Inspiracja
Adrian Bednarek

Młodemu Oskarowi seryjny morderca zwany Kobrą zabił matkę.Chłopak w ramach terapii chodzi na pogrzeby obcych ludzi oraz pisze na Wattpadzie fikcyjne powiadania.Na jednym z takich pogrzebów spotyka Luizę i od razu traci dla niej głowę...

W międzyczasie w okolicy ktoś porywa i brutalnie morduje młode nastolatki a Oskar całkiem przypadkiem odrywa,kto za tym stoi...I tu dopiero wg mnie zaczyna się cała akcja.

Chłopak stawia sobbie za cel by zabić mordercę i nie chodzi mu wcale by ratować przy tym młode i niewinne dziewczyny.On chce by zabójca umarł a nie tak jak było w przypadku Kobry siedział sobie w wygodnym więzieniu...

Jaką cenę przyjdzie mu zapłacić za pościg?Czy Oskar zdoła zrealizować swój plan bez ponoszenia dodatkowych ofiar?

Powiem Wam,że początkowo byłam rozczarowana tą historią bo zupełnie coś innego sobie wyobrażałam.Jednak to co sie działo potem....A ta końcówka...maaaaaammmmoooo ....Jak to dobrze,żę mam pod ręką kolejną część bo chyba obżarłabym swoje hybrydy z niecierpliwośći...

Panie autorze...Coś mnie się wydaje,że w 'obsesji'dostanę to,czego tak bardzo oczekiwałam po "inspiracji"

Jak do tego doszło – nie wiem! Faktem jest, że mam czytelniczy #styczeńzbednarkiem. W oczekiwaniu na najnowszy tom o Kubie Sobańskim, sięgnęłam po 1 tom innej serii.

Tutaj też mamy nietuzinkowego głównego bohatera, z traumatyczną przeszłością, który odkrywa mroczne sekrety… Więcej nie powiem 😉 Sporo tu się dzieje, nie brakuje krwawych opisów, niespodziewanych zwrotów akcji i przedziwnych bohaterów. Całość jest nieodkładalna i nieodpowiednia dla osób o słabych nerwach!

Myślę, że sięgnę po kolejne części, zatem zapowiada się #lutyzbednarkiem

„Kiedy miłość jest inspiracją dla zbrodni”.

Nie potrafię racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego ta seria, zanim postanowiłam się za nią zabrać, stała na mojej półce tak długo. Oj długo.. Może to wszystko dlatego, że książki Adriana Bednarka są jak heroina, totalnie uzależnią. Wiec dziś w nocy, z pełną świadomością, że jeśli sięgnę po „Inspirację”, to wpadnę w ciąg czytelniczy, który stanie się jedynym sposobem na relax  i remedium na codzienne problemy - w końcu poznałam Oskara Blajera od podstaw.

Na początku naszej znajomości myślałam sobie, że to taki niepozorny gość. 23-letni mężczyzna z niebanalnym hobby, który pewnego dnia w oryginalnych okolicznościach poznaje dziewczynę grającą w zupełnie innej niż on lidze i postanawia spróbować swoich sił w sztuce wyszukanego podrywu.

Luiza Ostrowska.

Długowłosa blondynka o niebieskich oczach.

Delikatne rysy twarzy.

Ponętne usta.

Figura klepsydry.

Pełne biodra.

Wąska talia.

Duży biust.

Nogi do samej podłogi.

Prawie jak lalka Barbie, tyle że żywa..

Ja się tam nie znam, ale Oskar widział w niej najpiękniejszą kobietę na ziemi. No cóż.. wpadł jak śliwka w kompot. Świat dookoła przestał istnieć, przynajmniej na chwilę.

Oskar z cała swoja nieśmiałością i śmiałością stopniowo i metodycznie zaprasza nas na orbitę swoich tajemnic. Opowiada swoją historię, jednocześnie zapisując jej kolejne strony. Dowiadujemy się dlaczego jest jaki jest, i co daje mu pisanie opowiadań kryminalnych. Równocześnie jesteśmy świadkami rodzącego się uczucia. Co prawda poznanie „miłości życia” na cmentarzu, podczas pogrzebu brutalnie zamordowanej nastolatki, nie jest szczytem romantyzmu, ale na pewno innym szczytem jest.

Tymczasem istnieje też świat wokół naszych „zakochanych”. W mieście z prędkością światła rozchodzą się informacje o coraz to nowych ofiarach seryjnego mordercy, którego dziennikarze nazwali Łowcą Nimfetek. A Oskar w końcu zaczyna zauważać to, co dzieje się tuz obok niego i jego dziewczyny.

Czy chłopak z potencjałem odnajdzie swoja życiową inspirację przy okazji odkrywając naćpaną obłędem inspirację innych?

„Inspiracja” – lektura obowiązkowa dla wielbicieli pokręconych, mrocznych historii, serpentynowych bohaterów z ekstrawagancką psychiką i krwi ociekającej nie tylko z okładki.

Polecam.

To moja druga przygoda z autorem i z pewnością nie ostatnia. Jestem uzależniona.

Jedno muszę przyznać autorowi: wykreować psychopatę to potrafi. Żeby jednego!

Zastanawiam się, czy w kolejnych książkach Bednarka uda mi się znaleźć choćby jednego, normalnego bohatera. Trzeba mi przeciętniaka. Typowego „Kowalskiego”, który prowadzi nudne życie :) tak dla przeciwwagi dla tych wszystkich szaleńców.

Cóż to była za jazda!

Oskar Blajer, dwudziestotrzylatek, w ramach radzenia sobie z traumą po śmiercią matki pisze opowiadania kryminalne. Poszukując inspiracji do kolejnego, udaje się na pogrzeb brutalnie zamordowanej nastolatki. Tak poznaje Luizę. I od tej chwili inspiracja stanie się jego największym koszmarem.

Rany! Jak ja się bałam o Oskara kiedy on się tak skradał i skradał... Ciągle drżałam, że „ten zły” się odwróci i mu przywali. A ta tajemnica Luizy to jak ona już wyznała ją Oskarowi to sobie myślę, no bez jaj! Tylko tyle? Nie wysilił się autor. Spodziewałam się po Bednarku czegoś innego i miałam inną koncepcję, która bardziej mi pasowała do pewnego schematu pojawiającego się w powieści. Na szczęście moje rozczarowanie było chwilowe bo wkrótce Luiza, że tak powiem „dowyznała” i cała prawda wyszła na jaw. Prawda dokładnie wg mojej koncepcji :)

Mamy tu wszystko: tajemnice, kłamstwa, mroczne zło, miłość, pożądanie, obsesję. Wszystko to podane w kałuży krwi, doprawione strachem i niepewnością, a zakończone prawdziwym rollercoasterem psychozy.

Ta książka to niesamowite studium najczarniejszych zakątków ludzkiej psychiki i przykład na ro, że ci których wydaje nam się, że znamy, stanowią największą zagadką.

Od inspiracji płynnie przejdę do obsesji żeby maraton zakończyć na fascynacji.

Polecam. Ale każdy niech czyta na własną odpowiedzialność ☹

PS - czy ktoś wie jak pokroić ogórka w prostokątne plasterki? I jakim sposobem beton zmienia się w trawę? :) Dobra, czepiam się :) wiem o co autorowi chodziło z tym betonem. Ale z ogórkiem to mam pewne wątpliwości...

Wprawdzie mamy już kolejny rok, ale z powodu zamieszania związanego ze Świętami i Nowym Rokiem nie umieściłam recenzji ostatniej przeczytanej w 2021 książki. A jest to książka nie byle jaka. "Inspiracja" jest pierwszym tomem cyklu o Oskarze Blajerze.

Oskar to młody chłopak, zmagający się z traumą spowodowaną tragedią, jaka wydarzyła się w jego rodzinie. Radzi sobie z nią w dość nietypowy sposób. Pisze bloga z opowiadaniami kryminalnymi, często opartymi na prawdziwych wydarzeniach. Gdy w mieście zostaje zamordowana młoda dziewczyna, chłopak mając nadzieję że zainspiruje się jej historią idzie na pogrzeb. Zupełnie nieoczekiwanie poznaje tam dziewczynę w której się zakochuje. Dziewczyna odwzajemnia uczucie i Oskar dość szybko staje się niemal członkiem rodziny. Tymczasem w mieście zaczynają ginąć kolejne młode dziewczyny, których zmasakrowane ciała, ucharakteryzowane na lalki, odkrywane są mniej więcej raz w tygodniu. Oskar jest świetnym obserwatorem i ma swoją teorię, więc zaczyna prowadzić własne śledztwo. Książka niezwykle zaskakująca, mroczna i tajemnicza, niejednokrotnie zaskakująca zwrotami akcji. Kolejne części to dla mnie absolutny "must read".

Niedawno ukazał się trzeci tom serii a ja nie czytałam ani jednego. Pomyślałam, że najwyższa pora to zmienić.

Oskar to młody mężczyzna zmagający się z traumą, wydarzenia z przeszłości odcisnęły na nim duże piętno. W ramach terapii pisze opowiadania kryminalne.
Szukanie inspiracji jest powodem jego pójścia na pogrzeb nastoletniej ofiary brutalnego morderstwa. Właśnie tam spotyka Luizę...

Cóż to była za historia.

Autor zgrabnie snuje swoją opowieść, przeplata ją soczystymi dialogami i podnoszącymi ciśnienie scenami.
Genialnie skonstruowany kryminał!!! Bardzo wcześnie wiemy kto jest zły ale i tak zostajemy zaskoczeni. A Oskar? Cudowny bohater, przyjemnie było przez te 500 stron posiedzieć w jego głowie.

Podoba mi się styl Autora, jakiś rodzaj bezwzględności i mroczności. Słowa ,,kiedy miłość jest inspiracją dla zbrodni" są tak znamienne. W końcu jeśli patrzeć na całość to jednak uczucie do Luizy decydowało o wszystkim. Jednak czy było to tylko uczucie Oskara?

Lubię się wyspać, ale ta książka była taka, że musiałam dowiedzieć się wszystkiego. Zarwałam noc i jedyne czego żałuję to tego, że kolejny tom nie czeka już na półce.
Rewelacyjna, nieodkładalna, wciągająca, szokująca....

Wow... Wow... Wow...🔥🔥🔥

Przez większość życia zaczytywałam się w romansach i obyczajówkach, co nie znaczyło, że spędzałam godziny na wielokrotnym, powtarzalnym seansie ekranizacji „Przeminęło z wiatrem”. Wbrew pozorom od wielu lat intrygują mnie cięższe historie, te prawdziwe, jakby to ująć o „infamous” personach, których czyny nie powinny być nigdy naśladowane. Całkiem niedawno ośmieliłam się sięgnąć po literaturę w podobnym gatunku, która nie jest oparta stricte na faktach. Od momentu, kiedy zrobiło się całkiem głośno o „Inspiracji” Adriana Bednarka, mój wewnętrzny chochlik podsycany wręcz niezdrowym łaknieniem wiedzy zaczął niemiłosiernie wrzeszczeć: „TAK, TO NA PEWNO TO!”. I niech mnie diabli, ale ten cholerny chochlik nigdy się nie myli. 

Zacznę od tego, że jestem w ogromnym szoku. Takim, po którym dalej się nie pozbierałam. Wiecie, sięgając po Inspirację spodziewałam się czegoś mocnego, czegoś co w swoim przerażającym wydźwięku dorówna wydarzeniom, które mogłyby się zdarzyć i tym, które się zdarzyły. Nie zrozumcie mnie źle, w żadnym wypadku nie popieram jakichkolwiek czynów ludzkości, które nigdy nie słyszały o słowie moralność tudzież człowieczeństwo. Jednakże tego, co Adrian Bednarek serwuje czytelnikowi kompletnie się nie spodziewałam. I z miejsca Wam powiem, że nie jest to powieść, po którą powinna sięgać młodsza część czytelników. 

Siedzę w pociągu. Grupa nastolatków tuż za mną ignoruje współistniejące byty w wagonie, rozmawiając w decybelach porównywalnych do tych, które pobrzmiewają na koncercie muzyki rockowej. Ignoruję wszystko dookoła, posyłam jeszcze jedno melancholijne spojrzenie w stronę okna i otwieram Inspirację. Morderstwo na dzień dobry. Brzmi jak idealny początek dnia, zważywszy, że jest dopiero 8.50. I chwilę potem poznaję Oskara Blajera. I przez tę chwilę mało nie ominęłam swojej stacji, po tym, jak powieść wciągnęła mnie na prawie dwie godziny. Z taką lekturą mogłabym przejechać całą Polskę wzdłuż i wrzesz, gdyby zaszła taka potrzeba.

„Barwy życia mieszały się z barwami śmierci.”

Czy będzie to brzmiało dziwnie, jeżeli przyznam, że pióro Adriana Bednarka w tym wykonaniu okazało się czymś, czego bardzo potrzebowałam i nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy? Język, sposób przedstawiania świata, otoczenie, morderstwa.  Modus operandi. Mistrzowska kreacja bohaterów, każdy został nakreślony w tej historii w sposób nieidealnie wyjątkowy. Każdy pasował jak ulał, jednak każdemu do perfekcji brakowało. Idealne zrównoważenie. 

Mogłabym się przyczepić do czegoś. Nie wiem, do zmiennej narracji? Jednak osobiście wolę takie zabiegi. I choćbym chciała, nie będę próbować na siłę. Bo i nawet nie chcę. Autor stworzył genialną powieść, przerażającą i zatrważającą. Nie przebierał w środkach czy języku. Szokuje czytelnika, który nawet nie zdaje sobie z tego sprawy, ale oczami wyobraźni widzi wszystko. Mocna, brutalna, warta każdej minuty.

Śmiem twierdzić, że "Inspiracja"Adriana Bednarka jest jedną z lepszych powieści, jakie czytałam w drugiej połowie tego roku. Obsesyjnie wyczekuję kolejnego tomu na swojej półce i pokładam ogromne nadzieje w dalszych losach Oskara. Dla fanów mocnych, niecenzuralnych wrażeń Inspiracja okaże się niemałym kąskiem.

 Inspiracja to moje pierwsze spotkanie z autorem, Adrianem Bednarkiem. Książka bardzo mi się podobała, więc na pewno sięgnę po kolejne książki autora. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom „Obsesję”.

Oskar przeżył w przeszłości traumę. Aby się z tym uporać, pisze opowiadania kryminalne, do których wciąż szuka inspiracji. Jedną z nich jest pogrzeb brutalnie zamordowanej nastolatki. Właśnie tam Oskar poznaje Luizę, piękną dziewczynę z wyższych sfer. Nieoczekiwanie dziewczyna również jest nim zainteresowana. Kiedy zaczynają się spotykać, chłopak nawet nie jest w stanie przewidzieć, jak bardzo odmieni ona jego życie. Tymczasem zamordowane zostają kolejne nastolatki, a Oskar odkrywa ciekawe poszlaki i odkrywa, kto stoi za brutalnymi morderstwami. Kiedy lawina zdarzeń rusza, nikt nie jest w stanie jej przewidzieć.

Bez dwóch zdań autor potrafi budować napięcie. Książka pochłonęła mnie od samego początku, choć przerażała objętość. Zupełnie niepotrzebnie, bo książkę czyta się naprawdę bardzo szybko.
Pomysł na książkę bardzo mi się podobał, a liczne zwroty akcji powodowały, że książkę ciężko było odłożyć. Do tego przyjemny język i styl autora ułatwiał sprawę. Bardzo lubię też stosunkowo krótkie rozdziały i tu to dostałam.
W trakcie czytania książki niejednokrotnie miałam wrażenie, że uda mi się przewidzieć, co będzie dalej, jednak autor tak poprowadził powieść, że czułam się zaskoczona. Bardzo to lubię. Narracja pierwszoosobowa sprawiła, że bardzo mocno wczułam się w historię Oskara i wraz z nim próbowałam rozwikłać zagadkę Łowcy Nimfetek.
Druga część książki zdecydowanie przyspiesza, pełno w niej wynaturzeń, perwersji i patologii. Przyznam, że niektóre sceny dla mnie mocne i śniły mi się później w nocy. Do tego świetnie opisane stany psychiczne bohaterów. Ich wypaczeń, traum i efektu, jaki po sobie zostawiły. Bo każda trauma pozostawia po sobie jakiś ślad. Świetnie było to widać w zachowaniu Oskara i jego dość odważnych posunięciach. Zakończenie zaskakujące, dla mnie rewelacyjne, przez to jeszcze bardziej czekam na kolejny tom o Oskarze Blajerze. Polecam.  Moja ocena 9/10

Inspiracją dla człowieka może być wszystko: zdjęcie, słowo, kolor, piosenka, ubranie, nawet wyjątkowo udziwniony pluszowy miś. A co jeśli inspiracją zostanie seryjny morderca? Wtedy z pewnością otrzymujemy mieszkankę wybuchową, podczas czytania której nie mamy prawa się nudzić. Z chęcią więc i nieukrywaną ciekawością sięgnęłam po "Inspirację" Adriana Bednarka, pierwszy tom cyklu o Oskarze Blajerze.

Co mogę napisać we wstępie? Pierwsze, co przychodzi mi na myśl to: dużo się działo, a drugie - zaskakujące zwroty akcji. Ponad parusetstronicowa książka opowiada głównie o losach Oskara Blajera, młodego chłopaka, który przeżył więcej niż niejeden doświadczony glina. Przede wszystkim zmaga się ze śmiercią matki - w tragedii towarzyszy mu ojciec, wraz z którym pracuje w sklepie monopolowym. Po tragicznych wydarzeniach postanowił rzucić plany o studiach, a dalsze marzenia wysłać w eter i pomóc ojcu w biznesie, który ledwo przędzie. Oskar hobbistycznie i w ramach terapii pisze kryminalne opowiadania na Wattpadzie, pomagające w bólu po stracie rodzica. Często poszukuje inspiracji do tworzenia kolejnych wypocin. A co inspiruje pisarza najmocniej? Oczywiście, niewyjaśnione zabójstwo nastolatki.

Aneta Borkowska staje się ofiarą brutalnego morderstwa, która wstrząsa miastem. Szczególnie że jej zwłoki znalazł sam dziadek pokrzywdzonej. To właśnie na pogrzebie Anety pojawia się Oskar szukający inspiracji i to właśnie na tym pogrzebie Oscar poznaje przepiękną, dwudziestoletnią Luizę, dziewczynę z wyższych sfer. Luiza, ucieleśnienie marzeń, ku zdziwieniu również okazuje chłopakowi zainteresowanie, co prowadzi do wielu, ale naprawdę wielu, dziwnych i nieco niebezpiecznych sytuacji.

Oskar zdaje się nie widzieć świata poza Luizą, jednak kolejne morderstwa nastolatek psują tę idylliczną wręcz sielankę. W mieście pojawia się seryjny zabójca, który budzi u Oskara demony z przeszłości. Chłopak kluczy między prawdą a kłamstwem, a nowe dowody stawiają jedynie więcej pytań.

Bo w "Inspiracji" nic nie jest takie, jakie się wydaje.

Wielowątkowość, dynamizm narracji i niespodziewane zwroty akcji to trzy największe plusy "Inspiracji", tworzące naprawdę niebanalną historię. Czytelnik zostaje porwany w sidła słów Bednarka, z których - potwierdzona informacja - ciężko się potem wydostać. Inspiracja to kawał dobrej literatury kryminalnej, w której typowe schematy zostały ograniczone do minimum, a momenty pełne zaskoczenia opanowane do perfekcji.

Przyznam szczerze, że rzadko kiedy czytam kryminały, ponieważ często są oklepane i już na początku wiadomo kto zabił. W "Inspiracji" zabieg rozprawienia się z mordercą oraz odkrycia jego tożsamości autor stawia na kompletnie innym piedestale. Tutaj nie jest ważne kto, ale dlaczego i po co. Już na początku otrzymujemy poszlaki, które bohater bardzo zwinnie, bez żadnej naiwności łączy w całość. Pozostaje mu jednak najtrudniejsze, czyli zmierzenie się z osobistymi problemami, odnalezienie w sobie dostatecznej siły, ale głównie wybrnięcie z patowej sytuacji bez ranienia najbliższych, co w ogólnym rozrachunku może okazać się niemal niemożliwe.

Finał tomu pierwszego to sztos. Wybaczcie za kolokwializm, ale innym słowem nie potrafię nazwać tego, co Oscar urządził na koniec.

Co by jednak nie było zbyt kolorowo, przyczepię się do narracji. Wspominałam wcześniej o jej dynamizmie, co gwarantowało wsiąknięcie w fabułę. Przeszkadzało mi za to przeskakiwanie między narracją jednoosobową (oczami Oskara) a trzecioosobową (ofiary, świadkowie, morderca). Nie przepadam za podobnymi zabiegami, które traktuję jako pójście na łatwiznę - jeśli już autor decyduje się na konkretny typ, powinien ostać w tym postanowieniu do końca.

Chciałabym również zaznaczyć, że w książce pojawiają się brutalne momenty pełne krwi, tortur i seksu (niekoniecznie tego za obopólną zgodą), więc to wybór dla raczej starszego czytelnika o wytrzymałych nerwach.

Podsumowując, "Inspiracja" jest książką godną polecenia. Fanom gatunku spodobają się nowe kierunki, które obrała fabuła i nietrącanie stereotypami. Dostajemy tu oryginalną historię pełną rozterek miłosnych, psychologicznych i typowy wybór między złem, mniejszym złem a dobrem. Osobom stroniącym od kryminałów również polecam, bo warto przeczytać interesującą powieść z rozbudowanymi bohaterami oraz nietuzinkową akcją nierzadko wywołującą dreszczyk.

 
Książki Adriana mogłabym porównać do grania w rosyjską ruletkę. Fabuła oparta jest na tak absurdalnych niekiedy motywach, że tylko nielicznym pisarzom udałoby się wyjść z tego obronną ręką. I kurczę, Bednarkowi zawsze się udaje.

Oskar ma 23 lata i jego pasją jest pisanie opowiadań o mordercach. Żeby "złapać inspirację" idzie na pogrzeb zamordowanej nastolatki z jego miasta. Tam poznaje dwie siostry, Luizę i Melę. W Luizie z miejsca się zakochuje i zabiera ją na kawę, żeby porozmawiać o przypuszczalnych motywach morderstwa. Z czasem ich związek się umacnia, a Oskar staje się stałym gościem w rodzinnym domu dziewczyny. Poznaje też jej rodziców, a przez głupi zbieg okoliczności przeszłość jej ojca sprawia, że zaczyna go podejrzewać o niestworzone rzeczy. Uparcie próbuje poskładać elementy rodzinnej układanki, obserwując jednocześnie z boku kolejne morderstwa popełniane w ich mieście. Oprócz tego poznajemy również traumatyczną historię głównego bohatera, który w tragicznych okolicznościach stracił matkę. Okazuje się, że ten młody człowiek przyciąga nieszczęścia jak magnez... Tylko ile razy można umknąć śmierci, nim ta w końcu dopadnie?

Kiedy opowiadałam Łukaszowi o czym jest ta książka, stwierdził, że za dużo tych wątków jak na jedną powieść. Cóż, obiektywnie rzecz biorąc to najczystsza prawda, jednak Bednarek ma pewnien dar - on potrafi tą wiekowątkowość, która u innych powodowałaby groch z kapustą z fabuły, zamienić w genialne opowiadanie. To, co teoretycznie mogłoby być jego kulą u nogi, staje się największym atutem. Styl jest jak zawsze dość mroczny, ale łatwy w odbiorze. Oskar jako główny bohater jest przekonujący i da się lubić, chociaż nie jest krystalicznie pozytywną postacią. Natomiast morderca grasujący po mieście... Cóż, nie spodziewałam się takiego rozwoju wypadków. Gdzieś z tyłu głowy miałam pomysł na taki scenariusz, ale byłam przekonana, że jest on zbyt nieprawdopodobny.

Po raz kolejny Bednarek utwierdził mnie w przekonaniu, że ma talent i że to, co robi, robi dobrze. Czekam na kolejną powieść, szczególnie, że "Inspiracja" jest pierwszym tomem jego nowego cyklu.

Brawo, brawo, jestem urzeczona. Polecam!

Nie ma to jak od dawien dawna zarzekać się, że przeczyta się książkę wybranego autora. Od tak dawna zachęcana pozytywnymi opiniami na temat książek pana Bednarka, obiecałam sobie i całemu światu, że NA PEWNO będę go czytać. I jak wiadomo praca, dom i obowiązki skorygowały bardzo mocno moje postanowienie i w ramach przeszkodzenia mi w dotrzymaniu słowa skróciły też mój czas. Na całe szczęście jakaś dobra energia pomyślała o mnie i o panu Adrianie w duecie do czytania. Moje zarzeknięcie się nabrało mocy niemalże urzędowej, a przed moimi oczyma znalazła się powieść, która nie tylko zasługuje na wszelkie achy i ochy, ale również nie dawno miała premierę, co zupełnie podwoiło (nagle!) mój zapał :)

Ogólnie rzecz biorąc to ja już kupiona zostałam samym opisem. Facet, który w poszukiwaniu inspiracji / weny idzie na pogrzeb nastolatki brutalnie zabitej. Nie powiem, trzeba mieć tupet i odwagę na taką akcję. I to wystarczyło również by przepaść w powieść bez oporów. Zostałam tak mocno zaintrygowana, że nie było zmiłuj się! Nie ukrywam, że obawiałam się wątku z uczuciem, ale jednak nie zaćmiło to pierwszego planu i poszukiwania seryjnego mordercy. Nie przysłoniło to kryminalnej strony książki, za co autorowi należą się zdecydowanie owacje na stojąco!

Najważniejszym aspektem był fakt, że autor pisał tak, iż uczucie z dreszczykiem nie opuszczało mnie niemalże do ostatnich stron. Fabuła jest niesamowicie zagmatwana, a my nie chcemy dawać sobie czasu na rozmyślania – chłoniemy słowa od pana Adriana niczym gąbka wodę i chcemy czym prędzej odkryć tajemnicę jaka ciąży nad bohaterami. Pan Bednarek ku mojemu zadowoleniu nie smęcił długimi opisami, podawał zdarzenia na tacy, by potem z pełnym impetem zburzyć petardą nasze lekko wysnute przypuszczenia.

Bohaterowie też są konkretni, nie wyidealizowani, ale również nie nudni niczym flaki z olejem, a to bardzo ważne, szczególnie w takich powieściach jak ta. To jak bardzo nie przewidywalna jest ta opowieść, jak trzyma nas w swoich okowach, jak mocno nie daje nam się odłożyć jest godne najwyższej noty – uwielbiam dobrze napisane książki, takie, które są warte każdej naszej uwagi i wolnej chwili. I ogromnie się cieszę, że moje zarzekanie na spotkanie z panem Bednarkiem nie zostało tylko słowem, ale stało się również i czynem. Nasz wspólnie spędzony czas okazał się być naprawdę świetny!

Każdy z nas czasami szuka inspiracji. Każdy też ma swój sposób na nią, jeden słucha muzyki, drugi ogląda zachód słońca, trzeci czyta książki. Każdy sposób jest dobry, o ile tylko spełnia swoją rolę. A czy domyślasz się w jaki sposób bohater najnowszej powieści Adriana Bednarka się motywował? Nie zgadniesz, jego zachowanie nie było standardowe. Otóż Oskar, aby nabrać weny twórczej, często uczestniczył w pogrzebach różnych osób. Na pogrzebie młodej dziewczyny poznaje przypadkiem Luizę, koleżankę zmarłej, która jak się później okaże, będzie miała ogromny wpływ na jego dalsze życie.

Chłopak zaczyna prowadzić prywatne śledztwo w sprawie zamordowanej brutalnie młodej dziewczyny. Dzięki nowo poznanej dziewczynie wiele dowiaduje się o zmarłej i jej relacjach ze znajomymi. Wkrótce relacje między Oskarem a Luizą się zacieśniają, chłopak zostaje przedstawiony rodzinie dziewczyny i jest szybko zaakceptowany przez jej najbliższych. Całkiem przypadkiem w umyśle Oskara pojawia się szybko podejrzany o dokonanie tej zbrodni. Oczywiście nie ma żadnych dowodów, tylko poszlaki i przypuszczenia. Ale jest przekonany, że intuicja go kieruje ku właściwym osobom. Wkrótce giną w podobny sposób kolejne młode dziewczyny. Sprawa nabiera coraz większych rozmiarów. Nieznany sprawca tych brutalnych morderstw zostaje nazwany Łowcą Nimfetek. Oskar za wszelką cenę chce dojść do prawdy, to jego cel honorowy, tym bardziej, że jego matka również wiele lat wcześniej padła ofiarą morderstwa. Chłopak chce ją pomścić „łapiąc” brutalnego i świetnie się maskującego mordercę. Jak dużo młodych i niewinnych dziewcząt jeszcze zginie, zanim chłopak osiągnie swój cel? Czy bez pomocy policji ma jakiekolwiek szanse na schwytanie sprawcy? A sprawca zawsze jest krok przed nim, ale nie jest nieomylny …

Kto zna wcześniejszą twórczość Adriana Bednarka ten na pewno nie będzie zawiedziony. Autor nie spoczął na laurach, każda jego nowa powieść to dzieło sztuki, którego nie trzeba reklamować ani zachęcać do sięgnięcia po nie. Specyficzny, charakterystyczny dla autora klimat, lekkie pióro, ilość zwrotów akcji przyprawiająca o niesamowity zawrót głowy, i oczywiście w tle krwawa zagadka. Muszę dodać, że autor nie szczędzi nam brutalnych i obfitujących w lejącą się strumieniami krew scen, ostrzegam, to lektura dla odważnych i wytrwałych, dla czytelników nie mających wcześniej styczności z kardiologiem, albo też takich, którzy mają z tym lekarzem dobre układy i relacje.

W tej powieści nie ma typowego dochodzenia prowadzonego przez policję, poszukiwania dowodów i sprawcy. Tutaj bohaterem jest młody twórca opowiadań kryminalnych, które poprzez prowadzone misternie śledztwo, sprawne kojarzenie faktów i ogromną wnikliwość stara się doprowadzić nas do sprawcy zbrodni. Pomysł na fabułę przygotowany z wielkim pietyzmem i zamysłem, zmarginalizowanie roli śledczych i uczynienie bohaterem młodego człowieka nie jest typowe w twórczości dzisiejszych autorów. Ale mnie się ten pomysł bardzo podoba i przemawia do mnie, powoduje, że moja ciekawość wymyka się spod kontroli i brnie do przodu, ręka w rękę z Oskarem. Gdzie skończy swoją wędrówkę, nie zdradzę …

Inspiracja otwiera nowy cykl powieści Adriana Bednarka i już dzisiaj wiem, że autor mnie zauroczył. Zniewolił totalnie. Przy lekturze tego thrillera przepadłam, byłam nieobecna przed ponad 500 stron. On mnie tak wciągnął, że trzeba by użyć niesamowitej siły i mocy, aby mnie od niego oderwać. Przyznam nieśmiało, że ja się delektuję każdym słowem autora, każdym dialogiem i każdą stworzoną sytuacją. Dla mnie Inspiracja to rarytas wśród thrillerów, śmiem stwierdzić, że jeden z najlepszych, jakie miałam okazję przeczytać w tym roku.

Inspiracja to uzależniający thriller psychologiczny, gdzie bohater z jednej strony walczy z bolesną i traumatyczną przeszłością, która odcisnęła piętno na jego życiu, z drugiej pełen sił i mocy, stara się nie dopuścić do powtórzenia sytuacji, która spotkała jego rodzinę w przeszłości. Stara się wziąć na siebie odpowiedzialność za losy innych ludzi, chce uchronić innych od zła drzemiącego w ludziach. Autor skłania nas do refleksji i udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy dobrze znam swoich bliskich, czy jestem pewna, że nie grozi mi żadne niebezpieczeństwo z ich strony? Pytanie na pierwszy rzut może wydawać się bezsensowne, ale warte przemyślenia.

Jednym słowem mistrzowska kreacja zła na wyciągnięcie ręki! Uwaga, niebezpiecznie wciąga i przeraża! Dla ludzi o mocnych nerwach i nie bojących się widoku krwi!

Przeczytałam cykl o Kubie Sobańskim ale Oskar Blajer bije go głowę. Książka mocna, brutalna i niezwykle wciągająca. Na początku głównemu bohaterowi współczułam, potem myślałam, że chce grać bohatera a na końcu straciłam do niego całą sympatię. Myślę, że sytuacja w jakiej znalazł się Oskar kreuje nam nowego potwora. Mam nadzieję, że się mylę a niebawem sprawdzę to w kolejnym tomie. Książka wywołuje ogrom emocji, od współczucia do złości i gniewu.  Polecam fanom gatunku.

Po chłodnej analizie ta książka nie miała szans mi się spodobać nie ma wartkiej akcji, nie ma też zwyrodnialca na najwyższym poziomie (ten z książki to taki średniaczek) jednak o dziwo „Inspiracja” mnie umiarkowanie zaciekawiła jednak do czasu. Zarys fabuły był obiecujący natomiast wykonanie wyszło takie lekko młodzieżowe sporo seksu (tak drewnianego, że czuć było żywicę), perwersji i przemocy jednak w takim wydaniu wczesnego licealisty.?Oskarek główny bohater momentami zachowuje się jak nastolatek po alkoholu na imprezie czyli włącza mu się tryb nieśmiertelności to w tej swojej ciapowatości jest raczej pozytywny. Jednak za dużo było jego przemyśleń, to by było nawet znośne gdyby jego myśli nie były takie infantylne.?W powieści naturalnie są wątki obyczajowe, których jest wręcz sporo, ale wyjątkowo nie przeszkadzały mi zbytnio, może to przez to, że nie były to jakieś egzystencjalne rozterki, a bardziej jakieś przyziemne pierdoły. ?Słabo wypadły dla mnie opisane sceny erotyczne, trochę mi to przypominało sytuacje gdyby ktoś próbował Panoramę Racławicka namalować myszką w paincie niby plan i pomysł był, ale finalnie to wyszło kwadratowo. ?Jedną z gorszych rzeczy jakie w powieści może zaserwować mi autor to ujawnienie kim jest morderca i tutaj niestety tak się stało, taki zabieg zawsze jakoś odziera mi powieść z aury tajemniczości i już zupełnie inaczej ją postrzegam.?Jak większość czytelników lubię twisty, bo twisty są fajne, są miłe, są ciekawe, są intrygujące, są zaskakujące takie właśnie są jednak wtedy gdy są logiczne a nie oderwane od czapy.?Książka zdecydowanie spodoba się młodszemu czytelnikowi i komuś kto zaczyna przygodę z kryminałem, a czy spodoba się wytrawnym czytelnikom nie wiem przecież wszystkich ich nie znam (a tak poważnie to myślę z braku laku można przeczytać, ale nie jest to żaden „must read”).

Tajemnicze morderstwa nastolatek, zmasakrowane ciała i nieuchwytny morderca. Wszystko to staje się inspiracją do tworzenia opowiadań przez 23-letniego Oskara. Chłopak przygląda się każdej sprawie, dopowiadając sobie historię i opisując wszystko na Wattpadzie. Jego wyobraźnia nie ma granic, a jego dzieła zyskują coraz większą popularność. Oskar natomiast postanawia przyjrzeć się śledztwu bliżej i sam zagłębia się w prawdziwy świat seryjnego mordercy. Czy uda mu się rozwiązać tajemnicę i odnaleźć mordercę? Co odkryje mężczyzna? 

"Inspiracja" to pierwsza część trylogii autorstwa Adriana Bednarka. Poznajemy tutaj młodych, beztroskich ludzi, którzy lubią korzystać z życia. Wśród nich znajduje się nasz główny bohater, pragnący rozwiązać zagadkę. W tym celu typuje prawdopodobnego mordercę i śledzi jego poczynania. Sprawy natomiast nie ułatwia fakt, że ma z nim pewne powiązania... Trudne dylematy i złożoność problemów powodują, że książka staje się ciekawsza. Fabuła została stworzona nietuzinkowo, czytelnik ma okazję wykazać się w śledztwie. Zachwyca już od pierwszej strony, pozwalając oddać się lekturze w całości. Emocje są dawkowane, autor niejednokrotnie wodzi czytelnika za nos. Pozornie rozwiązana sprawa ciągle się komplikuje, wprowadzając coraz więcej wątków do akcji. Zakończenie jest niespodziewane, nie do przewidzenia. Na drugi tom musimy jeszcze troszkę poczekać, ale bez obaw! Śledztwo zostaje rozwiązane od początku do końca, a w kontynuacji poznamy nieco inną historię...

"Inspiracja" otrzymuje ode mnie 9/10. Książka jest bardzo przyjemnym kryminałem. Dopracowana została w 100%. Jedyny minus przyznaję za dość długie rozwinięcie. Zdecydowanie polecam miłośnikom historii pełnych zagadek, nietuzinkowych zbrodni.

Co zrobisz, kiedy namierzysz mordercę? Wydaje się, że odpowiedź jest prosta. Tylko czy na pewno? Czy więcej szkód spowoduje tajemnica czy ujawnienie jego tożsamości? Zdecyduj sam.

“Inspiracja” to historia, która zaskoczyła mnie swoim mrokiem i brutalnością. Zaskoczyła jednak jak najbardziej pozytywnie, bowiem tych elementów zawsze poszukuję w thrillerach i kryminałach. Autor zaprosił mnie do wzięcia udziału w dziwnej i niepokojącej grze, a jej zasady zmieniał i modyfikował na bieżąco w celu dopasowania do własnych wizji. Dzięki temu na żadnym etapie nie mogłam być pewna, co rzeczywiście ma miejsce i kto jest sprawcą, a kto ofiarą.

Choć Bednarek wskazuje winnego właściwie na samym początku, to do końca utrzymuje nas w atmosferze niepokoju i przeświadczenia, że jeszcze nie wszystkie karty zostały odkryte. Podążamy za nim obserwując coraz śmielsze kroki oskarżonego i zastanawiając się, jak powinien zachować się ten, który go nakrył. Sytuacja staje się coraz trudniejsza i bardziej zagmatwana wraz z rozwojem akcji. Wtedy też piętrzą się kolejne pytania, autor mocniej zagłębia się w osobiste dramaty bohaterów, a fabuła gwałtownie wyskakuje z obranego toru, by nie raz jeszcze zaskoczyć.

W tej powieści Bednarek pozwolił mi poznać się jako autor, który nie boi się ryzyka i balansuje na granicy przesady. Łatwo pomyśleć, że dzieje się tutaj zbyt wiele, szczególnie, kiedy jesteśmy gotowi na zakończenie, a akcja ponownie nabiera rozpędu. I to nie raz. Autor wykazuje się w „Inspiracji” skłonnością do wyobrażania sobie i opisywania ludzkiego szaleństwa w najgorszej postaci. W ten sposób działa bardzo mocno na wyobraźnię. I choć być może nie spodoba się to każdemu, to ja sięgam po takie historie z wielką ciekawością i wdzięcznością, nie stroniąc od krwawych wydarzeń i skrzywionych psychopatów.

Jego bohaterzy naznaczeni zostali okropnościami przeszłości, która wpłynęła na ich postrzeganie świata i najgłębsze fantazje. Kiedy już dowiemy się, co ich spotkało, zaczynamy postrzegać całość nieco inaczej, zmieniamy perspektywę. Nie ma w tym jednak usprawiedliwienia, a jakieś ludzkie odruchy łagodzące poniekąd te wynaturzenia i dziwne pragnienia przedstawionych postaci. Bednarek wnika w ich historie mocno, pozwalając by strony książki przesiąkły jeszcze bardziej nieludzkimi opowieściami i wspomnieniami.

Autor ma dobry, wyrazisty, dojrzały i odważny styl. Lekkość wyrazu i łatwość przelewania myśli na papier jest tutaj ważna i potrzebna. Pozwala przemieszczać się między kolejnymi rozdziałami bez przerw i zgrzytów, bez poczucia zmęczenia czy niezadowolenia. To ostatni element, który sprawia, że całość staje się dopełniona i kompletna.

„Inspiracja” to powieść, w której łatwo się zatracić. Konsekwentnie brutalna i brutalnie wciągająca. Autor nie oszczędza swoich bohaterów, a to co dla nich przygotował to prawdziwe piekło dla ziemi. Książkowe postacie raz po raz muszą mierzyć się z własnymi demonami, a my wraz z nimi.

Kiedy miłość jest inspiracją dla zbrodni

Pisanie opowiadań kryminalnych jest dla 23-letniego Oskara formą terapii pomagającą zapomnieć mu o dramacie z przeszłości. W poszukiwaniu inspiracji młody mężczyzna udaje się na pogrzeb brutalnie zamordowanej nastolatki. Tam poznaje Luizę, piękną dziewczynę z wyższych sfer, która wkrótce odmieni jego życie.

Tymczasem pojawiają się doniesienia o kolejnych ofiarach seryjnego mordercy, ochrzczonego przez dziennikarzy mianem Łowcy Nimfetek. Oskar, zbliżając się do Luizy odkrywa zaskakujące poszlaki, łączące ludzi z jej otoczenia z serią makabrycznych morderstw. To rozpętuje lawinę zdarzeń, których finału nikt nie jest w stanie przewidzieć.

"Od kilku lat moje serce było zamrożone, a ona w ciągu kilku minut sprawiła, że lód zaczynał topnieć. Za niczym tak w życiu nie tęskniłem jak za pozytywnymi uczuciami."

"Inspiracja" otwiera cykl trylogii o Oskarze Blajerze. Kolejne tomy będą nosiły nazwę: "Obsesja" i "Fascynacja". Zdecydowałam się na tę lekturę, gdyż potrzebowałam oddechu od obyczajówek, romansów, żeby po prostu przeżyć coś naprawdę mocnego. I absolutnie się nie zawiodłam. Mało tego, autor rozbudził mój apetyt na znacznie więcej...

Adrian Bednarek po mistrzowsku buduje klimat grozy i niepokoju oraz wzrastające napięcie. Jestem pewna, że gdy już zaczniecie czytać, nie przestaniecie nie przeczytawszy ostatniego zdania. Autor doskonale potrafi opisać daną sytuację czy wydarzenie, a szczególnie wejść w skórę i głowę psychopaty. Wszystko to działa na wyobraźnię czytelnika, wystawiając jego spokój na próbę. Dla przykładu, miejsca popełnienia zbrodni na nastolatkach sprawiło, iż miałam ciarki na plecach (a to, że czytałam książkę na swojej działce... lepiej abym nie kończyła ?). Zresztą sama akcja nie została osadzona w jakiejś konkretnej miejscowości, a w nieokreślonym miasteczku. Daje to czytelnikowi szerokie pole do wyobraźni.

Autor stworzył bardzo realistycznych bohaterów. Oskar Blajer to postać o pokręconej osobowości. Z jednej strony nie lubimy go, a z drugiej wręcz przeciwnie. Jak to możliwe, że chłopak brzydzi się zbrodnią, a jednocześnie nią fascynuje? To postać, której tak łatwo nie pozbędziecie się z głowy. Będziecie długo analizować jego zachowanie i przeszłość.

"(...) najbardziej nienawidzę seryjnych morderców. Zabijają z przypadku, zabierają życie nie tylko ofiarom, ale również ich rodzinom. Niszczą nas, bo chcą się zabawić. Tym właśnie dla nich jesteśmy, jednorazowymi zabawkami mającymi sprawić, że poczują się lepiej."

Czegóż tu w tej książce nie ma. Wstrząsające, dosadne (jak dotąd najmocniejsze, z jakimi przyszło mi się spotkać w książkach) opisy przemocy - wątek ze szlifierką... nawet teraz to pisząc się krzywię. Do tego bestialstwo i najgorsze wynaturzenia, zaskakujące zwroty akcji, odważne sceny intymne, powalający finał, a przede wszystkim dobrze skonstruowana intryga kryminalna - tu nie ma miejsca na delikatność. Jestem w totalnym szoku, że można stworzyć coś takiego!

"Mimo cierpień, zgodnie z postanowieniem, gdy tylko złapała oddech, krzyczała. Próbowała nawiązać dialog z mężczyzną lub choćby trochę go zdekoncentrować. Na nic się to nie zdało. Kiedy jej skóra, niczym zalana kartka papieru, całkowicie przesiąkła krwią, podniósł ją na wysięgniku tak, że stopy zawisły w powietrzu. Wtedy wziął nowy bat. Grubszy niż ten, którym obrywała do tej pory. Miał też chyba jakieś kolce. Niemal czuła, jak bat odrywa jej płaty skóry. Mimo to nie podawała się i nadal próbowała się ocalić."

"Inspiracja" to nietuzinkowy, mocny, przeładowany emocjami thriller psychologiczny odsłaniający mroczne strony ludzkiego umysłu. To opowieść o skrzywdzonych ludziach, na których decyzje wpływ wywarła tragiczna przeszłość. Pokręcona historia Oskara Blajera złapała mnie w swoje sidła! Teraz kolej na Was. Czy jesteście gotowi na spotkanie z... Łowcą Nimfetek?