Papier, kamień, nożyce
Alice Feeney

To było pierwsze. 

To było coś. 

Od wejrzenia pierwszego. 

Nazwali to miłością. 

Coś pieknego. 

Dla nich jedynego. 

Długo i szczęśliwie. 

Na zawsze.

Prawie zawsze. 

Tak miało być. 

Kolejny rok. 

Kolejny list. 

Od niej. Do niego. 

„Kochany Adamie”.

Rocznicowe wspomnienia. 

Utkane z radości. 

I z tajemnic zapomnienia. 

Ulepione z miłości.

I sekretów tchnienia. 

Marzenia w pisaniu zamknięte. 

Scenariusze. Historie. Adaptacje. 

To jego świat. Największy. Najgłębszy. 

Ona też jego światem. 

Choć twarz jej w jego oczach rozmyta. 

To zapach. Dotyk. Kolor włosów. 

I piękno. Te, które w środku. Się skrywa. 

To dla niego ona. Światem była. 

Teraz zniknęły.  

Miłość. Przyjaźń. 

Papier. Kamień. Nożyce. 

Jakiego wyboru dokonają? 

Grzechoczą drzwi.

Stukot słychać.

W witrażach kształty ich twarz. 

Się odbijają. 

Kłamstwa. Tajemnice. Sekrety. 

To ich odbicia.  

To powrót do tamtych chwil. 

Za cenę wysoką. 

Najwyższą. Za jej życie. 

tej kaplicy mury takie zimne 

w nich wiją się cienie przeszłości

wszystko tam takie mroczne i inne

i oni, w tej niepokojącej ciemności

a wokół cisza tylko i śniegu biel niezmierzona 

i szepty, i głosy w tej mrocznej intensywności

utrata mamy koszmarami naznaczona

i serce wzdycha w przejmującej samotności

zadra na duszy tak mocno w nią wpleciona 

to ojca wspomnienie i gorzki smak bezradności

Bo...

„Najstraszniejsze nawiedzone domy to zawsze te, w których ty sam jesteś duchem”.

Głaszcze ta historia czytelnicze zmysły. Rozdrapuje. Wdziera się w nie. Tak dotkliwie szeptem się niesie. Dotyka mocno, delikatnością słów pieszcząc. Rozchodzi się niepokojem po skórze, dreszczami emocji ją obsypując. A one takie do głębi. Takie przejmujące. Snuje się w myślach, muskając je tajemnicą i aurą tak lepką. Że tak głęboko ją czuć. I tak mocno. Najmocniej zanurzyć się w niej można. I przepaść też najmocniej. Polecam bardzo. 

Gdybym miała jednym słowem określić tę książkę, to byłoby to słowo ,,Genialna". To co najbardziej mi się w niej podobało to sam pomysł na fabułę, który w pełni można zrozumieć gdy przeczyta się tę książkę do końca.

Amelia wygrywa weekend w Szkocji. Ma nadzieję, że wyjazd ten uratuje jej małżeństwo. Adam poświęca się całkowicie swojej pracy i nie zauważa swojej żony. Jest scenarzystą, który czeka na przełom w swojej karierze. Dodatkowo cierpi na prozopagnozę. Schorzenie neurologiczne, które sprawią, że nie rozpoznaje tworzy. Każda osoba dla niego wygląda tak samo.

Szybko okazuje się, że Amelia nie wygrała tej wycieczki przez przypadek. Komuś zależało by znaleźli się w kaplicy.

Historia tutaj opowiedziana jest z perspektywy różnych bohaterów. Jak już wiecie uwielbiam taką narrację i bardzo chętnie sięgam po książki, które są w ten sposób napisane. Alice Feeney wspaniale wykreowała swoich bohaterów. Zarówno głównych, jak i drugoplanych. Nie jest ich za wiele, przez co można lepiej zrozumieć zachowania Adama i Amelii. Pojawia się tutaj również Robin. Początkowo nie wiedziałam kim ona jest i jaką rolę odgrywa w małżeństwie. Autorka tez szybko tego nie zdradza.

,,Papier, kamień, nożyce" to książka, która wciągnie Was od pierwszej strony. Zachwyci mrocznym i pełnym tajemnic klimatem. Zarówno Adam jak i Amelia skrywają wiele, a kiedy zostaną odkryte wszystkie karty to czuje się niedowierzanie.

Nowa książka Alice Feeny i od razu przyznaję, że autorka nieprzerwanie jest w dobrej formie i uraczyła mnie całkiem przyjemnym thrillerem, który wielokrotnie zaskakiwał. Co warte odnotowania od pierwszych stron wyczuwalne, a wręcz namacalne są tajemnice, które każda z postaci skrywa.

Pisarka już we wcześniejszych publikacjach prezentowała nietuzinkową umiejętność w kreowaniu mrocznej atmosfery i tworzeniu postaci, które są złożone psychologicznie, a do tego bardzo często niejednoznaczne.

Nieprzerwanie autorka kupuje mnie tym, jak plastycznie przedstawia swoją opowieść. W tej historii dodatkowo autorka miała zdecydowanie pole do popisu, ponieważ opis surowej Szkockiej przyrody, a zarazem odizolowanego domu dają mnóstwa przestrzenie do kreowania dreszczyku.?Powieść w moich oczach stała się także atrakcyjniejsza dzięki przedstawianiu wydarzeń z kilku perspektyw, co zawsze wprowadza taki pozytywny mętlik.

Pomimo mojego zamiłowania do dynamicznej akcji, doceniam to jak pisarka stopniowo, ale wręcz doskonale buduje napięcie, podając co chwilę jakieś szczątkowe okruchy z życia bohaterów, przedstawiając zarazem, jak skomplikowane są ich relacje. Nie sposób też nie docenić tego, jak autorka umiejętnie budując historię w każdym rozdziale rzuca na koniec pod moje czytelnicze oczy petardę, która ciekawi do tego stopnia, że ciężko odłożyć książkę na później.

Alice Feeny kolejny raz mnie zaskoczyła i kolejny czas okazała się dla mnie sponsorem znakomicie spędzonego wieczoru.

Recenzja w ramach współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona Kryminału