Franco
Kim Holden

Okładka przedstawiona jest w pastelowych kolorach, widzimy również mężczyznę. Nie posiada skrzydełek, które chroniłyby przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Literówek brak. Podzielona została na rozdziały, które nie są ani za długie ani za krótkie. Zarówno Promyczek, Gus jak i Franco pasują do siebie okładkami i świetnie się prezentują na półce.  

Moje kolejne spotkanie z piórem autorki przebiegło pomyślnie. Czytało mi się szybko, lekko i przyjemnie. Bardzo przyjemnie. Chłonęłam stronę za stroną, byłam tak zaaferowana losami bohaterów, że nawet nie wiem, kiedy ją skończyłam. Nie mogłam się oderwać, a nawet i po prostu nie chciałam. Historia, jaką napisała Kim jest ogromnie... PRAWDZIWA. Takie problemy jak oni mamy również i my i może też przez to człowiek od razu inaczej też patrzy na powieść. Wie, że to, o czym czyta jest prawdziwe. A gdy dochodzą emocje, to już w ogóle pozamiatane... 

Franco i Gemma to główni bohaterowie. Na samą myśl o nich robi mi się cieplej na sercu, czuję wzruszenie. Takich ludzi jak oni to... ze świecą szukać. Podejmują różne decyzje, nie każda z nich jest dobra, bo wielokrotnie ja bym zmieniła ich bieg. Jednak wszystko jest po coś i tutaj też miało to sens.
Franco wzbudził we mnie wzruszenie w wielu sytuacjach, nie spodziewałam się, że jeszcze oprócz mojego męża (serio mówię) istnieje taki ktoś. :) A poza tym coś czuję, że dla wielu czytelniczek to taki książkowy "crush". Jest to taki mężczyzna idealny jako facet, ojciec dzieci, przyjaciel, kochanek... Ideał, po prostu.
Zaś jeśli chodzi o Gemmę, to też dziewczyna, która ma poukładane w głowie. Co prawda poznajemy ich w nietypowej scenie, ale to nie jest aż tak ważne. Każdy z nas ma prawo do robienia głupot, a oni je sobie dawkują. Przecież... I tak stan rzeczy nie potrwa długo. A przynajmniej tak im się wydaje. 
Uważam, że postacie wykreowane w tej pozycji są naprawdę mocne. Każdy z nich jest inny, ma swój charakter. I zdecydowanie są to postacie, które polubiłam i za nimi tęsknię. Nie są płascy i nijacy. Zapadają w pamięć. 

Z kolei jeśli chodzi o wątek marzenia Gemmy - nieco się zdziwiłam, ale... Jest też to takie mocno realne. I to, jak postrzega go ona jak i Franco... Czuję naprawdę ogromne wzruszenie! To bardzo wrażliwy temat, który Kim Holden naprawdę w lekki sposób opisała, a jednocześnie dosadny.
Emocji czułam tutaj sporo, bowiem wszystkie rozterki głównych bohaterów były tak jakby moje. Stąd to ogromne wzruszenie, przyspieszone bicie serca. A serce w ogóle wyskoczyło mi niemal z piersi, gdy napotkałam nawiązanie do Maybe someday - czyli mojej ulubionej jak dotąd powieści Hoover! 💓

Reasumując uważam, że warto sięgnąć po ostatni, najspokojniejszy tom z tej trylogii. Znajdziecie tutaj relację, która uzależnia, prawdziwe uczucia i problemy - samo życie bez koloryzowania. Przyjaźń, miłość w różnych barwach. Akcja ma odpowiednie tempo, a lektura nie nudzi. Ja byłam tak zaczytana, że nawet nie wiedziałam kiedy, a doczytywałam ostatnie zdanie. POLECAM szczerze! 

Po rewelacyjnym, choć łamiącym serce „Promyczku” oraz prawie tak samo dobrym „Gusie”nadszedł czas na trzecią odsłonę historii od Kim Holden, w której możemy spotkać znanych już nam bohaterów i śledzić ich losy.
Tym razem autorka przedstawia nam urywek z życia Franco – perkusisty z zespołu oraz przyjaciela Gusa.
Czy tym razem Holden również złapała mnie za serce tą historią?

Akcja książki ma miejsce rok po końcowych wydarzeniach z „Promyczka”. Franco wraz z zespołem są w Los Angeles gdzie nagrywają płytę. Pewnego dnia, podczas wieczornego wypadu do baru, chłopak poznaje Gemmę – dziewczynę, która również tymczasowo przebywa w tym mieście. Od razu oboje się sobie spodobali i rodzi się między nimi chemia. Spędzają w swoim towarzystwie kilka dni po czym każde z nich musi wrócić do domu, do swoich spraw. Jednak Franco pragnie pomóc Gemmie jeszcze w jednej ważnej życiowej decyzji.
Czy ich przyjaźń przetrwa taką odległość? Czy dobre chęci Franco i jego pomoc będą miały szczęśliwe zakończenie? Jakie tajemnice skrywa ta dwójka?

Odpowiadając na pytanie zadane na samym początku: „Niestety nie”.
Autorka tym razem nie zdołała tą historią złapać mnie za serce i z przykrością stwierdzam, że długo nie zagości ona w mej pamięci.

Według mnie fabuła tym razem jest mocno naciągana, mało autentyczna, wręcz miałam wrażenie, że została napisana na siłę –bez przekonania i pasji, które było czuć w dwóch poprzednich częściach.
Historia nie była rozbudowana, przez co wydawała się płytka i nie pozwoliła czytającemu na odczuwanie czegoś głębszego podczas lektury – zabrakło mi w niej emocji.
Nie lubię jak książki opowiadają o miłości aż po grób po pięciu pierwszych minutach rozmowy bohaterów.
W dodatku, mimo że z wielkim sentymentem i przyjemnością wraca się do postaci poznanych w poprzednich książkach autorki to tutaj również zabrakło mi jakiejś nici sympatii między mną – czytelnikiem, a bohaterami (Gemmą zwłaszcza).

Kolejnym minusem, który nie każdemu musi przeszkadzać, były liczne sceny seksu. Było ich naprawdę zbyt wiele jak na tak krótką książkę, chociaż nie uważam, żeby były one niesmaczne czy też złe.
Oprócz tego fabuła była dość przewidywalna, nie trudno domyślić się jakie będzie zakończenie i jak potoczą się losy Franco i Gemmy.
Zabrakło mi tu elementów zaskoczenia. Otrzymaliśmy za to więcej humoru i żartów, mniej dramatu i smutku, co sprawiło, że nie są nam potrzebne chusteczki podczas czytania, a wręcz na naszych buziach gości od czasu do czasu uśmiech. Owszem autorka porusza tu również jeden z delikatnych tematów, lecz nie jest on tak spektakularny i rozbudowany, autorka nie poświęca mu nazbyt czasu i uwagi, mimo że to własnie wokół niego stworzona jest historia.

Z ogromną przykrością stwierdzam, że w moim odczuciu „Franco” jak dotąd jest najsłabszą książką Kim Holden, chociaż nie zmienia to faktu, że czytało się ją z przyjemnością oraz bardzo szybko.
Jeśli jesteście fanami twórczości tej pisarki, jeśli poprzednie jej książki przypadły Wam do gustu to mimo wszystko uważam, że z tą książką również spędzicie miło czas, ale fajerwerków nie oczekujcie.

„Mawiają, że dom jest tam gdzie serce, swoje zostawiam z Tobą.”

Najsłabsza z dotychczas przeczytanych przeze mnie książek Holden. Po lekturze „Promyczka” oraz „Gusa” oczekiwałam czegoś lepszego. Na pewno bardziej poruszającego. Tymczasem otrzymałam lekką i przyjemną lekturę na jeden wieczór.

Wydarzenia tu rozgrywające skupiają się przede wszystkim na jednym wątku przez co przebieg akcji jest odrobinę przewidywalny. Zabrakło mi tutaj muzyki, która towarzyszyła wszystkim bohaterom od samego początku, a także wartkiej akcji, pasji i namiętności, cechującej pierwsze dwa tomy. Samego Franco polubiłam już od czasów „Promyczka”, jednak tutaj wydał mi się zbyt idealny. Miły, przyjacielski, nieziemsko seksowny oraz całkowicie pozbawiony egoizmu, a przy tym jednocześnie zupełnie nierealny. Chyba nie tak wyobrażałam sobie zadziornego perkusistę zespołu The Rook, więc trochę się rozczarowałam.

W ogólnym rozrachunku wydaje mi się, że „Franco” nie jest złą książką i warto po nią sięgnąć, chociażby po to aby przekonać się jak potoczyły się losy tytułowego bohatera. Nie polecam jednak robić sobie zbyt wielkich oczekiwań, ponieważ dotkliwie można się rozczarować.

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Franco” autorstwa Kim Holden.

Szukaj mnie na:
http://tygrysica.tumblr.com/
https://www.instagram.com/tygrysicaa/

Recenzja na instagramie inkbound_journey. Zapraszam :D

Franco to perkusista zespołu i najlepszy przyjaciel Gusa, znanego z poprzednich części serii. Pochodzi z kochającego się i wielodzietnego domu, w którym mieszają się kultury, a nadrzędna wartością jest właśnie rodzina. Sam też wie, że chciałby tego samego w rodzinie, którą stworzy, jednak nie udało mu się dotąd poznać nikogo, kto przykułby jego uwagę na dłużej. Oczywiście kocha muzykę ponad wszystko, ale wyobraża sobie siebie także w roli męża, a nawet ojca, i nie ma z tym problemu, pomimo stosunkowo młodego wieku.

Gemma pochodzi z Wielkiej Brytanii. Jej pobyt w Stanach jest związany ze zobowiązaniami zawodowymi i zdecydowanie ma swój termin ważności. To niezwykle inteligentna, ciężko pracująca i ambitna kobieta, lecz w swoim wnętrzu ma coś niezwykłego. Przyciąga do siebie ogromnym optymizmem, pozytywnym i niewymuszonym podejściem do ludzi, co rzadko się spotyka. Szkoda jedynie, że takim promyczkiem dla Franca może być jedynie tymczasowo.

,,Franco" to ostatnie powiązanie z moim ukochanym ,,Promyczkiem". Niestety, poziom tej książki, w mojej ocenie, jest dużo niższy, aniżeli jej poprzedniczek. Co prawda, nie jest ona zła, pozostaje angażująca, a historia w niej opowiedziana jest wyjątkowa, momentami poruszająca, przekonuje i daje emocje. Jednak oceniając ją przez pryzmat innych tomów serii oraz twórczości Autorki wiem, że mogło być dużo lepiej. Być może to kwestia objętości powieści, przez co nie mamy możliwości na tak dogłębne poznanie postaci oraz wszystkich rozterek nimi targających. Z drugiej strony, co ciekawe, gdybym sięgnęła po tę powieść w pierwszej kolejności, jestem przekonana, że zakochałabym się w piórze Autorki i jej sposobie prowadzenia narracji. Bo pomimo wszystko, to nie jest zła książka - absolutnie! To życiowa opowieść o ludziach z realnymi problemami i potrzebami, bez wymyślnych sytuacji czy nadinterpretacji rzeczywistości dla ubarwienia fabuły. Wszystko, co tu znajdziemy, jest takie, jakim być powinno, a sam związek głównych bohaterów kreowany jest naturalnie i zgodnie również z tym, co czytelnik, podczas lektury odczuwa. Dodatkowo, Autorka oprócz tematu przedwczesnej straty bliskich osób - co jest naturalnym elementem tej trylogii, podnosi temat kobiecości i macierzyństwa - niezwykle ważny i świetnie tu przedstawiony. Co ciekawe, w książce znajdziemy także nawiązanie do ,,Maybe someday" C. Hoover, co dla mnie było przesympatycznym i zupełnie niespodziewanym elementem. I pomimo wszystko polecam tę książkę, tę trylogię i ogólnie twórczość Holden, bo naprawdę jest warta uwagi!

Super kontynuacja Promyczka i Gusa. Od początku wchodzi sie w klimat poprzednich części i czuje sie jak u siebie. Mniej dramatyczna czesc mimo ze niektóre decyzje byly trudne. Sympatyczna, ciepla i z happyendem.

To trzecia częśc ,,Promyczka" i niestety najsłabsza.

"Promyczek" i "Gus" skradli moje serce, a jak było z "Franco"?

Franco Genovese jest jednym z członków grupy Rooka, a dokładniej jest w tym zespole perkusistą. Jest wspaniałym mężczyzną. Płeć żeńska go uwielbia, lecz mimo tego uwielbienia przez kobiety,  nie związał się z nikim na stałe. W głowie ma poukładane i ceni wartości, o których wielu ludzi zapomina każdego dnia. Jest dobrze wychowany, potrafi się zachować w każdej sytuacji i tak właściwie można by wymieniać jego pozytywne cechy. A dołączając do tego fakt, że jest bardzo przystojny, tworzy się postać idealna. Czy ma jakieś wady? Można szukać, lecz raczej będzie ciężko je odnaleźć.
Pewnego wieczoru Franco poznaje Gemmę. Ten czas spędzają bardzo przyjemnie. Od początku wiadomo, że wzbudzili w sobie wzajemnie sympatię. Można by powiedzieć, że ich przyjaźń zrodziła się od pierwszego momentu, w którym na siebie wpadli. Dziewczyna pochodzi z północnej Anglii i tam mieszka. W Los Angeles jest tymczasowo, pracuje jako architekt i niedługo wraca do siebie. Dzielić tych dwoje bowiem będą tysiące kilometrów. Oboje są świadomi, że niebawem będzie ich od siebie oddzielał ogromny dystans. Jednak czy tak łatwo zapomnieć o bratniej duszy? Franco poznał marzenie dziewczyny i coś mu przyszło do głowy. Chce jej pomóc w jego spełnieniu. Czy uda się chłopakowi i czy w ogóle dziewczyna przyjmie taką pomoc? To może zmienić wszystko, całą ich przyszłość. Czy zostaną przyjaciółmi i czy przyjaźń przerodzi się w miłość? A może ich drogi się rozejdą już na zawsze?

Kim Holden ponownie zabrała mnie do świata, w którym przyjaźń ma ogromne znaczenie, jest szczera i piękna. Po przeczytaniu "Promyczka" i "Gusa", czyli dwóch poprzednich części tego cyklu, miałam nadzieję, że autorka tego klimatu nie zmieni, bo to dzięki temu sięgam po te książki. Jest to dla mnie niesamowite jak młodzi ludzie, robiący karierę muzyczną potrafią swe wartości nadal utrzymywać. Nie zatracają ich, pozostają sobą i cenią sobie dobrych ludzi, o wielkich sercach, sami również do takich należą. Niestety na nich również spadają różne nieszczęścia, z którymi muszą sobie radzić. Mają siebie, swoje rodziny i nigdy w swych problemach nie pozostają sami. Bardzo się cieszę, że poznałam również losy Franco. Jest to niesamowity młody mężczyzna, któremu tak naprawdę niczego nie brakuje. Jednak nie może trafić na swą drugą połówkę, z którą mógłby sobie ułożyć życie. A gdy taka się pojawia, okazuje się, że mieszka daleko od niego. Targają nim różne myśli, lecz co ostatecznie wydarzy się w jego życiu, oczywiście Wam zdradzić nie mogę.

Należy również wspomnieć tu o szacunku młodych ludzi do swoich rodziców. To jest piękne jak ich traktują i jak bardzo dbają, by mieć jak najlepszy kontakt ze sobą. Rodziny mają różne, wszędzie jest inna sytuacja, lecz serdeczne stosunki te same.

Lektura jest bardzo przyjemna, czyta się ją lekko, choć bywają i takie momenty, że serce ściska. Odebrałam ją bardzo pozytywnie, pomimo iż wydawać się może, że jest troszkę cukierkowa, a postacie, zwłaszcza mężczyźni są zbyt idealni. Ja jednak jestem zdecydowania na tak, by od czasu do czasu i takie powieści przeczytać.

Jedyną wadą tej książki jest to, że jest zdecydowanie za krótka. Ledwo zaczęłam ją czytać, a tu koniec. Czas zleciał bardzo szybko, nie było momentu abym się przy niej nudziła. Uwielbiam takie lektury, które mnie pochłaniają do końca i w których się zatracam na czas pochłaniania ich.

Podsumowując serię Promyczka mogę rzec, że historie miłosne w niej są piękne, wzruszające i po prostu takie, o których czyta się z przyjemnością. Lecz ja zapamiętam te książki, nie z powodu tych historii miłosnych. Dla mnie przede wszystkim Kim Holden fenomenalnie opisała siłę przyjaźni i pokazała jak ważna jest ona w naszym życiu. Autorka przedstawiła różne osobowości, z różnymi życiowymi priorytetami, lecz jedno najważniejsze co ich łączyło, to wielka wartość, jaką jest wcześniej już wspomniana przyjaźń. Myślę, że niejedna osoba podczas czytania może się rozmarzyć o takiej więzi, która jest szczera i prawdziwa, w której nie ma fałszu, a serce dla siebie nawzajem jest otwarte. Co by się nie działo, zawsze się wspierają. I to jest genialne.

biblioteczkamoni.blogspot.co.uk