Ostatnia arystokratka
Evžen Boček

Zamki, jako ślady dawnej historii i kultury fascynują i rozbudzają wyobraźnię współczesnych ludzi. Inspirują zarówno historyków do odkrywania przeszłości, jak i twórców filmowych, czy literackich do tworzenia tła danej historii. Jedne zachowały się w lepszym stanie, inne to już tylko ruiny. Wszystkie jednak wciąż intrygują i przyciągają turystów, chcących zajrzeć za kurtynę dawnego życia.

Samo słowo „zamek” kojarzy się z czymś wielkim, wspaniałym i szlachetnym. Zamieszkanie, czy chociaż spędzenie nocy na zamku, albo ślub czy przyjęcie w tak wspaniałym miejscu, nie dla każdego jest osiągalne. Dlatego też jest tak pożądane i niezwykłe. Co w takim razie może przydarzyć się komuś, kto okazałby się spadkobiercą tego „skarbu”? Wizja takiego scenariusza wydaje się cudowna. Jednak odziedziczenie zamku i szlacheckiego tytułu może przynieść niemało kłopotów.
O czym przekonała się pewna amerykańska rodzina Kostków, która odziedziczyła zamek i szlachecki tytuł. A razem z nim długi i zamieszkującą go służbę, która wcale nie jest skora do wykonywania swoich obowiązków. Do tego życie w tym miejscu niewiele ma wspólnego ze współczesnością.

Książka pełna nieprzewidywalnych, komicznych sytuacji. Ciekawe, wielobarwne i groteskowo przedstawione postacie oraz luźne dialogi dają czytelnikowi sporą dawkę pozytywnego humoru. A do tego lekki styl połączony niemal z ciekawą, dziewczęcą narracją sprawiają, że czyta się ją płynnie i przyjemnie. Z pewnością książka „Ostatnia Arystokratka” idealnie nadaje się na szare, smutne dni.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nigdy nie było mi po drodze z kultura czeską. Dopiero od niedawna nadrabiam zaległości związane z czeskim kinem, bo dotychczas moja wiedza dotyczyła raczej czeskich ( a nawet czesko- słowackich) produkcji dla dzieci z moim ulubionym bohaterem Krecikiem. Jakoś nie zapadła mi szczególnie w pamięć lektura ,,Przygód dobrego wojaka Szwejka" Jarosława Haska ( obowiązkowa pozycja do powtórki na kiedyś tam), a książki Bohumiła Hrabala wciąż przegrywają z propozycjami innych autorów. Jednak kiedy tylko usłyszałam o książce ,,Ostatnia arystokratka" Evzena Bocek, wiedziałam, że wcześniej czy później ją przeczytam. Zachęcona dodatkowo pozytywnymi opiniami sięgnęłam po nią, kiedy tylko pojawiła się w mojej bibliotece. Rodowa siedziba powraca w ręce w ręce rodziny Kostków, która od kilku pokoleń zamieszkuje w Stanach Zjednoczonych. Frank jeszcze do niedawna nauczyciel literatury, teraz hrabia Franciszek Kostka wraz ze swoją amerykańską żoną Vivien i osiemnastoletnią córką Marią postanawiają wrócić do swojego prawdziwego domu - do zamku Kostka w Czechach. I jeszcze na amerykańskiej ziemi rozpoczynają się groteskowe problemy( jak przewieźć stosunkowo tanio dwanaście urn z prochami zmarłych krewnych i uśpioną kotkę Carycę), gdzie absurd goni absurd, a komizm sytuacyjny przeradza się w niczym nieskrępowany komizm postaci i słowny już na ziemi czeskiej. Jak się okazuje, już po przybyciu do ziemi przodków, sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, bo na arystokratów spadają obowiązki w nowej rzeczywistości. Kostków powracających ,, na ojczyzny łono" wita trójka pracowników: kasztelan Józef, kucharka pani Cicha i ogrodnik pan Spock. Jeszcze do niedawna Amerykanie, teraz już Czesi muszą sprostać nowym problemom w świecie, o którym dotychczas nie mieli żadnego pojęcia. I tak hrabia Franciszek dowiaduje się, że wraz z odzyskanym zamkiem, nie koniecznie odzyskuje się rodowy majątek, a pieniądze pożyczone od adwokata Bendy ( finalizował sprawę powrotu zamku w ręce rodziny Kostków) wcześniej czy później trzeba będzie oddać. Nowa hrabina Vivien usiłuje dorównać stylowi księżnej Diany, pozostając przy tym głuchą i ślepą na widmo piętrzących się do zapłaty rachunków. Maria zaś dowiaduje się, że najprawdopodobniej - z powodu rodzinnej klątwy - nie dożyje dwudziestych urodzin, więc właściwie nie powinna się martwić o jakiekolwiek pieniądze. Jedynym ratunkiem dla zubożałych arystokratów okazują się turyści, którzy powinni tłumnie przybyć na zamek i pozostawiać swoje korony. Jednak - to nie jest takie proste. Kostkowie nie mają pojęcia o ruchu turystycznym. Kasztelan Józef czyni wręcz wszystko, by odwieść ich od tego pomysłu, ponieważ chorobliwie nienawidzi turystów i zrobi wszystko, by ich nie wpuścić na Kostkę( posuwając się nawet do twierdzenia, że turyści - muflony zadepczą zamek). Chociaż kuchnia pani Cichej nie jest najgorsza, jako kucharka nie nadaje się do pokazania gościom, gdyż ma wyraźny problem z alkoholem ( pani Cicha każdy problem leczy orzechówką), zaś ogrodnik Spock jest bardziej zainteresowany umieraniem na kolejne choroby niż dbaniem o zamkowe ogrody ( aktualnie cierpi na wypadanie włosów, czemu usiłuje zaradzić amerykański fryzjer hrabiny Vivien, co również sporo kosztuje). Na szczęście arystokratom przybywa na pomoc Milada, megiera i ,,siostrzenica Pinocheta", a właściwie menedżer, która już niejednego zrujnowanego szlachcica wyciągnęła z bankructwa. Z żelazną konsekwencją i zacięciem godnym swoich przydomków chce uczynić z Kostki zamek ,,(...) Trzeciego Tysiąclecia albo zamek totalny", bo każdy ,,turysta chce zobaczyć prawdziwych arystokratów z krwi i kości oraz ich życie". Życie Kostków i służby ulegnie drastycznej zmianie. Jakby tego było mało mecenas Benda po(d)rzuca Kostkom ( w ramach niespłaconych długów) swoją zwariowaną córkę Deniskę - marzącą o arystokratycznym życiu, które jest ,,super" i ,,psycho" ( chociaż dla Deniski wszystko wyrażało się w tych dwóch określeniach). Jakie pociągnie to za sobą perypetie - poczytajcie sami. Na całą historię patrzymy oczami Marii, bo powieść jest napisana w formie jej pamiętnika przeplatanego listami do Maksa Launa - pana na Gwieździe, którego arystokratyczną sytuacje komplikują liczni krewni - uzurpatorzy. Książka jest lekka, przyjemna, pełna absurdu i satyry, jednak nie rozśmieszyła mnie aż tak, jak spodziewałam się tego po entuzjastycznych ( w przeważającej większości) recenzjach. Nie przekonał mnie chociażby lekceważący stosunek do zwierząt, a i nad niektórymi niby śmiesznymi sytuacjami - przechodziłam obojętnie .Jednak lektura w sumie spełniła swoje zadanie - dostarczyła rozrywki na upalne popołudnie i już zabieram się za drugi tom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

https://www.facebook.com/domiczyta/ ,,Od śmierci drugiej Marii w naszym rodzie panuje tradycja, że to imię przynosi pecha, więc już dwieście lat się go nie używa. Nawet arystokratki, które wżeniły się do naszego rodu i miały na imię Maria, na wszelki wypadek prosiły, żeby zwracać się do nich którymś innym z długiego ciągu imion, które wówczas otrzymywał podczas chrztu każdy szlachcic. Przesądna nie jestem, ale ta transformacja mnie zaskoczyła. Ojciec chyba też się przestraszył, bo zaczął mnie przepraszać, że nie wiedział i zaproponował, że będzie się do mnie zwracał Eleonora. Oczywiście odrzuciłam tę propozycję." - fragment książki. Maria Kostka - nastoletnia dziedziczka czeskiego rodu Kostków, która całe swe życie spędziła w Stanach Zjednoczonych, pewnego pięknego dnia wraz ze swoimi rodzicami oraz kotką Carycą i prochami przodków ląduje w Czechach. Dokładnie w należącym do jej arystokratycznej rodziny zamku w Kostce, oddalonego siedemdziesiąt kilometrów od Brna. I nie było by nic dziwnego w tym, że prawowici kontynuatorzy rodu wracają na swą ojcowiznę, gdyby nie to, że za ich szlacheckim pochodzeniem nie stoją skrzynie złota, a przynajmniej pękające w szwach bankowe konta. Rodzina Kostków nie ma bowiem grosza przy duszy, żeby utrzymać swoją posiadłość czy opłacić podlegających im kasztelana, ogrodnika i kucharkę. Na ratunek spieszy im prawnik, zajmujący się interesami rodziny i jednocześnie udzielający im pożyczki. Nasi bohaterowie nie mogą jednak długo żyć na kredyt, bo pochodzenie zobowiązuje, należy zatem obmyślić plan naprawczy, dzięki któremu rodowe dziedzictwo zacznie przynosić dochody. I tutaj właśnie zaczynają się przezabawne perypetie Kostków, którzy muszą odnaleźć się wśród duchów przeszłości, ale i całkiem przyziemnych, współczesnych spraw typu przeciekający dach czy oblodzone schody do zamku. Jak przystało na szacowną kontynuatorkę rodowych tradycji, Maria prowadzi pamiętnik i w swojej pierwszoosobowej narracji oprowadza nas po zamku, dzieli się swoimi przemyśleniami o tym, jak bardzo zmieniło się jej życie oraz w jaki sposób stara się wpasować w nową dla niej rzeczywistość. Proces adaptacji do nowości dużo trudniej przychodzi chociażby jej mamie, Amerykance z krwi i kości, której bariera językowa oraz oczekiwania rodem z historii lady Diany uniemożliwiają łagodne wejście w nieznane jej wcześniej obowiązki hrabiowskie. ,,Ostatnia arystokratka" to tytuł, którym rozpoczynam przygodę z twórczością Evžena Bočka - autora cechującego się lekkością pióra, właściwą Czechom swadą w opowiadaniu historii oraz nieprzebranymi pokładami poczucia humoru i ironii. Stąd też naszą znajomość będę z ogromną przyjemnością kontynuować (tym bardziej, że książka ta ma swój ciąg dalszy pt. ,,Arystokratka w ukropie"), bo jeśli w szarości codziennego dnia można takim książkowym promykiem słońca poprawić sobie nastrój i zaserwować dzienną dawkę śmiechu, to ja jestem na TAK. Uwaga: czytanie w miejscach publicznych naraża czytelnika/czytelniczkę na krzywe spojrzenia ze strony otoczenia w momencie niekontrolowanych wybuchów wesołości tych pierwszych :) Serdecznie polecam i dziękuję Wydawnictwu Stara Szkoła za możliwość zapoznania się z tą krótką, ale jakże pasjonującą powieścią, wprawiającą w ruch endorfiny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Majstersztyk dla znerwicowanych-taka dawka śmiechu, której nie da się zapomnieć :D

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Ostatnią arystokratkę" polecam wszystkim tym, którzy szukają czegoś lekkiego i poprawiającego humor. Uprzedzam jednak - nie czytajcie tej książki w miejscach publicznych! Nagminne wybuchy śmiechu podczas lektury mogą bowiem być powodem dziwnych spojrzeń w waszym kierunku ? Zachęcam do zapoznania się z całą recenzją dostępną na moim blogu: http://magicznyswiatksiazki.pl/ostatnia-arystokratka-evzen-bocek/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nieczęsto trafiam na lekturę, przy której parskam śmiechem. Jestem w tej kwestii raczej wybredna i nie wystarczą mi oklepane teksty - lubię dowcip z głową, łączący się logicznie z postacią, jej otoczeniem i tym, co robi. A przede wszystkim zaskakujący, niesztampowy. I taka jest Arystokratka: bogata w drobne, acz nieprzewidywalne zwroty akcji, zabawne skojarzenia i nietypowo kończące się - z pozoru zwyczajne - ciągi myślowe. Krótko mówiąc, uwielbiam Kostkę i jej mieszkańców. Zwłaszcza że ich poglądy, zwłaszcza na jeden konkretny kawałek świata, nie są wcale takie nierozsądne, jak mogłoby się wydawać w pierwszym odruchu i sądząc ze skali, w jakiej autor je wyolbrzymia. Mianowicie turyści, tak zwane muflony. Naprawdę są upierdliwi i roszczeniowi i święcie wierzę, że w nadmiernej ilości mogą przyprawić o zawrót głowy. Niestety, trzeba jakoś na utrzymanie zamku zarobić, a samo wyglądanie nawet szlachcie nie przynosi dochodu. Zwłaszcza wybrakowanej szlachcie. Trzeba więc uruchomić plan awaryjny i stać się atrakcją. Pamiętniki Marii III (nie chcecie wiedzieć, co przytrafiło się jej imienniczkom) śledzą ten proces dość skrupulatnie. To zresztą jedyny głos rozsądku pośród tej rodziny i jej pracowników. Ojciec śpi na pieniądzach - dosłownie, matka dostaje kociokwiku na każdą wzmiankę o księżnej Dianie, Józef za wszelką cenę stara się przepędzić turystów, a psy zżerają zamkowe papucie dla zwiedzających. Czasem na zwiedzających. Gdzieniegdzie przeturla się Caryca, a z komina wypadnie trup byłej służącej. A w tle legenda czeskiej piosenki Helena Vondráčková i szef SS Heinrich Himmler... Obie części Arystokratki to lekkie lektury na jeden-dwa wieczory. Niewymagające, wolne od mózgowych wygibasów. Zabawne, dla relaksu - tak po prostu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chyba jakoś czeskie poczucie humoru jest mocno rozbieżne z moim. A może jestem zbyt sztywna i nie potrafiłam podejść do tej książki z dystansem. Sama nie wiem... Tyle słyszałam o niej pozytywnych opinii, a już sam początek rozwiał nadzieje na dobrą zabawę. Myślę, że już bardziej podciągnęłabym to pod czarną komedię, ponieważ różne dramaty przeplatają się tu z wygłupami. Jakoś niezbyt rozśmieszyły mnie historie o psiej kupie, albo o tym, co bohaterowie potrafili zrobić z prochami przodków. W ogóle cała opowieść jest do bólu absurdalna, jak jakaś baśń o arystokracji. Zupełnie nie mogłam wczuć się w ten klimat. Chętnie sięgam po czeskie komedie, ale ta książka mnie nie wciągnęła, nie porwała. Jakoś nie potrafiłam doszukać się drugiego dna, które ponoć w niej tkwi między tymi autoironicznymi opowiastkami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Drugie podejście do książki. W wersji pisanej poddałam się po kilkunastu stronach. Drugie podejście to wysłuchanie audiobooka. Niestety dobrnięcie do końca przyszło mi z trudem. Przyczyniła się do tego również lektorka, której interpretacja była dla mnie irytująca - dziwna maniera w głosie, która być może w założeniu miała oddać charakter narratorki, ale w moim odczuciu sprawiała, że książka stawała się coraz bardziej irytująca. Lubię czeski humor, ale ta historia według mnie nie jest reprezentatywną pozycją tego rodzaju. Książka zbyt infantylna, a pod koniec po prostu nużąca. Silenie się na zabawność w każdym zdaniu niestety w moim przypadku odniosło przeciwny skutek.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jaka to była dawka humoru! Sięgnęłam po tę ksiażkę zainspirowana poleceniami czytelników na jednym z rankingów dobrych ksiażek. Nie zawiodłam się. To cudowna dawka dobrej zabawy. Przy czytaniu nie uśmiechałam się, ja śmiałam sie do rozpuku :) Humor w moim guście, przezabawni bohaterowie ( matka głównej bohaterki wielbiąca Lady Di, skąpy do granic absurdu ojciec, hipochondryk ogrodnik , kasztelan nienawidzący turystów, kucharka z zamiłowaniem do trunków i chyba ,,najnormalniejsza" z całej ,,ekipy" główna bohateka Maria...) i perypetie w nowym miejscu zamieszkania - zamku na Kostce. Wszystko razem to fantastyczna dawka świetnego czeskiego humoru. Zupełnie mi nie przeszkadzała wręcz karykaturalność postaci, potężna dawka dobrego humoru to atut książki, na pewno sięgnę po dalsze części serii. Oby dorównywały pierwszej.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trochę absurdalnie, trochę śmiesznie. Taki lekki przerywnik pomiędzy czytaniem literatury bardziej wymagającej. I jako po przerywnik może sięgnę po następną część, a może nie.  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Audiobook Empik Go
Czyta Mirella Rogoza-Biel

Książka już jakiś czas temu została dodana na półkę "chcę przeczytać" gdyż przeczytałam sporo pozytywnych opinii.
Jako że teraz słucham audiobooków, a szukałam czegoś na poprawę humoru, więc w końcu po nią sięgnęłam.

Cóż czuję lekkie rozczarowanie, fakt zdarzało się że uśmiechnęłam się czasem pod nosem, ale zdarzały się momenty że myślami błądziłam zupełnie gdzie indziej, wybijając się ze słuchania.
Niestety Pani lektorka też tu trochę zawaliła, i chyba za bardzo wczuła się w rolę, bo zaczynała czytać już się śmiejąc.
Po odsłuchaniu audiobooka, sprawdziłam opinie na Empik Go, i nie tylko ja miałam takie odczucia co do Pani lektorki.

Na razie sobie odpuszczam, ale może za jakiś czas sięgnę po kontynuację, ale już w wersji papierowej, bo książkę czytaną przez tą panią już sobie daruję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Ostatnia arystokratka" to opowieść amerykańskiej dziewczyny, która praktycznie z dnia na dzień zostaje czeską arystokratką i zamieszkuje w rodowym zamku. Swoją historię opowiada w sposób ciekawy i bardzo zabawny, z dużą dozą dystansu do siebie i świata. Nie sposób nie polubić bohaterki już od pierwszego zdania...
Przezabawny incydent na lotnisku, przy którym śmiałam się na głos, to jedynie preludium do całego ciągu podobnych zdarzeń. Książka z pewnością sprawi wiele frajdy i radości każdemu czytelnikowi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)