Recenzja książki: Szept cyprysów

Recenzuje: Justyna Gul

Dziedziczka Pytii

Każdy żyjący na świecie szuka szczęścia. Istnieje jeden pewny sposób, by je znaleźć. Jest nim kontrolowanie swoich myśli. Szczęście nie zależy od warunków zewnętrznych. Ono zależy od warunków wewnętrznych – mówił Dale Carnegie, a słowa te, choć boleśnie prawdziwe, bardzo często są lekceważone. Gonimy zatem za szczęściem, upatrujemy go w sławie, w bogactwie, i… z roku na rok jesteśmy coraz bardziej nieszczęśliwi. Pracujemy więcej, by mieć więcej, poświęcamy na to czas, który moglibyśmy spędzić z rodziną i znajomymi, a kiedy już to mityczne szczęście znajduje się w zasięgu ręki, okazuje się, że cel wcale nie czyni nas pełnowartościowymi ludźmi.

Jak zatem odkryć, czego naprawdę potrzebujemy? Wystarczy wsłuchać się w siebie i w swoje potrzeby. Wystarczy zacząć słuchać wewnętrznego głosu, a rozwiązania naszych problemów nasuną się same. Zanim tę banalnie prostą recepturę na udane życie odkryła Daphne, córka greckich imigrantów, musiała przejść bardzo długą drogę, pełną wzlotów i upadków, uśmiechów, ale i łez. Ucząc się na jej błędach, możemy znacznie wszystko uprościć i wreszcie zacząć prawdziwie żyć, a nie tylko wegetować. Jak to zrobić? Podpowiedź przyniesie nam lektura powieści obyczajowej Szept cyprysów autorstwa Yvette Manessis Corporon. To nie tylko wspaniała historia o kaprysach losu, ale również opowieść o wichrach wojny, o dyskryminacji oraz… o greckiej kuchni. To prawdziwa uczta dla serca, duszy oraz podniebienia, w której ukojenie odnajdą zarówno ci, którzy przeżyli stratę, jak i ci, których życie przypomina jałową pustynię, pozbawioną emocji, podniet czy wrażeń.

Autorka przenosi nas na Korfu, a właściwie na małą wysepkę o wdzięcznej nazwie Erikus. Tam właśnie po wielu latach powraca Daphne wraz z córeczką, by po raz kolejny wyjść za mąż, mając u boku ukochaną babcię Evangelię. Po tragicznej śmierci męża długo była sama, niczym prawdziwa grecka wdowa opłakując odejście ukochanego Aleksa. Jednak konieczność opieki nad córką oraz regulowania zobowiązań zmusiła ją do stawienia czoła rzeczywistości – tym razem samotnie. Od tej chwili robiła wszystko, by poczuć się bezpiecznie, choć w głównej mierze miała na myśli bezpieczeństwo finansowe.

Źródłem jej utrzymania miała stać się własna restauracja, na której otwarcie wzięła kredyt bankowy. Nie przypuszczała wówczas, że kiedyś zostanie żoną bogatego dyrektora banku, Stephena Heathertona. Tymczasem los sprawił jej piękny prezent w postaci obietnicy nowego życia u boku mężczyzny, który jest w stanie zdjąć z jej barków ogromny ciężar odpowiedzialności. Czy jednak to wystarczy, by budować nowy związek? Czy rozsądek i poczucie bezpieczeństwa są wystarczającym gwarantem małżeńskiego szczęścia?

Babcia Daphne jest przekonana, że wnuczka ma u swojego boku niewłaściwego mężczyznę, że Nowy Jork i bezustanna gonitwa za bogactwem odbierają jej energię i wszelką radość. To samo szepczą cyprysy, do wiedzy i mądrości których dostęp mają tylko nieliczni. Czy jednak przepowiednia babci zdoła powstrzymać Daphne przed zawarciem małżeństwa ze Stephenem? A może dopiero dotyk przystojnego rybaka, Janniego, przekona kobietę, że miłość nie może być rozsądna, że musi budzić emocje, prowokować serce do przyspieszonego bicia?

Na te wszystkie pytania znajdziemy odpowiedź w trakcie lektury powieści Szept cyprysów. Powieści rozpalonej słońcem, drażniącej zmysły aromatami i smakami, rozpalającej wyobraźnię greckimi mitami, do których autorka często się odwołuje. Lektura przynosi również refleksję dotyczącą naszego życia i tego, w jaki sposób je marnujemy, goniąc za fałszywymi celami.

Yvette Manessis Corporon sprawnie opowiada piękną historię, okraszając ją barwnymi postaciami, wśród których szczególnie wyróżnia się babcia Daphne, żywiołowa kuzynka Popi czy charyzmatyczna właścicielka hoteliku na wyspie, Nitsa. W rezultacie otrzymujemy powieść pełną wzruszeń i kolorów oraz przesłanie: Człowiek nie może zmienić tego, o czym szepczą głosy na wietrze. Nie może odmienić pisanego mu losu. Ten bowiem wie najlepiej, czego nam potrzeba do szczęścia...