Papier, kamień, nożyce
Alice Feeney

Małżeństwo i miłość. Tylko dwa słowa a jak wiele się w nich zawiera. Cała gama odczuć i emocji. Pozytywnych, negatywnych i bardzo skrajnych. Miłość można podsycać, ugasić lub ratować, gdy przechodzi kryzys. I właśnie taką opcję wybierają bohaterowie w najnowszym thrillerze mojej ulubionej autorki Alice Feeney. Czy jeden wyjazd może naprawić nadszarpnięte przez lata relacje?

Adam cierpi na wyjątkowo mało komfortową przypadłość neurologiczną o tajemniczej i groźnie brzmiącej nazwie prozopagnozja. Nie jest w stanie rozpoznać twarzy nawet najbliższych mu osób w tym żony. Amelia, pracownica schroniska jeszcze byłaby w stanie przeboleć nietypową chorobę męża, gdyby nie fakt, że on nie tylko nie rozpoznaje jej twarzy, ale jeszcze nie zwraca na nią najmniejszej uwagi, bo w stu procentach oddał się pracy. Jest scenarzystą i marzy mu się ogromna sława. Pewnego dnia okazało się, że Amelia wygrała dwuosobowy weekend w szkockiej samotni. Bez wahania zabrała się za organizację wyjazdu, bo miała nadzieję, że pobyt z dala od codziennego życia przyczyni się do naprawy relacji w wygasającym związku. Jednak jest na świecie ktoś, kto bardzo nie chce, by żyli razem długo i szczęśliwe, a wygrana na loterii wcale nie była cudownym zrządzeniem losu. Raczej zwiastunem tragedii…

Muszę przyznać, że Alice Feeney jak nikt potrafi przyciągnąć moją uwagę już pierwszym zdaniem: „Mój mąż nie poznaje mojej twarzy”. Niby nic, parę skleconych słów na dzień dobry, a ja już czułam, że jestem kupiona i nie odłożę książki aż do samego końca. Nie na darmo uważam, że jest jedną z najlepszych autorek. Jej książki zawsze mnie angażują, emocjonują i zaskakują.

Papier, kamień, nożyce to thriller poruszający kwestię przeróżnych oblicz miłości, tęsknoty, podejmowanych wyborów, niespełnionych aspiracji, zemsty, braku zaufania, kłamstw i sekretów, które z czasem zaczynają dusić nie tylko osobę próbującą je utrzymać pod powierzchnią, ale też wszystko dookoła.

Thriller jest utrzymany w klimacie, który bardzo lubię: odludna sceneria z nieprzyjaznymi warunkami pogodowymi, wyraziści bohaterowie, którzy mają sporo grzeszków za uszami, nieustające poczucie niepokoju i zagrożenia, dynamiczne zwroty akcji, które burzą porządek i sprawiają, że od nowa w narastającym napięciu musimy łączyć kropki, by uzyskać pełen obraz wydarzeń. Smaczkiem są niewysłane rocznicowe listy pisane przez żonę Adama, które pozwalają wniknąć w łączącą ich relację, potęgowały niepokój i dodatkowo rozbudzały ciekawość. Fabuła jak zawsze u Feeney pomysłowa, przemyślana, dopracowana i zawiła w swojej prostocie. Intryga zaś w zakończeniu przewraca świat do góry nogami. Feeney potrafi penetrować zakamarki ludzkiego umysłu i wypuścić na światło dzienne ukryte lęki i mroczne potworki, bo każdy z nas ma jakąś swoją ciemną stronę.

Jak dobrze znamy najbliższą nam osobę? Ile jesteśmy w stanie zrobić dla ratowania związku? Czy warto zawsze być szczerym? Czy weekendowy wypad może ocalić małżeństwo?

To było pierwsze. 

To było coś. 

Od wejrzenia pierwszego. 

Nazwali to miłością. 

Coś pieknego. 

Dla nich jedynego. 

Długo i szczęśliwie. 

Na zawsze.

Prawie zawsze. 

Tak miało być. 

Kolejny rok. 

Kolejny list. 

Od niej. Do niego. 

„Kochany Adamie”.

Rocznicowe wspomnienia. 

Utkane z radości. 

I z tajemnic zapomnienia. 

Ulepione z miłości.

I sekretów tchnienia. 

Marzenia w pisaniu zamknięte. 

Scenariusze. Historie. Adaptacje. 

To jego świat. Największy. Najgłębszy. 

Ona też jego światem. 

Choć twarz jej w jego oczach rozmyta. 

To zapach. Dotyk. Kolor włosów. 

I piękno. Te, które w środku. Się skrywa. 

To dla niego ona. Światem była. 

Teraz zniknęły.  

Miłość. Przyjaźń. 

Papier. Kamień. Nożyce. 

Jakiego wyboru dokonają? 

Grzechoczą drzwi.

Stukot słychać.

W witrażach kształty ich twarz. 

Się odbijają. 

Kłamstwa. Tajemnice. Sekrety. 

To ich odbicia.  

To powrót do tamtych chwil. 

Za cenę wysoką. 

Najwyższą. Za jej życie. 

tej kaplicy mury takie zimne 

w nich wiją się cienie przeszłości

wszystko tam takie mroczne i inne

i oni, w tej niepokojącej ciemności

a wokół cisza tylko i śniegu biel niezmierzona 

i szepty, i głosy w tej mrocznej intensywności

utrata mamy koszmarami naznaczona

i serce wzdycha w przejmującej samotności

zadra na duszy tak mocno w nią wpleciona 

to ojca wspomnienie i gorzki smak bezradności

Bo...

„Najstraszniejsze nawiedzone domy to zawsze te, w których ty sam jesteś duchem”.

Głaszcze ta historia czytelnicze zmysły. Rozdrapuje. Wdziera się w nie. Tak dotkliwie szeptem się niesie. Dotyka mocno, delikatnością słów pieszcząc. Rozchodzi się niepokojem po skórze, dreszczami emocji ją obsypując. A one takie do głębi. Takie przejmujące. Snuje się w myślach, muskając je tajemnicą i aurą tak lepką. Że tak głęboko ją czuć. I tak mocno. Najmocniej zanurzyć się w niej można. I przepaść też najmocniej. Polecam bardzo. 

,,Może wszystkie małżeństwa mają swoje tajemnice i może jedynym sposobem na pozostanie w małżeństwie jest ich dochowanie".

Jest to świetnie napisany thriller psychologiczny, który nie pozwala na nudę i na to by oderwać się choć na chwile od książki.

Thriller małżeński ,gdzie dwoje ludzi spędza weekend w dalekiej Szkocji na odludziu. Amelia wygrywa ten wyjazd w konkursie i postanawia wraz ze swoim mężem Adamem wyjechać ,by podratować swój związek.

Wraz z wyjazdem zaczyna się akcja, która sprawia, że włosy czasami staja dęba .Najlepsze w całej książce jest to ,że autorka zawęziła liczbę bohaterów do minimum ,ale stworzyła coś fantastycznego ,że "Papier ,kamień, nożyce" wciągnęły mnie na maksa.

Muszę przyznać ,że autorka jak nikt nikt potrafi przyciągnąć moją uwagę już pierwszym zdaniem: ,,Mój mąż nie poznaje mojej twarzy". Niby nic, parę kilka skleconych słów na dzień dobry, a ja już czułam, że jestem kupiona i nie odłożę książki aż do samego końca.

Jest to moje pierwsze spotkanie z Alice Feeney ,ale zapewne sięgnę po kolejne pozycje z jej dorobku, bo fabułę ,którą tutaj stworzyła jest pomysłowa ,przemyślana i dopracowana w każdym calu .Potrafi z niezwykłą dokładnością penetrować zakamarki ludzkiego umysłu i wypuszczać na światło dzienne ukryte lęki i sekrety ,bo przecież każdy z nas ma swoje sekrety, sekreciki, tajemnice. .Polecam

Gdybym miała jednym słowem określić tę książkę, to byłoby to słowo ,,Genialna". To co najbardziej mi się w niej podobało to sam pomysł na fabułę, który w pełni można zrozumieć gdy przeczyta się tę książkę do końca.

Amelia wygrywa weekend w Szkocji. Ma nadzieję, że wyjazd ten uratuje jej małżeństwo. Adam poświęca się całkowicie swojej pracy i nie zauważa swojej żony. Jest scenarzystą, który czeka na przełom w swojej karierze. Dodatkowo cierpi na prozopagnozę. Schorzenie neurologiczne, które sprawią, że nie rozpoznaje tworzy. Każda osoba dla niego wygląda tak samo.

Szybko okazuje się, że Amelia nie wygrała tej wycieczki przez przypadek. Komuś zależało by znaleźli się w kaplicy.

Historia tutaj opowiedziana jest z perspektywy różnych bohaterów. Jak już wiecie uwielbiam taką narrację i bardzo chętnie sięgam po książki, które są w ten sposób napisane. Alice Feeney wspaniale wykreowała swoich bohaterów. Zarówno głównych, jak i drugoplanych. Nie jest ich za wiele, przez co można lepiej zrozumieć zachowania Adama i Amelii. Pojawia się tutaj również Robin. Początkowo nie wiedziałam kim ona jest i jaką rolę odgrywa w małżeństwie. Autorka tez szybko tego nie zdradza.

,,Papier, kamień, nożyce" to książka, która wciągnie Was od pierwszej strony. Zachwyci mrocznym i pełnym tajemnic klimatem. Zarówno Adam jak i Amelia skrywają wiele, a kiedy zostaną odkryte wszystkie karty to czuje się niedowierzanie.

Nowa książka Alice Feeny i od razu przyznaję, że autorka nieprzerwanie jest w dobrej formie i uraczyła mnie całkiem przyjemnym thrillerem, który wielokrotnie zaskakiwał. Co warte odnotowania od pierwszych stron wyczuwalne, a wręcz namacalne są tajemnice, które każda z postaci skrywa.

Pisarka już we wcześniejszych publikacjach prezentowała nietuzinkową umiejętność w kreowaniu mrocznej atmosfery i tworzeniu postaci, które są złożone psychologicznie, a do tego bardzo często niejednoznaczne.

Nieprzerwanie autorka kupuje mnie tym, jak plastycznie przedstawia swoją opowieść. W tej historii dodatkowo autorka miała zdecydowanie pole do popisu, ponieważ opis surowej Szkockiej przyrody, a zarazem odizolowanego domu dają mnóstwa przestrzenie do kreowania dreszczyku.?Powieść w moich oczach stała się także atrakcyjniejsza dzięki przedstawianiu wydarzeń z kilku perspektyw, co zawsze wprowadza taki pozytywny mętlik.

Pomimo mojego zamiłowania do dynamicznej akcji, doceniam to jak pisarka stopniowo, ale wręcz doskonale buduje napięcie, podając co chwilę jakieś szczątkowe okruchy z życia bohaterów, przedstawiając zarazem, jak skomplikowane są ich relacje. Nie sposób też nie docenić tego, jak autorka umiejętnie budując historię w każdym rozdziale rzuca na koniec pod moje czytelnicze oczy petardę, która ciekawi do tego stopnia, że ciężko odłożyć książkę na później.

Alice Feeny kolejny raz mnie zaskoczyła i kolejny czas okazała się dla mnie sponsorem znakomicie spędzonego wieczoru.

Recenzja w ramach współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona Kryminału