Córka pszczelarza
Santa Montefiore

Czasem lubię takie historie, trochę naiwne, trochę przesadzone i aż nadto romantyczne. Ta historia właśnie taka jest, ale wciąga od pierwszej strony i trzyma do ostatniej (swoją drogą zakończenie wg mnie strasznie słabe). To opowieść o utraconej miłości, o tajemnicach rodzinnych, o przeznaczeniu, uciekaniu. W tle II wojna światowa, angielska prowincja. Jest też wątek muzyki i tego, że czasem musimy (albo tak się nam tylko wydaje) rezygnować z pasji (w tym wypadku właśnie muzyki), a także tego, jaką cenę trzeba będzie za to zapłacić. W sumie jestem na tak i pewnie jeszcze sięgnę po tę autorkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Córka pszczelarza" to książka, która naszpikowana jest różnymi rodzajami i odcieniami miłości, ale wbrew pozorom nie jest to tanie romansidło. Santa Montefiore, z tego względu, że głównymi bohaterkami powieści uczyniła matkę i córkę, prowadzi fabułę dwutorowo. Grace wspomina lata swojej młodości, dlatego w retrospekcjach przenosimy się wraz z nią do roku 1932 (do tego roku sięgają jej najwcześniejsze wspomnienia). Dziewczyna była córką pszczelarza, który zajmował się pszczołami i ogrodami w majątku państwa Panselwood. Ojciec wpoił jej zasady dobrego postępowania oraz nauczył ją kochać i szanować te małe owady. Po jego śmierci Grace wychodzi za mąż za swojego przyjaciela z dzieciństwa, mimo że wielką miłością darzy lorda Rufusa. Wie jednak, że nie jest osobą z towarzystwa i nie będzie dane jej zostać jego żoną. Właściwa akcja toczy się w roku 1973. Trixie, córka Grace zakochuje się w muzyku Jasperze, który przyjechał z Anglii do Ameryki. Młodzi snują plany na przyszłość, jednak tragedia w rodzinie chłopaka zmusza go do powrotu do domu. Jasper obiecuje Trixie, że wróci po nią, ale pochodzenie chłopaka nie pozwala mu spełnić obietnicy. Po latach dziewczyna przypadkowo odkrywa głęboko skrywany sekret matki i postanawia wyruszyć do Anglii, żeby poznać historię życia swoich rodziców. Santa Montefiore napisała świetną powieść obyczajową. Akcję osadziła w realiach międzywojnia, gdzie żyły obok siebie dwie warstwy społeczne: arystokracja i lud. Ukazała przepaść społeczną między nimi, ich życie codzienne, małżeństwa aranżowane, które nie zawsze okazywały się szczęśliwe. Barwna i klimatyczna opowieść wzbudza wielkie emocje, sprawia, że razem z Grace przenosimy się do chaty pszczelarza, a wspólnie z Trixie przeżywamy jej osobistą tragedię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Santa Montefiore, znana i ceniona na całym świecie autorka powieści dla pań, przedstawia kolejną barwną i epicką historię, którą trudno zamknąć ramami jednego gatunku. Córka Pszczelarza jest piękną i poruszającą powieścią, w której przeplatają się miłość i namiętność, a na drodze ludzkiego szczęścia stają rodzinne zobowiązania i poczucie obowiązku. Czy bohaterowie historii stworzonej przez brytyjską pisarkę odnajdą swoje miejsce na ziemi i poczują się szczęśliwi? Tego w przypadku Santy Montefiore nie można być pewnym, jest ona bowiem jedną z nielicznym autorek, która tak wikła losy swych bohaterów, iż "happy end" może przybrać zupełnie inny obrót, niż moglibyśmy się tego spodziewać. Każda kolejna powieść Santy Montefiore, która trafia w moje ręce, wzbudza wielki entuzjazm. Z każdą kolejną przekonuję się i utwierdzam w przekonaniu, że brytyjska autorka jest osobą niezwykle utalentowaną i posiada wyjątkowy dar do snucia wspaniałych opowieści. W Córce Pszczelarza Santa Montefiore po raz kolejny potwierdza swoją wielką klasę, a ja odnajduję to, co lubię. Barwna i niezwykle klimatyczna opowieść, której akcja została rozciągnięta na ponad sześćdziesiąt lat, wzbudza wielkie emocje. Tak lubiane przeze mnie zabiegi retrospekcji pozwalają poczuć nastroje minionych lat i wczuć się w przeżycia bohaterów książki. Dla amatorek powieści rozrywkowych tworzonych pięknym językiem, dla miłośniczek angielskiej arystokracji w nieco współcześniejszym wydaniu, dla lubiących romanse, powieści obyczajowe i tajemnice - okaże się idealną lekturą :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To książka, która wbiła mnie w fotel, którą czytałam wszędzie i nie mogłam przestać, nawet idąc chodnikiem do sklepu. Klimatem porównałabym z ksiązką : Zanim się pojawiłeś. Tak samo jest naładowana emocjami i miłością. Rozczarowaniem ale i poświęceniem .

Lektura ta z pewnością zapadnie każdemu z Was głęboko w pamięć , autorka ma niesamowity talent do pisania romansu  , który z "taniością" nie ma nic wspólnego. To powieść górnych lotów i z pewnoscią w każdym z nas odezwą sie stare demony z przeszłości, które pod wpływem czytania po prostu odżyją. Polecam wszystkim, nikt się nie zawiedzie!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po książki typowo kobiece sięgam niezbyt często, czasami jednak mam ochotę na taką odskocznię.

Mam kilka ulubionych pisarek literatury obyczajowej, sprawdzonych, takich, które z reguły mnie nie zawodzą. Nie należy do nich Pani Montefiore, gdyż to pierwsza jej książka, jaką przeczytałam. I pewnie ostatnia, chociaż nie było tak źle. Podobał mi się plastyczny język, jakim operuje autorka opisując otoczenie. Można spokojnie wyobrazić sobie domek pszczelarza, otaczający go ogród, ule pełne pszczół, wielki, majestatyczny dwór. Historia snuta jest powoli, ma swój klimat, zwłaszcza ta dotycząca wspomnień Grace, gdzie zostajemy wrzuceni w lata przedwojenne na angielską wieś.

 

Mam lekkie zastrzeżenia co do dialogów, które wydawały mi się czasami sztuczne, zbyt górnolotne, mało realistyczne. Poza tym zakończenie, czego można się było spodziewać jest zbyt przesłodzone i przewidywalne. Ogólnie jednak cała opowieść jest spójna, dwutorowość akcji pozwala śledzić zarówno losy Grace, jak i jej córki Trixie. Obie kobiety łączy więcej niż mogłyby się spodziewać a na odkrycie tego faktu będą czekały ponad siedemnaście lat.

"Córka pszczelarza" to spokojna, ciepła opowieść o miłości w różnych jej odcieniach. O miłości pierwszej, jedynej i niepowtarzalnej, takiej aż po grób. O miłości zrodzonej z przyjaźni, która okazuje się silniejsza wraz z upływem lat. Także o miłości łączącej rodzinę, o silnym przywiązaniu, zaufaniu i wierze.Znajdziemy tu opowieść o dojrzewaniu, poszukiwaniu siebie, zdradzie, wybaczeniu i cichym cierpieniu. Wszystko to, podane ładnym językiem i lekkim stylem, czyta się dobrze, choć bez wielkich wzruszeń.

Polecam osobom lubiącym powoli snute historie rodzinne z tajemnicą w tle. Mnie osobiście najbardziej przypadły do gustu informacje na temat zachowań i hodowli pszczół:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)