długo, gdyż Ania z niewiadomych przyczyn traci oczekiwaną córeczkę. Młodzi małżonkowie popadają w rozpacz, a mimo to Marcin stara się być jak najmocniejszym oparciem dla ukochanej żony. Niestety po tym, co ich dotknęło oboje coraz bardziej się od siebie oddalają, a kondycja ich wzajemnej relacji wydaje się coraz słabsza.

Autorka pokazuje nam też, jak komplikują się losy Patrycji i Mikołaja znanych czytelnikom z poprzedniej odsłony historii. Małgorzata Lis w tej części zdecydowanie nie oszczędza swoich bohaterów, nie tylko głównych, lecz także tych będących na nieco dalszym planie i tych, którzy dopiero się pojawiają.

Opowieść ta pełna jest życiowych zawirowań oraz moralnych dylematów, z którymi przychodzi zmagać się każdej z osób pokazanych w tej powieści. Dzięki sytuacjom i okolicznościom, w jakich autorka osadziła opisywane postacie możemy obserwować zmiany, jakie zachodzą w nich samych oraz ich podejściu do życia w kontekście wyznawanych zasad i wartości, jakimi się kierują.

Jest to książka o miłości i stracie, o godzeniu się ze sobą i Panem Bogiem oraz o tym, że życie, choć pisze bardzo skomplikowane scenariusze to jednocześnie dzięki Opatrzności są one najlepszymi z możliwych, a skoro tak właśnie jest to pod żadnym pozorem nie należy wyzbywać się nadziei i o tym także mówi ta książka.

Na przykładzie zawikłanych relacji rodzinnych autorka ukazuje, że prawda chociaż niekiedy bywa trudna do udźwignięcia to finalnie może okazać się wyzwalająca. A przebaczenie i trudna przeszłość - mimo, iż tej ostatniej nie da się zmienić i zawsze będzie jakoś do nas wracać - jednocześnie mogą stać się budulcem nowych, silniejszych fundamentów do życia w teraźniejszości oraz planowania przyszłości.

Jeśli jesteście zainteresowani dalszymi losami Ani, Marcina i pozostałych bohaterów to zajrzyjcie na karty powieści „Przebaczam ci”.

Mnie osobiście książkę tę czytało się dobrze, chociaż w pewnym momencie ilość powiązań pomiędzy postaciami była jak dla mnie nieco przyciężkawa w odbiorze, ale jest to wyłącznie moja subiektywna ocena, a Was zachęcam do wyrobienia sobie własnego zdania na temat tej powieści.

Dodam jeszcze, iż niniejsza książka jest kolejną wchodzącą w skład serii Opowieści z Wiary. 

http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2021/03/kazda-przezyta-chwila-ma-swoje.html

      "Czas nie leczy ran, tylko zadaje kolejne. To Bóg jest najlepszym lekarzem".

Po bardzo burzliwym początku znajomości Ania z Marcinem biorą w końcu ślub, planują cieszyć się z bycia razem, szczęście jest na wyciągnięcie ręki. Czy będzie im dane? Autorka na ich drodze stawia kolejne trudne życiowe zawirowania. Ich miłość zostaje poddana niejednej próbie. Czy wiara Ani będzie niezachwiana? Czy przeszłość Marcina da o sobie zapomnieć?

Trudno jest prawdziwie, szczerze wybaczyć. Los bywa bardzo okrutny i niesprawiedliwy. Akcja powieści toczy się swoim rytmem, przykuwa uwagę. Fabuła dobrze dopracowana, intryguje i wywołuje ogromne emocje. Styl Pani Małgorzaty bardzo lekki, przyjemny, płynny. Bez zbędnego słodzenia i upiększania. Dobrze nam znane postacie z poprzedniej części i nowe ciekawe osoby. Bohaterowie bardzo dobrze wykreowani, charakterni i ciekawi życia. To zwykli ludzie, jakich codziennie mijamy w naszej codzienności. Na uwagę zasługuje ksiądz Adam, jego zaangażowanie, oddanie drugiemu człowiekowi, wewnętrzny spokój robią wrażenie.

Całe nasze życie składa się z różnych chwil, gorszych lub lepszych. Podejmujemy różne decyzje i z ich konsekwencjami musimy się mierzyć. Nie zawsze są one trafione, dobre dla nas, to wychodzi z czasem. Trudne, pokomplikowane relacje rodzinne, bolesna przeszłość, która nie daje o sobie zapomnieć. Przebaczyć można dużo, bardzo dużo, o wiele trudniej jest zapomnieć. Autorka porusza bardzo trudne i bolesne tematy, poronienie, żałoba, strata, niepewność. Piękno i siła przyjaźni. Wzajemne wsparcie, zrozumienie, bezwarunkowa pomoc w każdej sytuacji. Blaski i cienie zwykłej codzienności, ból, cierpienie, ale i chwile pełne radości. Budowanie wzajemnych relacji damsko – męskich.

Poruszająca, mądra i ciepła opowieść o miłości, przebaczeniu, życiu. Ukazuje głęboką wiarę do Boga, nadzieję na lepsze jutro. Walkę o szczęśliwy związek dwóch kochających się, ale zupełnie różnych i z innymi poglądami na życie ludzi. Daje do myślenia, niesie trudne pytania, na które nie zawsze mamy gotowe odpowiedzi. Bardzo polecam.

Cudna książka. Po prostu cudna. Dla mnie zawiera wartości, które ja wyznaję. Odpowiedziała mi na wiele pytań. Wiele pytan stworzyła. Co prawda postawy czasami mnie drażliły, ale były życiowe. Bardzo cieszę się, że mogłam ją przeczytać. Dostarczyła mi wiele emocji.