Miłość, proszę pani
Agnieszka Jeż

„Miłość proszę pani” to jedna z lepszych książek jakie ostatnio miałam okazję przeczytać. Przedstawia ona ogrom problemów, z jakimi musiały zmierzyć się kobiety w okresie międzywojennym.

„Miłość proszę pani” to książka, opisująca los dwóch kobiet. Jedną z nich jest Irena. Osoba, która pochodzi z zamożnej rodziny. Wychodzi za mąż za Jurka, a ich małżeństwo jest dość ekscentryczne. Z podroży poślubnej wrócili wzbogaceni nie tylko o nowe doświadczenia i wrażenia, ale również wzbogaceni o jedną osobę. Kobieta zaszła w ciąże. Czy była gotowa na dziecka? Nie bardzo. Czy mieli pieniądze by utrzymać się? Również nie bardzo. Irena nie pracowała, a Jerzy był studentem prawa. Ich stan był jednak chwilowy.

Druga osobą jest Teresa, która pochodziła z niższej klasy społecznej. Często chodziła głodna i zmęczona. Ojciec zostawił jej matkę i odtąd musiały same o siebie zadbać. A jak wiadomo o pracę dla kobiet w tamtym okresie nie było łatwo.

Kiedy się spotykają, Irena miała wszystko męża, kochanka, dzieci, wykształcenie i dobrobyt. Teresa była na samym dole. Brakowało jej wszystkiego. Pracy i pieniędzy, ale również miłości i szczęścia. Miała dwa marzenia. Pierwsze – chciała wyrwać się z swojej szarej codzienności i zacząć żyć na własny rachunek. Drugie – chciała by ktoś się o nią zatroszczył.

Książka w pełni oddaje klimat dwudziestolecia międzywojennego. Ukazuje różnice społeczne oraz wielkie zmiany jakie zachodziły w tym okresie. Był to czas wielkich oczekiwań, ale również rozczarowań. W powieści spotykają się dwa światy. Jeden to świat Ireny Krzywickiej. Osoby, która faktycznie żyła. Drugi świat, to świat fikcji, z którego pochodzi Teresa. Jest tutaj świat znanych kawiarni i restauracji. Świat premier teatraliach i wakacji w Zakopanem. Mniej pogodna strona tamtego okresu to świat Teresy. Jest ona symbolem biedy i smutku. Zastosowanie takie połączenia oddaje w pełni to jak żyli kiedyś ludzie.

Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron. Bardzo byłam ciekawa czy los obu pań odmieni się. Bowiem nic nie trwa wiecznie. Ani szczęście ani złe dni. Powieść dostarcza wielu emocji. Obie bohaterki są świetnie wykreowane i na pewno nie zapomnę o nich przez dłuższy czas. Irena, chociaż korzystała z życia w sposób odważny wzbudzała we mnie pomimo wszystko miłe uczcie. Natomiast Teresa została moją ulubienicą. Byłą młoda dziewczyną, wchodzącą w dorosłe życie. Starała się poprawić swój los i dożyła do realizacji swoich marzeń. Była również wspaniałą przyjaciółką.

Lekkie pióro autorki, wspaniały klimat okresu międzywojennego, barwne postacie oraz sporą dawka emocji. To wszystko sprawia, że czas spędzony z „Miłość proszę pani” jest idealną lekturą.

Gdybyście mogli porozmawiać z kimś kogo podziwiacie kom byłaby ta osoba?

Najnowsza powieść Pani Agnieszki Jeź ma nie tylko piękną klimatyczną okładkę, lecz także urzekające wnętrze.  

"Dorosłego człowieka powinno zajmować coś innego. Wie Pani co? 

Miłość, proszę Pani."

Uwielbiam książki w których autorowi udaje się zabrać czytelnika w podróż, a gdy dodać do tego mocne kobiece postaci jest doprawdy idealnie. 

Dwie kobiety, dwa skrajnie różne światy. Irenę Krzywicką i Teresę Kulebiankę dzieliło dosłownie wszystko. Podczas , gdy pierwszej udało się odnieść sukces i poukładać życie wedle swych planów, Teresa walczy o wyrwanie się ze szponów biedy wszystkimi dostępnymi jej sposobami. 

Obie panie nie są wolne od problemów, a jednak nigdy się nie poddały i to również sprawia, że fabuła staje się dużo bardziej interesująca.  

Historia jest opowiadana naprzemiennie z perspektywy obu głównych bohaterek, co pozwala lepiej je zrozumieć.  

Na uwagę zasługuje ponadto epoka w której została osadzona akcja książki- jest to okres dwudziestolecia międzywojennego - czas rozwoju sztuki i literatury, przepychu i skrajnego ubóstwa. Jednym słowem-dominują kontrasty. Słynne kawiarnie, przedstawienia teatralne a przy tym postaci które żyły naprawdę, przede wszystkim Tadeusz Boy-Żeleński. 

Szybko wciągnęłam się w tę opowieść w głębi duszy kibicując zarówno Irenie jak i Teresie.  

Autorka w sposób niezwykle realistyczny kreśliła portrety psychologiczne nadając im głębię. 

Jednocześnie zaś im dalej, im więcej przeczytanych rozdziałów tym było bardziej intrygująco, emocje zaś wrzały wyzierając z każdej strony i sprawiając, że całość przerosła moje oczekiwania.

Jak to się często zdarza los bywa przewrotny i to co zesłał trzeba będzie stracić ..

Czy w tym wszystkim jest miejsce na miłość i szczęśliwe zakończenia?

Nie zdradzę szczegółów by nie odzierać całości z magii..

Musicie przekonać się sami i uwierzyć mi na słowo - naprawdę warto się skusić na tę literacką perełkę. ❤️

Ciekawa powieść o losach polskich kobiet w okresie międzywojennym, w której przeplatają się dwa światy - faktów i fikcji. W powieści spotykają się w Warszawie Irena Krzywicka - postać autentyczna, dziennikarka, pisarka, działaczka społeczna i Teresa Kulebianka, postać fikcyjna, dziewczyna z nizin społecznych, pragnąca wyrwać się do lepszego świata. Spotkanie obydwu kobiet było przypadkowe, ale ich losy splotły się na dziesięciolecia, z korzyścią dla obydwu.
Bardzo polecam tę książkę.

"Miłość jak burza, jak piorun. Niepotrzebna i powikłana. Uczucie jest dobre, jeśli obejmuje dwie osoby. Jeśli jednak wiąże więcej - zawsze będzie z tego jakiś dramat".

Dwudziestolecie międzywojenne, czas trudny, niepewny, pełen sprzeczności, ale i nadziei. Bogactwo i przepych, a obok skrajna bieda.

Dwie kobiety, Irena i Teresa różnią się od siebie kompletnie wszystkim, statusem społecznym, pochodzeniem, poglądami. Na przemian poznajemy ich niełatwe koleje losu. Irena Krzywicka - postać autentyczna, przyjaciółka Tadeusza Boya Żeleńskiego, kobieta wykształcona, pisarka, feministka walcząca o prawa kobiet. Teresa - postać fikcyjna - to kobieta, która nie ma niczego, zdominowana, wykorzystywana przez mężczyzn, zakompleksiona, biedna, nieradzi sobie z trudną codziennością.

Wyraźnie czujemy klimat i atmosferę tamtych czasów. Pani Agnieszka porusza trudne, ciężkie tematy. Kobiety, którym przyszło żyć w niesprzyjających im czasach, były dyskryminowane całkowicie zależne od mężczyzn, nie mogły o sobie decydować. Bezkarność mężczyzn, bezradność ubogich kobiet, narzucone normy społeczne. Opowieść przepełniona, kontrastami, rażącą niesprawiedliwością, biedą, przeżywanymi dramatami.

Prawda historyczna idealnie współgra z fikcją literacką. Wyraźnie ukazany kontrast, przepaść i podział społeczny. Determinacja, marzenia, namiętności...

Nie jest to łatwa opowieść, mocno, emocjonalnie angażuje, trudno przejść obok niej obojętnie, daje do myślenia. Wartościowa, mądra, nietuzinkowa. Wzbudzała we mnie wewnętrzny sprzeciw, niemoc, chwilami wręcz gniew. Bardzo polecam!

Pierwszym co skusiło mnie do poznania tej książki, był tytuł. Później był zachęcający opis, który wskazywał, że będę miała do czynienia z zupełnie różnymi kobietami. Byłam bardzo ciekawa, jak Agnieszka Jeż przedstawiła te kontrasty. 

Dwudziestolecie międzywojenne to czas wielkich zmian, postępu, oczekiwań, ale i rozczarowań. Autorce w pełni udało się oddać realia tej epoki. Mamy tu Irenę i Teresę. Zderzenie faktów i fikcji. Dwie kobiety, z pewnością różne, a jednak mające wiele wspólnego. Wszak każda z nas ma jakieś marzenia, plany, prawda? Do tego mnóstwo rozterek i wątpliwości. Tak naprawdę więc choćbyśmy temu zaprzeczały, jesteśmy bardzo podobne.

"Teresa pomyślała, że w ich przypadku to jest tak, że to one nie mogą ze swoich żyć wyjść. Choć się starają, próbują, szukają - to i tak te drzwi do lepszego świata zamknięte."

Jak zapatrujecie się na kwestię równości pomiędzy płciami? Mimo iż już tyle w tym aspekcie poczyniono, by do tego doprowadzić, to moim zdaniem wciąż kobiety są ba tej gorszej pozycji. Czyż nie jest tak, że kobieta i mężczyzna wykonujący pracę na tym samym stanowisku, otrzymują różne wynagrodzenia? Jeszcze długa droga przed nami.

"Człowiek przecież wie, że może mu się dostać ograniczona porcja szczęścia. Więcej - to zawsze oznacza, że potem coś trzeba będzie stracić."

Ogromnym plusem książki jest brak oceniania. Autorka nie idzie w żadne schematy. Pozostawia swoim bohaterkom wybór, wolną rękę do działania. Każda z nas ma prawo do decydowania o sobie, nawet jeśli narazimy się na popełnienie błędów. Nie powinnyśmy też uzależniać swojego być lub nie od mężczyzny. Samowystarczalność materialna jest bardzo istotna.  

"(...) bywam niewyobrażalnie szczęśliwa, ale bywam i przerażająco nieszczęśliwa. Może zawsze taka jest cena życia zgodnego z własnymi, niezależnymi i trudnymi wyborami? Życia prawdziwego?"

Lubicie zgłębiać historie znanych postaci np. jak w tym wypadku literatów Boya Żeleńskiego czy Ireny Krzywickiej? Zapewniam, że ich świat z pewnością Was wciągnie. 

"Miłość, proszę Pani" to powieść o kobietach, ich wyborach i równouprawnieniu. Była to niezwykła, prawdziwa, ale i też kontrowersyjna podróż. Szalenie ciekawa! Polecam!

"Miłość proszę Pani" to książka, która przyciąga wzrok czytelnika przepiękną okładką, która koi nerwy.. Opowiada o czasach międzywojnia, a więc wyobrażacie sobie, nie jest to tylko lekka i delikatna lektura..
To książka, która jest jednym wielkim kontrastem tak bym to nazwała,z jednej strony spotykamy Irenę, która jest bogata, świetnie sobie radzi w obecnych czasach, ma męża, dzieci, jest mądra, obyta, niczego jej nie brakuje... ba! Irena ma nawet kochanka, bo przecież i mąż i kochanek szaleją na punkcie kobiety.. a ona cóż.. lubi swoją odskocznię..
Ale jest też Teresa, która już od dziecka widzi najgorsze rzeczy i to u siebie w domu, widzi jak ojciec źle traktuje jej matkę, po czym znika,wraca za jakiś czas i historia się powtarza.. Kobieta jest sama z dziećmi a Teresa zaczyna jej pomagać, opiekuje się siostrami.. ale też ma jedno wielkie marzenie, chce tańczyć.. Czy uda jej się je spełnić? Może ktoś jej pomoże?
Losy tych dwóch różnych kobiet na pewno splotą się ze sobą, jednak.. Czy to coś zmieni?
To zdecydowanie książka o kobietach i dla kobiet, porusza bardzo ważne tematy, które.. o zgrozo są bardzo aktualne w dzisiejszych czasach... są to: bieda, problemy rodzinne.. I uwaga: aborcja.. tak.. przecież, kobiety od zawsze muszą sobie jakoś radzić.. prawda? Bo na końcu to kobieta ma problem.. Jednak niektóre opisy, były tak realne, że aż miałam ciarki na ciele podczas lektury..
Zdecydowanie polecam kobietom, może nie nastolatkom, ale kobiety na pewno powinny czytać takie historie..
Plusem powieści jest to, że Autorka zainspirowała się prawdziwą historią jednej z bohaterek tak więc Irena.. Oj to bardzo realna postać!