Recenzja książki: Szajba na peronie 5.

Recenzuje: benioff

Powiadają, żeby uważać na to, czego się pragnie, bo może się spełnić. Dobra, dobra, każdy chciałby znowu mieć tych kilkanaście lat mniej, któż nie marzył choć przez chwilę, by cofnąć czas? O kilka godzin lub parę epok. Grunt, by być gdzie indziej, w innej konfiguracji towarzyskiej, w niby tych samych, ale jakby inaczej oświetlonych dekoracjach. Taki właśnie koncept staje się osią fabularną nowej komedii kryminalnej Marty Obuch. Oto dwie siostry, ślązaczki, i podwładny jednej z nich z psem na przyczepkę, przedsiębiorą kameralną libację na legendarnym piątym peronie na stacji PKP w Katowicach. Upojeni czerwonym winem rocznik 1929 i nastrojem miejsca, a także atmosferą rautu, gdzie pojawili się wcześniej w przepisowych kreacjach z dwudziestolecia międzywojennego, wypowiadają wspólnie, choć każde w swojej intencji, życzenia. I nagle, jak za uderzeniem pioruna z kultowego Powrotu do przyszłości, przenoszą się w rok tożsamy z tym na etykiecie wina. Żeby było jeszcze weselej - nam, czytelnikom naturalnie - życzenia każdego z nich się ziszczają i stopniowo potęgują karnawał pomyłek i pokręconych epizodów. W książce Obuch sporo się bowiem dzieje, jest przy tym szalenie i niewymuszenie zabawnie. Jeśli sięgając po poprzednią – kapitalną, jak się okazało – książkę rzeczonej autorki zatytułowaną Łopatą do serca miałem jeszcze jakieś obawy czego się spodziewać, o tyle tym razem nie miałem żadnych wątpliwości, że bawić się będę przednio. I nie zawiodłem się, choć docierały do mnie z różnych źródeł próby zaklasyfikowania tej pozycji jako „literatury kobiecej”, który to epitet, jakkolwiek bzdurnie brzmiący, zazwyczaj ma na celu zdyskredytowanie autora i dzieła jako rzeczy błahej, dla kucharek przysłowiowych, krótko mówiąc: zapuszczonych intelektualnych kocmołuchów.

Szajba... to sprawnie i lekko napisana komedia kryminalna, skrząca się od dowcipu, bijącego z błyskotliwych dialogów i opisu postaci oraz sytuacji. Mnóstwo w niej kapitalnego humoru sytuacyjnego - by wspomnieć chociażby moment, gdy Zosia, główna protagonistka, chcąc rzucić zgrabny bon mot, popełnia lapsus, za który chcąc przeprosić, płoni się i dygając, zauważa źdźbło słomy wystające z bucika (jedno źdźbło, ale jednak). Pamiętamy przy tym, że kilka scen wcześniej bohaterki podróżowały furmanką pełną siana. Powieść skrzy się od celnych ripost i charakterystycznego śląskiego humoru, momentami rubasznego, nigdy jednak nie przekraczającego granicy dobrego smaku, bardzo przy tym finezyjnego.

Okazało się, że dobiegnięcie do schodów i znalezienie się na parterze potrafi zając kobiecie bez menstruacji niewiele ponad minutę(…)

- Włamaniem też się nie przejmuj. Ja się włamię za ciebie – oznajmiła tak swobodnym tonem, jakby zgłaszała swoją kandydaturę na przewodniczącą trójki klasowej.

Marta Obuch ma wyjątkową łatwość, by nie wdając się w przesadnie głębokie portrety psychologiczne, kilkoma zaledwie zgrabnymi epitetami skreślić pełnokrwiste, przekonujące postaci i później dopełnia stopniowo ich obraz, konfrontując z piętrzącymi się stale nowymi okolicznościami. Co jednak szczególnie cieszy w tej opowieści, to dekoracje, w jakich toczą się perypetie sióstr Haba (w gwarze śląskiej habić oznacza kraść). Choć może dekoracje to nieco krzywdzący epitet dla miasta, które bez dwóch zdań może być traktowane jako jeden z bohaterów powieści. Mowa, oczywiście o Katowicach współczesnych i o Katowicach końca lat dwudziestych XX wieku. Bibliografia, jaką przytacza Obuch na końcu ksiązki, jest zaiste imponująca, bardziej jednak imponuje sposób, w jaki autorka wykorzystała tę wiedzę na kartach Szajby... Obserwując początki industrializacji miasta, które po pierwszej wojnie światowej przyłączone zostało do Polski, nie możemy oprzeć się wrażeniu, jakbyśmy byli świadkami opisywanych wydarzeń. Lekkość, z jaką przemyca Obuch w dialogach i komentarzach wiedzę historyczną, sprawia, że nie dość, że czytelnik przyswaja ją sobie w sposób niezauważalny, to jeszcze później czuje osobliwe ssanie, by wiedzę na temat losów tego miasta i całego regionu pogłębić. Załączona do książki wspomniana bibliografia może w tym znakomicie pomóc. Z epizodów z roku 1929 przebija także tęsknota za czasem, gdy rozmawiało się piękną polszczyzną, gdy człowiek spotykał się z człowiekiem na rozmowie nie przez portal społecznościowy, ale przy stole podczas posiłku przygotowanym własnoręcznie bez "wspomagaczy" czy podejrzanych genetycznych modyfikacji.

Pani Beczka z zadowoleniem obserwowała, jak opróżniają talerze, i zdradziła, że o smaku żurku decyduje domowej roboty zakwas. Na czosnku i żytniej mące.

Przyznam, że spędziłem w Katowicach kilka fantastycznych lat w okresie studiów i miejsca w okolicy placu Sejmu Śląskiego czy tytułowego peronu są mi doskonale znane. Poznałem je także jako szczególnie miłe podczas konsumpcji napojów wyskokowych, pamiętam jeszcze smak porto na skwerku z pomnikiem Marszałka vis a vis gmachu niegdysiejszego Sejmu śląskiego. Lektura Szajby na peronie 5. obudziła sporo wspomnień, w większości pozytywnych, z czasów, gdy szajba odbijała wyjątkowo często, gryfne frelki był niezmiennie gryfne i właśnie ta niezmienność była szczytem wyrafinowanej pochwały, choć opacznie czasem rozumianej.

Dla czytelnika znającego Katowice tylko ze słyszenia, książka Marty Obuch może być nawet jeszcze ciekawsza niż dla osób mieszkających tam na co dzień, znających miasto i chociaż część jego ciekawej historii. Z pewnością jednak będzie świetną rozrywką dla czytelników rozrywki oczekujących i spełnić powinna wszelkie oczekiwania, jakie można postawić komedii kryminalnej. Powiadają, że nad twórczością Marty Obuch unosi się pozytywna aura książek Joanny Chmielewskiej i trudno z tym polemizować. Ja czułem się, jakbym znowu z wypiekami na twarzy śledził losy bohaterów Niziurskiego i Bahdaja, przeplatane z perypetiami Marty’ego McFly’a z Powrotu do przyszłości. Życzyłbym sobie, by Szajba... doczekała się wkrótce kontynuacji, zakończenie zresztą pozostawia taką możliwość, jak sądzę nieprzypadkowo.

Gdzie ja jestem? - zapytał słabo. – W Sosnowcu. – O matko i córko! – jęknął zmartwiony. – ja muszę do Polski. Do Katowic. Którędy na Królewsko-Hucką?