Niebieski autobus
Barbara Kosmowska

Jadąc niebieskim pociągiem przez bezkres lasów i pól z radością, a momentami również wzruszeniem odkrywam ostatnie strony ,,Niebieskiego autobusu". Ze świadomością, że jest to opowieść, która w zaskakująco piękny sposób wpisuje się w epokę, jakże odmienną od tej, gdzie mleko z butelki z kolorowym kapslem smakowało o niebo lepiej, niż ciecz, którą teraz dostajemy w kolorowych kartonach. Dziwię się również sam sobie, że wcześniej nie dano było mi poznać tej ze wszech miar wyjątkowej książki autorstwa Barbary Kosmowskiej. Jednak, jak to mówią, co się odwlecze, to nie uciecze, tym bardziej więc napawa mnie dumą fakt, że mogłem ją poznać, a czytając odkrywać wszystko to, co bezpowrotnie przeminęło wraz z niebieskim autobusem z naszego życia. Mądrość, radość, wzruszenie, wreszcie refleksja płynąca z tej opowieści są tak niezwykłe, tak zaskakujące, tak piękne, iż bez wątpienia nie jest to książka, która po lekturze zniknie z naszej świadomości. Autorka na kartach swojej książki podarowała nam Miśkę z tym wszystkim, co u człowieka jest piękne, choć na pozór normalne. Z paletą słabości, ułomności, wad, grzechów lekkich i ciężkich, ale również walką i staraniem oto, aby przełamywać słabości, wystrzegać się ułomności, pracować nad wadami, tak, aby człowiek był pełen dobroci, miłości i ciepła. Wraz z Miśką i jej szaloną, choć przecież jakże normalną rodziną jesteśmy świadkami przemijania czasu w cieniu wielkiego kasztanowca, w zmieniających się porach roku w ogrodzie pana Sybiduszki. Odkrywamy pragnienia rodziców Miśki, ich małe i wielkie tęsknoty zakrapiane nieodłączną butelką z własnej, domowej produkcji, przyglądamy się znikaniu i pojawianiu się wciąż nowych rzeczy, które pojawiają się i znikają za sprawą wciąż tej samej osoby, wuja Romana. Odbieramy wreszcie ciągłe tęsknoty za Wileńszczyzną babki Bronki. Ale przede wszystkim podążamy za Miśką w jej dorastaniu, w jej marzeniach, w jej tęsknocie za pragnieniem szczęścia i radości. To dzięki Miście, chwilę później jej dzielnej przyjaciółce Brydzi, kilka przystanków dalej Adasiowi, małemu szczęściu i radości, które przydarzyło się Miśce nasze wzruszenie, nasza radość, nasze duchowe emocje nie mają końca. Podróż niebieskim autobusem nie ma sobie równych, książka, która powinna pojawić się na każdej domowej półce, w efekcie lektura, która powinna być wpisana do kanonu lektur szkolnych dzięki niezwykłej sile przekazu prozy Barbary Kosmowskiej. Nie bez znaczenia jest też fakt, że tak naprawdę chcąc zacytować ten lub inny fragment można praktycznie zacytować całą książkę. Trzy etapy z życia Miśki, każdy zapisany w krótkich epizodach i każdy z nich jest małą cząstką niezwykłej mądrości i radości życia, którą odkrywamy strona za stroną. Jest i język dosadny, jest łacina podwórkowa w określonym czasie i miejscu podkreślająca najlepiej określone sytuacje, ale jest też piękno słowa, doskonałość w wyrażaniu emocji, doznań, pragnień i tego wszystkiego, co dzięki autorce staje się naszym udziałem. I w formie puenty coś krótkiego proponuję: '(...) Wtedy też będziemy razem. W deszcz i w pogodę. W czas kwitnienia i dojrzewania kasztanów. Ich umierania i picia soków z matczynego pnia. W czas zielonych kasztanowych kul i odzianych w brązową szatę owoców. Czyli zawsze.' http://koominek.blogspot.com - dwadzieścia siedem tematycznych szufladek i zapewne na nich się nie skończy, zapraszam w odwiedziny do bloga, aby klimat Kominka oczarował Cię bez reszty...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Barbara Kosmowska przenosi nas w czasy PRL-u. Czasy tak odległe, a dla wielu tak bliskie. Urodziłam się w latach 70-tych XX wieku więc pamiętam jeszcze kolejki, kartki i wiele innych elementów ówczesnej rzeczywistości. Dla mnie, poniekąd, podróż niebieskim autobusem, to powrót do dzieciństwa. Może już bardziej kolorowego, niż dzieciństwo Miśki Pietkiewicz, ale wspominanego z łezką w oku. Główna bohaterka, Miśka pochodzi z nizin społecznych. Jej starsze rodzeństwo wyjechało w świat, a ona została ze swoją patologiczną rodziną. Babka Bronia wdaje się w utarczki słowne z zięciem, wspomina pracę w teatrze i jest uwielbiana przez najbliższych w dniu otrzymania renty. Ojciec pędzi bimber, mama marzy o nowym segmencie i własnym kiosku z gazetami, a wuj Roman prowadzi podejrzane interesy i jest częstym gościem komisariatu. Miśka od najmłodszych lat doświadcza tego, że pochodzi z "gorszej" rodziny. Na podwórku bawi się sama pod ulubionym kasztanem, w szkole dostaje słabsze oceny, bo jej rodzice, poza bimbrem, nie są w stanie niczego zaoferować nauczycielom. Pomimo dużej wiedzy, którą posiada z trudem dostaje się do liceum, bo nie przystaje do towarzystwa. Kolejny etap życia Miśki to studia- czas beztroski, zabawy, poznawania i smakowania świata. To tutaj poznaje blaski i cienie macierzyństwa. "Niebieski autobus" to podróż w głąb siebie. To powieść o dojrzewaniu. Składa się z trzech części odpowiadających kolejnym etapom życia głównej bohaterki. To powieść o powrotach do domu i pogoni za marzeniami, za lepszym życiem, niż to, które znała. Wreszcie, powieść o wielkiej determinacji. Pomimo tego, że Miśka, ze względu na pochodzenie, miała zawsze pod górkę, udało jej się skończyć studia, rozpocząć pracę, jako pani psycholog i znaleźć swoje miejsce na ziemi. Barbara Kosmowska stworzyła bardzo zróżnicowaną galerię postaci. Poza takimi, które ogarnął marazm są postacie, które na łamach powieści dojrzały. Niektóre z nich, jak rodzice głównej bohaterki są bardzo irytujące, inne zabawne, a jeszcze inne podejmują zaskakujące decyzje. Jak dla mnie, w "Niebieskim autobusie" znalazło się zbyt mało opisów życia codziennego w czasach PRL-u, natomiast nazbyt często powtarzane są marzenia pani Pietkiewicz o segmencie i kiosku z gazetami. Ogólnie, książkę napisaną prostym językiem czyta się szybko i przyjemnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)