A ja żem jej powiedziała...
Katarzyna Nosowska

Miało być tak pięknie. Lubię Kasię Nosowską, jej głos, poczucie humoru, dystans do siebie i świata. Dlatego też bardzo chętnie sięgnęłam po jej książkę (świetnie wypromowaną zresztą). I niestety się rozczarowałam.

"A ja żem jej powiedziała" to zbiór krótkich przemyśleń i anegdot dotyczących sławy, związków, życia codziennego. Zdarzają się fragmenty zabawne, a całość jest lekka, idealna na niewymagającą lekturę. Jednak opis książki obiecywał nam dużo głębszą treść i pytam się: gdzie ona jest? Teksty pełne są banałów i oczywistości, momentami refleksji tak płytkich, że wstydziłabym się podzielić z nimi z koleżanką przy kawie, a co dopiero wydawać i brać za nie od ludzi pieniądze. 

Nie tracę sympatii do Kasi, ale też nie polecam lektury. 

Katarzyna Nosowska "A ja żem jej powiedziała"

Felietony Nosowskiej o tym, że na zaakceptowanie samego siebie nie każdego stać. Ona też potrzebowała czasu, aby mieć dystans do siebie i innych ludzi. Opowiada o swoich doświadczeniach, o dzieciństwie, celebrytach, modzie, facetach, starości, nagości, diecie, wzlotach i upadkach, jak widzi współczesnego człowieka w świecie internetu. "Kiedyś spytałam Jakuba Żulczyka, czy frajerstwem jest dawać drugą szansę. Odpowiedział: 'Nie. Frajerstwem jest dać trzecią.' Trwam przy tym. Synowi na drogę, do tobołka, wrzuciłam radę Żulczyka."
Przyjemne dla oka ilustracje i kolorowe kartki. Zabawna, autoironiczna książka. Pełna refleksji i złotych rad.
"Przegapiłaś wiadomość, że wszyscy jesteśmy wyjątkowi. Jesteś wyjątkowy, jesteś wyjątkowa.
Od jakiegoś czasu nie wstydzę się tego, kim jestem. Znam swoje możliwości. Są zbyt ograniczone, by zawojować świat, ale wystarczające, by być wdzięczna, lubić życie i oddychać swobodnie."
Przeczytałam ją w niecałą godzinę. To lekka lektura, idealna po ciężkim dniu. 😉

"Od jakiegoś czasu nie wstydzę się tego, kim jestem".

Ta książka to prosta, szczera opowieść o sobie, swoich demonach, kompleksach, oraz przemyśleniach dotyczących otaczającego nas świata. Napisana z tak dużą dozą dystansu i humoru, że pochłonęłam ją jednym tchem. Pokochałam Kaśkę na nowo! Polecam

Jako, że czytałam wersję w e-book'u, nie dodam tym razem opisu :) Mam nadzieję, że nikt nie będzie miał mi tego za złe. Muszę przyznać, że czytałam tę pozycję kilka dni, jednakże tylko i wyłącznie dlatego, że czytałam na telefonie, a że wyświetlacz mały, a ja jestem ślepa jak kret to czytanie szło opornie. Jednakże, czy Wy wiecie jak wielką petardą jest ta książka?

 
Złapałam się za Kasię z czystej, babskiej ciekawości. Nie planowałam za specjalnie czytać tej książki, ale okładka przyciągała mnie za każdym razem, gdy tylko mi mignęła, czy to na stronie Empiku czy jakiekolwiek innej strony z możliwością kupna książek przez internet. Przemogłam się zatem – stargałam Legimi i to była pierwsza pozycja jaką postanowiłam przeczytać. I nie zawiodłam się! Pełna poczucia humoru, anegdot, podpowiedzi i felietonów pozycja sprawiała mi wiele uśmiechu przez ostatnich kilka wieczorów. Spotkacie tutaj przede wszystkim masę dystansu jaki ma Kasia, wiele śmiechów na temat dzisiejszego show biznesu, facebook'a, kontaktów rodzinnych, seksu, małżeństwa, kariery czy też jakichkolwiek innych kategorii. Lekka, szybka do czytania i pełna doświadczenia książka sprawia, że człowiek chwilami sam porównuje się do Kasi, zadając pytanie - „kurka, czy to nie przypadkiem jest o mnie?” Świetna oprawa graficzna dodatkowo nas rozluźnia. W 100 % polecam!

Bardzo cenię ludzi, którzy mają do siebie dystans. Takich, którzy potrafią spojrzeć na siebie i swoje zachowanie z boku i skrytykować je wtedy, kiedy trzeba. Nie znoszę naburmuszonych, wiecznie niezadowolonych z życia ludzi, którzy swoim negatywnym podejściem do życia zatruwają mój spokój i wprowadzają nerwową atmosferę gdziekolwiek się pojawią. Przeprowadziłam na tę okoliczność wiwisekcję samej siebie i doszłam do wniosku, że jestem klasycznym przykładem podejścia, w którym dystans do innych to i owszem, posiadam, ale z dystansem do siebie to już trochę gorzej. Niby go mam, niby potrafię się z siebie śmiać, ale wszystko jest dobrze dopóki robię to ja. Jeśli zacznie ktoś inny – pokazuję zęby.

Katarzyna Nosowska, którą mało komu trzeba przedstawiać, wywołana do odpowiedzi na temat postrzegania świata, udzieliła jej w sposób obszerny, dosłowny i ironiczny w książce A ja żem jej powiedziała. Stworzona na zbiór zapisków (niby przypadkowych i luźno dobranych) książka pełna jest obserwacji i wniosków na temat współczesnego społeczeństwa, z wszelkimi jego dobrodziejstwami i plagami. Nosowska próbuje odebrać trochę masy show-biznesowi, postrzeganemu jako coś wspaniałego i godnego naśladowania. Jednak – co ważne – wcale z niego nie kpi. Chodzi bardziej o upuszczenie powietrza i nabranie dystansu – zarówno przez tych, którzy w show-biznesie „siedzą”, jak i tych, którzy obserwują go na ekranie telewizora.

To, czym mnie ta książka ujęła, to fakt, że pod powłoką humorystycznych krótkich tekstów, możemy dostrzec kobietę, która próbuje znaleźć sposób na poradzenie sobie z niekoniecznie łatwą rzeczywistością. To nie jest wspominkowy album o tym, jak fajnie było szaleć na scenie podczas koncertów, a potem zamykać się w pokoju hotelowym i kończyć dzień, nie pamiętając, jak się zaczął. Pomimo tego, że wielokrotnie zaśmiewałam się do łez podczas lektury, nie uważam jej za śmieszną. Można o niej powiedzieć – z humorem. Można zaznaczyć, że jest napisana z dystansem do siebie. Ale nie można jej nazwać śmieszną. Przecież Nosowska obnaża w niej również samą siebie, pisząc o tremie przed koncertami, o ogarniającej ją nieśmiałości, gdy stoi przed tłumem ludzi widzących w niej bożyszcze, którym ona nigdy nie pragnęła być. Między słowami opowiada o niełatwym dzieciństwie i lękach zaszczepionych w niej już na początku drogi życiowej. Wokalistka, znana z telewizji, płyt i koncertów, staje się dla nas po prostu Kaśką, sąsiadką z drugiego piętra, znajomą z placu zabaw. Nosi zawsze za duże ciuchy w czarnym kolorze, żeby wydawało się jej mniej. Urody godnej „piosenkarki” nabiera dopiero po przesiedzeniu kilku godzin u wizażystki. Nie jest idealna. Może dlatego tak bliska.

Myślę, że pochwała należy się również w odniesieniu do wydania A ja żem jej powiedziała. Kolorowe, pełne różnego rodzaju grafik, z wyszczególnionymi cytatami – to wszystko  jest świetnym dopełnieniem treści.

Na pytanie, czy to rzeczywiście książka godna przeczytania, odpowiem, że tak. Nosowska nie odkrywa lądów, nie porusza tematów, o których nikt wcześniej nie odważył się napisać. Po prostu najzwyczajniej w świecie dobrze się to czyta i czasem nawet przez chwilę człowiek zastanowi się nad tym i tamtym. To już naprawdę wiele.

Pani Kasiu! Bardzo dziękuję za tę książkę. Kupując ją, byłam przekonana, że będzie to kontynuacja filmików z instagrama- będę ją czytać i płakać ze śmiechu. Owszem- płakałam, tylko nie ze śmiechu. 
Jeszcze nigdy nie czytałam książki, która miałaby w sobie tyle mądrości życiowych, przedstawionych w tak lekki i humorystyczny sposób. Teraz wiem, że na świecie jest chociażby taka Kaśka, która miała takie same problemy jak ja obecnie i potrafiła się z nimi uporać i zajść w życiu tak daleko.Wiem, że w założeniu to nie miał być poradnik, ale w pewnym sensie nim jest. 

"A ja żem jej powiedziała" zajmuje u mnie honorowe miejsce na półce między Camilą Lacberg i Remigiuszem Mrozem i wiem, że będę bardzo często po nią sięgać- w chwilach smutku, bezradności, ale także w wolnym czasie- po prostu dla relaksu.

Osobiście nie przepadam za tą Panią ani za jej twórczością, a po książkę sięgnęłam tylko, dlatego że dzięki mojej mamie znalazła się u nas w domu i żal było nie sprawdzić co to jest. 😂 Przyznam szczerze, że nawet nie wiedziałam o czym jest ta książka, bo ja jak to ja w ogóle nie przeczytałam opisu i myślałam, że będzie to kolejny pseudo poradnik, który odłożę po kilku stronach, jednak mile się zaskoczyłam. Książka ta okazała się naprawdę interesująca i przyjemna w odbiorze. Katarzyna Nosowska w króciutkich rozdziałach przemyca bardzo wiele wartościowych treści dla osób w każdym wieku, a jej nietypowy styl sprawia, że zdecydowanie lepiej są one przyswajane. A przynajmniej w moim przypadku tak było. Co prawda niektóre rozdziały były dla mnie zupełnie niezrozumiałe, aczkolwiek nie psuło to za bardzo przyjemności z czytania i spokojnie moim zdaniem można wybaczyć to autorce. Dlatego jeśli macie ochotę przeczytać coś niezobowiązującego oraz innego niż dotychczas i jednocześnie chcecie spędzić miło z tym popołudnie to polecam Wam #AJaŻemJejPowiedziała.

Aleksandra

Szukaj mnie na:

na poprawę humoru, rewelacyjna

Bardzo trafne spostrzeżenia, świetny język, mądra i zabawna książka. 

Lubię twórczość Nosowskiej i Hey. Uważam, że Kaśka jest bardzo inteligentną kobietą, co udowodniła w swojej książce. Piosenkarka i autorka nie wstydziła pisać się i ważnych rzeczach, opowiadała o swojej wadze, seksie, problematycznym dzieciństwie. Lektura napisana jest w sposób żartobliwy, ironiczny, nawet szyderczy z polskich celebrytów, którym odbiła palma. 

Przeczytałam raz, potem przeczytałam córce rozdział dla zachęty, a ze mi się dobrze czytało to czytało to przeczytałam drugi raz. Polecam, uśmiałam się, takiej ksiązki mi trzeba było. Kolejna ksiażka Kasi zamówiona.

38/52

"Zrozumiałam, że nie muszę umacniać własnych poglądów, nakłaniając oponenta do zmiany zdania na moje. Rose is a rose is a rose... Nie broni się urody róż. Jeśli ktoś uważa, że są brzydkie- nie ma to najmniejszego wpływu na piękno które jest dla nas oczywiste".

Lubię czytać książki o życiu, też te prawdziwe, nie ubarwioną, czy nawet mocno przebarwioną, literacką fikcję. Jednak nie znoszę poradników, zwłaszcza tych pisanych przez wszystkowiedzących celebrytów, znanych z tego, że są znani. W związku z powyższym stwierdzeniem, książki pani Katarzyny Nosowskiej o tytule "A ja, żem jej powiedziała", nie uważam za poradnik. Równie bardzo jak same takie książki, lubię czytać opinie innych czytelników o tychże. Od razu widać kto "poleciał po swoim" i co u kogo za rezonowało, jakby powiedziała moja koleżanka, psycholog. Zawsze ciekawią mnie najbardziej książki, które mają oceny i opinie skrajne, od tych ochów i achów, do narzekań, że to czy owo.

Ja tym razem, jak często bywa, będę gdzieś pośrodku. Jak już nadmieniłam, nie uważam tej pozycji, za stricte, poradnik. Raczej za rozmowę doświadczonej życiem kobiety z samą sobą, a jeśli ktoś coś z tej rozmowy, czy jej przemyśleń, weźmie dla siebie, to już na własną odpowiedzialność. Mnie również nie wszystko się podoba, co Pani Katarzyna napisała, jednak ona ma prawo do własnego zdania, nawet do jego publicznego napisania, bo przecież jak napisał ktoś w swojej opinii "pisać każdy może". Jednak przecież nikt nikogo, nie zmusza do czytania tego, co zostało napisane.

Czytało się szybko, rozdzialiki krótkie, acz dosadne. Najbardziej trafił mi do przekonania kawałek o jamie brzusznej, o bogu, kościele i laczkach dziadka, oraz o patrzeniu na świat przez papierową rolkę po papierze toaletowym. Ja książkę przeczytałam z zaciekawieniem i nawet miejscami z delikatnym uśmiechem. Sięgnęłam też, po piosenki autorki i przyznaję, że teksty mają zajefajne.? Czy polecam ? Każdy niech wykaże się własnym zdaniem i zdecyduje sam za siebie.