13 małych błękitnych kopert
Maureen Johnson

Każdy kto marzy o szalonej podróży, a w rzeczywistym świecie nie może sobie na nią pozwolić, powinien sięgnąć po tą książkę. Ja przeżyłam z nią wielką przygodę i mogę naprawdę gorąco polecić ją innym!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niezwykła książka o podróży, sztuce, miłości i dorastaniu Wzruszająca powieść drogi dla nastolatków! Siedemnastoletnia Ginny otrzymuje w spadku po ukochanej ciotce 13 małych niebieskich ponumerowanych kopert. W pierwszej znajduje 1000 dolarów i szczegółowe instrukcje, jak kupić bilet lotniczy do Londynu oraz prośbę, aby udała się tam niezwłocznie i otworzyła kolejny list dopiero na miejscu. Wyrusz w tę niezwykłą podróż po całej Europie podążając śladami ciotki, jej niezwykłych losów i tajemnic, aby powoli odkrywać sekret szczęścia i niepowtarzalnej urody życia. Tłem dla tej opowieści są Edynburg, Paryż, Rzym, Amsterdam, zimne fiordy Skandynawii, gorąca plaża na Korfu. Opis książki wzięty ze strony lubimyczytac.pl. Dlaczego sama go nie napisałam? Odpowiedź jest prosta. Książka jest nudna i przebrnęłam przez zaledwie 100 stron. I tak, uważam, że mój czas został zmarnowany. Od książki oczekiwałam czegoś lepszego. Ładna okładka i zachęcający opis, skłoniły mnie do jej zakupu. W książce brakuje mi dialogów. Ginny jest ciamajdą, najgorszą książkową ciamajdą, o jakiej kiedykolwiek przeczytałam. Zamiast większej ilości dialogów, autorka wolała wypisać milion niepotrzebnych londyńskich nazw m.in ulic, dworców, autobusów, czyli "flaki z olejem". Książka bardzo często nudzi i męczy. Styl autorki jest totalną tragedią, a może to tłumacz zawalił sprawę? Po części na pewno jest to gwóźdź autorki. Wątek powoli kwitnącej miłości Ginny i Keitha był wręcz żałosny. Ona nieśmiała szara myszka, on bandyta, który został aktorem. Już nawet nie będę wspominała o wielu niedopowiedzeniach w książce. Ginny jest w jednym miejscu, za chwilę w drugim i dochodzi do tego, że się idzie zgubić w książce. Tak samo jak zakupiła 70 biletów a Keith zaczął mówić o 300. Nie wiem, czy to była ironia z jego strony, czy też prawda. Nie dało się tego poznać. Jeśli chodzi o ciotkę Ginny, która nie żyje, uważam, że mimo, iż jej nie ma w świecie Ginny, jest najlepszą postacią. Tak! Martwa osoba jest najlepszą, zwariowaną i zakręconą postacią. Jak to możliwe? Nie mam pojęcia. Szczerze nie polecam tej książki, według mnie jest straszna i z pewnością do niej nigdy nie wrócę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka sprawia pozory nieciekawej, ale gdy tylko zacznie się ją czytać wciąga niesamowicie... Lekka i przyjemna lektura na zimowe wieczory :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)