zolafren

Wspomnienia które ranią

zamykam w szkatułce na klucz

klucz noszę na szyji

i rzucam się z nim w morze

bo przypomina mi o szkatułce

z wspomnieniami które ranią

Umierałem w ten sposób

wiele razy

Przepraszam Panie za każde

słowo któro upadło w rynsztok

wyobraźni chorej

i za każdy czyn...

Jeteś dla mnie ideałem

bronię się przed prawdą

kolczastym drutem odgradzam swoje ego

od tego

co piekne

Już nie dostrzegam rodziny

nie widzę też przyjaciół

Ja kwiat uschły

Więdnę ponad miarę

Widok mój żałosny

Bez słońca i wody

Korzeń mój płytki

Jak płytkie słowa

Cierpienie jest jak rekin

który krąży wokół rozbitka

Nie daje mu los żadnych szans

a wtem w głowie myśl,

a może tak zaczać oddychać miłością

i zanurkować na samo dno swojej duszy

i przeżyć!

Patrz to nie krzyż stoi

to Prawda w szczerym polu szlifuje powietrze

Pytasz co będzie jeszcze?

Z śródpiersia nowe serce wzrasta

Nie ma takiego smutku

I nie ma takiej trudności

W której nie czułbym potrzeby

Matko Twojej Miłości

Weź mnie w swoje ramiona