Geneza
Jessica Khoury

Książka bardziej w stylu młodzieżowym, ponieważ fantasy bardzo ściśle łączy się z romansem głównej bohaterki do pewnego chłopca. Cała książka stara się wywołać u nas bardzo wiele uczuć związanych z rozterkami głównej bohaterki, która stoi pomiędzy światami uwikłana w kłamstwie, którego konsekwencje czuje jeszcze długo po tym, jak wyzwoliła się z jego ryzów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://tysiac-zyc-czytelnika.blogspot.com/2016/03/72-geneza-jessica-khourty.html O Genezie nie słyszałam dużo. Wydana przez polskie wydawnictwo została aż 3 lata temu, więc kiedyś natrafiłam na nią w empiku i spodobała mi się okładka. Po przeczytaniu opisu stwierdziłam, że może mi się spodobać. Nie pomyliłam się. Opowiada o prawie siedemnastoletniej, nieśmiertelnej dziewczynie. Pia zawsze wiedziała, co chce robić w życiu, a stwierdzenia doktorów, że jest doskonała tylko utwierdziły ją w tym przekonaniu. Żadna broń nie jest w stanie jej uszkodzić, żadna trucizna jej nie otruje, a starość ją ominie. Będzie żyć wiecznie jako pierwsza z rodu nieśmiertelnych. Bohaterka odkrywa, że niekoniecznie jest to tak wspaniałe jak jej się to początkowo wydawało. Gdy przywódca laboratorium każe jej zabić kota z kocią odmianą HIV, dziewczyna zaczyna wątpić w słuszność całego ośrodka badawczego. Ucieka do lasu gdzie spotyka Eio. Chłopak od razu widzi w niej kogoś wielkiego. Rodzi się uczucie, które być może pomoże Pii poradzić sobie z okropną tajemnicą ośrodka. Nie spodziewałam się, że ta książka będzie tak głęboka i że tak bardzo trafi do mojego serca. Przesłanie jakie za sobą ciągnie jest czymś, co zostanie mi w głowie na długo. Przedstawia prawdziwą przyjaźń, fakt że miłość przezwycięży wszystko, ale także podsumowuje jak bardzo bezwzględni są ludzie, którzy zgodzili się poświęcić wiele istnień tylko dla znikomego dobra. "Mogę stać się wszystkim, czym wujek Paolo będzie chciał, żebym była, ale wrócę do Ai'oa tylko po to, żeby pamiętać, że wciąż jestem człowiekiem." Akcja toczy się w środku tropikalnego lasu, gdzieś w Ameryce Południowej. Uwielbiam takie klimaty, poza tym widać, że autorka przyłożyła się do napisania tej książki. Zadziwiły mnie przede wszystkim słowa, które słyszałam po raz pierwszy. Języki, nazwy po łacińsku - książka jest powieścią sience - fiction, których wielki odłam nie uczy niczego. Tym razem zostałam pozytywnie zaskoczona, jak wielu rzeczy może mnie nauczyć pięćset stron, które pochłonę jednym tchem. "O doskonałości świadczą czyny." Fabuła została oryginalnie wymyślona. Laboratoria w lasach tropikalnych są jakimś odłamem fantastyki (przykładem może być film Ex Machina), jednak nie widzę dużych związków pomiędzy nimi. Jest na prawdę dobrze wymyślona, tak jak już podkreśliłam w poprzednim akapicie, na każdym kroku widać ogrom pracy, który trzeba było poświęcić, aby wymyślić coś takiego, poprzeplatać prawdziwe fakty z fikcją literacką i dorzucić do tego starożytną kulturę oraz język. "Ciało nie może żyć bez serca. A ja nie mogę żyć bez ciebie." Styl pisania autorki jest bardzo dobry. Mimo obecności wielu słów, nad którymi musiałam się zastanowić, czyta się bardzo szybko i lekko. Akcja pędzi przed siebie i nie chce się zatrzymać. Gdy nas już pochłonie to trzyma w swoich sidłach do końca. Nie było czasu na złapanie oddechu, nie zwalnialiśmy z odkryciami, walką, ani niczym ważnym. Do setnej strony jest spokojnie, po tym można przepaść i już nie wracać. Nie chciałam jeść, nie chciałam spać, chciałam czytać i skończyć czytanie tej wspaniałej książki. Nic więcej się dla mnie nie liczyło. "Nikt nie powinien żyć bez końca. Równowaga musi być zachowana. Nie ma narodzin bez śmierci. Nie ma życia bez łez. To co zostało zabrane ze świata, musi zostać zwrócone." Okładka jak już zauważyłam jest przepiękna. Jeżeli chodzi o polskie wydanie to nie widziałam żadnych literówek, wydano ją dość dokładnie i moim zdaniem bardzo dobrze. Musicie mi wybaczyć, lecz ta książka urzekła mnie praktycznie wszystkim. Naprawdę trafiła w mój gust i chciałabym wam ją bardzo serdecznie polecić. Wiem, że to się już robi nudne, ale 10/10. Od następnego tygodnia za każde potknięcie będę obniżać ocenę, bo za dużo w tym roku jest wspaniałych książek ;) To utrudnia życie tak samo mi, jak i osobom, które je muszą wpisywać na listy książek do przeczytania, wierzcie mi. "Nasze oczy ukazują nam jedną stronę każdego przedmiotu, ale to nie znaczy, że nie ma pięciu innych, których nie widzimy."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie ma to jak siąść po kilku latach do autorki, której książka wywarła kiedyś na tobie ogromne wrażenie i zorientować się, że inne jej powieści też są bardzo dobre. Wprawdzie odnoszę wrażenie, że tematycznie "Zakazane życzenie" podobało mi się bardziej, ale literacko obie powieści stoją na podobnie wysokim poziomie. W "Genezie" udało się autorce wytworzyć atmosferę dosłownie nieludzką i wyzbytą z resztek moralności i pełną wyższości postawę naukowców, którzy działają w teorii dla dobra ludzkości, a w praktyce dla zaspokojenia swojej chorej ambicji. Ostatnie czego bym się spodziewała w tego gatunku powieści to wyższość moralna stworzenia nad stwórcą, a tu proszę. Ciekawie też moim zdaniem futurystyczna rzeczywistość została wpleciona w ludowe wierzenia i to, jak spójny obraz to tworzy. Cieszę się, że w końcu, po latach trzymania jej na liście "do przeczytania" sięgnęłam po tę powieść. Przyjemnie jest przypominać sobie, że istnieje coś takiego, jak powieść młodzieżowa i czerpać z niej czystą radość. Polecam "Genezę gorąco".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)