12 rozmów o kryzysie psychicznym, które dają wiedzę i niosą nadzieję
Co czwarta osoba w Polsce doświadczyła, doświadcza bądź doświadczy kryzysu psychicznego.
Prawdopodobnie znasz taką osobę, choć być może o tym nie wiesz.
Albo jesteś jedną z nich.
W szczerych, intymnych rozmowach z Agnieszką Jucewicz bohaterki i bohaterowie tej książki - wśród nich m.in. medalista olimpijski Marek Plawgo, dziennikarka Małgorzata Serafin, artysta i aktywista Paweł Żukowski oraz znana dietetyczka Katarzyna Błażejewska-Stuhr - opowiadają o swoim doświadczeniu kryzysu psychicznego. Otwarcie mówią o tym, jak diagnoza zmieniła ich życie. Jak - czasem wbrew wszystkiemu - żyją, pracują i budują relacje. I z jakimi wyzwaniami i wyobrażeniami o swoich chorobach muszą się mierzyć.
To książka, dzięki której każdy, kto boryka się z problemami psychicznymi, poczuje, że nie jest sam. Ten, kto choruje, ale boi się stygmatyzacji, odkryje w sobie odwagę potrzebną do podjęcia leczenia. Bliscy osób w kryzysie psychicznym dowiedzą się, jak wspierać zmagających się z depresją, uzależnieniami, napadami lęku panicznego, stresem pourazowym, schizofrenią, zaburzeniami odżywiania lub chorobą afektywną dwubiegunową. A ten, komu temat zdrowia psychicznego był dotąd obcy, będzie mógł skonfrontować się z własnymi lękami i uprzedzeniami.
Opinie o książce:
Żyjemy w społeczeństwie, w którym zaburzenia psychiczne stanowią tabu. ,,Oni" - czyli osoby żyjące z diagnozą psychiatryczną - są Inni, ,,oni" - są Obcy. I oto mamy niezwykłą okazję, by dowiedzieć się, jak przeżywa siebie i świat ktoś chorujący na depresję lub schizofrenię.
Agnieszka Jucewicz jest w swoich pytaniach wnikliwa i uważna, a jednocześnie - delikatna i szanująca granice intymności. Chociaż w wypowiedziach jej bohaterów słowa takie jak ,,wolność", ,,miłość", ,,sprawczość" i ,,sens życia" padają nieczęsto, stanowią one osnowę głęboko osobistych opowieści o ludzkich dramatach i o tym, jak można je przezwyciężać.
Wierzę, że ta książka może zrobić wiele dobrego.
prof. Bogdan de Barbaro
Czy możliwe jest życie bez kryzysów? Moim zdaniem - nie. Dzięki rozmowom Agnieszki Jucewicz dowiadujemy się, że to, co uważamy za naszą słabość, przytrafia się wielu ludziom dookoła. Nie umniejsza to doświadczeniu każdego indywidualnego cierpienia, wręcz przeciwnie. Autorka i jej rozmówcy pokazują, że na końcu każdego, nawet najgłębszego tunelu, może zamigotać światło.
Joanna Gutral, psycholożka, psychoterapeutka, psychoedukatorka
Agnieszka Jucewicz ma dar rozmowy o trudnych sprawach. Jest obecna, ale nie natrętna, bliska, ale bez czułostkowości. Jak mało kto potrafi sprawić, by drugi człowiek widział sens w dzieleniu się opowieścią o sobie. Czytajmy tę książkę z wdzięcznością dla autorki i jej rozmówców za pokazanie nam świata bez łatwych pocieszeń, a jednak pełnego nadziei.
Zofia Milska-Wrzosińska, założycielka Laboratorium Psychoedukacji
W dzisiejszej kulturze brakuje zarówno przestrzeni, jak i języka, żeby rozmawiać o tym, co najintymniejsze, a zarazem najbardziej ludzkie - o kryzysie, lęku, depresji czy słabości. ,,Czasem czuję mocniej" to jedna z najważniejszych znanych mi książek opowiadających o tych trudnych obszarach naszego doświadczenia. Poruszająca i bardzo potrzebna lektura.
Tomasz Stawiszyński, filozof i eseista, autor m.in. ,,Co robić przed końcem świata" oraz ,,Ucieczki od bezradności"
O autorce:
Agnieszka Jucewicz - dziennikarka związana z ,,Gazetą Wyborczą", znana z pogłębionych wywiadów z polskimi i zagranicznymi psychologami, psychoterapeutami i psychiatrami. Autorka i współautorka książek o tematyce psychologicznej, m.in. ,,Kochaj wystarczająco dobrze" (z Grzegorzem Sroczyńskim), ,,Czując. Rozmowy o emocjach" oraz ,,Dom w butelce. Rozmowy z dorosłymi dziećmi alkoholików" (z Magdaleną Kicińską). Jest osobą z doświadczeniem kryzysu psychicznego. Marzy, żeby profilaktyka zaburzeń psychicznych stała się częścią szkolnego programu nauczania.
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2022-10-12
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN:
Liczba stron: 384
Język oryginału: polski
Okładka utrzymana jest w jasnych kolorach, widzimy zarysowane linią sylwetki ludzi. Jest matowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Ma kremowe strony, brak literówek, czcionka wystarczająca dla oka. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Już na samym początku mamy spis treści, gdzie wiemy, czego spodziewać się po danym rozdziale oraz kto jest głównym bohaterem tego działu. Na samym końcu zaś znajduje się lista miejsc/placówek, gdzie można uzyskać pomoc, to się ceni, że autorka wypisała również telefony kontaktowe. Na pewno tym zabiegiem pomogła niejednemu swojemu czytelnikowi.
Już miałam do czynienia z piórem autorki, ale nieco w innym wymiarze. Tutaj książka jest jak większy wywiad, a raczej dwanaście większych wywiadów, które przedstawiają nam fragmenty z życia ludzi, którzy cierpią na równe jednostki chorobowe. Raz jest to anoreksja, raz zaburzenia osobowości, schizofrenia, PTSD, czy sam kryzys psychiczny.
Uważam, że to wciąż tematy tabu, o których inni boją się rozmawiać, a są to choroby naszej cywilizacji! I to bardzo ciężkie choroby, gdzie bez profesjonalnej opieki i pomocy ciężko jest wyjść na prostą.
To, z czym mierzy się tych dwanaście osób podanych w książce nie jest łatwe, jednak każdy z nas powinien zdawać sobie sprawę z tych chorób i umieć też zachować się przy takiej osobie, pomóc jej, a nie przejść obojętnie... Dzięki tej książce możemy chociaż po trochę zrozumieć przebieg takiej a nie innej choroby. Ja akurat miałam do czynienia z osobami chorymi na kilka z tych przypadłości, więc nie wzbudziło to we mnie aż takiego szoku. Ale podkreślam, nie była to łatwa pozycja.
Nie jestem w stanie też Wam zbyt wiele o niej napisać, bo musiałabym zaspoilerować jedną z rozmów, a o to mi nie chodzi. Chcę, byście sami sięgnęli po ten egzemplarz. Z małej ankiety na Instagramie wiem, że niewielu z Was zna ten tytuł, więc mam nadzieję, że po mojej recenzji sięgniecie i zaznajomicie się z treścią. Nie musicie czytać jej od razu na raz, zresztą to i tak będzie trudne, ze względu na ciężar emocjonalny, jaki ze sobą niosą. Ale sięgnijcie, bo warto.
Po prostu. POLECAM.
Pandemia koronawirusa sprawiła, że uniwersalne kwestie nadziei, tęsknoty, samotności, wyborów etycznych, a także lęku przed śmiercią i jakości relacji...
Kryzys wieku średniego, kryzys egzystencjalny, duszące poczucie, że życie nas przerosło. Kryzysy coraz liczniej dotykają naszego życia - prywatnego, społecznego...