Pisarka
Katarzyna Michalak

Taka byłam zaczytana i pochłonięta lekturą, że zdziwiłam się bardzo, gdy dotarłam do zdania: „Koniec tomu pierwszego”. Dawno nie wciągnęła mnie żadna książka do tego stopnia, że byłam jak w transie i nie mogłam oderwać się od niej. Z tego co mówiła sama autorka jest to powieść w dużej mierze na faktach, bardzo jej bliska i częściowo autobiograficzna. Opisana historia jest bardzo ciekawa, piękna a zarazem smutna, okrutna i brutalna. Michalak opisuje przemoc w rodzinie, wielką przyjaźń i trudną, niespełnioną miłość. Życie to jedna wielka niewiadoma, gdzie dokonujemy dobrych lub złych wyborów, za które potem odpowiadamy.
Główna bohaterka Ewa wynajmuje dom w Australii, gdzie pisze książki i cieszy się życiem. Jednak do pełni szczęścia czegoś jej brakuje, za czymś tęskni. Jako dziecko była niekochana i karana przez rodziców nie biciem a klęczeniem w moczu lub na kaszy. Za ścianą mieszkał jej jedyny, prawdziwy przyjaciel Wiktor, który zrobiłby dla niej wszystko. Jej gehenna skończyła się w drugiej klasie, gdy babcia wręcz siłą wyrwała dziecko z rąk okrutnych rodziców i wywiozła na wieś. Tam Ewa-Weronika odżyła, zaznała miłości babcinej i miała kontakt ze zwierzętami. Postanowiła, że gdy dorośnie zostanie weterynarzem. W wieku piętnastu lat jej babcia zmarła a dziewczynka musiała wrócić do Warszawy. Jej matka i konkubent nie byli zadowoleni. Nisia odnalazła też swojego przyjaciela z dziecięcych lat w poprawczaku, który pobił ojca znęcającego się nad matką. Przyjaźń przerodziła się w miłość czystą i głęboką. Nie będę zdradzała więcej szczegółów, ale wyjawię Wam, że dalej nie było wcale słodko.
Podczas czytania wzruszyłam się wiele razy, mocno przeżywałam, gdy bohaterowie cierpieli oraz rozpierała mnie wściekłość na zimnych i nieczułych na krzywdę dziecka rodziców. Książka daje nam wiele do myślenia, wywołuje ogrom emocji a treść powieści na długo wyryje się w naszej pamięci. Przyznam się, że od razu sięgnęłam po tom drugi by poznać dalsze losy Weroniki. Polecam !!!

Pisarka
Katarzyna Michalak

Historia "Pisarki" to smutna książka... wzrusza i porusza do głębi...Książka przepełniona niesprawiedliwością losu, krzywdą dzieci, ale jest i miejsce na miłość i przyjaźń... Sposób w jaki jest napisana całkowicie inny niż tradycyjne obyczajówki, czy też biografie... co daje potencjalnemu czytelnikowi dużo do myślenia. Nie ma jednoznacznego bohatera, czy bohaterów... są dwa światy... bezpośredni narratorki oraz bohaterów o których pisze Ewa w swojej książce... Hmmm... czy tytułową "Pisarką" jest Katarzyna Michalak? Ewa? Weronika? Trudno powiedzieć...
Raczej nie uda się przeczytać-zapomnieć... mimo, że czyta się dość szybko.

już chcę następną część....

Pisarka to pierwszy tom z Trylogii Autorskiej. Książka jest wyjątkowa. Pełna miłości i nienawiści. Historia Weroniki i jej jedynego przyjaciela Wiktora Helerta walczących z losem o prawo do miłości i poczucia bezpieczeństwa. Zachęcam do czytania.

Super, wartka akcja, elementy historyczne, szacun

"Trylogia autorska" Katarzyny Michalak zaskakuje. Historia o wielkiej miłości, o traumie z dzieciństwa, walce z przeciwnościami, o przyjaźni. Autorka podkreśla, że nie jest to powieść autobiograficzna, chociaż zdarzenia w niej opisane miały miejsce. 

Wiele wątków opisanych w cyklu znamy z życia Katarzyny Michalak. Jednak po przeczytaniu trylogii zadajemy sobie pytanie, czy życie aż tak doświadczyło autorkę? 

Polecam. Książka pełna emocji.

Książka inna niż poprzednie Katarzyny Michalak. Wzrusza, zaskakuje i daje złudną nadzieję na szczęście. 

Na początku powieści poznajemy  autorkę, która pisze, aby zrealizować swoje marzenie… Głównymi bohaterami jest dwójka dzieci, którzy zostali skrzywdzeni przez los, a dzięki krzywdzie jaka ich spotyka w domach rodzinnych zostają przyjaciółmi. Jednak ich przyjaźń musi przetrzymać wiele prób.

Jedna z lepszycj książek Pani Michalak, na pewno sięgnę po kolejne części.