emilcia

Lękając się bólu

chowam się jak małe dziecko, które ma być skarcone

Powoli każdy mój oddech zamykany jest w pokoju beż ścian

Pamięć nie wystarcza

zamyka dzwi,

skleja, usypia, usisza

Drażni mnie smak krzywdy

Nie ufam, nie krzyczę

Widzę Ciebie... i ryk!

Gardło usycha, oczy krwawią

Samotność dusi, ludzie nie słyszą

Chcę znowu żyć!!!

Żyję wierząc, że jeszcze kiedyś zaufam

Strach przed Tobą odpycha mnie od każdej cząstki, która dla Ciebie jest ważna.

Istotowo zjednoczeni- po latach wędrówki i błędów

Wszystko pachnie bez najmniejszej przyczyny

i nabiera kształtów urodzaju

Regułami słów do mnie mów

bez nostalgii, z dużą doza oczywistości

ale z tą siłą w oczach, która zmienia postać rzeczy

i nazywa je po imieniu

Obudź pragnienia....

Tak długo na Ciebie czekałam

Myląc miłość z jej ciągłym pragnieniem

Pochylałam się nad sobą, tańczyłam w rozpaczy

I zawsze sama do granic bólu