Gnój
Wojciech Kuczok

specyficzna, ale podobala mi sie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Hmmm rzadko się zdarza abym miała spory kłopot z napisaniem chociażby kilku słów na temat przeczytanej książki, a jednak w przypadku niniejszej publikacji tak właśnie jest... W oparciu o książkę w roku 2004 powstał film pt. "Pręgi", w reżyserii Magdaleny Piekorz. A wracając do książki... Postanowiłam sięgnąć po nią, gdyż w swoim czasie było o niej dosyć głośno i była niezwykle zachwalana... Niestety moje rozczarowanie podczas jej czytania sięgnęło zenitu... Historia opowiada o rodzinie mieszkającej na Śląsku, w której dochodzi do "wychowywania" poprzez kary cielesne i przemoc słowną... Jednakże całość napisana jest w sposób niesamowicie monotonny przez co czytanie ciągnie się niczym przysłowiowe flaki z olejem... Stąd moja tak niska ocena tej publikacji... Natomiast Wam drodzy Czytelnicy pozostawiam ten tekst do własnego osądu jeśli postanowicie sięgnąć po tę lekturę...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powieść Wojciecha Kuczok "Gnój" porusza serca swoją treścią, która jest przerażająca. Kogo przeraża? Wszystkich, tych którzy poczuli dreszcz. Owy, dreszcz powinien pojawić się na plecach, za każdym uderzeniem pasa! Gra emocji, nienawiść a wszystko to połączone w konflikcie ojca i syna. Jeden nie wie czego chce, błądząc po omacku. Odreagowując, tylko wtedy, gdy trzyma bicz w ręku. Jednocześnie wzbudzając uczucie ohydy w czytelniku a drugi chce spokoju. Litości! Chce się krzyczeć -okaż trochę litości ojcze dla syna, twojego syna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mocne, bardzo mocne, jeszcze mocniejsze.. Czasem świat jest taki ciężki do czytania...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przyznam, że jest mi trudno oddać swoje wrażenia po przeczytaniu tej książki. Mam dylemat co do oceny z tego względu, że podobała mi się treść – fabuła, która robi kolosalne wrażenie. Fabuła, która traktuje o sprawach trudnych, a często jakby nie zauważanych albo wręcz ukrywanych, o sprawach poważnych i bolesnych. Z drugiej jednak strony zupełnie nie mogłam odnaleźć się w stylu pisarskim Kuczoka. Szczególnie trudno mi było przebrnąć przez cześć pierwszą „Przedtem” – to historia rodziny, pisana językiem bardzo szczególnym. Ale cała powieść to mieszanka różnych stylów. Jest powaga i ironia, naturalizm i piękno i poetyckość. Owszem jest to język, w kontekście tematyki, adekwatny i dobrze oddaje klimat osiedlowego życia jednak odbiór mi bardzo utrudniał, mimo dziecięcej interpretacji. Ale o fabule. Powieść traktuje o dysfunkcyjnej rodzinie, gdzie na porządku dziennym jest przemoc. Przemoc tworzy tu wszelkie relacje międzyludzkie, relacje oparte na nacisku, napięciach, bólu i strachu. Wszystkich członków rodziny zalewa ich gnój zła, brudu i negatywnych emocji. I to wszystko między ludźmi, którzy powinni być sobie bliscy, powinni jako rodzina tworzyć jedność i żyć w zgodzie. „Stary K” to ojciec znęcający się nad swoim synem, wręcz tresujący go. Ten nie spełnia jego oczekiwań, zawodzi go na każdym kroku. Ojciec uważa go za słabeusza, wymaga od niego całkowitego posłuszeństwa, jest sfrustrowany i daje temu ujście w fizycznym i psychicznym maltretowaniu syna. Sam jest człowiekiem, który nic nie osiągnął, jest niespełniony i bardzo nieszczęśliwy i samotny, swoje niepowodzenia chce przelać na syna. W ten specyficzny sposób rozumiał pojęcie wychowania i tylko poprzez bicie i słowne naciski potrafił nawiązać kontakt z synem, a tym samym uważał to za dobry sposób na zbudowanie swojego ojcowskiego autorytetu. Całość wydarzeń poznajemy z relacji właśnie pokrzywdzonego bohatera, który dość oschle, beznamiętnie oddaje wszystko to, czego doświadczył. Jego styl chyba tym bardziej frapuje i zastanawia, pobudza do myślenia bo o rzeczach złych, o bólu i cierpieniu opowiada czasem nawet z humorem i ironią. Chłopiec nigdy nie mógł wiedzieć czego się spodziewać, z której strony otrzyma kolejny raz. Codzienność bitego chłopca zmusiła go do wypracowania sobie systemu obrony, do rozwinięcia takich cech jak spryt, przebiegłość, umiejętność przetrwania i do jednoczesnego pielęgnowania w sobie wielkiej nienawiści do prześladowcy. Ale ta sama codzienność na zawsze naznaczyła jego i jego pamięć, skaziła jego wspomnienia, zabrała podstawę niezbędną do budowania pięknego i szczęśliwego życia w dorosłości. Powieść pobudza wyobraźnię, skłania do refleksji i naprawdę nie pozwala przejść obojętnie. Zakończenie dość zaskakujące nie do przewidzenia. Ale czy na pewno dobre i szczęśliwe? Czy po tym jak pejcz zadawał cierpienie i niszczył ciało i duszę chłopca, ten może się podnieść czy wyrośnie na takiego samego człowieka jak jego ojciec? Przeczytajcie!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka co prawda została uhonorowana Nagrodą Nike, jednak nie uważam jej ze najlepszą w dorobku Kuczoka. Czytało się dość ciężko, wręcz żmudnie, nie porwała mnie. Znacznie ciekawszy wydaje mi się film "Pręgi", który jest oparty na tej powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)