NUMERY.Czas uciekać.
Rachel Ward

Fassscynująca! Z opisu wynika, że Jem widzi daty śmierci. Tyle. Co za wniosek się nasuwa - pewno będzie chciała kogoś obronić, ukochanego czy co tam, pewnie jest wspaniałą dziewczyną, wychuchaną i przerażoną tym, że wie, ile komu życia pozostało. Fakty? Wcale nie jest wychuchana xD Laska z krwi i kości, żadnych dyrdymałowatych uprzejmości. Przeklina i złości się - tak jest, to nie posąg wspaniałości, galanterii i kunsztu erudycji. To nie przykładna dziewczynka, słuchająca się matki zastępczej, nie wagarująca i z zapałem pochłaniająca książki. Jem - pomimo wieku - dostała od losu bardzo po dupie i nie ukrywa tego, i nie robi z tego wielkiego halo, i nie stara się być jak te psychologiczne ideały typu "dostałam w kość, ale nadal jestem uśmiechnięta", takich znieść się nie da. Poznaje Pająka i? I wcale a wcale go nie lubi! Nie czuje nic, no może niezbyt miłą woń ;p Dopiero, myślę, po lekcji opisującej swój najszczęśliwszy dzień, coś się zmienia. I nie ma typowego romansowego biegu historii - on się zakochał, on się oświadcza, ona piszczy, ona mówi tak. Ich relacja jest miło... subtelna. Nie jest nachalna, może dlatego, że Jem nie woła co trzy kartki "Terry! Och, mój Terry!". Cały czas miałam nadzieję, że go od śmierci uratuje. Miałam też nadzieje, że okaże się, iż go nie uratuje. Co wyszło? Nie powiem. Czyta się pod pewną presją, bo chłopak ma przed sobą trzy miesiące, miesiąc, tydzień, dwa dni... I niby wszystko wskazuje na to, że nie można go uratować, a jednocześnie tak bardzo by się chciało, żeby Jem była z nim. Ale kiedy w tylu przypadkach unika śmierci, pojawia się nadzieja, bo 'dziś nie umarł'. Zdaje się banałem z dobrą historią, ale przesłanie, takie głębokie, można znaleźć. Każdy kiedyś umrze, zegar wciąż odlicza czas. I nikt nie wie, kiedy zegar stanie, wiadomo tylko, że kiedyś na pewno umrzemy. Dlatego tak ważne jest, żeby cieszyć się każdą chwilą. Bo ... "i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości czy pierwsza jest ostatnia czy ostatnia pierwsza."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniała, zaskakująca powieść

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Czas uciekać" to książka autorstwa Rachel Ward. Pierwszy tom z serii Numery.
Jem jako mała dziewczynka jest świadkiem śmierci swojej matki, ćpunki. Wychowuje się u Karen - jej matki zastępczej. W szkole należy do grupy, która uczy się gorzej od innych. W skutek tego są traktowani jak idioci, którzy nie mają na co liczyć w przyszłości.
Jem, która widzi daty śmierci wszystkich ludzi, stara się od nich odseparować i unikać jak tylko może. Jej kolegi z klasy to nie powstrzymuje i wkrótce Pająka staje się jej blisko. Jednak data jego śmierci jest bliska. W bliższym czasie chłopak dowiaduje się o darze dziewczyny.

Stają się celem policji, kiedy Jem ratuje Pająka przed atakiem terrorystycznym na London Eye. Dodatkowo Pająk ukradł pieniądze niewłaściwym ludziom którzy nie zawahają się ich skrzywdzić. Oboje muszą jak najszybciej uciekać. Czy Jem uratuje Pająka przed jego datą?

Co do bohaterów mam mieszane uczucia zwłaszcza do Jem. Momentami bardzo mnie denerwowała swoim zachowaniem. Zaś Pająk nadrabiał za nią. Myślę, że to dzięki niemu nie było nudy w tej historii.

Akcja toczy się naprawdę szybko, chodź pod koniec stosunkowo zwalnia. Czcionka ułatwia i przyśpiesza czytanie. Dodatkowo styl jest prosty i mało wymagający.
Można zaznaczyć, że książka jest trochę kontrowersyjna. Piętnastolatkowie, którzy mają wsparcie od babci Pająka w ucieczce, sex i ciąża to jak na tak młody wiek zbyt dużo. Choć może dawniej ludziom podobało się takie hmm.. odświeżenie, ponieważ książka była dość popularna.? Nie jest to historia, która porwała moje serce, nie odnajduje się w takich klimatach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)