Obietnica następcy
Trudi Canavan

Wreszcie zakończyłam czytanie Obietnicy Następcy. I znowu mam problem z autorką. Pokochałam jej twórczość po Trylogii Czarnego Maga, później byłam co najmniej zażenowana jej kontynuacją, następnie porwała mnie pierwszą częścią Prawa Millenium, a teraz... znowu czuję odrazę. Punkt 1. Canavan nie byłaby sobą, gdyby nie wprowadziła wątku homo - ja naprawdę nic nie mam do odmiennej orientacji, ale im więcej czytam powieści tej autorki, tym bardziej "rzygam" już jej wprowadzanym na siłę wątkom o wyżej wymienionej treści.
Punkt 2. Przegadanie książki - o ile pierwsza część Prawa Millenium była dla mnie majstersztykiem i naprawdę byłam ciekawa kolejnych losów obojga głównych bohaterów, tak w Obietnicy Następcy miałam dość ich obojga. Oboje stracili moją sympatię i ich losy przestały mnie interesować. Większość książki upływa na rozmowach, pseudofilozoficznym bełkocie o rządzeniu światami i konieczności przebudzenia Valhana.
Punkt 3. Powtarzające się schematy - o ile w Trylogii Czarnego Maga powoli dowiadywaliśmy się, że pobudki tytułowego bohatera nie są wcale tak straszne jak uważamy i było to świeże i świetnie uargumentowane, tak powielanie ich kolejny raz, w tym przypadku dla postępowania Valhana, jest po prostu żałosne i przewidywalne.
Jestem wściekła. Męczyłam się ponad miesiąc nad tą książką. I nie wiem, czy chcę znać kontynuację(na którą się zapowiada). Zniszczono wszystko, co podobało mi się w tej historii - kompletnie zapomniana i odrzucona Vella, żadnej informacji o dawnym ukochanym Rielle, którego też bardzo polubiłam już na początku... Kompletnie zaprzepaszczona seria...

Ostatnia część serii prawa milenium opisująca historię Rielle, Tyena oraz tym razem Qualla. Dahli coraz mocniej szuka sposobu na przywrócenie wspomnień Raena. Posunie się do szantażu, czy morderstwa jesli będzie trzeba. Rielle i reszta próbują mu sie przeciwstawić i ocalić światy przed jego powrotem. Książka kończy się tak spokojnie, jak czytało się całą serię.

Przez większość czasu była po prostu nudna, i kiedy po pięciuset stronach straciłam nadzieję na poprawę zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie zakończeniem. Zupełnie nie jak u Canavan - praktycznie zero wątków homoseksualnych, zły zostaje pokonany... nic tylko się cieszyć. Z postaci najbardziej polubiłam Qalla, mimo że był rozkapryszonym dzieciakiem. No i ten powrót do Fyre - choćby dlatego warto przeczytać ten tom.