Kobieta w Watykanie. Jak żyje się w najmniejszym państwie świata
Magdalena Wolińska-Riedi

,,Skrawek ziemi''- najważniejsze karty z dziejów Watykanu.

,,Skrawek ziemi" ( jak mawiał Pius XI) od zawsze wzbudzał zaciekawienie dziennikarzy, badaczy, reżyserów. Państwo Watykańskie bywało teatrem intryg, spisków, bezwzględnej walki o władzę.

Poznaj świat, do którego dostęp mają tylko nieliczni.

Autorka, obecnie korespondentka TVP, mieszkająca przez szesnaście lat w Watykanie, serwuje nam sporą porcję faktów historycznych. Pisze o doniosłej roli papieża, prześledzimy zawiłości protokołu dyplomatycznego, systemu edukacyjnego. Dowiemy się, jak wygląda wychowywanie latorośli.

Podpisanie traktatów laterańskich ( 11 lipca 1929 r.) stanowiło przełom w historii tego najmniejszego kraju (powierzchnia 44 ha). Oficjalnie uznano Państwo Watykańskie za niepodległe i niezależne (niepodważalność statusu osób tam zamieszkałych).

Początki Gwardii Szwajcarskiej (najstarszej formacji) sięgają XVI wieku. W tym samym czasie ówczesny papież Juliusz II zgłaszał pretensje do dawnych terytoriów. Miał apetyt na Bolonię, drugie pod względem wielkości miasto (obok Rzymu), utracone w wyniku różnych wydarzeń. 

W 1548 roku za sprawą papieża Pawła III, Gwardia została reaktywowana. I  znów w 1798 roku  wystąpiła przerwa w  funkcjonowaniu  tejże formacji. Ponowne wznowienie działalności nastąpiło w 1801 roku, dzięki papieżowi Piusowi VII. Siedem lat później kolejny raz rozwiązano tę straż przyboczną, a następnie reaktywowano ją w 1814 roku.
Tylko żołnierze pochodzący zw Szwajcarii gwarantowali papieżowi bezpieczeństwo (męstwo, odwaga, nowoczesne metody walki).

Magdalena Wolińska- Riedi w pasjonujący i barwny sposób opisuje reguły życia za bramą watykańską. Porządkuje kluczowe wiadomości dotyczące tego zakątka świata. Podaje zasady przyznawania obywatelstwa, paszportów.

Otrzymujemy skondensowane informacje na temat życia codziennego za Spiżową Bramą: zakupy, obyczaje, zwyczaje religijne, sądownictwo, unieważnianie związków małżeńskich, odpowiedzialność karna. Dziennikarka wspomina o rygorystycznej ochronie.

Kobieta w Watykanie to bardzo przyjemna publikacja. Stanowi wspaniałą wędrówkę po tym kraju, w doborowym towarzystwie. Walorem jest również estetyczna szata graficzna, przystępny język.

Czytajcie! Zapraszam: Zaczytana Lady Makbet 33.blogspot.com.

W publikacji czytelnik znajdzie odpowiedzi na wiele pytań związanych z funkcjonowaniem Watykanu. M.in. jaka waluta tu panuje, dlaczego Watykan nazywany jest najmniejszym państwem świata, jak wygląda paszport watykański i na jaki czas jest wydawany. Wiele miejsca poświęca autorka również Gwardii Szwajcarskiej, opisując jej funkcjonowanie. Są bowiem twarde reguły i odpowiednie procedury przyjmowania w jej szeregi. Generalnie jeśli chodzi o owe reguły - dotyczą wszystkich mieszkańców Watykanu. Dzięki temu, że są - panuje tu porządek, spokój i niepowtarzalne poczucie bezpieczeństwa.
      M. Wolińska - Riedi opisuje także rolę Biura Spraw Cywilnych Gubernatoratu, Komendy Głównej Gwardii Szwajcarskiej, Żandarmerii Watykańskiej. Nie pomija nawet trudnych tematów, dotyczących spraw sądowych, które miały tu miejsce. Co za tym idzie wyjaśnia czytelnikowi funkcjonowanie organów odpowiedzialnych za pilnowanie sprawiedliwości - jeśli mogę tak to ująć. Chodzi tu o  sądy kościelne, trybunały kurii rzymskiej, Kongregację Nauki Wiary.
     Specjalne miejsce dziennikarka poświęca na opis jej osobistych spotkań i przeżyć związanych z Ojcem Świętym Janem Pawłem II ( Szyfrem w mojej relacji z Ojcem Świętym od pierwszej chwili był nasz ojczysty język. Język polski - to była moja siła w zaklętym świecie pałacowych wnętrz).
     Znajdziemy tu również rozdziały poświęcone Benedyktowi XVI i papieżowi Franciszkowi.
    "Kobieta w Watykanie" to nie tylko opis struktur, zasad, funkcjonowania "administracyjnego" Watykanu. Jest to także obraz duchowej strony życia mieszkańców.  Dowiemy się więc jak wyglądają święta w Watykanie, msze święte, spowiedź, modlitwa. 
      Poza bogatą w informacje treścią są tu kolorowe zdjęcia, które dopełniają opisu. Jest także mapa - plan Watykanu wraz z rozmieszczeniem poszczególnych  budynków, domów, itp.
     Książkę kończą wspomnienia autorki - bardzo sentymentalne w odbiorze. Będące swoistym podsumowaniem jej szesnastoletniego pobytu za wspomnianą Bramą Spiżową.  W wieku 23 lat zyskała obywatelstwo watykańskie:
Z kruchej istoty przeobrażałam się stopniowo w dojrzałą kobietę. Tutaj urodziłam moje dzieci. Na 44 hektarach najmniejszego państwa świata stawiały swoje pierwsze kroki. Uczyły się jeździć na rowerze, grać w klasy, zbierały mlecze na łące w Ogrodach Watykańskich i od pierwszych chwil obcowały z majestatem Kościoła. (...)  Watykan był dla mnie kotwicą.

Magdalena Wolińska-Riedi przez kilkanaście lat mieszkała w Watykanie będąc żoną jednego z gwardzistów papieskich i opowiada czytelnikom jak wyglądało jej  życie w tym najmniejszym państwie świata. Będąc mieszkanką Watykanu miała styczność z trzema papieżami i o każdym z nich opowiada w oddzielnych rozdziałach. Opowieść o Janie Pawle II okazała się dla mniej bardzo wzruszająca. Relacje autorki ze wszystkimi papieżami były dosyć bliskie, a papież Benedykt XVI, będąc jeszcze kardynałem udzielał jej ślubu.

Autorka nie przedstawia życia w Watykanie tylko w samych superlatywach i jak sama pisze czasami czuła się jak w złotej klatce. Warto sięgnąć po tę książkę bowiem poznajemy w niej Watykan, który jest niedostępny dla "normalnych" ludzi i możemy zobaczyć Państwo Kościelne od kuchni.

Zabrakło mi w tej książce trochę więcej o życiu prywatnym autorki, a mianowicie o tym jak znalazła się w Watykanie, jak poznała swojego przyszłego męża gwardzistę watykańskiego i dlaczego mieszka już poza murami tego państwa. 

Książka warta przeczytania i na pewno sięgnę po inne pozycje tej autorki.

Przeczytałam jednym tchem, byłam wszędzie tam, gdzie Autorka chciała mnie zabrać, wzruszenie grało w berka z wybuchami śmiechu, co za wspaniałe życie:)

Niezwykłe miejsce i jego mieszkańcy. Ich zwyczaje, obowiązki. Autorka, jedna z niewielu kobiet mieszkających w Watykanie, Polka, żona szwajcarskiego gwardzisty oddaje klimat tego miejsca, ukazuje nam miejsca, których sami nie mielibyśmy szansy zobaczyć, a o istnieniu innych w ogóle nie wiedzielibyśmy. Wszystko opisany w ciepły sposób, pozwalający uwierzyć, iż w czasie powstawania tej książki Pani Magdalena traktowała Watykan jako swoje miejsce na Ziemi, gdzie spokojnie mogą wzratać Jej dzieci. 

Chyba nie ma nikogo w Polsce, kto nie widziałby choć raz relacji lub zdjęcia z placu Św. Piotra w Rzymie. Ta charakterystyczna budowla jest symbolem najmniejszego państwa świata Watykanu. Nam Polakom jest on szczególnie bliski za sprawą Jana Pawła II i wielu wciąż podróżuje do Włoch aby poczuć tą atmosferę. Ale najczęściej zatrzymują się na placu, oglądają bazylikę, wstępują do grobu papieża. A co jest dalej za murami i bramami?
Z opowieścią spieszy dziennikarka i korespondentka telewizji polskiej, a także prywatnie żona gwardzisty szwajcarskiego. Może także poszczycić się byciem sąsiadką aż trzech papieży. Poświęca osobny rozdział na każdego z nich choć najwięcej czasu oczywiście naszemu rodakowi. Jest to na pewno niezwykłe spotykać na spacerze głowę kościoła, odwiedzać w prywatnych apartamentach czy jeść posiłek.
Każdy z nich stanowi odrębną historię.
Autorka dużą część książki poświęca samej strukturze państwa watykańskiego i jak się okazuje stanowi ono sprawnie funkcjonujący mechanizm. Właściwie nie wychodząc poza granicę można mieć wszystko na miejscu. Istniejące gospodarstwo rolne zapewnia wysokiej jakości produkty spożywcze. Jest doskonale zaopatrzona hurtownia, gdzie znaleźć można duże opakowania przeznaczone dla wspólnoty zakonnej obsługującej zamieszkujących tam kapłanów. Są sklepy z wysokiej jakości sprzętami AGD i RTV, firmowa galanteria czy odzież. No i oczywiście słynna apteka watykańska.
Dowiadujemy się także dużo odnośnie samej Gwardii Szwajcarskiej, skąd się wzięła , jak wygląda dzień powszedni i świąteczny. Jakie są stawiane wymagania gdy młody człowiek chce wstąpić w szeregi tej formacji. Zresztą wymogi stawiane są także narzeczonym, a potem żonom gwardzistów. Rytm życia za bramą wyznacza przede wszystkim rok kościelny wraz wszystkimi dniami świątecznymi, których jest więcej niż w zwykłym kalendarzu.
Wraz z autorką uczestniczymy w wychowaniu gromadki dzieci watykańskich, dowiadujemy się jak wygląda szkolnictwo i udzielaniu sakramentów. Spacerujemy po ogrodach na miejscu, ale także w letniej rezydencji Castel Gandolfo. A przede wszystkim oglądamy wszystkie zabytkowe mury z perspektywy dobrze zorientowanego mieszkańca.
Całą książkę czyta się z ciekawością, bo to takie zaglądanie za kulisy, a na dodatek okraszone prywatnymi zdjęciami z archiwum rodzinnego autorki.