Recenzja książki: Spowiedź Goebbelsa

Recenzuje: Adrianna Michalewska

Joseph Goebbels, wielbiciel Adolfa Hitlera i szef Ministerstwa Propagandy i Oświecenia Publicznego w III Rzeszy, mitoman i narcyz, który pozostawił po sobie spisywane latami dzienniki. Zawarte w nich informacje ukazują człowieka pragnącego za wszelką cenę uzyskać wysoką pozycję społeczną. Goebbels zmarł przed ukończeniem czterdziestego ósmego roku życia śmiercią samobójczą, ciągnąc za sobą całą swoją rodzinę i kraj, którym rządził wraz z Hitlerem. Kim był naprawdę i jaką rolę odegrał w procesie stworzenia nazizmu i zniszczenia zarówno Niemiec, jak i części Europy?

Wychowany w katolickiej rodzinie antyklerykał, uznawał, że rola kobiet powinna sprowadząc się do 3xK, czyli Kinder, Küche und Kirche. Sam słynął z niezliczonej liczby romansów. Wierny Hitlerowi do ostatniej chwili, zachwycony sobą człowiek. Czy gdyby tylko miał po temu okazję, nie zabiłby swojego idola?

W najnowszej książce, wywiadzie-rzece Christopher Macht sięga po fikcyjne wspomnienia Goebbelsa, spisane przez jego asystenta, Richarda Weissmana, w których krok po kroku poznajemy osobność dyktatora. Z zapisków wyłania się postać człowieka okrutnego, skoncentrowanego na sobie, chwiejnego emocjonalnie, który tę chwiejność usiłuje pokryć wypracowaną umiejętnością podejmowania decyzji i żelazną konsekwencją w działaniu. Konsekwencją, która przypomina raczej kaprysy dziecka, spokojnego tak długo, jak długo dorośli mu ustępują i postępują wedle jego życzeń. Gdy tylko świat zaczyna działać niezgodnie z życzeniami Goebbelsa, ten wpada w gniew.

Oprócz szokujących metod propagandy, które Goebbels wcielał w życie, zdumiewa jego niezwykła skłonność do przedstawiania wad jako zalet, często z dwuznacznym przymrużeniem oka. Ten brzydki, niewysoki, kulejący mężczyzna z nierównym zgryzem odmalowuje siebie jako demona seksu, potrafiącego jednocześnie wynosić swoje kochanki na wyżyny i strącać je z nich, niczym rzymski Cezar, jednym skinieniem w otchłań.

Goebbels to także ojciec szóstki dzieci, nazwanych na cześć Adolfa Hitlera. Wszystkie kazał, wraz ze swoją żoną Magdą, zamordować w przeddzień upadku nazistowskich Niemiec. Podobno nie wyobrażał sobie, że mogłyby żyć w świecie bez jego wodza. Otrute cyjankiem potomstwo jest wyraźnym obrazem osobowości Goebbelsa jako tego, który zawsze innym kazał płacić za swoje błędy.

Nieprzypadko­wo nazywa się pana „ministrem narcyzem”. Jest pan przecież w sobie zakochany po uszy. Do tego stopnia, że krąży nawet żart, że pan na myśl o masturbacji bierze własne zdjęcie i właśnie przy nim oddaje się manualnym rozkoszom!  

- „Spowiedź Goebbelsa”.

Spowiedź Goebbelsa to kolejna już, po Spowiedzi Stalina, trzech tomach Spowiedzi Hitlera i po Spowiedzi doktora Mengele rozmowa ze zbrodniarzem, popularyzująca nie tyle przedstawianego rozmówcę, co czasy i okoliczności, w których ten żył. Historia zaprezentowana jest w sposób przystępny, dialogi przeplatają ramki z dodatkowymi informacjami, zdjęcia, ciekawostki z pracy i szereg istotnych informacji, które pozwalają czytelnikowi na wyrobienie sobie zdania o prezentowanej postaci. Nic nie jest tu z góry założone, historia wyłania się z pytań i odpowiedzi, opowieść snuje się sama. Dwanaście lat prawej ręki Adolfa Hitlera zamknięte w jego osobistych dziennikach tu skrócono do jednej, przerywanej, rozmowy, z której wyłania się obraz człowieka, jakim był. Bardzo polecam.

Tagi: seryjni mordercy