maciejdroga

przecieram dzień herbatą

jak śniegiem oczy męcza się wolniej

zaczerwienione słowa pieką

prawie tak samo w głowie sen

kiedy nie widze nadziei

ogień rozpalam powoli

z resztek kolorów

pomarańcze z parapetu jak promyk

jak światła pokrojone resztki

pozaplatam szczeście na życiorysach

meandrami  jak babcie na drutach

co dużo ciepła zamawiają w wełnę

może się uda czas oszukać

dopada mnie wszędzie zaszybie

zamieniam  cyprysy na swierki

ginestry trącą żarnowcem

a ciemność ta sama granatowym

mgła zmięta w palcach jak stara gazeta

druk wyblakły nieudolnie naśladują  trawy

brail nie przewidział wilgoci

Kiedy mój gniew skamienieje w słowach każcie mi odejść

Niech pozostanie lepszych pajęczyna wspomnień

rano otrząsam niebo z gwiazd 

ocieram oszronione czoło łąki