Jeśli zostanę
Gayle Forman

Książka pt. "Jeśli zostanę." to wspaniała oraz wciągająca książka. W książce jest ukazana dzuewczyna, która jadąc z rodziną ulega cuezkiemu wypadkowi. W samochód którym jadą wjeżdża ciężarówka z dużą prędkością. Jej rodzina ginie a ona w bardzo ciężkim stanie trafia szpitala. Podczas wypadku dziewczyna opószcza swoje ciało i widzu wszystko z boku. Książka moim zdaniem na początku jest trudna do zrozumienia natomiast w chwili zorientowania się o co chodzi staje się przyjemna choć wstrząsająca gdyz losy bochaterki są niezwykłe. Polecam wszystkim tą książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zazwyczaj staram się najpierw przeczytać książkę, a dopiero później obejrzeć film na jej podstawie. W tym wypadku zrobiłam inaczej. Główną przyczyną tego był fakt, że film już wchodził do kin, a ja żadnym sposobem nie mogłam dostać książki. Ale nie żałuje tego. Nawet się ciesze. Spojrzałam na tę książkę trochę inaczej niż bym to zrobiła, gdybym najpierw poznała historie opisaną w książce. Główna bohaterka, Mia, ma wszystko, kochającą rodzinę, wspaniałego chłopaka, przyjaciółkę, na którą zawsze może liczyć i pasje, która jest dla niej wszystkim. Mimo, że czasami zdarzają się jej problemy i kłótnie (a kto ich nie ma), jej życie w gruncie rzeczy jest szczęśliwe. Do czasu. Cała rodzina ma wypadek samochodowy, Mia ląduje na OIOMie w stanie poważnym. Lecz jej duch oddziela się od ciała i główna bohaterka może obserwować swoich bliskich i przyjaciół. Musi podjąć najważniejszą decyzje w swoim życiu. Uwielbiam styl, w jakim jest napisana książka. Przeszłość i wydarzenia sprzed wypadku poznajemy za pomocą retrospekcji, do których ucieka się bohaterka przypominając sobie swoje wspomnienia. Zarówno te dobre, jak i te trochę mniej. Czytając "Jeśli zostanę" uświadomiłam sobie, że w ułamku sekundy całe nasze życie może obrócić się 180 stopni. W najmniej spodziewanym momencie. To trochę przerażające. Zrobiło mi się jakoś smutno po przeczytaniu tej książki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niezwykła powieść. Jeden dzień z życia siedemnastoletniej Mii Hall. Niepozorna rodzinna wyprawa kończy się tragedią. Mia trwa w stanie zawieszenia, jej duch może obserwować ciało i bliskich, którzy czekają w szpitalu. Poprzez retrospekcje Mia przedstawia nam wydarzenia ze swojej przeszłości, dzięki temu lepiej możemy ją poznać i poczuć jak wyjątkową jest osobą, mimo dość młodego wieku. To niezwykle utalentowana wiolonczelistka, stojąca przed miłosnym dylematem, czy wykorzystać szansę nauki w Nowym Jorku, czy zostać z ukochanym. Wypadek i strata rodziny weryfikuje jej poglądy, a wybudzenie ze śpiączki zależy tylko od niej. Książka przepełniona dramatami, ale dająca nadzieję i niosąca przekaz, że nawet po olbrzymiej stracie jest po co żyć. Pochłonęłam w 3 godziny, momentami mając łzy w oczach, ale książka mnie zachwyciła. Z niecierpliwością czekam na filmową adaptację.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cudna książka :D To historia nastoletniej Mia, która przez wypadek traci całą rodzinę :'( Sama bardzo ucierpiałam też w tym zdarzeniu i staje się tak jakby "duchem". Musi zdecydować czy zostać na ziemi czy urzec :(

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nastoletnia Mia prowadzi życie normalnej nastolatki. Ma oryginalną, kochającą się rodzinę, pasję, wiernych znajomych i chłopaka, który gra w rockowym zespole. Niedawno złożyła papiery na prestiżową muzyczną uczelnię. Mimo problemów, z którymi każdy musi się uporać, jej życie jest warte tego, by je przeżyć. Jednak gdy wszystko legnie w gruzach, czy decyzja o życiu nadal będzie taka łatwa? Zacznijmy od początku... Książkę otwiera scena rodzinnego śniadania, która pozwala nam poznać członków rodziny. Ojciec, niegdyś szalony rockman, teraz jest (w miarę) ustatkowanym nauczycielem, z kolei mama nadal ma w sobie iskrę z młodzieżowych lat, jest energiczna, szczera do bólu i pyskata, co jednocześnie nie przeszkadza jej w byciu troskliwą i kochającą rodzicielką. Najmłodszym członkiem rodziny jest Teddy, który również aspiruje do bycia gwiazdą rocka, jak niegdyś jego tata. Mia z kolei odnosi sukcesy na polu muzycznym - jest utalentowaną wiolonczelistką. To ona jest narratorką powieści. Dzięki niej poznajemy historię związku z Adamem oraz jej życie. Gdy rodzina Mii ulega wypadkowi, tylko dziewczyna nie umiera natychmiast. Niczym duch obserwuje wszystko z boku. Widzi ciała zmarłych bliskich, widzi jak służby ratunkowe próbują wyrwać ją ze szponów śmierci. Trwając w zawieszeniu między życiem a śmiercią, wspomina niektóre fragmenty z życia oraz plany, które wypadek najwyraźniej zniszczył. Uświadamia sobie, że ma dwa wyjścia: odejść, nie czuć bólu związanego z ranami i utratą rodziny albo zostać, zmierzyć się z tym, co pozostało,z cierpieniem i niepewnym losem. W podjęciu decyzji pomagają jej bliscy. Mówią do niej, słusznie przekonani, że ich słyszy. Mia widzi, jak jej ukochany Adam walczy o to, by ją zatrzymać. W końcu dzieje się coś, co pomaga jej podjąć decyzję. Niewątpliwym plusem książki są emocje, które budzi ona w czytelniku. Jest pisana prostym, ale ładnym językiem. Historia uderza w czułe punkty, zmusza do refleksji. Nikt przecież nie wyobraża sobie utraty rodziny, opuszczenia i cierpienia. Mia pokazuje, że wokół każdego są osoby, które w tak trudnych chwilach są gotowe pomóc, którym na nas zależy. Zawsze mamy wybór, choć jest on okupiony konsekwencjami. Kolejnym plusem są główni bohaterowie. Niebanalni rodzice Mii, jej chłopak i przyjaciółka mają własne, różniące się charaktery. Również ona sama, stojąc nieco w opozycji do rodziny, wyróżnia się. Reszta bohaterów została zepchnięta do roli niezbyt wyrazistej masy. Trzecim plusem jest tematyka powieści. Autorka porusza trudny temat, ale robi to umiejętnie. Nie zalewa czytelnika potokiem patosu, dramatyzmu czy ckliwego pseudofilozofowania. Nie ubarwia. Pokazuje tylko (i aż) prostą historię o ciężkich wyborach, o dojrzałości, o wsparciu i miłości. O tym, że czasem trzeba się pogodzić z odejściem bliskiej osoby. Z minusami, muszę przyznać, miałam problem. Powieść spełnia swoje zadanie. Wzrusza i zmusza do refleksji. Chciałam napisać, że czułam niedosyt z powodu ilości stron, ale z drugiej strony, czy książka miałaby tak silny ładunek emocji, gdyby rozłożono go na 400 stronach? Czy historia przemówiłaby do mnie tak mocno, gdyby była dłuższa i dokładniej opisana, a może rozpisywanie się o życiu Mii zaszkodziłoby powieści? Na te pytania nie potrafię odpowiedzieć. Żałuję tylko, że niektórzy bohaterowie byli, w moim odczuciu, zbyt ogólnie nakreśleni. Do tej książki trzeba podejść z odpowiednim nastawieniem, przynajmniej tak mi się wydaje. To nie jest przyjemna książka na wakacje, choć, paradoksalnie, nie jest to dramatyzm w pigułce trudny do przełknięcia. To jest niezwykła opowieść o zwyczajnym życiu i o sytuacji, która, niestety, może się przytrafić każdemu z nas. Pokazuje, że nawet po takiej tragedii istnieje życie. Może właśnie na tym polega jej siła.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)