Człowiek, którego prześladował czas
Diane Setterfield

Pewien człowiek w młodości zabił kruka. Kamień z jego procy poleciał dokładnie w ptaka, chłopiec miał czas go wystraszyć, by kruk odleciał i przeżył, ale nie zrobił tego. Potem na każdym pogrzebie mężczyzna spotykał tajemniczego człowieka, budził w nim strach lecz dzięki niemu rozwinął interes ze sklepem dla żałobników.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po rewelacyjnym debiucie Diany Settelfield, której ,,Trzynasta opowieść" oczarowała mnie, z niecierpliwością wyczekiwałam dnia ukazania się w sprzedaży jej kolejnej książki. ,,Człowiek, którego prześladował czas" reklamowany był jako ,,powrót w wielkim stylu" autorki po siedmiu latach, a sama treść jako ,,fantastyczna, hipnotyzująca powieść". Oczekiwania moje były zatem ogromne. Byłam przekonana, że książka zawładnie mną i zachwyci tak jak poprzednia. Jako 10-latek William Bellman zabija z procy kruka. Nie wie, że jest to jeden z najważniejszych osobników w swym gatunku. Moment ten zatraca się w pamięci dorastającego młodzieńca, jednak nie lubi on ptaków. Jest chłopakiem bystrym i ambitnym. W fabryce tkanin u swojego wuja wprowadza wiele zmian doprowadzając do zwiększania produkcji i coraz lepszych wyników finansowych. Ostatecznie osiąga sukces jak biznesmen, potrafi inwestować i wprowadzać innowacje w sposób zwiększający dochody. W życiu osobistym wiedzie mu się równie świetnie, ponieważ poślubia dziewczynę, w której zakochany jest ze wzajemnością, rodzą się kochane dzieci. Niestety, szczęście dla niego nie trwa wiecznie. Na wielu pogrzebach, w których William uczestniczy w swoim życiu, widzi za każdym razem tajemniczego człowieka w czerni. Będąc w rozpaczy, zawiera z nim umowę, ale... choć wie, co zyskuje, to nie wie jaka jest jego stawka. Trudno zatem mówić o przerażającym pakcie, o jakim można przeczytać w blurb'ie. Czytelnik i sam główny bohater dowiaduje się o tym na samym końcu, który jednak nie jest zaskakujący. Jest to książka o człowieku zatracającym się w pracy w celu zapomnienia o problemach w życiu prywatnym. Tłem opowieści są kruki. Autorka przedstawia zwyczaje oraz magię tych ptaków. Ich legenda i powiązanie z rodzajem ludzkim brzmią jednak sztuczne, wydają się przekombinowane, nie mają głębszego sensu. Trudno również zauważyć tytułowe prześladowanie czasu. Pomimo tego, że fabuła toczy się chronologicznie, to książkę czyta się nierówno. Niektóre fragmenty pisane są pięknym literackim stylem pani Setterfield, momentami zaś (w znacznie przeważającej części) zdania są krótkie i proste. Być może to wina tłumaczenia. Spowodowało jednak, że powieść nie wciągnęła mnie na swoje karty, nie pochłonęła, nie zachwyciła, a nawet nie zaciekawiła. Choć historia bohatera jest dramatyczna, to powieść pokazuje jego emocje jedynie w ograniczonym zakresie, np. targający nim smutek. W większości jednak odczucia przedstawione są płytko, nie dość dokładnie. Książkowe uczucia pozytywne i negatywne nie wpływają w dużej mierze na odbiorcę. Ogólnie całość ukazana jest powierzchownie, w związku z czym trudno się zagłębić w sytuację Williama. Odniosłam wrażenie, że autorka w swą drugą powieść nie włożyła serca. Po wspaniałym i wybitnym debiucie Diany Setterfield, jej kolejna książka okazała się dla mnie wielkim rozczarowaniem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wciągająca powieść o konsekwencjach, jakie może nieść ze sobą jedna, z pozoru niewiele znacząca sytuacja, a które mogą dotknąć nie tylko "winnego", ale i całe jego otoczenie. Opowieść o szeregu zdarzeń, jakie pociąga za sobą nie zawsze świadoma, aczkolwiek błędna decyzja. Ale czy kara za występek z dzieciństwa może być aż tak surowa? 

 

Akcja usytuowana w specyficznej scenerii, dodającej mroku, a tym samym nadającej odpowiedni klimat niektórym wydarzeniom. Czasem do bólu rzeczowa, czasem wzruszająca, często wręcz bolesna. Los najpierw daje wszystko, a później wszystko odbiera - w najmniej spodziewanym momencie... 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Człowiek, którego prześladował czas” to powieść o czasie, pamięci, życiu i śmierci, która jest jedynym pewnikiem. W miejscowości Witthingford w Anglii dziesięcioletni Will Bellman strzela z procy do siedzącego na drzewie kruka, trafia go kamieniem i nieżywy ptak spada na ziemię. Od tego momentu życie chłopca, a potem już dorosłego mężczyzny, wziętego przedsiębiorcy, naznaczone zostaje piętnem, ponieważ „Kruki stworzone są z myśli i pamięci. Wiedzą wszystko i niczego nie zapominają.” Początkowo wydaje się, że Will to chłopak w czepku urodzony. Los mu sprzyja, spełnianie marzeń i zamierzeń to tylko kwestia czasu. Ale William nie ma czasu, stara się wykorzystywać każdą sekundę na osiągnięcie zamierzonych celów. Jego dorosłe życie dobrze się układa, a lekiem na drobne niepowodzenia staje się praca. Bohater ma żonę, czwórkę dzieci, jest właścicielem uznanej fabryki włókienniczej, jego pomysły wcielane w życie zawsze okazują się być trafione, więc i fortuna rośnie. Szczęście Wiliama burzy jedynie od czasu do czasu śmierć jakiejś bliskiej mu osoby, a jego spokój mąci postać tajemniczego mężczyzny w czerni pojawiającego się na  kolejnych pogrzebach. Kiedy w Witthingford wybucha epidemia i dziesiątkuje ludność William, będąc u progu załamania, uświadamia sobie swoją ogromną stratę i łączy ją z postacią tajemniczego mężczyzny. Postanawia zawrzeć swego rodzaju kontrakt z nieznajomym, dzięki któremu, jak sądzi, osiągnie kolejny sukces, choć stawka tej ugody nie jest mu do końca znana. 

Co z tego wyniknie? Jaką cenę bohater zapłaci za umowę z Blackiem?

Tłem historii stają się kruki – mądre, pamiętliwe, duże ptaki, które towarzyszą bohaterowi od pamiętnego czwartego dnia po jego dziesiątych urodzinach, a czytelnikowi pozwalają lepiej zrozumieć najważniejsze kwestie wyrażone za pomocą metafory.

Nie mogę odnieść się do tej książki przez pryzmat „Trzynastej opowieści”, bo jeszcze jej nie czytałam, ale uważam, że historia „Człowieka, którego prześladował czas” zasługuje na uznanie. Zabrakło mi może trochę emocji w dramatycznej historii  Williama i zakończenie niestety dało się odgadnąć. Nie mniej lektura tej książki wzbudzała we mnie niepewność, a ta z kolei powodowała, że nie mogłam się oderwać od powieści.
Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)