Pamiętnik księżniczki. Tom 2. Księżniczka w blasku reflektorów
Meg Cabot

„Pamiętnik księżniczki” to seria ponadczasowa. Bawiła nastolatki kiedyś, bawi również dzisiaj. A przy okazji w bardzo naturalny sposób przemyca mnóstwo wartościowych przemyśleń. Drugi tom w doskonały sposób kontynuuje tę pełną humoru i uroku serię o życiu młodej księżniczki Mii, która w pierwszym tomie odkryła swoje królewskie pochodzenie, a teraz stawia czoła kolejnym wyzwaniom i niespodziankom. Co nie jest łatwe, biorąc pod uwagę, czego się od niej wymaga i w jakim otoczeniu się znajduje.

Autorka oczarowuje lekkością opowieści, która czyta się właściwie sama, a także prowadzeniem narracji w formie pamiętnika. W tej części Mia po otrzymaniu szokującej wiadomości o ciąży swojej mamy, musi zmierzyć się z nowymi wyzwaniami, zarówno w życiu osobistym, jak i publicznym. Sama ciąża zresztą to jeszcze nic, ważniejsze, z kim jest ta ciąża. Reakcje Mii na tę sytuację i na wiele innych potrafią doprowadzić do łez. Oczywiście nie łez rozpaczy, a rozbawienia. I to takiego, że ze śmiechu rozboli nas brzuch.

Jednym z najmocniejszych punktów powieści jest wiarygodność bohaterki i jej autentyczne przeżycia. Mia nie jest idealną księżniczką jak z bajki, ale realną nastolatką, która boryka się z typowymi dla swojego wieku problemami, jak samoocena, pierwsze miłości czy nie zawsze łatwe relacje rodzinne. Cabot doskonale ukazuje wzloty i upadki dziewczyny, czyniąc postać Mii niezwykle sympatyczną i łatwą do identyfikacji dla czytelników. Autorka umiejętnie i w bardzo ciekawy sposób wplata w opowieść wcześniejsze wydarzenia z życia Mii, co jest sporym ułatwieniem dla czytelników, którzy mieli długą przerwę od czasu, kiedy przeczytali pierwszy tom. Nie ma tu jednak mowy o schematyczności czy powielaniu wcześniejszych wątków. Autorka zaskakuje nas nowymi wydarzeniami i zwrotami akcji, które trzymają w napięciu do samego końca. Duży plus dla autorki za kreatywne podejście do kontynuacji wątków, a także za niebanalne rozwinięcie postaci, które możemy poznać w tej części całkiem dobrze.

Drugi tom serii trzyma poziom. Jest tak samo dobry co pierwszy. Do tego to nie jest tylko lekka i zabawna lektura, ale również opowieść, która dotyka istotnych, nie tylko dla młodych ludzi, tematów, takich jak przyjaźń, dorastanie, akceptacja siebie czy relacje rodzinne. Poprzez humorystyczne opisy codzienności Mii autorka porusza też kwestie dotyczące życia publicznego, odpowiedzialności i balansowania między życiem prywatnym a obowiązkami królewskimi. To czyni tę opowieść wartościową lekturą nie tylko dla młodzieży, ale także dla dorosłych czytelników.

„Pamiętnik księżniczki. Tom 2” to kolejny udany rozdział w przygodach Mii, który z pewnością przypadnie do gustu zarówno fanom serii, jak i nowym czytelnikom. Meg Cabot wciąż zachwyca swoim talentem narracyjnym i kreacją bohaterów, tworząc powieść pełną humoru, ciepła, mądrych refleksji o życiu i o relacjach międzyludzkich. Osobiście mam do niej ogromny sentyment i polecam ją każdemu, kto jeszcze jej nie czytał 💚

Czy należycie do osób, które przemyślą każde słowo zanim je wypowiedzą ? Czy może często macie wrażenie ( jak ja ), że Wasz język to niezależny organ nad którym często nie macie kontroli ?

Mia zna ten ból aż za dobrze. Najpierw mówi, potem myśli i boryka się z konsekwencjami. A to nie przystoi księżniczce, następczyni tronu Genowii. Udzielając wywiadu, dała plamę. Co prawda “tylko” przed obywatelami Genowii ale jednak to jakieś 30 tyś osób…

Co na to grand-mere ?

Seria Meg Cabot jest ponadczasowa. Pamiętam jak niecierpliwie czekałam te wiele lat temu, na każdą kolejną część i to nie uległo zmianie. Historia nastolatki, która niespodziewanie dowiaduje się, że ma zasiąść na tronie, oczarowała miliony czytelniczek nie bez powodu. 

Co jest w niej tak wyjątkowego ?

Zarówno główna bohaterka jak i pozostałe postacie z tej serii, potrafią oczarować i zaciekawić. Mamy tu tylko z pozoru historię jak z bajki, gdzie zwykła nastolatka nagle zostaje ubrana w piękną suknię, dostaje koronę i żyje bez zmartwień. Akurat ich to Mii nie brakuje. Bycie księżniczką to obowiązek, nie łatwo mu sprostać i mamy okazję się tu o tym przekonać. 

Lecz Mia jest też nadal córką, wnuczką, przyjaciółką. 

Jesteśmy świadkami rozwoju związku jej mamy z Panem G. Ten wątek wciąga równie mocno jak pozostałe. Mamy pod dostatkiem scenek z udziałem królowej - babci, która ma ogromne wymagania względem wnuczki ale…kocha ją i nie zapomina tego okazywać. Nawet jeśli szalona wnuczka nie raz rozczaruje. I ma też przyjaciółkę, przy której nadal może czuć się zwyczajną nastolatką, przy której może być po prostu sobą. 

Piękne nowe wydanie, z barwionymi brzegami, pozwala nam przeżyć tę historię na nowo. Nadal jest urocza, zabawna i wciągająca i nadal kocham ją jak wtedy gdy sama byłam nastolatką. 

Czy dla Was ta seria również jest takim powrotem do przeszłości ? Czy też ma dla Was wartość sentymentalną ?

Serdecznie dziękuję za kolejną dawkę emocji Wydawnictwu Prószyński i S-ka

Wiecie za to rośnie mój podziw dla autorki? Bo zgrabnie potrafiła wpleść wcześniejsze losy Mii i dodatkowo dokładnie opisać ją oraz jej rodzinę. Od ostatniej części w której ona sama dowiedziała się, że jest księżniczka minął miesiąc, więc niedługi czas przerwy między książkami. Aktualnie Mia jest w pierwszej klasie liceum i na jednej z lekcji nauczycielka poprosiła ich, by zaczęli pisać swój mega skryty dziennik, który później nauczycielce pokażą. I w ten sposób czytamy treść jej prywatnego sekretnika oraz tego z przeznaczeniem dla pani Spears w którym przypominamy sobie najważniejsze rzeczy z części pierwszej. Mega sprytne, podziwiam:-) Jednak by ponownie zainteresować nas treścią, małym dodatkiem do życia Mii jest wiadomość, że jej mama jest w ciąży. Oczywiście dziewczyna domyśla się kim jest ojciec dziecka i jej załamanie sięga zenitu. Już marzy, by nowe dziecko nie odziedziczyło po ojcu wyglądu z wyjątkiem zdolności matematycznych i włosów:-) Pod pewnym względem spodobała mi się dojrzałość tej dziewczyny. Zaczęła się bowiem dowiadywać jakie składniki mają zły wpływ na ciężarną kobietę i postanowiła przedyskutować to z mamą. Już nawet wybrała płeć dziecka i zdania nie zmieni:-) Robi przy tym coś głupiego, kiedy przyjaciółka przyłapuje ją na ciążowych artykułach, ale najważniejsze jest dla niej dobro matki. Może i czasami jej wnioski bywają zbyt dziecinne, ale potrafi dbać o innych na których jej zależy. Często podczas tego robi zabawne rzeczy, myśli jeszcze bardziej śmiesznie, ale i tak bardzo ją polubiłam. Robi co może by jej ciało dorosło do kobiecych wdzięków i ma żal do natury, że jako przyszła księżniczka tak nie wygląda. Nie wie jeszcze tylko, że księżniczką stajemy się wewnątrz. Chociaż to ja czytałam o niej tą książkę, to miałam ochotę jej o tym powiedzieć:-) W końcu przed nią był bardzo ważny wywiad do którego ktoś bliski ją przygotowywał. Tylko, czy wszystko poszło tak jak sobie to zaplanowała?
Naprawdę świetna książka, która opowiada o trudach dorastania i przebywania w zwykłym i wielkim świecie jednocześnie. Bardzo wam polecam:-)