Dominiczek

Spotkałem ją pustym pokoju pachnącym ciszą

Siedziała tam przy czarnym fortepianie

Być może wcześniej grała smutne etiudy Chopina

Przychodzę do Ciebie w ten letni poranek nieznany piłkarzu

biedniejszy o codzienną dawkę taśm z zapiskami rozmów i zamiarów

Te same ulice i zasiane pola.
Powierzchnie tak dobrze mi znane, że mógłbym chodzić po nich nawet gdybym stracił wszystkie zmysły.

Fascynacja drugim człowiekiem

Kiedyś myślałem tak jak ty o dorosłości

Że, osiągając ją, od razu staniemy się dojrzalsi

Zakończy się czas wiecznej zabawy i beztroski